Tag: Thundercat

Elke eerste maandag van de maand op Pinguin Radio van 20:00 tot 22:00 uur de beste tracks van de beste albums van het moment samengesteld door de muziekredactie van de Volkskrant. Deze editie hebben we overigens de beste albums van het afgelopen jaar voor je geselecteerd.

 

De kroniek van de nieuwe muziek

Lees hieronder alle cd-reviews van de albums van het moment volgens de redactie van de Volkskrant.

—

Mount Eerie – A Crow Looked At Me
De titel van de plaat zegt veel over het levensgevoel dat door de liedjes van Mount Eerie drijft. De Amerikaanse zanger-gitarist Phil Elverum, zijn echte naam, zingt over zijn aan kanker overleden echtgenote, en hij doet dat zo verbluffend goed en aangrijpend dat iedereen er stil van zou moeten worden. Teder en timide, emotioneel en intiem. En dat bij indrukwekkend directe teksten: ‘Death is real. Someone’s there and then they’re not, and it’s not for singing about.’ Zo worden wij op wonderlijke wijze deelgenoot van Elverums verdriet.

Oumou Sangaré – Mogoya
Oumou Sangaré was de afgelopen tien jaar een beetje een Malinese diva in ruste. Ze deed vooral zaken, en goede ook. Maar de kunst begon kennelijk weer te knagen aan het liedjesbrein, want Sangaré herpakt zich op de kracht gevende topplaat Mogoya. Zij laat haar liedjes in aanstekelijke pop en psychedelica verpakken door de Franse producers van het collectief Albert. En zingt zoals zij dat altijd heeft gedaan: gedecideerd, messcherp articulerend en in de opstijgende toonladders van een magische schoonheid.

Future Islands – The Far Field
Het Amerikaanse indietrio Future Islands wordt bij iedere plaat beter. De liedjes worden steeds nauwkeuriger uitgewerkt; het geluid, dat herinneringen oproept aan de glorieuze newwave-tijd, wordt steeds verzorgder. Maar de grootste troef is de intense voordracht van frontman Sam Herring, die voortdurend op het randje van de waanzin lijkt te balanceren. Een stevig doormarcherende prachtplaat.

Emptiness – Not For Music
De Belgische cultband Emptiness was ooit gewoon een raggend blackmetalbandje. Vergeet die verleden tijd. De plaat Not For Music is een uitpuilend klankenkabinet, dat over je heen dondert bij sissende en fluisterende spookstemmen. Metal? Nou nee. Emptiness componeerde eerder een geheel stijlvrije maar pikzwarte symfonie van onheilstijdingen, waarin steeds meer sprankelende gitaarwondertjes zijn te ontdekken. Oneindig treurig en bloedjemooi.

Kendrick Lamar – Damn
Twee jaar geleden lachte Kendrick Lamar ons toe vanaf de eerste plek van de Lijst van 50, met zijn meesterwerk To Pimp a Butterfly. Met de opvolger Damn betreedt hij opnieuw de toptien van vrijwel alle jaarlijsten wereldwijd. Lamar heeft de jazz wat verlaten en klinkt op Damn lichtvoetiger en transparanter. Maar luister nu eens naar dat eenvoudige maar schitterende gitaarmotiefje in het nummer Pride. Zó mooi.

Converge – The Dusk in Us
Wat kan keiharde muziek soms toch breekbaar en ontroerend zijn. De Amerikaanse band Converge maakt al een jaar of twintig onverstoorbaar hardcoreherrie, maar bereikt op The Dusk In Us een ongekend hoog niveau. De liedjes zijn puur en getergd, de energie die loskomt rond de in elkaar stekende gitaren is elektrificerend. Zanger Jacob Bannon schreeuwt dat we niet elkaar, maar de monsters in ons eigen hoofd moeten bestrijden. Goed punt.

Vince Staples – Big Fish Theory
Vince Staples weet de hiphop op zijn plaat Big Fish Theory weer een nieuwe kant op te duwen. Zijn raps zijn ingebed in een volledig elektronische klank, van bijvoorbeeld de danceproducer Flume, en daarmee klinkt Staples fantastisch. Dat hij een geweldige rapper is, wisten we al. Maar dat hij met succes zo’n compleet nieuw geluid aan zijn hiphop geeft, is toch verrassend.

Peter Perrett – How The West was Won
De Britse newwave-rocker Peter Perrett, bekend van The Only Ones uit de jaren zeventig, ontwaakte uit een decennia durende drugsroes. Met een ontroerende plaat, die min of meer bedoeld is als ode aan zijn vrouw. Een haarfijn liedjesalbum met melancholieke gitaarsongs vol authentieke liefdeslyriek, ironische observaties en uiteraard ook best wat zwartgallige overpeinzingen.

King Krule – The Ooz
Archy Marshall alias King Krule is een rusteloze jonge neobeatnik die ons met jazzrap, hiphop, punk en druipende soundscapes meesleept naar de straten van Londen. En dan natuurlijk niet de vrolijkste straten. Op The Ooz weet je soms niet wat je hoort: hiphop uit een angstdroom, gemengd met vage nachtclubjazz en liftmuziek uit vervlogen tijden. Poëtisch, intrigerend, en gewoon ook ontzettend leuk.

LCD Soundsystem – American Dream
LCD Soundsystem van James Murphy werd een paar jaar geleden opgedoekt, en direct daarna weer bijeengebracht. De fans begrepen het allemaal niet meer zo. Maar na deze ‘comebackplaat’ klaagt niemand meer over de grilligheid van frontman Murphy. Op American Dream koppelt hij de paranoia van onze tijd aan zijn eigen angsten en ellende, verlies en aftakeling. Bij ijzingwekkend mooie muziek vol hypnotiserende synths en ontregelende gitaren.

Thundercat – Drunk
De zanger-bassist Thundercat is vanuit de jazz en funk opgetrokken richting soepele soul en softrock. En dat is best goed nieuws. Thundercat zingt steeds beter en de liedjes zijn strak gecomponeerd. De gastbijdragen van rappers als Kendrick Lamar en Wiz Khalifa zijn ook nog eens raak, en dus hebben we hier te maken met een heerlijk wegluisterend topplaatje.

The War on Drugs – A Deeper Understanding
Een bedwelmend album van een band die rockende sereniteit tot grootste gitaarkunst heeft verheven. De liedjes van de Amerikaanse indieband The War on Drugs, over vertwijfeling en vergankelijkheid, zijn nog weidser en melancholieker dan voorheen. Muziek voor bij een Amerikaanse roadmovie in sepiakleuren.

De hele top-50 van de Volkskrant vind je hier!

Luister hier naar de vorige editie!
Volkskrant Radio – december 2017