Zo was Pinkpop 2019: zondag
De zon schijnt op deze tweede Pinkpopdag van editie 50 en het is dus tijd voor wat “vrolijke” muziek en daarvoor is de muziek van The White Lies uitermate geschikt; NIET dus. De Britse postpunkband maakt namelijk zoals bekend nogal moeilijk te verteren, donkere rockmuziek met als groot voorbeeld Joy Division. Zanger McVergh is eindelijk eens niet in het zwart gekleed en de opening song Time To Give maakt het publiek wel enigszins wakker. Toch ontbreekt de set aan originaliteit en klinken de synthesizers meer in de richting van de new wave band Human League; songs die boven het maaiveld uitsteken zijn Hold Back Your Love en Tokyo.
The Kooks kunnen helaas vandaag ook niet echt overtuigen maar zanger Pritchard doet alsof het publiek het allemaal geweldig vindt maar de aandacht verslapt toch wel degelijk na de helft van het optreden.
Het is eigenlijk een greatest hits show van The Kooks deze vierde keer op Pinkpop maar Do You Wanna wordt helaas veel te lang :”uitgemolken”; jammer maar helaas want normaal gesproken zijn The Kooks toch echt wel een zeer goede festival band. Het publiek toonde het meeste enthousiasme bij Always Where I Need To Be en natuurlijk de bekende Sofa Song.
Maar dan eindelijk is het feest in Landgraaf, het is 15:45 en Rowwen Heze 
betreedt het IBA Parkstad podium. Vanaf het begin, het nieuwe nummer Voorwaartsch, is het een spektakel van de eerste orde; het talrijk toegestroomde publiek, danst, springt, schreeuwt en gooit bier alsof hun leven ervan afhangt. Jack Poels en Co. spelen en genieten zichtbaar van dit spektakel. Voordat het nummer Code Geel (een song over bier natuurlijk) begint spreekt Poels de beminnelijke woorden “Leidingwater is op zijn lekkerst als het nog even langs de brouwerij is geweest.” Een heerlijk optreden dat veel te snel voorbij is voordat er met de klassieker Bestel Mar een einde komt aan dit vijfde optreden van Rowwen Heze op Pinkpop; hulde!
We hebben de Limburgers ook nog weten te strikken voor interview. Beluister HIER.
Lenny Kravitz, ook niet meer de jongste (55) is nog steeds top in vorm en zijn retro rockshow steekt nog steeds uitstekend in elkaar. Maar ja, als je met de fantastische opener Fly Away begint, dan kan de avond eigenlijk al niet meer stuk. Kravitz’s stem is nog dik in orde alhoewel hij af en toe bij de hogere noten toch iets moet zakken, maar dat is voor de beroemde kniesoor. American Woman (de Guess Who-cover) blijft een van de beste nummer van de set, maar het publiek gaat pas echt los bij de Kravitz klassieker Are You Gonna Go My Way. Conclusie: Kravitz kan het nog steeds en terecht dat hij op deze 50ste Pinkpop een plaats in de line up heeft gekregen.
Headliner The Cure, voor de eerste keer op Pinkpop te bewonderen in 1986, kwam, zag en overwon. Zanger Robert Smith is inmiddels zestig maar dat mag de pret niet drukken want hij is eigenlijk niet veel veranderd. Ook de muziek van The Cure is in de loop der jaren hetzelfde gebleven; lekker donker met spookachtige gitaarriffs, inktzwarte teksten en bovendien een eigen, origineel geluid dat direct herkenbaar is. The Cure, maar vooral Smith, is vanavond in topvorm en de band speelt maar liefst 28 nummers en die setlist bevat natuurlijk alle klassiekers die The Cure te bieden heeft. Heerlijke versies van A Forest (nog steeds magisch), Pictures Of You en In Between Days passeren de revue en het publiek geniet met volle teugen. Slotakkoord is Boys Don’t Cry; prachtig gewoon; The Cure is een waardige headliner van deze verder middelmatige tweede Pinkpopdag 2019 want Krezip, Mark Ronson, Miles Kane en ook Die Antwoord konden helaas niet overtuigen…..