Author: Flip van der Enden

Slow Fiction – Apollo

Slow Fiction had slechtere voorbeelden kunnen kiezen dan Chrissie Hynde, Debbie Harry en vooral Patti Smith.

De band is dus van de stevige gitaarmuziek en heeft een sterke vrouw aan het roer.  Ze heet Julia Vassalo en woont net als de twee gitaristen en de ritmesectie van Slow Fiction in New York City. De score van een kleine vijf jaar gezamenlijk optrekken is twee singles en een EP. Maak daar dus maar drie singles van. Je hoeft geen kenner te zijn om te horen dat Slow Fiction nog niet eerder zo goed en overtuigend klonk als op Apollo. De band lijkt daarmee klaar voor de overstap van het New Yorkse indie-circuit naar de mondiale rockwereld.

Dat Apollo, de eeuwig jonge Griekse god voor Licht hen gunstig gezind moge zijn.

Liam Gallagher, John Squire – Mars To Liverpool

Ook de tweede single van Liam en John is te herleiden tot het latere oeuvre van Lennon & McCartney.

Dat neemt niet weg dat met name John Squire schittert op het door hem geschreven Mars To Liverpool. Het duurt even voordat Liam Gallagher hem zijn solo gunt, maar dan maakt hij er ook iets van. Ondertussen houden de ritmeboys het tempo er lekker in. Door meteen al in de openingszin  ‘Jesus Christ’ te verzuchten riskeert Liam een radioboycot, maar misschien hoopt hij juist op een relletje. Inmiddels is duidelijk dat er een heel album aan zit te komen va de voormalige zanger van Oasis en de gitarist van The Stone Roses. De plaat draagt de naam van de makers en zal worden ondersteund met een tour. Helaas staat een bezoek aan ons land nog niet op de planning.

Winter – the lonely girl

Winter is haar artiestennaam. Samira Winter haar naam voor de burgerlijke stand. Samira is actief in het grijze gebied tussen droompop en shoegaze.

De zingende songwriter, kind van een Amerikaanse vader en Braziliaanse moeder draait al een tijdje mee is. Haar eerste van inmiddels vier albums verscheen al in 2015. Maar zoveel aandacht als ze nu met the lonely girl genereert had ze zelden eerder. De nieuwe single doet denken aan een vulkaan.  Na een bescheiden begin waarin Winter de hoofdpersoon van haar song voorstelt volgt een eruptie van zware gitaren. Het refrein zingt ze niet, maar wordt gefluisterd. Het slot komt onverwacht. Winter zingt over het gevoel van eenzaamheid dat zich van haar meester maakte na de scheiding van haar ouders. Al zingt ze in de derde persoon enkelvoud, de tekst is duidelijk autobiografisch. Reken erop dat de release van album vijf van Winter niet onopgemerkt zal blijven.

Chalk – CLAW

Je moet wel iets in je mars hebben wil opvallen in het bandjesbos dat ESNS heet. Het scheelt niet veel meer of er zijn net zoveel optredende acts als bezoekers.

Maar voor Chalk is het bezoek aan Gruun niet te vergeefs geweest, want maakte indruk en mag terugkomen. Het trio uit Belfast is van de pospunk, maar dan de elektronische variant. Hun songs zijn donker en onheilspellend. Nieuwe single CLAW is een goed voorbeeld van hun apocalyptische stijl, een monotone beat, ratelende synths en een dreigende tekstvoordracht. Je kunt dansen op CLAW zoals je kunt dansen op een vulkaan. Of op een graf. De song gaat over ‘falling in love inside a nightmare’ en is de voorbode van een tweede EP, Collections II die op 1 maart wordt gedropt.

THAMES – Mr Postman

Het wordt steeds drukker in de kopgroep van de nationale postpunk-scene. Sterker nog, na Rotterdam blijkt nu ook Amsterdam een broedplaats voor gitaarbands die smaakvolle rock brouwen uit grondstoffen als punk, wave, grunge en shoegaze.

Opvallend aan THAMES is de variatie van hun repertoire. De band heeft nu vier liedjes uit, die wezenlijk van elkaar verschillen. Met zijn sterke riff en goed geplaatste refrein is Mr Postman de meest poppy van het kwartet. Dat we toch te maken hebben met een eigentijdse postpunkband hoor je aan de met kracht gescandeerde coupletten.

MOOON – Richard Has a Racecar

De nieuwe MOOON single is zo retro als een Ferrari 612 Can Am uit 1968. Zo klinkt nieuwe single Richard Has A Racecar ook, als een liedje uit ’68.

De trots van Aarle-Rixtel draait inmiddels al weer heel wat jaartjes mee. In 2015 verscheen een eerste EP, binnenkort hun derde langspeler. In het achterons liggende decennium hebben de gebroeders Gijs en Tom de Jong en Timo van Lierop zich hoorbaar bekwaamd op hun instrumenten, maar ook hun muzikale horizon verbreed. De rudimentaire garage-blues uit hun begindagen heeft plaatsgemaakt voor een verfijnder soort muziek, barokpop. Naar voorbeeld van bands als The Left Banke en The Zombies.

Laura Palmer – Drive

Laura Palmer is de naam van het moordslachtoffer in de befaamde TV-serie Twin Peaks van David Lynch. De band Bastille liet zich eerder door de serie inspireren en nam een song op met de titel Laura Palmer. Sinds een tijdje loopt er ook een band uit Den Haag rond die luistert naar die naam. Tijdje? Zeg maar gerust tijd, want de band bestaat al ruim 10 jaar.

Dat ze nu pas hier opduiken heeft te maken met de tijdsgeest, Laura Palmer mixt postpunk met shoegaze en andere courante indie-stijlen. En de band is onlangs herrezen na een pauze van vijf jaar. Toegegeven we hadden ze al vier singles eerder kunnen oppikken, maar je mist nou eenmaal meer dan je meemaakt. Dit gezegd hebbende, nieuwe single Drive is een sterk staaltje sombermansrock, een filmische track die beelden oproept van een nachtelijke autorit door een wat minder welvarend deel van een grote stad.

Op 18 februari lanceert Laura Palmer hun debuutalbum in het Paard. 23 maart staan ze in de `Tanker in Amsterdam.

Villagers – That Golden Time

Conor O’Brien meldt zich weer! Het is dan ook alweer zo’n jaar of drie geleden dat er nieuw werk verscheen van zijn Villagers.

Conor’s kracht is het intieme lied. Zelf als hij zich omringt met toeters en bellen klinkt hij alsof hij zich rechtstreeks tot je richt. Zo-ook op nieuwe single That Golden Time dat wel iets wegheeft van Pink Floyd’s Wish You Were Here; een zeer onthaastte beat, uiterst ontspannen zang en een warme ambiance die we zouden willen omschrijven als ‘volle leegte’. That Golden Time is het titelnummer van de zevende langspeler van Villagers die op 10 mei moet gaan uitkomen.

Op 28 mei staan Connors & co in de Paradiso, een dag later in LantarenVenster in Rotterdam en een dag eerder in de Ancienne Belgique te Brussel.

Ben Howard – Rumble Strip

Ben Howard is beroemd tegen wil en dank. Zijn fans willen live de hits horen. Hij speelt liever nieuwe nummers. Ben houdt tegenwoordig wat meer rekening met de wensen van zijn publiek, maar doet toch vooral wat zijn hart hem ingeeft. Dat zouden er meer moeten doen, denken we dan, maar dit geheel terzijde.

Ben’s nieuwe single is geproduceerd door de man die Taylor Swift aan een indie-imago hielp; Aaron Dessner van The National.  Rumble Strip mag dan een nieuwe single zijn, het is geen nieuw nummer. Fans kennen het als extra track op de gelimiteerde vinyl-editie van Ben’s voorlaatste album, Collections From The Whiteout. Waarom we het dan toch oppikken? Omdat het Ben Howard is en die moet zijn eerste slechte nummer nog maken.

Adrianne Lenker – Sadness is a Gift

 Adrianne Lenker, de frontpersoon van Big Thief zingt met een aangeboren snik. Met haar stem zou ze Happy Birthday nog laten klinken als een smartlap.

Gelukkig doe ze geen pogingen om anders te zijn dan ze is en trakteert ze haar vele fans op een constante stroom delicate luisterliedjes, die ze vaak serveert met een licht country sausje. Nieuwe single Sadness Is A Gift klinkt country dankzij een mooie weemoedige fiddle. Adrianne heeft inmiddels alweer genoeg liedjes verzameld voor een nieuw album. Dat heeft ze -niet zonder ironie- ‘Bright Future’ genoemd en als releasedatum 22 maart geprikt.