De verrassing was groot toen er na zo’n veertien jaar eindelijk weer muzikale tekenen van leven konden worden waargenomen rondom de persoon Ad Vandenberg. Met zijn MoonKings waarmee het gelijknamige debuutalbum werd opgenomen kwam de muzikant verrassend sterk voor de dag. De verrassing was eveneens groot toen onlangs, we zijn inmiddels drieëneenhalf jaar verder, MK II, de tweede worp van Vandenberg’s MoonKings werd. Genoeg reden om even bij te praten zou je denken maar een telefonisch onderhoud met Vandenberg blijkt niet bepaald eenvoudig. Pas na een derde poging slaagden wij er in hem aan een vragenvuur te onderwerpen. Onze tweede afspraak vindt plaats op het moment dat Ad in de Thalys onderweg is naar Parijs om daar de volgende dag ongeveer zestien interviews voor de internationale pers af te werken. Het gesprek moet halverwege worden afgebroken. Vanuit het binnen- en buitenland hebben er de afgelopen twee weken al ruim 50 interviews plaatsgevonden. Vandenberg heeft internationaal nog steeds aanzien. Vanuit Japan wordt ’s ochtends vroeg gebeld en ’s avonds laat vinden de telefoontjes uit Amerika plaats. Daartussenin kunnen de Europese afspraken dan ingepland worden. Hij geniet nog altijd met volle teugen van alle aandacht, lijkt zich er nog steeds over te verbazen. “Het is druk maar ik vind het alleen maar goed. Het is te gek dat er zoveel belangstelling is.”
Tekst: Jeroen Bakker
“De planning was dat het nieuwe album al veel eerder zou uitkomen, één tot anderhalf jaar geleden was de bedoeling, maar ik heb tijdens de laatste tournee een lyme-infectie opgelopen. Ik heb geluk gehad dat ik er vanaf ben. Sommige mensen komen er namelijk nooit meer van af. ”Het lijkt haast typisch iets voor Vandenberg die ook in zijn tijd bij Whitesnake op een zeer cruciaal moment een zware blessure opliep. Tijd om daar lang bij stil te staan is er niet: “Het is niet zo dat er na het eerste album ‘leftovers’ zijn gebruikt voor de opvolger. Ik ben speciaal voor MK II gaan schrijven. Net als zoveel andere schrijvers vind ik mijn laatste ideeën dikwijls de beste. Ook wanneer dat eigenlijk niet zo is. Er lag voordat we er met zijn allen aan begonnen dan ook veel nieuw materiaal klaar om gebruikt te worden. Wanneer er een idee opborrelt wordt dat meestal meteen opgeslagen op de iPhone. Zo ontstaat er een soort archiefje en daarna ‘boer’ ik dat, wanneer ik bijvoorbeeld een riffje nodig heb, er weer uit.”
Waardering
“Er is al veel met de jongens gespeeld en dat is waarom ik dit allemaal zo graag doe. Vanaf het begin met MoonKings heeft de ontvangst mij verrast. De mensen zijn mij blijkbaar niet vergeten.” Hij heeft er absoluut geen moeite mee om over het verleden te praten. “Ik ben er trots op. Nog steeds is die waardering enorm. Toen we in Japan aankwamen werd ik opgewacht door mensen met tranen in hun ogen. Het was daar een van de eerste festivals waar we speelden en daar stonden we meteen oog in oog met 60.000 rockliefhebbers. Samen spelen en opnemen is ook geweldig hoor, het is iets ambachtelijks maar er gaat niets boven de dynamiek van een liveshow. Ik kan niet wachten om weer de bühne te beklimmen. De albumreleaseshow in Enschede is stijf uitverkocht en de touragenda wordt wekelijks aangevuld met optredens.”
Camden
In het buitenland staan de eerste afspraken al genoteerd. In de Londense wijk Camden is de band 17 februari te zien in de Underground maar ook zullen optredens volgen in Duitsland, Scandinavië, Frankrijk Japan, België en daarna zullen diverse festivals in Europa worden platgespeeld. “Er is al gerepeteerd maar we willen het allemaal niet ‘doodpoetsen’. Er moet wel avontuur in zitten. Wij spelen niet met behulp van allerlei voorgeprogrammeerd speelgoed. Op die manier is geen avond hetzelfde, maakt het zowel voor ons als voor het publiek speciaal. Het kan wel eens verkeerd gaan hoor zoals toen tijdens Fortarock. Sta je voor rond de veertigduizend toeschouwers en blijkt plotseling de gitaar uit te vallen.”
Interesse
Het hoesontwerp is zoals altijd weer in eigen beheer geregeld. Vandenberg die al eerder het logo van de band creëerde, ontwierp ook nu weer het artwork. Hij vindt het belangrijk dat de nieuwe geluidsdrager, evenals de voorganger, ook in een vinyluitvoering verkrijgbaar is. “Je ziet dat de interesse zelfs bij de jonge gasten weer toeneemt. Goed om te zien. Ik vind het zelf ook belangrijk dat je ‘een ding in je handen hebt’. Het geluid is ook anders en het heeft meer romantiek. Vinyl, daar zit meer seks in dan die digitale bestandjes, zeg maar.”
Episch
De meest besproken track van het nieuwe album is het bijna epische What Doesn’t Kill You. “Het is niet zo dat ik mij nu heel veel zorgen maak. Oké, de wereld staat in de fik, er is religieuze onenigheid en ook het milieu staat er niet bepaald best voor maar wanneer er zoals zeer recent een schietpartij plaatsvindt in Las Vegas dan zie je dat er ook een soort saamhorigheidsgevoel wordt aangewakkerd bij de mensen. Op allerlei manieren probeerde men elkaar daar tijdens die verschrikkelijke gebeurtenis te helpen. Met de regel ‘What Doesn’t Kill You, Makes You Stronger’ probeer ik er toch iets positiefs uit te halen. One Man’s God Is Another Man’s Death, het is altijd al zo geweest. Gun elkaar toch ieders geloof. De kern in ieder geloof is volgens mij dat je je naasten liefhebt, al geldt dat overigens weer niet per definitie voor de buurvrouw maar tegenwoordig ligt dat eigenlijk ook wel weer iets gemakkelijker. Volgens mij gelden die geboden ook voor iedere. Ik kon het deze keer niet nalaten om er iets mee te doen. Het is niet zo dat ik er mijn mening over geef maar ik ben een ontzettende positieveling en daar probeer ik iedereen mee aan te steken. Zo heb ik dat ook in die song proberen te verwoorden.”
Trots
Vandenberg is duidelijk trots op de manier hoe dit nieuwe hoofdstuk van MoonKings verloopt. Het contact met de bandleden is goed en de sfeer binnen de band is uitstekend. Zo is hij zeer enthousiast over zijn bassist Sem Christoffel en beweerde hij onlangs nog nooit met zo’n sterke ritmetandem te hebben gespeeld. Op de facebookpagina werd zelfs gevraagd of die drummer soms Taylor Hawkins, de slagwerker van Dave Grohls Foo Fighters, was, waarop gereageerd werd dat Mart Nijen Es en hij broers van verschillende moeders. Hoewel de leeftijden in de band nogal variëren is er van een generatiekloof absoluut geen sprake. Ook na de release van het eerste album is daar veel over gezegd. Vandenberg vindt het prima: “Kijk eens naar een grote doorsnee jazzband. Daar zie je hetzelfde. Het gaat er om dat je met z’n allen iets gemeenschappelijks hebt. Ik ben ook naar hun muziek gaan luisteren. Het gaat mij er om dat er een ziel in zit. We proberen met elkaar een brug te slaan van de jaren zeventig naar nu. Dat die jongens al vanaf veertienjarige leeftijd met elkaar spelen merk je aan alles. Ze zijn zo op elkaar ingespeeld. Ik leer ook van deze gasten. Toen ik ze voor de eerste keer bezig zag wist ik dat ik er ook een paar tandjes bij moest gooien. Als ik Jan Burning Heart hoor zingen, dat ik dus al honderdduizend keer heb gespeeld, wordt ik daar nog steeds heel enthousiast van.”
Creatief
Wanneer er geen optredens zijn wordt er regelmatig samen iets gedronken. Uiteraard worden terloops wel even de plannen met betrekking tot MoonKings doorgenomen. De boerderij heeft zanger Jan Hoving nog niet verkocht. Hij bezit vele hectaren in de polder en het seizoen is nog maar pas afgelopen. “Nee daar is zeker geen sprake van”, lacht Vandenberg. “De muziek is de laatste tijd natuurlijk ook een beetje een rare business geworden en niet meer te vergelijken met toen. Je moet daar tegenwoordig ook creatief mee kunnen omgaan. We proberen zo veel mogelijk om alle thuiswerkzaamheden heen te plannen. In Nederland is het allemaal prima te doen maar als het over de grens binnen de zes uur kan, rijden we meteen weer terug. Soms, zoals met optredens in Scandinavië of Spanje, worden we ingevlogen en vliegen we de volgende ochtend weer terug. Je loopt wel eens tegen aparte praktische zaken aan zoals in het festivalseizoen. Anderhalf uur na het optreden op Fortarock, ons eerste grote festivaloptreden met de band en zeker ook voor de jongens een bijzonder leuke ervaring, werd ik door Jan gebeld terwijl ik met die jongens van Alter Bridge rondhing. Hij wilde nog even kwijt hoeveel hij van het optreden had genoten. Toen ik hem vroeg of hij ook bij ons kwam zitten bleek dat hij alweer in zijn overall op de tractor zat want er moest geoogst worden. Bij ons gaat het net even anders dan bij andere bands. Kijk, we weten dondersgoed dat wanneer we deze band in de jaren tachtig en negentig waren begonnen, we in de grotere zalen en stadions hadden gespeeld.”
Zelfs tijdens het afgesproken halfuur wordt Vandenberg regelmatig gebeld. Hij geniet zichtbaar van de hectiek. “Zo gaat het de hele dag door, maar je hoort mij niet klagen hoor. Ach weet je, het is allemaal voor het goede doel.”
LIVEDATA 15/12 Victorie, Alkmaar 22/12 Hedon, Zwolle 23/12 Bosuil, Weert 10/03 De Kreun, Kortrijk 02/04 Ziggo Dome, Amsterdam
Muzikale grenzen opzoeken en tegelijkertijd spontaan dingen laten gebeuren. Daar waar het debuut (I Really Should Whisper) een intieme lo fi-plaat was en het tweede muzikale wapenfeit (Everything On Wheels) juist een groter bandgeluid kende, is KYD bovenal een plaat van verkennen geworden. Zowel voor de maker als ook voor de luisteraar.
Vanaf volgende week donderdag neemt de nieuwe punksensatie This Means War! deel aan de Loud & Rising Tour die zes clubs in Nederland aan zal doen. Met niemand minder dan Green Lizard en Antillectual tourt het vijftal uit de Lage Landen via Willem Twee Den Bosch (8 februari), DB’s Utrecht (9 februari), Victorie Alkmaar (10 februari), Baroeg Rotterdam (15 februari), Willemeen Arnhem (16 februari) naar de Nieuwe Nor in Heerlen (17 februari).
De verleidelijke stem van Carol van Dyk, het emotionele gitaarspel van Peter Visser en de bitterzoete melodieën van 