Author: Flip van der Enden

Sorry – Waxwing

Een bandnaam als Sorry is vragen om moeilijkheden. ‘Hoe heet je band? Sorry‘. ‘Hoe je band heet. Sorry‘. Ben je doof of zo? De naam lijkt bewust gekozen, want ook de muziek van het gezelschap zich noemende Sorry kan voor de nodige verwarring zorgen.

Neem nieuwe single Waxwing. Dat is een vogel, een pestvogel in het Nederlands. Die naam danken ze aan een middeleeuws bijgeloof. Men dacht toen dat pestvogels onheil brachten. Nou daar heeft Sorry een liedje over geschreven, dat dus niet over vogels gaat, maar over Mickey, dezelfde Mickey als waar Toni Basil ooit over zong. Die Mickey is ondertussen dik veertig jaar ouder dan toen Toni hem bewierookte, maar volgens Sorry Frontvrouw Asha Lorenz, is hij nog steeds ‘so fine’.

De muziek van Waxwing is een universum op zich, meer pop dan rock, maar wel indie en geen mainstream. Makkelijk qua klank, ingewikkeld wat compositie betreft. Dark Abba zou een omschrijving kunnen zijn. Of post-pop. Maar hoe je het beestje ook bestempelt, Waxwing boeit van het plotselinge begin tot het onverwachte einde.

Sorry komt uit het Londen van boven de Theems en is regelmatig op onze zender te horen o.a. met Perfect en Starstruck van hun eerste album. Met Let The Lights On en Closer van hun tweede plus nog was losse singles waaronder Cigarette Packet, hun grootste succes tot nu toe. Over een derde album nog geen nieuws, maar middels Waxwing laat Sorry horen niet stil te zitten. Of staan.

Babe Rainbow – LONG LIVE THE WILD

Babe Rainbow heeft onderdak gevonden bij p(doom) records; het recent opgerichte label van King Gizzard & The Lizard Wizard.

Logisch zou je bijna zeggen, want beide bands hebben wel het een en ander gemeen. Zoals een voorkeur voor psychedelica, lol in jammen en een  onafhankelijke geest.

LONG LIVE THE WILD is Babe Rainbow ten voeten uit, een lome, zonovergoten muzikale trip met een tekst over de schoonheid van ongerepte natuur. In dit geval die van de Australisch Oostkust. Volgens Shu MacKenzie van King Gizzard, die de track mixte is LONG LIVE THE WILD misschien wel het leukste en lekkerste liedje van Babe Rainbow tot nu toe. Maar die is natuurlijk niet objectief.

THUS LOVE – All Pleasure

All Pleasure is de toegankelijkste song van THUS LOVE tot nu toe.

We herkennen de band van Birthday Song en Repetitioner aan de Nirvana-eske break, maar de afgewisselde leadzang is nieuw en ook de sfeer is uitbundiger dan we van de regenboogrockers zijn gewend. Meer post pop dan post punk dus.

Dat is geen klacht maar een constatering. De band lijkt zelf ook in hen sas met All Pleasure, want ze hebben het verkozen tot titelsong van hun tweede album, dat op 1/11 uitkomt. O.a. op zilverkleurig vinyl.

In maart is THUS LOVE in het land voor concerten in Rotterdam en Amsterdam.

Father John Misty – She Cleans Up

Je kunt veel zeggen van Father John Misty maar niet dat hij vaak in herhaling valt. Als er al een rode lijn te ontwaren is zijn muziek dan is het dat hij zijn teksten centraal staan. Maar die teksten presenteert hij dus in de meest uiteenlopende vormen.

She Cleans Up is het soort monotone grotestadsrock waar Lou Reed patent op had. Father heeft zoveel te vertellen dat de solisten er bekaaid afkomen. Heel af en toe lukt het de blazerssectie om zich er tussen te wormen, maar verder dan een korte break komen ze niet. En waar rept de eerbiedwaardige artiest over? Over Maria Magdalena, demonen en de laatste dagen, kortom ‘the usual stuff’.

She Cleans Up komt net als Graadmeter hit, I Guess Time Makes Fools Of Us All op het nieuwe album van mister Misty, Mahashmahashana. Releasedatum 22 november.

Concert 10 april TivoliVredenburg.

Dorpsstraat 3 – Die Wonen Niet Hier

Dorpsstraat 3 verplaatst zich in het dagelijks leven van een fabrieksarbeider. (Tata Steel ?)

Ze stellen zich zo’n bestaan voor als dodelijk saai. Alleen de hoop op een rustige oude dag -ver van hier- houdt hen staande.  Van hun bovenbazen hoeven ze niks te verwachten, want Die Wonen Niet Hier. Het gros van de bezongen werkers heeft een allochtone achtergrond. Vandaar de oosterse melodie van Die Wonen Niet Hier. Tenminste zo interpreteren wij de tekst. De boksende dames in de clip suggereren een hele andere uitleg. Interessant.

Dorpsstraat 3 wordt per release beter. Goed nieuws dus dat er een compleet album in aantocht is.  Staal op Staal wordt op 14 februari verwacht.

Gurriers – Dipping Out

Eerst even een raadsel oplossen. Er is een single en een albumversie van Dipping Out van Gurriers. Het verschil is 15 seconden. De edit mist een stukje gescandeerde tekst, maar wie denkt dat het nummer daarmee radiofähig is geworden luistert geen radio.

Hit-stations zullen sowieso passen, vanwege veel te onrustig en de schaarse radiostations die wel meedoen hebben liever de ongecensureerde versie. Zoals wij. Dit gezegd hebbende. Dipping Out is Gurriers op zijn post-punkst; een  vetarm noise-rocknummer, dat net niet op hol slaat. En pas in reguliere hitparades zal opduiken als Pasen en Pinksteren op een dag vallen!

Fontaines D.C. – In The Modern World

Op -1 de beste band van dit moment. Dat kan er maar één zijn, uit Dublin City, Fontaines DC! Het zit er dik in dat hun nieuwe album uit de bus gaat komen als beste plaat van 2024. Tenzij er nog wat meesterwerkjes uitkomen zal 2024 de boeken ingaan als een matig popjaar vrees ik. Met Fontaines DC als schaars lichtpuntje dus.

Bonus: FDC heeft pas een mooie versie opgenomen voor BBC’s Live Lounge van Say Yes To Heaven van Lana Del Rey. Zie hieronder.

High Vis – Guided Tour

De laatste single van High Vis was zo hard en ondoordringbaar dat we hem maar met mondjesmaat hebben gedraaid. Vergeleken met de opgefoktheid van Drop Me Out is Guided Tour een verademing.

Het lijkt wel van een andere band, en dat was precies de bedoeling. Op hun nieuwe album wilde de High Vis niet alleen maar te hoop lopen tegen dingen , maar ook hoop uitstralen. En dat doet Guided Tour, het titelnummer van het nieuwe album. Daarin werpt frontman Graham Sayle zich op als rots in de branding. O.i.d. Het derde album van de Britse (post-)punkband is nu uit. In februari komt de band naar Nederland voor een drietal shows.

6/2 Oosterpoort, Groningen

7/2 Grauzone Festival, Den Haag

8/2 Doornroosje, Nijmegen

 

Heartworms – Warplane

Vorige single Jacked leek zomaar uit de lucht te komen vallen, maar nu weten we dat het de eerste single is van het debuutalbum van de onder de naam Heartworms opererende Jojo Orme.

Om te zeggen dat er halsreikend naar de eersteling van Heartworms wordt uitgekeken is een understatement. Heartworms maakte naam met een serie spannende singles die zich qua stijl moeilijk in een hokje latten proppen. Warplane is daarop geen uitzondering. De songs van de Britse artieste zijn vaak duister (gothic), maar ook speels en bewegelijk. Ook live is Heartworms een attractie zoals ze vorig jaar bewees met haar show op Down The Rabbit Hill.

Dat ze als relatieve nieuwkomer al zo’n eigen geluid heeft, komt voor een niet onbelangrijk deel op het conto van producer/platenbaas Dan Carey (Wet Leg /Fontaines DC).  Het Glutton For Punishment album verschijnt begin februari op zijn Speedy Wunderground label.

trauma ray – Bardo

Bardo is een naam voor de tussenfase. Dat kan een wachtkamer zijn, maar ook het Vagevuur. Afgaand op de sound en naam van het Texaanse trauma ray zal het het laatste zijn.

De derde single van het debuutalbum van de schoenenstaarders uit Forth Worth is de vlezigste van de drie. De ritmesectie zit dicht op je gezicht, maar de gitaren zwemmen in een bad van galm. De zang zit er tussenin. In het (de?) Bardo dus. De sfeer is duister, het volume hoog. trauma ray lijkt een prima band voor een festival als Roadburn. Toch hebben hun songs ook iets toegankelijks om niet te zeggen iets poppy’s. Kortom best wel verwarrend dat trauma ray, maar dat zijn vaak de beste.

Chameleon komt uit op 25/10.