Author: Flip van der Enden

Heartworms – May I Comply

Ze bestaan echt hartwormen, maar gelukkig alleen bij honden. Maar het zegt wel iets als je je band naar een parasiet noemt. Dat je geen lieve liefdesliedjes hoeft te verwachten bijvoorbeeld of andersoortige behaagzieke deuntjes voor de massa.

Jojo Orme het brein achter Heartworms gebruikt haar muziek om vat te krijgen op de donkere gedachten die door haar hoofd spoken, als expressiemiddel voor haar angsten en frustraties. Met die wetenschap zou je kunnen denken dat ze momenteel in iets rustiger mentaal vaarwater verkeert. Niet dat May I Comply plots easy listening is, maar vergeleken bij de songs op haar debuut EP is de sfeer wat minder duister.

Echt conclusies mag je daar niet uit trekken meent Jojo die de song omschrijft als ‘een brug naar de chaos die nog komen gaat’. Net als de debuut EP is ook May I Comply geproduceerd door geluidskunstenaar Dan Carey. Het is een zogenaamde stand alone single uitgebracht met oog op de aanstaande tournee door de V.S. Daarmee gaat een lang gekoesterde wens van Jo Jo in vervulling.  Die zegt er helemaal klaar voor te zijn. De vraag is, zijn ze in de V.S ook klaar voor de elektronische heksenpunk van Heartworms?

Egyptian Blue – A Living Commodity

Een van de ontdekkingen van het veelgeprezen Left Of The Dial Festival was Egyptian Blue. Helemaal een verrassing was dat niet want de band had al eerder indruk gemaakt op Paaspop. Maar het is altijd goed om te zien dat een eerste indruk juist was.

Egyptian Bue is een Britse band uit de postpunkhoek. Anders dan de punktraditie voorschrijft is de band niet wars van een gitaarsolo, of twee. Een mooi voorbeeld van hun rijkelijk met gitaren gevulde sound is de titelsong van hun vers verschenen debuutalbum, A Living Commodity, een nummer dat het ongetwijfeld ver gaat schoppen in de Graadmeter. En waarschijnlijk niet alleen bij ons. Je hoeft dan ook geen kristallen bol te raadplegen om te voorspellen dat je de naam en de band Egyptian Bue nog vaak gaat tegenkomen.

Everything Everything – Cold Reactor

Een paar mensen gaan het weer zwaar krijgen komende weken. Er is namelijk een nieuwe single van Everything Everything, een band die veel voorstanders heeft maar ook op verzet stuit.

Reden voor de aversie is het unieke stemgeluid van zanger Jonathan Higgs. Higgs heeft normaal al een stem waar je van moet houden, maar hij schiet ook nog eens regelmatig in standje falset. Dat is het moment waarop in sommige huishoudens de radio even op Classics of POTR gaat. Maar er zijn ook drommen mensen die met de band weglopen en zullen smullen van Cold Reactor.

Binnenkort staan er zeven albums op de teller. Van slijtage is echter nog geen sprake. Cold Reactor is een beweeglijk, retro-futuristisch art-rocknummer met 10cc-achtige stemeffecten, een jagende bas en dus die controversiële, maar uit duizenden herkenbare stem. Mountainhead heet het nieuwe album. Het verschijnt op 1 maart volgend jaar.

Beirut – The Tern

Zach Condon van Beirut is in een kast met oude spullen gedoken en heeft er een leuk oud orgeltje gevonden en een antieke drummachine, die het nog prima doet.

Ze vormen de instrumentale basis van het The Tern, single twee van Hadsel, Beirut album zes, dat over een week of twee moet gaan uitkomen. The Tern (is stern is een soort meeuw) is een weemoedig, mediterraans aandoend lied met koorzang en veel percussie. Het soort muziek eigenlijk zoals alleen Zach die maakt.

Pale Blue Eyes – Reason

Oorspronkelijk was Reason alleen verkrijgbaar als blauwe flexidisc. Die kreeg zat exclusief bij de-luxe vinyluitgave van het nieuwe album van Pale Blue Eyes. De oplage was slechts 200 exemplaren.

Gelukkig begreep de band ook wel dat Reason te goed was om in de obscuriteit te belanden, dus staat het nummer nu ook online. De Britten zullen wel een goede reden hebben gehad om het nummer niet op het This House album te zetten. Die zal echter niet van artistieke aard geweest zijn. Reason is een semi- instrumentaal nummer -mysterieus en hypnotisch- opgehangen aan een mooi basloopje. Misschien was het de bedoeling om nog een tekst te schrijven en lukte dat niet op tijd, maar eigenlijk is het precies goed zo.

Divorce – Eat My Words

Het handelsmerk van Divorce is de strakke unisono zang van Felix Mackenzie Barrow en Tiger Cohen-Towell.  Of die dubbele namen duiden op een huwelijkse staat of adelijke afkomst kunnen we je nog niet vertellen. Misschien wel allebei. Nieuwe single, Eat My Words gaat over over frustratie ten gevolge van miscommunicatie. De nieuwe single is wat trager van tempo dan Birds en Scratch Your Metal, maar niet minder apart. Aan de fraaie slide-gitaar is goed te horen dat Divorce tot voor kort naar de V.S. keek voor inspiratie.

Eat My Words is afkomstig van Heady Metal, de nog te verschijnen debuut EP van de band uit Nottingham.

Lucy Rose – Could You Help Me

Waarschijnlijk herkent zelfs haar moeder haar dochter niet op nieuwe single Could You Help Me. Lucy Rose kennen we als min of meer traditionele singer-songwriter, vertolkster van intieme luisterliedjes als Conversation en Shiver. Heel af en toe schemerde er een beetje jazz door, maar meestal bleef ze dicht bij haar leest. Dus niet op Could You Help Me.

De nieuwe single is een uitbundig nummer dat begint met drums en piano. De drummer doet iets drums ‘n bass achtigs, de pianist -Lucy zelf- heeft duidelijk veel jazz geluisterd. Okay Lucy goes Norah denk je dan, tot ongeveer in het midden een elektrische gitarist het op een scheuren zet en eigenlijk niet meer ophoudt. Could You Help Me is de eerste nieuwe muziek van de Britse zangers in vier jaar, sinds de bevalling van haar kind. Oma kan trots zijn.

POM – Bittersweet

Bittersweet is weer zo’n typisch POM liedje. Vrolijk van vorm, maar serieus van inhoud. Als je niet naar de tekst luistert zou je zweren dat zangeres Liza van As verliefd is, maar verdiep je je in wat ze zingt en het wordt duidelijk dat ze geen vlinders in haar buik heeft, maar zorgen aan haar kop. Met die kennis blijken de gitaren een scherp randje te hebben en de stuwende bas iets manisch. ‘I’m Scared’ zingt Liza. Bang voor de toekomt hoeft ze niet te zijn, want die ziet er rooskleurig uit.

Op 10/11 verschijnt het debuutalbum van POM, We Were Girls Together. De release is aanleiding voor een mooie clubtour, die wordt afgetrapt met een (uitverkochte) show in de Paradiso, stops heeft in Tilburg (16/11) Groningen (17/11), Nijmegen (30/11) en Rotterdam (1/12) en zal eindigen in Utrecht (2/12).

 

 

MGMT – Mother Nature

Tempus Fugit. Zo is het alweer 5 jaar geleden dat MGMT Little Dark Age uitbracht. Nieuwe single Mother Nature is een kleurrijke, klassiek aandoende popsong die sporen draagt van Hall & Oates en andere andere powerpop en yachtrock acts uit de seventies.

Dat geldt voor de eerste helft. Daarna wordt het easy listening karakter van Mother Nature sterk ondermijnd door piepende synths en snerpende gitaren. Wat je noemt een veelbelovende single.

Album 5 van MGMT heeft al een titel, Loss Of Life en een release datum, 23 februari 2024. 10 songs komen er op het album waaronder een met Cristina & The Queens.

Yard Act – Dream Job

Het is niet makkelijk om je hoofd boven water te houden in de hedendaagse muziekindustrie. Toch zal je James Smith van Yard Act niet horen klagen. Dat is zo’n beetje de teneur van Dream Job, de nieuwe single waarmee de Britse band de komst aankondigt van hun tweede album.

De opvolger van The Overload krijgt als titel Where’s My Utopia mee. De vorm waarin de band Smith’s beschouwing over het reilen en zijlen van zijn band heeft gegoten is die van een partytrack inclusief gezellige geluiden en gemengd achtergrondkoor. Met Dream Job laat Yard Act ook horen muzikale afstammelingen te zijn van Ian Dury, maar daarmee vertellen we niks nieuws.