Flip van der Enden, auteur op Pinguin Radio

DIIV – Brown Paper Bag

Het is officieel: shoegaze is de (het?) nieuwe postpunk! Ofwel de populairste indie-stijl van dit moment. Strikt genomen is shoegaze een vorm van postpunk, maar omdat shoegaze een aantal unieke kenmerken heeft is een aparte benaming op zijn plaats.

Mocht je precies willen weten wat die kenmerken zijn verwijzen we je graag naar Brown Paper Bag, de nieuwe single van DIIV. Traag stromende gitaren? Check. In de mix begraven zang? Check. Een partij psychedelica? Check. Vervorming? Volume? Feedback? check, check check!

Het is niet zo dat DIIV het roer heeft omgegooid en zich plots tot de shoegaze heeft bekeerd. De band uit Brooklyn maakt al bijna vijftien jaar roes opwekkende rock. Brown Paper Bag sluit dan ook mooi aan bij eerder behaalde successen als Doused en Under The Sun. Brown Paper Bag is overigens de derde IJsbreker die DIIV binnensleept. Wij zijn dus fan van de band. En de stijl.

BIG SPECIAL – DUST OFF/START AGAIN

Het lijkt er op dat BIG SPECIAL hun eerste album in delen uitbrengt. Tot nu toe sparen wij ze allemaal.

Dat debuutalbum van het duo uit Birmingham heeft sinds kort een titel, Postindustrial Hometown Blues en een releasedatum, 10 mei. Op de zesde vooruitgeschoven track van het album, DUST OFF/START AGAIN horen we Joe Hicklin voor het eerst ook zingen. Dat doet hij helemaal niet onverdienstelijk. Het thema van BIG SPECIAL is zo langzamerhand wel bekend; depressie in meerdere verschijningsvormen, van persoonlijk tot economisch. Zoals op eerdere singles toont Hicklin zich tegelijkertijd kwetsbaar en stoer terwijl zijn percussieve partner Callum Moloney bleke muzikale landschappen creëert.

Shows: 27 in de Paradiso, 28 mei in de Effenaar.

Ceramic – Velvet On The Bar

Ceramic is een postpunkerig trio uit het Britse New Castle. Verder weten we vrijwel niets van de makers van Velvet On The Bar.

Het is een van de acht songs die Alfred, Elliot en Tom online hebben gezet sinds hun eersteling in 2022. Geen daarvan heeft een recensie uitgelokt. Wat niet zo vreemd is als je weet dat de opnamekwaliteit net als de originaliteit van de opnames wel wat te wensen overlaten. Velvet On The Bar is een belangrijke stap voorwaarts. De praatzang is typisch des postpunks, maar de beat daarentegen is funky om niet te zeggen disco. De frontman declameert een tekst waarin hij de rol lijkt te vertolken van een contactpersoon van een kroeg die een band of dj of andersoortige entertainer (stripteasedanseres?) lijkt te verwelkomen. Hij wijst de persoon in kwestie op de bijzonderheden van de locatie. Waaronder niet op de laatste plaats het ‘fluweel op de bar’. Raar plaatje, maar best leuk eigenlijk en de moeite van het signaleren waard.

Money & The Man – She’s So Lovely

Money & the Man heeft een nieuw album uit, een lekkere verzameling vette songs in de zuidelijk Amerikaanse rocktraditie.

Zuidelijk dus niet zuid. Geen conga, trompet of sambabal te bekennen op bijvoorbeeld She’s So Lovely, het openingsnummer van VOLUME II:HOT IN THE CITY. Wel invloeden van Lynyrd Skynyrd. Vooral de stem van de zingende gitarist Henk Wisselink doet sterk denken aan die van ‘the late great’ Ronnie van Zandt. Het Zwolse duo neemt de release van hun vierde langspeler als aanleiding om weer uitgebreid de baan op te gaan. Klik hier voor data, locaties en tickets.

Goat Girl – ride around

Een kleine drie jaar geleden bereikte Goat Girl de hoogste positie van de Graadmeter met Sad Cowboy, een vrij vreemd nummer met pop, (post)punk en house (!?) invloeden.

Ook de nieuwe single van Hollie, Lottie en Rosy is weer behoorlijk apart. Als je ride around voor het eerste hoort krijg je even het idee dat er twee nummers door elkaar lopen. Het zou goed kunnen dat de producer bij een playback per ongeluk twee baspartijen tegelijk liet horen en de band in koor riep ‘houden zo!’. Maar even wennen is het wel. Bas en drums zijn de enige instrumenten tot er niet ver voor het slot een mandoline opduikt. Ook de diverse tempo en stemmingswisselingen breken met de regels waaraan nummer moet voldoen om in aanmerking te komen voor airplay op ‘normale’ radiostations. Gelukkig zijn wij net als Goat Girl niet normaal.

Newmoon – Crazing

Vreemd dat we Newmoon niet eerder hebben ontdekt. De band is al aan album drie toe en woont nota bene om de hoek, in Antwerpen!

Daarnaast beoefenen ze een van de hipste stijlen van dit moment, de shoegaze. Excuses heren en fans, maar we zijn druk doende het goed te maken. Eternal Fall beklimt momenteel de Graadmeter en vanaf heden prijkt nieuwe single Crazing prominent op onze playlist. Crazing is single drie van dat derde album, Temporary Light (22/4). Wat opvalt aan de drie singles is hoe divers ze klinken, hoeveel variatie er mogelijk is binnen het shoegaze-idioom. Van de drie is Crazing het meest traditioneel of ze je wil authentiek. In de breed waaierende gitaartrack hoor je invloeden terug van illustere voorgangers als The Jesus & Mary Chain, My Bloody Valentine en Slowdive. Middels een extra laagje gruis brengt Newmoon ook nog een eigen geurspoor aan op de track. Ga ze zien op 5 maart in V11 (Rotterdam) en/of 22 mei in het Patronaat (Haarlem).

FEET – The Real Thing

Uit interviews blijkt dat de mannen van FEET danig in hun sas zijn met nieuw album Make It Up. Volgens zanger George Haverson wordt de opvolger van What’s Inside Is More Than Ham (2019) zo’n zeldzame plaat waarop geen enkel slecht nummer staat, All killer no filler dus.

Dat mag ook wel als je er vijf jaar aan een album werkt werkt. Als The Real Thing de lading ook maar enigszins dekt dan kunnen we Haverson geen ongelijk geven. De nieuwe single heeft een lekker nerveus gitaarloopje en klinkt verder vooral als een oude new wave song. Dat is new wave in de oorspronkelijke betekenis. Toen de term werd nog werd gebezigd om de muziek te benoemen van acts al Elvis Costello, Joe Jackson en Squeeze. Die kwamen tegelijk met de punkbeweging op, maar gingen muzikaal wat avontuurlijker te werk. Nu verstaan we onder new wave vooral die 80’s bands die met elektronica in de weer waren. FEET is dus lekker ambachtelijk bezig, maar met behoudt van energie en ambitie. Om zeker te weten of Haverson gelijk heeft, moeten we nog even wachten tot 14 juni. Dan komt Make it Up uit.

Beth Gibbons – Floating On A Moment

Beth Gibbons, de Stem van Portishead heeft eindelijk kans gezien om een eerste solo-album te realiseren. Maar, zeggen de fans dan ‘in 2002 bracht ze toch ook al een album uit’? Inderdaad, maar Out Of Season is strikt genomen geen soloplaat. Beth maakte de plaat met Talk Talk collega Rustin Man.

Lives Outgrown wordt het allereerste album waarvoor Beth 100% verantwoordelijk is. Eerste single Floating On A Moment klinkt zoals je zou hopen en verwachten van miss Gibbons; een sfeervol en serieus nummer met een perfecte balans tussen vorm en inhoud, klankbeeld en compositie, intentie en executie. De jaren lijken geen effect te hebben gehad op Beth’s stem. Ze klinkt nu nog even leeftijdloos als toen we haar leerden kennen in 1994. Dat neemt niet weg dat ze inmiddels de leeftijd heeft bereikt waarop mensen uit haar omgeving komen te overlijden. Daarover zingt ze in Floating On A Moment. Haar conclusie , ‘carpe diem’ pluk de dag, leef in het moment. Een positieve boodschap die aan het eind van de song kracht wordt bijgezet door een kinderkoortje.

Etienne Machine – The Recipe

Etienne Machine komt uit Lausanne. Zo eentje hadden we nog niet, een band uit Zwitserland.

The Recipe staat op A Playground For The Crowd, het eind vorig jaar verschenen debuutalbum van de band. Hoewel afkomstig uit het Franssprekende deel van La Suisse zingen ze, erg goed ook in het Engels. Etienne Machine mengt electronica met triphop en wat ze zelf artrock noemen. In geval van The Recipe levert dat een song op met de weemoed van Elbow en de finesse van Roxy Music.

The Recipe is zo’n nummer dat je een paar keer moet hebben gehoord om echt te waarderen. Is het kwartje eenmaal gevallen luister dan ook eens naar de andere songs op het overigens zeer gevarieerde album van Etienne Machine.

bdrmm – Standard Tuning

bdrmm heet zo met een reden. De band begon in de slaapkamer van frontman Ryan Smith. Die zal inmiddels te klein zijn om alle apparatuur te herbergen die bdrmm nodig had om Standard Tuning op te nemen.

De nieuwe single laat een band in ontwikkeling horen met naast de bekende gitaren een aardige partij keyboards, sample-machines en effectapparatuur. Dit alles wordt ingezet om een bedwelmend geluidsdecor te creëren ter illustratie van Smith zijn tekst over het recente verlies van een jeugdvriend. Shoegaze heeft vele vormen, die van bdrmm is subtiel en intiem.

Standard Tuning komt half april uit op 10” vinyl met een remix van albumtrack Maps op de b-kant. Op 26 en 27 februari is bdrmm in de buurt voor een show in Vera, Groningen en een in LantarenVenster, Rotterdam.