Author: Flip van der Enden

Panic Shack – Thelma & Louise

Thelma & Louise is – hoe kan het ook anders- een ode aan vrouwelijke vriendschap (vriendinnen-schap?). De song is natuurlijk genoemd naar de film (1991) over twee vriendinnen die elkander trouw zijn tot den dood erop volgt.

Thelma &Louise is de derde en waarschijnlijk laatste voorloper van het debuutalbum van Panic Shack uit Cardiff. Net als Gok Wan en Girl Band Starter Pack is de nieuwe single een liedje waar een mensch vrolijk van wordt. Daarin verschilt de band uit Wales met zusteracts als The Pill, Lambrini Girls en Grandmas House. Die zijn ook van de punk maar dan serieuzer en/of maatschappelijk geëngageerd. Panic Shack is meer van de fun fun fun. 18 juli komt Panic Shack het album uit.

Beaks – Clueless

Beaks is een éénvrouwsband uit Oostenrijk. De dame in kwestie heet Anna Francesca. Anna Francesca Gosselbauer om compleet te zijn.

Anna is/was ook model en dichteres. Een paar jaar geleden ontdekte ze muziek als perfect medium voor haar schrijfsels. Dat leverde intrigerende songs op als I dropped the bottle, The unreliable narrator en haar nieuwste Clueless. Of de tekst van Clueless hoogstaande poëzie is kan je je afvragen. De tekst is feitelijk een wens of to-do lijst. Wat Anna vooral wil is vergeten. Dat doel denkt ze te kunnen bereiken met drugs en seks en ander liederlijk gedrag. Maar of dat gaat helpen is de vraag. Bij zo’n tekst hoort een stevig moppie rock ‘n’ roll en dat is Clueless dan ook, inclusief gore gitaren en een antieke galm op de stem. Plannen voor een debuutalbum zijn nog niet bekend. Optreden doet Beaks vooralsnog alleen in im Osten.  

bar italia – Cowbella

De leden van bar italia zijn na twee albums en zo’n 160 optredens een beetje om zich heen aan het kijken. Jezmi Tarik Fehmi en Sam Fenton zijn een bijband begonnen, Double Virgo. Nina Christante maakt ook muziek als NINA en ook tourdrummer Mark William Lewis heeft pas een plaatje gemaakt.

Maar hun hoofdactiviteit lijkt er niet onder te lijden, want er is een nieuwe single van bar italia en er staat weer een nieuwe trektocht op stapel. Cowbella is een spartelend en sexy duet. De gitaren staan wat harder dan we van ze zijn gewend, maar de tekst is als vanouds weer lekker cryptisch.

Concert: 30 oktober in Toekomstmuziek, Amsterdam

Westside Cowboy – Alright Alright Alright

Net als Divorce en Sorry en Caroline en Ugly is Westside Cowboy weer zo’n genre-bending band die lekker zijn eigen gang gaat zonder rekening te houden met modes, trends of TikTok.

Twee dingen hebben die bands gemeen: ze zijn Brits en tellen zowel vrouwelijke als mannelijke leden. Okay nog een derde overeenkomst dan, hun teksten zijn belangrijk. Na slechts drie singles is wel duidelijk dat Westside Cowboy tot grote dingen in staat geacht mag worden. Als je als nieuwkomer al zo’n prachtlied als Shells kan componeren, zo’n meeslepend nummer als I Never Met Anyone I Thought I Could Love produceren en zo’n alle remmen los rocker als Alright Alright Alright dan heb je wel wat in je mars. Het aftellen naar een debuutalbum is begonnen.

The New Eves – Cow Song

Hier gaan we klachten over krijgen. Cow Song is zo’n nummer dat voor en tegenstanders kweekt. Waarschijnlijk zullen de haters in de meerderheid zijn. Maar dat is nog geen reden om de nieuwe single van The New Eves niet te gaan draaien natuurlijk. Als Cow Song voorbij komt kan je altijd even wegzappen naar een van onze andere kanalen. Maar goed, ter zake.

Grote kans dat je nog nooit zoiets hebt gehoord als Cow Song van The New Eves. Misschien maken we hier wel de geboorte mee van een nieuwe stroming, een fusie van freakfolk en paddopop. Laten we het beestje voorlopig maar even ‘neo primitive’ noemen. Cow Song klinkt als een muzikale seance van een Keltisch of Scandinavisch natuurvolk maar dan met een boogie beat, een punk attitude en elektrisch versterkt. De beat is dus tribaal, de zang basaal en de melodische ontwikkeling minimaal. De instrumentatie is bas, trommels, gitaar en viool en fluit. De vier nieuwe Eva’s zingen, soort van. In augustus verschijnt het debuutalbum van de dames die we graag een keer live zouden willen zien.

HighSchool – 149

149 is een song over een best wel saaie vakantie die een onverwachte wending krijgt wanneer er een vakantieliefde opbloeit, een zoete herinnering voor het leven.

HighSchool komt uit Melbourne maar zetelt momenteel in Londen. Daar wordt hard gewerkt aan een debuutalbum. HighSchool begon als duo, maar inmiddels hebben Rory Trobbiani en Luke Scott versterking gekregen van Rory’s zus Lily. Wat stijl betreft zit 149 ergens tussen postpunk en shoegaze in. Dat is een beetje een pleonasme want genretechnisch gezien is shoegaze een vorm van postpunk, maar je begrijpt wat we bedoelen. De zang zit begraven onder een dikke laag gitaren, maar het tempo ligt hoger dan in de shoegaze gebruikelijk. Wanneer dat album moet gaan uitkomen vermeldt het verhaal niet, maar waarschijnlijk nog wel dit jaar.

Pebbledash – Asha’s Waltz

Shoegaze uit Ierland, uit Cork om precies te zijn. Pebbledash is ongeveer een jaartje oud, maar hard op weg om een speler van belang te worden.

Asha’s Waltz is precies wat de titel belooft, een wals gezongen door Asha, Asha McCutcheon om volledig te zijn, voorvrouw van viertal. Pebbledash wijkt niet heel erg af van het shoegaze concept, behalve dat walstempo dan. Je hoort Asha zacht zingen in een woud van galmende gitaren. Subtiel is de Ierse draai die het nummer krijgt door in het outro nog even een accordeon te introduceren. Een band om in de gaten te houden.

Sunsick Daisy – Yonder, Young Wonder

Sunsick Daisy is een jonge band uit Adelaide. Het kwartet bracht onlangs een tweede EP uit waarmee ze Australië prominent op de internationale shoegaze kaart zet.

Het is altijd subjectief natuurlijk en de kwaliteit van alle songs is hoog, maar onze voorkeur gaat uit naar Yonder, Young Wonder. Dat nummer straalt een majestueuze rust uit terwijl er toch heftig aan de snaren wordt getrokken. Ook zeer geslaagd zijn de ingehouden zang (M/V) en de subtiele manier waarop naar de climax wordt toegewerkt. Zelden klonk introverte muziek zo uitbundig.

Pip Blom – Someday

Even dachten we dat Pip Blom de disco had omarmt. Dat zou geen onlogische ontwikkeling zijn geweest omdat de band goeddeels is overgeschakeld van snaar naar elektronische instrumenten. Maar dat valt dus mee (of tegen afhankelijk van je insteek). Het trio heeft haar sound niet verengt maar juist verbreed. Op nieuwe EP Grip staan vijf songs in evenzovele smaken. Het lekkerst vinden wij het langste liedje. Someday is een bruisende mix van gruizige indie en elektronische psychedelica van ruim zes rijk gevulde minuten. En ja je kunt er op dansen.

Tamara van Esch – Space

We laten ons niet zo vaak in met singer-songwriters. Niet omdat we hun edele ambacht niet waarderen, maar omdat onze voorkeur uitgaat naar muziek met een randje. En een ‘an edge’ zoals Engelstaligen zeggen is juist iets wat vertolkers van luisterliedjes proberen te vermijden.

Maar niet Tamara van Es. Mevrouw Tamara is sowieso niet voor een gat te vangen. Ze maakt meisje met gitaar en of pianosongs, maar beoefent ook een stijl die barokpop wordt genoemd met violen en zo en ze maakt muziek waarop geen enkel etiket blijkt kleven. Zoals Space dat kalm en beheerst begint maar allengs evolueert tot een buitencategorie popsong met een solerende synth, gescandeerde achtergrondzang en een steeds opzwepender tempo. Space is net als Until en Things Were Good afkomstig van een nog te verschijnen (2e) album waarop Tamara kruipt in de huid van haar 200 jaar oude alter-ego. Die heet Grace, leeft in 2025 en blikt terug en vooruit. We zeiden toch dat Tamara van Es geen gewone singer-songwriter is?