Tag: The Smile

The Smile – Bodies Laughing

Bands brengen vaak nog een nummer uit dat om wat voor reden dan ook was afgevallen bij de samenstelling van hun laatste album.

The Smile had genoeg songs over van de sessies voor hun begin dit jaar verschenen Wall Of Eyes album om een compleet tweede album mee te vullen. De vraag is dan natuurlijk zijn het afdankertjes, of welkome aanvullingen? Het antwoord hangt waarschijnlijk af van je liefde voor de muziek van Thom Yorke en de zijnen. Maar over Bodie Laughing kunnen we het eens zijn, dat is op en top een topsong. Thom in de ballad mode, het juiste nummer voor het juiste seizoen.

The Smile – Wall Of Eyes

The Smile – Wall Of Eyes (XL Recordings)

Veel meer dan debuut A Light For Attracting Attention (2022) heeft opvolger Wall Of Eyes tijd nodig om te landen. Dat is vaak een goed teken. Platen die meteen beklijven, verwelken toch vaak wat sneller. Als een bos tulpen in de zon.

Op hoog volume komt de nieuwe The Smile het best tot z’n recht. Dan horen we weer hoe veel wendingen en ontwrichtende geluiden The Smile zo doen onderscheiden van andere bands. Hoewel, weer niet van Radiohead, dat gewoon weer sterk in de buurt is. Daar ontkom je domweg ook niet aan met Thom Yorke (zang, gitaar, bas, toetsen) en Jonny Greenwood (gitaar, bas, toetsen) in de gelederen. Andermaal gecompleteerd door jazzdrummer Tom Skinner.

Het levert acht fascinerende tracks op die alsmaar verslavender worden. Neem het swingende, hypnotiserende I Quit met z’n dwingende bas en rijke orkestratie. Dromerige zang van Yorke. Zweverig. Zoals we ‘m óók kennen. Terwijl we over het algemeen een blakende, opgewekte, lucide Yorke horen. Onmiskenbaar.

Op een album dat dus steeds maar mooier wordt en met Friend Of A Friend zelfs een wat beatlesque song herbergt. De violen, die we ook op een viertal andere nummers horen, zijn van The London Contemporary Orchestra. Pieter Visscher

 

 

The Smile – Read The Room

Louter superlatieven vallen Thom Yorke, Jonny Greenwood en Tom Skinner ten deel. Nergens hoor je nog de wens om een reünie van Radiohead, dat in 2024 veertig jaar bestaat. Dat de oude band van Thom en Jonny nog nauwelijks wordt wordt gemist komt omdat The Smile verder gaat waar Radiohead is gestopt. Wie nog niet het genoegen heeft mogen smaken om kennis te maken met The Smile kan er slechter aan doen dan met Read The Room te beginnen. Read The Room is  een superieur staaltje introverte, intellectuele, experimentele en bedwelmende indie-rock. Kortom, een track die alles heeft wat The Smile tot een waardige opvolger maakt van Radiohead.

The Smile – Friend of a Friend

De derde single van het tweede album van The Smile, Wall Of Eyes gaat-ie heten is een ballad. Maar geen gewone ballad.

We hebben tenslotte te maken met drie van de eigenzinnigste muzikanten van de alternatieve muziekscene. Wat Friend of a Friend ongeschikt maakt voor romantische avondjes of diner bij kaarslicht zijn de ronduit spookachtige violen die bijna ongemerkt in het nummer sluipen. Tegen dat decor klinkt de kalme falset van Yorke plotseling ook unheimisch. En alsof de intenties van de makers nog niet duidelijk zijn, volgt er een slot waarin diverse muziekwetten met voeten worden betreden. In een woord prachtig!  Wall Of Eyes is uit op 26 januari.

The Smile – Wall Of Eyes

Het lijkt wel op The Smile per nieuw nummer meer op Radiohead gaat lijken. Wat natuurlijk absoluut geen klacht is.

Wall Of Eyes begint zacht met een in zich zelf gekeerde Thom Yorke, maar groeit gaandeweg in kracht en volume. Tegen het einde krijgt het nummer iets unheimisch en lijkt het alsof er meerdere songs door elkaar lopen. Niet het makkelijkste nummer van The Smile dat ervoor lijkt te waken in herhaling te vallen. Er is meer goed nieuws. Wall of Eyes is het titelnummer van een nieuw album van het trio dat ook weer op tournee gaat. The Smile album II komt op al op 26 januari. Het optreden is op 15 maart in de AFAS in Amsterdam. De kaartverkoop is vandaag gestart.

The Smile – Bending Hectic

Wat de reden ook moge zijn voor Thom Yorke en Jonny Greenwood om zich af te splitsen van Radiohead, het is in ieder geval geen muzikale. Bending Hectic is het meest Radiohead-eske nummer van The Smile to nu toe, en ook zeker niet het eerste dat best op een album van de hoofdband had gepast.

Acht minuten duurt het epos, verdeeld in een stemmig eerste en een corpulent tweede deel. De twee delen zijn aan elkaar verbonden met een orkestraal intermezzo dat sterk doet denken aan het slot van A Day In The Life van The Beatles.

Het nummer is niet nieuw nieuw, The Smile debuteerde Bending Hectic vorig jaar tijdens hun optreden op het Montreux Jazz Festival. Als introductie zei Thom toen dat ze het nummer een half uur voor het optreden hadden geschreven. De opname vond uiteindelijk begin dit jaar plaats in de Abbey Road studio o.l.v. Radiohead veteraan Sam Petts Davis.

The Smile – A Light for Attracting Attention

The Smile – A Light for Attracting Attention (XL Recordings)

Oké, Thom Yorke is een koning, maar laten we in hemelsnaam ook Nigel Godrich eens in het zonnetje zetten. Hij produceert sinds OK Computer (1997) alle albums van Radiohead en ook zo’n beetje alles wat Yorke (53) naast Radiohead op plaat zet de afgelopen jaren. En dat is nogal wat. Godrich mag niet worden onderschat. Zijn productietechnieken worden aan alle kanten gelauwerd door artiesten die met hem werken, waaronder ook Arcade Fire, Beck, Paul McCartney en Roger Waters.

Godrich mocht van Yorke ook op A Light for Attracting Attention (sinds kort op cd en vinyl verkrijgbaar) achter de knoppen zitten. Het debuutalbum van The Smile. Het zóveelste project van Yorke naast Radiohead. En ja, ook het zoveelste meesterwerk van Yorke, die op A Light for Attracting Attention opnieuw laat horen een van de intelligentste musici uit de muziekgeschiedenis te zijn (and counting). Hoewel dit album welzeker een samenwerking is met Radioheads Jonny Greenwood (gitaar, bas, piano en synthesizers) en de drummer van jazzformatie Sons of Kemet, Tom Skinner.

Yorke zelf stoeit ook met allerhande elektronica, speelt gitaar en de band wordt verder aangevuld met allerlei gastmusici op saxofoon, viool, cello, trompet en tuba. Waardoor de muziek in afsluiter Skrting On The Surface zelfs iets orkestraals krijgt. Dat geldt ook voor Waving A White Flag, waarin modulaire synthesizers toch weer de hoofdrol grijpen en er zelfs wordt geknipoogd naar Kraftwerk. Terwijl er ook hard gerockt wordt. Zeker. Het knallende You Will Never Work In Television Again betekent gitaargeweld van zowel Yorke als Greenwood en beukende drums van Skinner. Minstens zo opwindend is We Don’t Know What Tomorrow Brings. Met Greenwood op bas en Yorke op gitaar en synthesizers. Skinner wordt wat naar de achtergrond verdrongen. ‘I’m drowning in irrelevance and we don’t know what tomorrow brings”, zingt Yorke.

Ondanks dat we te maken hebben met een uitgekleed Radiohead, waarin Philip James Selway grofweg is vervangen door Skinner, kunnen we nochtans constateren dat A Light for Attracting Attention ‘gewoon’ een Radiohead-album is. Want wanneer er op de albumhoes Radiohead had gestaan in plaats van The Smile en er zou worden gejokt dat Ed O’Brien en Colin Greenwood hebben meegedaan, zou daar geen enkele fucking haan naar hebben gekraaid. Maar wát een gewéldig Radiohead-album is dit! Pieter Visscher

The Smile – Skrting On The Surface

Skrting On The Surface (Skrting schrijf je zonder i) is een al wat ouder nummer, ooit geschreven voor, maar nooit opgepakt door Radiohead. Ten tijde van het In Rainbow album. Wel is de song een paar keer live gespeeld door Yorke’s andere bijband, Atoms For Peace.

Zonder afbreuk te willen doen aan (nou ja een beetje dan) Never Work in TV Again en The Smoke kunnen we vaststellen dat de derde single van The Smile de beste is, om de simpele reden dat Skrting met zijn zacht schuifelende beat, mooi mijmerend zingende York en smaakvolle instrumentatie het meest op vintage Radiohead lijkt. Verschil tussen hoofdband en bijband is dat de productie wat bescheidener is; logisch want The Smile is maar met zijn drieën (plus voor deze gelegenheid een paar blazers). Over die hoofdband gesproken, nu The Smile zich aan Radiohead songs waagt is de kans op een reünie nu waarschijnlijk nog kleiner geworden. 

Thom Yorke – 5.17

Thom Yorke volgt in de voetsporen van bandmaat Jonny Greenwood en begeeft zich op het filmmuziekvlak. Niet voor het eerst overigens. Eerder schreef hij muziek voor de (korte) arthousefilm Suspiria. Dit keer zullen echter veel meer mensen zijn soundtrackbijdrage horen. 5.17 schreef hij namelijk voor het zesde (en laatste) seizoen van Peaky Blinders.

In welke aflevering het nummer zit is nog niet bekend, maar verwacht geen happy end. 5.17 is sober en somber. Het nummer bestaat uit niet veel meer dan een eenzame piano, iets dat klinkt als een zacht krassende viool en de in galm gedrenkte falsetstem van de componist. Een verklaring voor de titel kunnen we waarschijnlijk pas geven als de serie er is.

Op 3 april verschijnt er een tweede bijdrage van Thom aan Peaky, That’s How Horses Are. Ook hebben Thom en Jonny samen muziek gecomponeerd voor de finale van de populaire serie waarin eerder al de Radiohead songs You & Whose Army en Pyramid Song te horen waren. Er is ook sprake van een release van de soundtrack op vinyl.

The Smile – The Smoke

We hebben goed nieuws en slecht nieuws. Om met het laatste te beginnen. We kunnen een comeback van Radiohead op korte termijn wel op de collectieve buik schrijven. Het goede nieuws is dat de nieuwe single van The Smile, de bijband van Thom Yorke en Jonny Greenwood net zo goed van Radiohead had kunnen zijn. Het goede en slechte nieuws is nauw aan elkaar verbonden. Als The Smile Radiohead-eske nummers gaat maken, vervalt het nut van een Radiohead reünie. Toch?

Maakte The Smile met debuutsingle ‘You Will Never Work In Television Again’ nog een bokkensprong, The Smoke had prima gepast op een album van de band uit Oxford. Het enige nieuwe c.q. afwijkende is de prominente rol van de basgitaar, die dus duidelijk door Greenwood wordt bespeeld. Yorke speelt een aardig moppie gitaar en zal ook best wel wat bas kunnen spelen, maar zo vaardig als hier aan de vier snaren wordt geplukt kan alleen een gevorderd instrumentalist. Mooi ook zijn de blazers die The Smoke kleur geven. Al met al een veel beter nummer dan de eersteling van The Smile. Een nummer ook waardoor we het moederschip wat minder missen.