Tag: Yard Act

Postpunkpraatgroep Yard Act gooit het op nieuwe single, Petroleum iets over een ander boegje. Echt zingen doet woordvoerder James Smith nog steeds niet, maar het komt in de buurt.

Het resultaat is een aantrekkelijke single die mede door het timbre van de zanger wel iets weg heeft van de aloude Kinks, een band uit het beattijdperk die voorop liep want tekst gerichter dan de collega’s van toen. Het verhaal van Smith laat zich niet in drie woorden samenvatten, maar is weer de moeite waard om je in te verdiepen. Ook Petroleum komt op het aanstaande tweede album van de band uit Leeds, Where’s My Utopia (1/3/24).

Het is niet makkelijk om je hoofd boven water te houden in de hedendaagse muziekindustrie. Toch zal je James Smith van Yard Act niet horen klagen. Dat is zo’n beetje de teneur van Dream Job, de nieuwe single waarmee de Britse band de komst aankondigt van hun tweede album.

De opvolger van The Overload krijgt als titel Where’s My Utopia mee. De vorm waarin de band Smith’s beschouwing over het reilen en zijlen van zijn band heeft gegoten is die van een partytrack inclusief gezellige geluiden en gemengd achtergrondkoor. Met Dream Job laat Yard Act ook horen muzikale afstammelingen te zijn van Ian Dury, maar daarmee vertellen we niks nieuws.

Zanger en tekstdichter James Smith heeft een heel verhaal over de diepere betekenis van de nieuwe single van zijn band Yard Act.

The Trench Coat Museum zou gaan over verschuivende perceptie, de dwaasheid van je zelf als norm nemen en de negatieve invloed van eigendunk op het creative proces. Het zal wel. Als The Trench Coat Museum niet zo aanstekelijk funky zou zijn, niet zo boordevol heerlijke gitaren zou zitten en niet de complete acht minuten zou blijven boeien had geen hond naar zijn spraakwaterval geluisterd.

Hadden we al gezegd dat Trench Coat funky en opzwepend is? Dat komt deels door het ouderwetse gescratch waarmee het nummer doorspekt is. The Trench Coat Museum is en zogeheten stand alone track en komt dus niet op een album.

Het is weer tijd voor een nieuwe verhaaltje van Yard Act. Het is alweer een paar maanden geleden dat James Smith zijn licht liet schijnen op het wat excentriekere deel van de Britse samenleving.

Land Of The Blind gaat over ‘the art of illusion’ zegt Smith, de kunst van het oplichten kan je ook zeggen, van balletje balletje spelers tot en met bedenkers van zogenaamde Ponzi schema’s. In het Engels heet iemand die anderen probeert op te lichten met mooie praatjes een ‘con man’. Het zijn meestal mannen die onnozele types een arm uitdraaien. De con komt van confidence, vertrouwen.

Smith is niet zonder bewondering voor een goede oplichter, vandaar dat hij het heeft over The Art Of. Instrumentaal wordt Yard Act steeds wat minder post-punkerig, wat melodieuzer zeg maar. Land Of The Blind heeft zelfs een pa-pa-pa refreintje. Verder toont Yard Act met hun nieuwe single zich weer een waardig opvolger van Ian Dury al komt de band niet uit Londen maar uit Leeds.

Debuutalbum ‘The Overload’ komt uit op 7 januari. Op 22 februari staat Yard Act in de Paradiso.

Na 3 singles is de Yard Act formule wel duidelijk, op een licht opgefokte post-punk productie met extra porties gitaar doet James Smith een verslag van zijn observaties, opinies en ervaringen verhaal. Zijn toon is veelal ironisch. The Overload past in dit patroon, maar ook weer niet. De laatste wegbereider tevens titeltrack van het debuutalbum van Yard Act is de meest melodieuze van het stel en heeft een radiovriendelijk refrein.   

Verteller-tekstdichter Smith ontpopt zich steeds meer als een columnist die zich onder ‘de mensen’ begeeft om te horen wat er zoal leeft. De tekst voor The Overload schreef hij na een middagje kroeghangen luisterend naar de gesprekken om hem heen. Zijn conclusie is filosofisch, ‘dankij ons vermogen om compromissen te sluiten kunnen we naast elkaar bestaan’. De (fictionele) verteller is de niet door zelftwijfel belastte Graham die we nog kennen van The Fixer Upper. 

Yard Act single # 4 laat een band horen die snel beter wordt in wat ze doet. Vorige singles waren charmant rammelende praatpunksongs waarin de muziek ondergeschikt leek aan de satirisch filosofische beschouwingen van frontman James Smith. Met zijn straffe beat, aanstekelijke refrein en geslaagde gitaarsolo is Dark Days muzikaal al veel meer in balans. De spraakwaterval van Smith ligt ook beter in de beat waardoor je hem feitelijk zou kunnen laten razen en Dark Days simpelweg kan consumeren als een lekker in het gehoor liggende popsong.

Maar dan mis je wel wat. De donkere dagen waar Smith over rept vormen het vooruitzicht van de mensheid die niet langer evolueert, maar de-evolueert. Achteruitgaat dus. De-evolutie waar hebben we dat eerder gehoord? Bij de Amerikaanse new wave band Devo. Q: Are We Not Men? We Are Devo is de titel van hun debuutalbum. Het dansbare, Devo-achtige basloopje van Dark Days voedt het vermoeden dat Yard Act de band wel kent.