Oh Hazar – City Lines

Hoe hij het nummer heeft ontdekt is een raadsel, maar Simon Le Bon -hij van Duran Duran- is laaiend enthousiast over Ivory van Oh Hazar. Hij heeft het nummer gedraaid in zijn radioshow.

Dat Le Bon Oh Hazar heeft omarmd wisten we nog niet toen we City Lines, de nieuwste single, kozen als nieuwe IJsbreker, maar het is altijd leuk om je vermoeden bevestigd te zien door iemand die er verstand van heeft.

City Lines, pas de derde single van de band uit Nijmegen laat horen waar het enthousiasme op is gebaseerd. Centraal staat de stem van Imke Loeffen. Haar expressieve zang vormt het cement van een compositie die  blijft bewegen. De band flirt met prog-rock en zelfs jazz, maar blijft uiteindelijk binnen de indie-grenzen. De man die een en ander in welluidende banen heeft geleid is producer Simon Akkermans (Binkbeat/New Cool Collective/Bombay e.v.a.)

The Bony King Of Nowhere – Falling Into Place

De knokige koning van nergens heeft een erg actieve schare fans boven de rivieren. Zij zorgden ervoor dat Are You Still Alive, de eerste single in vier jaar van Bony King Of Nowhere a.k.a. Bram Vanparys hoog in de Graadmeter eindigde.

En zij zorgen ervoor dat we niet om de nieuwe Bony single heen kunnen. Falling Into Place wordt door de componist gezongen met een krachtige kopstem. De begeleiding op deze ballad is bescheiden, de sfeer komt van het warme galmbad waarin Bram’s stem is gedompeld. Album 5 van The Bony King heet Everybody Knows en is nu uit. Het concert van de Belgische folkheld, zoals hij op de site van Ekko wordt opgevoerd op 6 maart is uitverkocht, maar er zijn inmiddels nieuwe audiënties met de King aangekondigd. Op 26 april staat TBKON in de Muziekgieterij in Maastricht en op 18 mei op het Ik Zie U Graag Festival in BredaU Graag Festival in Breda

Corridor – Mourir Demain

Corridor komt uit Canada, uit Quebec om precies te zijn, het Franstalige deel dus van dat immense land.

Corridor betekent gang. Dat weten zelfs mensen die verder geen woord Frans spreken. Mourir Demain betekent morgen sterven. Met zo’n titel zou je denken met een zwaarmoedig nummer te maken te hebben, maar dat is maar ten dele waar. Mourir Demain is een meerstemmig gezongen beetje weird nummer. Er gebeurt tegelijkertijd veel en weinig. Qua compositie is de single niet meer dan een paar herhalingen, maar instrumentaal blijft de band constant in beweging. Dit is een wat omslachtige manier om te zeggen dat Mourir Demain behoorlijk psychedelisch is alleen niet op de gebruikelijke manier van een solootje hier en een solootje daar. De band uit Montreal viert dit voorjaar haar tweede lustrum  met een derde album, Mimi, hun eerste in vijf jaar.

Brainstory – Hanging On

Brainstory komt uit California en maakt muziek die als psychedelische soul wordt aangemerkt.

De mannen zijn wit en maar met zijn drieën dus verwacht niet dat ze klinken als Sly & The Family Stone of The Temptations ten tijde van Papa Was A Rolling Stone. Het funky karakter van nieuwe single Hanging On zit hem in de coole koortjes, het slaggitaartje en de bubbelende bas. Pas tegen het eind, als de gitarist zijn ding mag doen komt de psychedelica om de hoek kijken. Brainstory is de band van de broers Kevin en Tony Martin en bloedbroeder Eric Hagstrom. Een vierde naam die het vermelden waard is is die van Leon Michaels die wellicht beter bekend is als Ed Michaels Affair. Mocht zijn naam je niks zeggen dan ligt er nog een weelde aan muziek op je te wachten, al helemaal als je van psychedelische soul houdt.

Fat White Family – Bullet Of Dignity

Het tweede vooruitgeschoven nummer van het nieuwe album van Fat White Family is net als Religion For One voor de band’s doen opvallend gedisciplineerd, maar ook weer prettig gestoord.

Opvallende kenmerken van Bullet Of Dignity zijn een als misthoorn vermomde saxofoon, een Oosters aandoende gitaarlick en een iets dat zich moeilijk laat benoemen, maar de luisteraar het gevoel geeft in een draaimolen te zitten. Easy listening is anders. Daar staan echter een fijne groove tegenover en een geïnspireerde gekte die maakt dat veel collega’s van Fat White Family ineens wat gewoontjes klinken.

The Smile – Read The Room

Louter superlatieven vallen Thom Yorke, Jonny Greenwood en Tom Skinner ten deel. Nergens hoor je nog de wens om een reünie van Radiohead, dat in 2024 veertig jaar bestaat. Dat de oude band van Thom en Jonny nog nauwelijks wordt wordt gemist komt omdat The Smile verder gaat waar Radiohead is gestopt. Wie nog niet het genoegen heeft mogen smaken om kennis te maken met The Smile kan er slechter aan doen dan met Read The Room te beginnen. Read The Room is  een superieur staaltje introverte, intellectuele, experimentele en bedwelmende indie-rock. Kortom, een track die alles heeft wat The Smile tot een waardige opvolger maakt van Radiohead.

My First Time – Workwear

Je zou denken dat de markt voor postpunk en dan met name de praatvariant zolangzamerhand wel verzadigd zou zijn. Maar dan dient zich een nieuwe band aan als My First Time en kan je niet anders dan concluderen dat iedereen even moet opschuiven om plaats te maken voor de boys en girls uit Bristol.

Wat My First Time hoog boven het maaiveld doet uitsteken is hun frontpersoon. De persoonlijkheid van Isaac Stroud-Allen springt uit de virtuele groeven. Zijn voordracht, zijn taal vaardigheid, zijn talent voor rake oneliners het is om opgewonden van te raken. En dan te bedenken dat Workwear pas hun tweede single is! Fontaines DC, IDLES en Dry Cleaning hebben er een interessante concullega bij. Een die hen best nog wel eens naar de kroon zou kunnen steken.

Terra Twin – Losing Your Touch

Terra Twin houdt al een paar maanden een plekje bezet in de Graadmeter. Een hele grote hit is Hanging Around niet, maar wel een nummer waar niemand zich een buil aan valt.

Grote kans dat Losing Your Touch wel verdeeldheid zal zaaien. Waar Hanging Around onbekommerd kabbelt is Losing Your Touch edgy en gespannen. Beide songs staan op de debuut EP van de Britse band die in een ‘mission statement’ verklaart een brug te willen slaan tussen Americana en indierock. Dat klinkt nogal vaag, maar als je de de songs van de Head Leaking EP hoort, begrijp je wel wat ze bedoelen.

Voor een beginnende band klinkt Terra Twin opvallend ‘af’,’ alsof er veel ervaring in de band zit. Dat klopt ook. Alleen is die ervaring opgedaan op een ander terrein dan muziek. Zanger Maxim Baldry is acteur van beroep en in die hoedanigheid te zien in de tv-series Rome, Dr Who en The Lord of the Rings: The Rings of Power. De drie overige bandleden zijn oude schoolvrienden van Baldry. Producer van de Terra Twin EP is James Dring. Hij kan wel bogen op ruime ervaring in de muziekwereld, want werkzaam geweest met o.a. met Gorillaz, Lana Del Rey, Beyoncé en (de band) Sorry. .

Royal Tusk – Hated

Royal Tusk is een classic hardrock trio uit Edmonton, Canada.

Nieuwe single Hated is een kort door de bocht, schoon aan de haak rocksong die recht op zijn doel afgaat. Dat doel is drieledig: het aanmoedigen van stagedivers, het veroorzaken van mosh-pits, en voor de mensen thuis het inspireren van luchtgitaristen. De daarbij gebruikte middelen zijn krachtige zang, een ADHD ritmesectie en een gitarist die lichtjes overdrijft. Doe er je voordeel mee! De lawaaipapegaaien hebben een vierde album op het vuur dat ze Altruistic hebben gedoopt. De 23ste komt-ie uit inclusief een ‘making of’ docu.

Slow Fiction – Apollo

Slow Fiction had slechtere voorbeelden kunnen kiezen dan Chrissie Hynde, Debbie Harry en vooral Patti Smith.

De band is dus van de stevige gitaarmuziek en heeft een sterke vrouw aan het roer.  Ze heet Julia Vassalo en woont net als de twee gitaristen en de ritmesectie van Slow Fiction in New York City. De score van een kleine vijf jaar gezamenlijk optrekken is twee singles en een EP. Maak daar dus maar drie singles van. Je hoeft geen kenner te zijn om te horen dat Slow Fiction nog niet eerder zo goed en overtuigend klonk als op Apollo. De band lijkt daarmee klaar voor de overstap van het New Yorkse indie-circuit naar de mondiale rockwereld.

Dat Apollo, de eeuwig jonge Griekse god voor Licht hen gunstig gezind moge zijn.