Author: Flip van der Enden

RICEWINE – Uncut

Over RICEWINE is nog niet veel meer te vinden dan dat het een lo-fo indie slacker zou zijn.

Het handjevol sites dat melding maakt van de release van Uncut praat elkaar na. Wij zijn zo eigenwijs om Talae Rodden -zoals zijn echte naam luidt- anders te willen typeren. Uncut is namelijk geen lo-fi productie. De akoestische gitaar klinkt helder en de zang zou goed verstaanbaar zijn als Roden wat beter zou articuleren. Ook de ‘hook’ van het nummer; een geluid dat het midden houdt tussen een misthoorn en een buitenaard signaal is luid en duidelijk. Daarnaast klinkt RICEWINE eerder als een Lou Reed adept dan muzikale familie van Mac Demarco of landgenoot Courtney Barnett. Okay, een beetje als Courtney klinkt hij wel. Roden maakt al een kleine tien jaar muziek als RICEWINE. Vier albums staan er online plus nog wat los grut. Een paar jaar terug had hij een mega hit ‘down under’ met Summer Spent, een song die weinig lijkt op zijn nieuwe single, behalve dan het ook een relaxed liedje is. Wat dat betreft is dat slacker niet helemaal uit de lucht gegrepen.

Portugal The Man – V.I.S.

Na super mega giga hit Feel It Still heeft Portugal. The Man meerdere pogingen gedaan om dat succes te evenaren. Niet geheel tevergeefs, maar de flirt met het kapitaal ging kostte de band wel veel oude fans en de nieuwe bleken niet erg trouw.

Met V.I.S. keert Portugal. The Man terug naar indie-land. De nieuwe single is een aardse, door gitaren gedragen rocksong waarin je maar met moeite de hitmachine van een paar jaar terug kan herkennen. Zo horen we de kopstem die de hits typeerde alleen in de koortjes. V.I.S. heeft ook maar drie componisten i.p.v. elf zoals in bij Feel It Still. We mogen niet uitsluiten dat we ons blij maken met een kruimel en dat de rest van het nieuwe album weer meer op The Bee Gees lijkt dat zoals hier op Pixies, maar deze nemen ze ons niet meer af.

Arcade Fire – Pink Elephants

Pink Elephants is het titelnummer van het nieuwe album van de band van het echtpaar Butler.

De titel verwijst naar wat sommige drinkers menen waar te nemen tijdens hun alcoholroes ook wel delirium tremens genoemd. Of we daar iets achter moeten zoeken laten we graag aan experts over. Pink Elephant is een kwetsbare ballad die wat zang betreft wel wat aan Neil Young doet denken. De begeleiding blijft zeker voor Arcade Fire vrij bescheiden. ‘Take Your Mind Off Me’ zingt Win en we weten allemaal waar hij het over heeft. Live zal Pink Elephants vast in een bombastische jasje worden gehesen, maar het is bijzonder om Arcade Fire  eens ‘naakt’ te horen.

Model/Actriz – Diva

Er hangt een synthipop revival in de lucht en het zo zou maar kunnen dat Model/Actriz een van de aanjagers wordt.

De band uit Brooklyn via Boston representeert de industriële tak van de digitale rock stroming. Vaak zijn hun songs nogal opgefokt en uneasy listening, maar met Diva kunnen we wel wat. Frontpersoon Cole Haden zingt over zijn homo-erotische avonturen tijdens een tourtje door West-Europa. Uiteraard werd ook Amsterdam aangedaan. Voor een band die meestal de duistere kanten van de samenleving belicht is Diva bijna lichtvoetig, bijna. Maar dus niet helemaal. Album 2 van Model/Actriz heet Pirouette en is nu uit.

Levi Boon – The Risk

Levi Boon is een naar folk leunende singer-songwriter uit Utrecht. Ze heeft via een voordekunst campagne genoeg fondsen binnengeharkt om een debuutalbum op te nemen.

Daarvan beginnen nu de eerste singles binnen te druppelen. En wow wat een fijne stem heeft ze en wat een mooie songs schrijft ze! Dat wisten we natuurlijk al van oudere nummers, maar de nieuwe songs met voorop het soepele en melodieuze The Risk hebben een elegantie die eerder wel werd gesuggereerd maar nu tot volle wasdom is gekomen. Wat de songs en stijl van Levi Boon kenmerkt is rust. Haar op akoestisch gitaar of piano geschreven liedjes ontvouwen zich op een natuurlijke, organische wijze. Dat geeft haar muziek een geruststellende, bijna helende werking. Chapeau ook voor de productie van Victor van Woudenberg die Levi in een intiem decor heeft geplaatst waarin ze helemaal zichzelf kan zijn.

Ugly (UK) – Next To Die 

Het is verleidelijk om met superlatieven te gaan strooien, maar laten we volstaan te zeggen dat de nieuwe single van Ugly (UK), de makers van Hand’s Of Man en oud IJsbreker Shepherd’s Carol niet tegenvalt.

Voor een band die vaak meer ideeën stopt in één liedje dan menig collega in een heel album is Next To Die relatief simpel. En de songtitel ten spijt ook opvallend opbeurend. Ugly (UK) is een van die vooralsnog voornamelijk Britse bands* die zich niets aantrekken van trends en genres en gewoon hun muze volgen waarheen die hen ook moge leiden. In geval van Next To Die is dat niet ver van de Amerikaanse West-Coast. De semi-akoestische begeleiding is folkrock, de koortjes puur sunshine pop en de compositie lekker psychedelisch. Ook hoor je dat de band er een jaar lang toeren op heeft zitten. Er wordt vaardig, met gemak en vooral met plezier gemusiceerd. Ugly album twee laat nog even op zich wachten maar belooft een sensatie te worden.

* Black Country New Roads, Squid, Black Midi etc.

Mammoth – The End

Wolfgang “Son Of Eddie’ Van Halen ziet het somber in, The End is near. Het enige lichtpuntje is dat hij met zijn baby aan zijn zij naar de verdoemenis gaat.

The End van Wolfgang’s band Mammoth begint met een staaltje tapping zoals senior dat in 1977 voor het eerst aan de wereld liet horen in het nummer Eruption van het Van Halen debuutalbum. Wolfgang toont zich een begenadigd leerling die pa naar de troon steekt. De multi-instrumentalist zit natuurlijk niet echt bij de pakken neer. Hij en zijn band rocken er lustig op los. Misschien heeft Wolfie zelfs wel gestemd ‘op hem wiens naam we hier niet zullen noemen’. The End is bedacht als soundtrack bij een Zombie apocalyps. Wie geen fan is van dat genre moet absoluut NIET naar de door Robert Rodriguez (From Dusk Till Dawn) geregisseerde clip kijken met special effects van horrorspecialist Greg Nicotero (The Walking Dead) en cameo’s van o.a. Slash, Myles Kennedy en WVH’s ma, Valerie Bertinelli.

Robin Kester – Happy Sad (It’s A Party)

Robin Kester is zoals Amerikanen plegen te zeggen ‘on a roll’. De ene na de ander single laat ze los.

Zelden is Robin langer uit beeld dan een maand of twee drie. Gelukkig lijdt de kwaliteit niet onder de kwantiteit. Integendeel eigenlijk, de Utrechtste nachtegaal zoals ze liefkozend wordt genoemd lijkt alsmaar beter te worden. Nieuwe single Happy Sad (It’s A party) is een trefzeker gezongen vrouwenpowerpopsong in een tempo dat iets hoger ligt dan we van haar zijn gewend. De luxueuze productie (blazers!) is weer van Al Chant (King Hannah/Sorry/Aldous Harding). Inmiddels heeft Robin het Nederlandse indie label AT EASE verruild voor het internationaal opererende Memphis Industries. Want, om een oude hit te parafraseren ‘ain’t no stopping her now’. Nieuw album; Dark Sky Reserve 12/9/

GOON – Closer to

Een goon is een schurk. In geval van de band GOON zal dat eerder een geuzennaam zijn dan een typering van het karakter of een verwijzing naar een eventueel strafbad van het kwartet uit L.A.

Bendeleider Kenny Becker, die toch al een hang had naar het schrijven van luduvuduliedjes had de mazzel van zijn leven toen zijn vrouw er van door ging vlak voor de opname van het nieuwe album van zijn band. In één keer werd hij ervaringsdeskundige en kregen zijn songs een diepere laag die  eerder misschien ontbrak. In ieder geval is nieuwe single Closer To een geloofwaardige, psychedelische, door een 90’s filter gehaald nummer over het bitterzoete gevoel van opluchting na een scheiding. Nieuwe GOON album heet Dream 3 en komt in juli uit.

Jesse Welles – Domestic Error

De protestzanger is een stille dood gestorven na een korte hausse begin jaren zestig, maar nu de tijden weer a-changing zijn, en niet ten goede wordt het aloude metier hier en daar weer opgepakt met voorop de welbespraakte Jesse Welles.

Niet alleen is hij goed van de tongriem gesneden. Welles is ook nog eens een massaproducent, maker van vier albums en tig singles in twee jaar. Hoogtijd dus om zijn stem ook eens te laten klinken op onze digitale radiogolven. Welles maakt er geen geheim van in de sporen te treden van Bob Dylan. Domestic Error is zelfs gebaseerd op Dylan’s 115th Dream en/of Subterreanean Homesick Blues: songs met veel tekst en weinig melodie. De eerste regel van Domestic Error luidt: I Didn’t Know The World Was Ending. Wat volgt is een rake observatie van hoe de wereld naar de gallemiezen wordt geholpen door Trump & trawanten. Het refrein mag er ook zijn:

Hotels, casinos and spaceships/Teslas and tunnels are fine/Folks get too close to the big White House/And they lose their goddamn minds.

Jesse Welles is een 30 jarige singer-songwriter uit Ozark, Arkansas die na een lange omweg zijn roeping heeft gevonden als protestzanger. Inmiddels woont Welles in conservatieve country Capitool Nashville waar hij de spreekwoordelijk luis in de pels is.

Concert: 9 mei Zonnehuis, Amsterdam. (uitverkocht)