Author: Flip van der Enden

Omni – Plastic Pyramid (feat. Izzy Glaudini)

Omni is een retro-punkband uit Atlanta, Georgia die platen maakt voor Sub Pop.

Voor Omni hoeft het allemaal niet zo serieus. Net als hun voorbeelden, B52’s, The Modern Lovers en The Feelies hebben hun songs iets cartoonesk’s. Plastic Pyramid is een springerige tweeakter voor man en meisje (Izzy Glaudini van Automatic) in een semi-amateuristische stijl die doet denken aan Jonathan Richman van eerder genoemde Modern Lovers. Later dit jaar volgt het nieuwe derde album van Omni dat de titel Souvenir heeft meegekregen.

Jane Weaver – Perfect Storm

Als je zoals Jane Weaver nog nooit een hit hebt gehad zit je ook niet vast aan een verwachtingspatroon of succesformule. Jane kan gewoon lekker haar gang gaan en dat doet ze dan ook met als gevolg dat iedere nieuwe release weer een verassing is.

Jane Louise Weaver is nu 61 en toe aan haar 15e album. Voor het alvast op single verschenen Perfect Storm heeft ze haar synths uit de kast gehaald. Die elektronica vormt de basis van een zacht dwingend en voor haar doen opvallend poppy liedje. Perfect Storm is zo’n nummer dat je aan van alles en iedereen doet denken, maar waaraan nou precies wil je maar niet te binnen schieten. Producer van Perfect Storm en bijbehorend album, ‘Love In Constant Spectacle’ is de van zijn werk met PJ Harvey bekende John Parish. De releasedatum is 4 mei.

Royel Otis – Velvet

Het kan vriezen en dooien bij Royel Otis, maar als het vriest kan je ook meteen schaatsen.

Het Australische duo staat onder supervisie van superproducer Dan Carey (Wet Leg, IDLES e.a.) en dat scheelt een slok op een borrel. Nieuwe single Velvet is niet veel meer dan een paar gescandeerde kreten, een hitsig orgeltje en een hyperactieve bas, maar de drive en de energie dwingen tot swingen. Velvet lijkt niet echt op maar doet wel denken aan Back In The USSR van The Beatles. Het bijbehorende album heet PRATTS &PAIN, het is hun debuut en volgt begin februari.

Loupe – Tested Waters

De meeste bands overleven het vertrek van hun frontpersoon niet, Loupe dus wel. Feitelijk is de band al aan haar 3e zangeres toe.

Na de eerste personeelswisseling van Lisa naar Julia (en op gitaar van Tessa naar Jasmine) veranderde de band ook van naam van Dakota naar Loupe. Julia is nu opgevolgd door Nina, maar Loupe blijft Loupe. Met zijn dromerige melodie, beweeglijke bas en sprankelende gitaar had Tested Waters van geen andere band kunnen zijn dan van het hooggewaardeerde hoofdstedelijke kwartet. Nieuwkomer Nina heeft een fijne en lenige stem die anders kleurt dan die van haar voorganger, maar ook niet weer te. Een nieuwe EP is in de maak. De doop daarvan zal op 3 mei gevierd worden met een show in de Paradiso.

Teenage Disaster – Sorry For Being Me

Teenage Disaster is het speeltje van Thorne Baker, een 22 jarige ingezetene van Humboldt Country. Dat ligt in Californië.

We schrijven speeltje, niet omdat Thorne zijn muziek niet serieus zou nemen, dat doet hij zeker, maar omdat hij nog veel meer ijzers in het vuur heeft. Als een eigentijdse ‘homo universalis’ is hij ook actief als game-ontwikkelaar, animator, kunstenaar (hij verzorgt zijn eigen artwork) en acteur.

Teenage Disaster blijkt niet voor één muzikaal gat te vangen, Thorne rockt en rapt, is dan weer met elektronica in de weer en dan weer – zoals i.g.v. Sorry For Being Me – met elektrische gitaren. Maar alles wat hij doet heeft een bite, een rafelig randje. En een kwaliteit die de Amerikanen ‘angsty ‘noemen, een begrip dat tussen angstig en schuchter inhangt en vooral door jong volk wordt ervaren.

Qua sound en stijl zouden we de nieuwe Teenage Disaster single onder het kopje (neo) glamrock willen scharen. De zang doet denken aan Marc Bolan, de song aan The Sweet en de gitaarsound aan Ziggy Stardust. Mocht er een album volgen dan wordt dat de opvolger van Creep (2022).

MGMT – Nothing To Declare

Ook de derde single van het nieuwe MGMT album breekt met de elektrosound waarmee het duo rijk en beroemd werd.

Nothing To Declare is een lief en teder, grotendeels akoestisch liedjes, retro maar ook weer niet te. Om het in Beatles termen uit te drukken, meer McCartney dan Lennon. 6 jaar hebben Andrew en Ben gedaan over de opvolger van Little Dark Age. ‘Loss of Life’ telt tien tracks; semi akoestische, licht psychedelische popliedjes in een stijl die je barokpop zou kunnen noemen. Financieel is het misschien niet verstandig om van de succesformule af te wijken, maar na drie single durven we al wel te stellen dat ‘Loss of Life’ artistiek een groot succes wordt.

Fat Dog – All The Same

Het is niet moeilijk om je bij het horen van All The Same dampende en stampende mensenmassa’s voor te stellen.

Fat Dog maakt het soort muziek dat garant staat voor collectieve euforie; een mix van postpunk en techno en new wave en industrial. Subtiel is anders, maar het werkt dus als een tierelier. All The Same is pas de tweede track van Fat Dog dat in augustus debuteerde met King of the Slugs. Met een speelduur van zeven minuten was dat nummer wat aan de lange kant. All The Same klokt er drie, maar de climax is er niet minder om. Komende zomer is misschien net te vroeg, maar verwacht dat het vijftal uit Londen volgend jaar de boel hier flink op stelten komt zetten.

The Black Keys – Beautiful People (Stay High)

Beck schreef mee aan de nieuwe single van The Black Keys. Ook vintage dansmeester Dan The Automator droeg een steentje bij aan Beautiful People (Stay High).

De vrucht van hun gezamenlijke inspanning is een vrolijk vibrerende party track met een refrein waar de hitpotentie van afdruipt. Het is het minst bluesy Black Keys nummer tot dusver en had niet misstaan op een plaat van Beck zelf. Beautiful People (Stay High) is de eerste single van een nieuw album van Dan en Pat. Met de albumtitel, ‘Ohio Players’ eert het duo de gelijknamige band uit hun homestate, die bekend staat om hun funky nummers en sexy albumhoezen. Voor Dan en Pat zelf muziek gingen maken draaiden ze plaatjes in de lokale kroeg. De onbevangen sfeer van die avonden hopen ze te recreëren op  wat hun alweer hun 12e album wordt. 5 april komt de plaat uit, maar voor die tijd zullen we vast nog wel meer voorproefjes mogen smaken.

Library Card – Well, Actually

Het gaat Library Card voor de wind. Bij de door de Volkskrant georganiseerde verkiezing van het poptalent van 2024 eindige het Rotterdamse kwartet bij de bovenste vijf. En de programmeurs van de Noorderslag reserveerde voor de band een prominent podium op een prima tijdstip. En ondertussen lokt het buitenland.

En dat allemaal voor een band die nog geen album uit heeft! Het succes is Library Card echter niet aankomen waaien. De band mag dan nog maar zes nummers oud zijn, de individuele leden hadden er al heel wat vlieguren opzitten toen ze kun krachten bundelden. Op een album moeten we nog even wachten, maar een EP mogen we al in maart tegemoet zien. Als voorproefje van de Nothing Interesting EP heeft de band alvast het nummer Well Actually losgelaten. De groepscompositie met een tekst van Lot van Teylingen over mansplaining en andere patriarchale onhebbelijkheden werkt langzaam, maar onontkomelijk toe naar een explosief, net niet kakofonisch einde. Het is niet moeilijk te horen waarom Well Actualy live een favoriet is.

Marathon – Fire

Ook Marathon begin het nieuwe jaar goed. Fire is het eerste nieuwe nummer van de Amsterdammers sinds de release van hun debuut EP in mei vorig jaar.

Verwacht geen grote veranderingen, eerder een perfectionering van hun ietwat zwaarmoedige, maar hard pompende en rijkelijk met gitaar bestrooide shoepunkgaze. Na een inventarisatie van de Volkskrant van kenners, profs en collega’s kwam Marathon uit de bus als zijnde een van de bands die een grote kans maken om dit jaar door te breken. Het criterium is het laten vol lopen van de grote zaal van de Paradiso. Zo na de zomer als het festivalseizoen er op zit zou dat het trio wel moeten kunnen lukken.