Author: Flip van der Enden

talker – TWENTYSOMETHING

TWENTYSOMETHING van talker is een lekker brutaal liedje in het popunkidioom. De naam talker doet een band vermoeden, maar is feitelijk het speeltje van één iemand, Celeste Tauchar uit L.A.

Zij bracht in 2018 een eerste van inmiddels best wel veel singles en EP’s uit, die zeker niet slecht zijn, al helemaal niet als je van poppy singer-songwriters houdt. Zo raak als met TWENTYSOMETHING schoot ze echter nog niet eerder. Het is niet uit te sluiten dat dit rockende liedje een anomalie zal blijken en miss talker weer over gaat tot de orde van de dag, maar dat zou dus jammer zijn.   TWENTYSOMETHING  smaakt namelijk naar meer.

Het Zesde Metaal – Het Langste Jaar

Begin augustus overleed Tom Pintens aan een ongeneeslijke ziekte. 48 was hij nog maar. Met het heengaan van Pintens verloor België een van haar meest bijzondere en invloedrijkste muzikanten. De lijst van acts aan wie Tom zijn talenten leende is lang, maar vooral Roosbeef, Tamino en de leden van Zita Swoon zullen hem niet snel vergeten.

Tom maakte ook deel uit van Het Zesde Metaal dat de muzikale duizendpoot nu herdenkt met een lied om stil van te worden. Zanger Wannes Capelle schreef Het Laatste Jaar oorspronkelijk voor de herdenking van de sterfdag van een familielid en bracht het ten gehore op Tom’s begrafenis. Bijzonder is die Tom nog op Het Laatste Jaar te horen is. De pianopartij is van zijn hand.

Het zal overigens niet verbazen als Het Laatste Jaar een eigen leven gaat lijden en nog veel vaker op uitvaarten te horen zal zijn.  Zo treffend is de tekst, zo mooi de melodie.

 

 

Tapir! – My God

Voor een band die het atheïsme belijdt heeft Tapir! het opvallend vaak over goddelijke zaken. Hun debuut EP heet Act 1 (The Pilgrim), gevolgd door Act2 (Their God) en binnekort act 3 (The King of My Decrepit Mountain).  Tezamen vormen de drie delen het debuutalbum van de band uit Londen.

Nieuwe single My God gaat niet over (de christelijke) God per sé, maar over religie in het algemeen. De hogere macht waarnaar de mens zich richt voor duiding, troost of richting in zijn/haar ondermaans bestaan. Allemaal goed en waardevol, maar de tekst zou zijn doel missen als de vorm waarin Tapir! hun boodschap giet niet zo aansprekend zou zijn. My God is een klein, maar o zo fijn (f)luisterliedje. Alleen al de stem van Ike Gray is je entreegeld waard. En dan is er nog die mooie melodie en dat heerlijke koor.

Tapir! was een van onze tips op het Left Of The Dial festival, en nog beter dan we durfden hopen.

IDLES – Dancer feat. LCD Soundsystem

Als je als postpunkband een dansnummer hebt geschreven wie kan je dan beter vragen bij de uitwerking daarvan dan James Murphy en zijn befaamde LCD Soundsystem? Wat je noemt een transatlantische samenwerking.

Dancer is geen gewone dancetrack net zomin als IDLES een gewone postpunkband is of LCD een doorsnee dance-act. Het nummer begint met een vioolintro dat zo veel lijkt op dat van It’s A Man’s World van James Brown dat het niet anders dan een ode kan zijn aan mister dynamite.  Het is de start van een track die stuitert als een kangoeroe op een skippybal. Zanger Joe Talbot spoort de dansers aan met kreten als  ‘cheek to cheek and hip to hip’ daarbij gesteund door een koor dat niet geheel nuchter lijkt.

Dancer komt op het nieuwe, vijfde album van IDLES, TANGK, een co-productie van de band’s Mark Bowen, Nigel Goodrich van Radiohead en hip hop producer Kenny Beats. Releasedatum 16/2/24.

NewDad – Let Go

Het zal je niet ontgaan zijn dat de jaren 90 weer helemaal hot zijn bij een nieuwe generatie rockers. Opvallend is dat het juist bands zijn met een vrouw aan kop die beproefde genres als grunge en shoegaze laten fuseren tot een potente nieuwe cocktail, die we voor het gemak maar even shoegrunge zullen noemen.

Een uitstekend voorbeeld van zo’n shoegaze band is het Ierse NewDad. Het kwartet onder aanvoering van de gitaarspelende zangeres Julie Dawson volgen we al sinds hun single Blue uit 2020. Hoe snel de band zich heeft ontwikkeld hoor je goed als je Blue vergelijkt met nieuwe single Let Go. Klonk de band 3 jaar geleden nog enigszins schoorvoetend, nu stralen ze een en al zelfverzekerdheid uit. Dat is ze niet komen aanwaaien. 2 EP’s en een hele sloot singles hebben ze uitgebracht voordat ze aan de opnamen van hun debuutalbum begonnen. 17 songs in totaal.

Dat album is nu klaar voor release. Producer is als vanouds Friend of The Band, Chris Ryan, maar de mix hebben ze uitbesteed aan de befaamde Alan Moulder. Die mixte ook de beste albums van zo’n beetje alle favoriete bands van de NewDaddies. Super groepen als My Bloody Valentine bijvoorbeeld, Smashing Pumpkins, The Cure en last but not least Beach House. De plaat gaat Madra heten, dat is Iers voor hond en komt begin volgend jaar.

Bull – Start A New

Start A New suggereert een nieuw begin, maar is feitelijk een doorstart. Zo lang geleden is het namelijk niet dat Bull iets van zich liet horen. En Bull baas Tom Beer schreef het nummer al in 2020 tijdens de pandemie.

Dat het voor de band uit York toch voelt als een nieuw begin komt omdat ze de single hebben uitgebracht op hun eigen label. Hun debuutalbum verscheen bij een major label. De reden van wisseling van platenmaatschappij is onduidelijk, maar zal waarschijnlijk wel met tegenvallende omzetcijfers te maken hebben.

Hoe het ook zit, Bull klinkt op hun nieuwe single happy en hoopvol, uitbundig zelfs. Start A New is pure pop met wortels die terug gaan naar de Beat boom van de jaren zestig. Niet nieuw is de klinkende productie van producer/engineer Remko Schouten, een bekende naam in het Nederlandse alternatieve circuit (Bettie Serveert/ Claw Boys/ Ceasar) en daarbuiten (Stephen Malkmus/Devendra Banhart/ Sonic Youth).

Yin Yin – Year of The Rabbit

Het Maastrichter Yin Yin neemt ons weer mee op een muzikale trip naar verre oorden. Dit keer gaan we niet naar Azië, maar naar de Stille Oceaan. Meer exact naar de driehoek tussen Hawaii, Australië en de Amerikaanse West-Kust.

Dit is een wat omslachtige manier om te zeggen dat de Limburgers de surf hebben ontdekt. Niet de recht toe recht aan surf van de vroege jaren zestig van de vorige eeuw, maar een meer exotische variant. De wortels van Yin Yin liggen tenslotte in Thailand en omstreken en dat hoor je. Year of The Rabbit is een smaakmakertje voor een nieuw album dat begin 2024 het daglicht zal zien. Rond die tijd gaat Yin Yin ook weer Europa in, maar niet zonder eerst een drietal optredens in eigen land te hebben verzorgd en wel op 27/1 thuis in Maastricht, 3/2 in Vera, Gruun en 9/2 in de Grote Zaal van de Paradiso.

ALOYSE – invisible

Het Amsterdamse ALOYSE debuteert met invisible, een nummer dat sterk aan The Cure doet denken tot de naamgeefster van het trio begint te zingen. Vanaf dat moment lijkt ALOYSE vooral op zichzelf. Helemaal als Bernice Aloyse Pisters haar stem verheft.

ALOYSE verkent terreinen waar ze niet veel andere Nederlandse bands zullen tegenkomen, die van de persoonsgebonden luister-indie. Invisible is geschreven door BA Pisters en geproduceerd door JJJ Sielcken. ALOYSE loopt momenteel de Popronde. Grote kans dus dat ze een dezer weekenden bij jou in de buurt spelen.

Girl and Girl – Strangers (Fight Night)

Strangers (Fight Night) is (voor ons) de opvolger van All I See, een nummer dat we IJsbreker-waardig vonden. De reacties waren echter niet onverdeeld gunstig. Veel luisteraars bleken moeite te hebben met de vibrato van de frontmeneer van Girls and Girls, Kia James. Na herhaalde blootstelling bleek de irritatie gelukkig grotendeels over te gaan. Ook een optreden op London Calling hielp bij de gewenning.

Daarom durven we het nu wel weer aan om een nieuw nummer van de Australiërs te gaan draaien. De nieuwste single van Girl and Girl begint met wat klinkt als een ongebruikte lick uit het Beatles-songbook ca 1965. Tot de band er plots de beuk in gooit en het tempo opvoert van looppas naar draf. Wanneer meneer James dan begint met zijn bibberzang kan het echt geen andere band meer zijn dan die drie boys en hun drummende tante uit Queensland.

Op 2 november volgt de EP Fight Night, genoemd naar de opnamestudio die zich boven een platenzaak bevind die (funfact!) Dutch Vinyl heet.

Egyptian Blue – To Be Felt

We zijn een beetje laat met de nieuwe single van Egyptian Blue.  Maar aangezien we waarschijnlijk toch de enige (Nederlandse) radiozender zijn die To Be Felt draaien is er geen haan die er naar kraait.

To Be Felt is de opvolger van GM hit Skin en wederom een geslaagde oefening in het post punk idioom. Ook als je weinig op hebt met eigentijdse punk, maar wel van gitaren houdt heb je een ook goede aan Egyptian Blue. To Be Felt is het 4e liedje dat de band heeft vrijgegeven in aanloop naar de release volgende week van hun debuutalbum, A Living Commodity.