Author: Flip van der Enden

4B2M – LFO

4B2M, de vier broers van twee moeders pikken de draad weer op met een nummer waarin niet wordt gezongen, of wel een ‘instrumental’.

LFO klinkt spannend en dreigend, dystopisch zelfs. Dit geheel in lijn met de teneur van de docu waarvoor de ‘band of brothers’ de track hebben opgenomen. De nieuwe single van de satellietgroep van De Staat, Go Back To The Zoo en Jo Goes Hunting maakt deel uit van de soundtrack van deel 2 van ‘2034 The Big Breakthrough’. Dat is een documentaireserie over het jaar waarin de dijken doorbreken en Nederland voor 92% onder water komt te staan. In de docu blikken de onheilsprofeten terug op het jaar 2023.  Toen we hadden we ook al veel aan ons hoofd, maar nog wel droge voeten. Voor meer info zie clip.

The Libertines – Run Run Run

Ja Pete Doherty en Carl Barát leven dus nog en lijken hun zaakjes weer voldoende op orde te hebben om een doorstart te maken. Ouder, hopelijk ook wat wijzer en in geval van Doherty  een stuk corpulenter.

Negen jaar na de vorige is er een nieuw album aanstaande van de roemruchte Libertines. Nieuwe single Run Run Run, een compositie van Carl Barát (en Danny Connors) klinkt als klassieke Clash, een footstomper en meezinger eerste klas. Helmaal niks nieuws onder de zon, maar voor vernieuwing was je bij deze boys toch altijd al aan het verkeerde adres.  Nu maar hopen dat de mannen trouw hun AA bijeenkomsten blijven bezoeken en eventuele inkomsten netjes opzij zetten voor later.

Het (tweede) comeback album van The Libertines heet ‘All Quiet On The Eastern Esplanade’, is hun vierde in totaal en verwachten we in maart volgende jaar.

IDLES, LCD Soundsystem – Dancer

Als je als postpunkband een dansnummer hebt geschreven wie kan je dan beter vragen bij de uitwerking daarvan dan James Murphy en zijn befaamde LCD Soundsystem? De transatlantische samenwerking mag als zeer geslaagd worden beschouwd.

Uiteraard is Dancer geen gewone dancetrack net zomin als IDLES een gewone postpunkband is of LCD een doorsnee dance-act. Het nummer begint met een vioolintro dat zo veel lijkt op dat van It’s A Man’s World van James Brown dat het niet anders dan een ode kan zijn aan mister dynamite.  Het is de start van een track die stuitert als een kangoeroe op een skippybal. Zanger Joe Talbot spoort de dansers aan met kreten als  ‘cheek to cheek and hip to hip’ daarbij gesteund door een koor dat niet geheel nuchter lijkt.

Dancer komt op het nieuwe, vijfde album van IDLES, TANGK, een co-productie van de band’s Mark Bowen, Nigel Goodrich en Kenny Beats. Releasedatum 16/2/24.

Slothrust – Pony

Je moet als rockact maar durven om een r&b hit te coveren, zeker zo’n monumentaal nummer als Pony van Ginuwine, een wereldwijde superhit in 1996.

L.A. duo Slothrust komt er niet alleen mee weg, maar eigent zich het nummer volledige toe. Zozeer zelfs dat je in eerste instantie je oren niet gelooft. Hé? Dit nummer ken ik, neeee. Ja dus. De Pony van Slothrust is net zo hitsig als het baanbrekende origineel van Ginuwine en zijn producer Timbaland, maar met zijn verleidelijke vrouwenstem, loodzware gitaren en roffelende drums misschien net even subversiever.  Het is hoe dan ook een schoolbeeld van een goede cover. Mocht je de dikke vier minuten van de single versie van Slothrust‘s Pony te kort vinden dan ligt er ook nog een veertien minuten uitvoering op je te wachten.

glass beach – THE CIA 

Het eerste nieuwe nummer in 5 jaar van glass beach is een imposant om niet te zeggen overrompelend stuk muziek. Vergelijkingen met The Mars Volta en het meer recente Void van Ty Segall liggen voor de hand, maar klinken doet band vooral als zichzelf.

The glass beach story begint in 2015. In dat jaar verhuist zanger J McClendon van Texas naar L.A. want daar gebeurt meer dan thuis in het slaperige Burleson. Het idee is om als soloartiest aan de slag te gaan, maar wanneer in 2019 het eerste album uitkomt blijkt glass beach een trio. Inmiddels zijn er vier glass beach boys. ‘The first glass beach album’, zoals de plaat heet slaat in als de bekende bom. Er volgen nog een remix-editie van het debuut en een stel sterke covers, waaronder -speciaal voor Pride Month 2021- een versie van Welcome To The Black Parade van My Chemical Romance.

En nu is er dus The CIA, een gloednieuwe single waarmee de band laat weten in blijde verwachting te zijn van een tweede album. ‘Plastic Death’ staat voor begin 2024. The CIA, een song over paranoia is compacter en harder en energieker, maar minder freaky dan de nummers op het eerste album. Radiovriendelijk is misschien niet de juiste term, maar radiowaardig is The CIA zeer zeker wel.

P.J.M. Bond – The Battler

Bond is de naam, niet James , maar Paul Bond. Of om het officieel te houden PJM Bond. Geïnspireerd door een verhalenbundel van Ernest Hemingway uit 1925 heeft PJM een interdisciplinair kunstwerk gemaak. Onderdeel daarvan is een liederencyclus dat tevens functioneert als debuutalbum. Eerder verscheen er al een EP van de Volendamse singer-songwriter.

Voor wie niet bekend is met Hemingway. De Amerikaan was waarschijnlijk de meest mannelijke aller auteurs; wereldreiziger, oorlogsveteraan, Nobelprijs laureaat, overlever van drie (!) vliegtuigongelukken en vier huwelijken. En functionerend alcoholist. PJM’s tribuut heet net als de bundel In Our Time. 17 songs staan er op de plaat, verhalende, mooi aangeklede luisterliedjes die waarschijnlijk het best tot hun recht komen voor een open haard en een fles whiskey binnen handbereik. Een hoogtepunt is het nummer The Battler dat wordt geserveerd met een partij slide-gitaar waar Ry Cooder trots op zou zijn.

The Stone Souls – Silence The Fear

De twee songs van de nieuwe EP van The Stone Souls die nu uit zijn laten een verfijning horen van de Americana stijl waarop de muziek van de band van Theodor Versteegen is gestoeld.

Silence The Fear komt met een desolate woestijnklank die gestalte krijgt middels een ‘high and lonesome’ slide-gitaar en gedubbelde leadzang.  Het nummer klinkt alsof Theodor het heeft geschreven toen hij een keer met autopech gestrand was in de Mojave desert wachtend op de AAA.

Cape Sleep – Telephone

Achteraf begrijp je wel waarom Kim Janssen zich nooit helemaal thuis voelde in het singer-songwriter hokje. Hij is niet het type dat graag zijn diepste zielenroerselen deelt of je zijn persoonlijke levensvisie wil opdringen. Liever laat hij zijn fantasie de vrije loop en wil hij verrassen, zichzelf en zijn publiek. Daarom heeft hij besloten verder te gaan onder een pseudoniem. Als Cape Sleep.

Als je Kim’s oude platen terugluistert hoor je geen grote stilistische verschillen met zijn debuut als Cape Sleep, de single Telephone. Hij maakte en maakt verzorgde, sfeervolle luistermuziek en heeft nog steeds die zelfde warme stem en wendbare falset. Wel klinkt Telephone misschien ietsje zelfverzekerder of trefzekerder. Dat effect heeft een vermomming. Als je niet direct herkenbaar bent durf je meer.  Cape Sleep dus, onthou die naam.

Nusantara Beat – Kota Bandung

Het gerucht dat Nusantara Beat over niet al te lange tijd zou ophouden te bestaan klopt gelukkig niet. We zijn voorlopig nog niet van ze af! En gelukkig maar, want de nieuwe single is weer een schot in de roos.

Het verhaal is bekend. Nusantara Beat bestaat uit muzikanten met een Indonesische achtergrond. Zij zijn gaan grasduinen in het muzikale verleden van hun voorvaderland, hebben diverse parels ontdekt, afgestoft en opgepoetst tot glanzende eigentijdse psychpopsongs. De oogst van hun arbeid staat binnenkort verzameld op een album naar verluidt aangevuld met een paar eigen songs.  Kota Bandung is single nummer drie en weer zo’n zwoele mix van surf, indo-rock en exotica. Bandung is overigens een stad op het eiland Java.  Nusantara Beat gaat over een tijdje op tournee door Indonesië. Back to the roots dus. Wie weet wat voor muzikale schatten ze daar nog zullen aantreffen.

bar italia – Jelsy

Al die leuke nieuwe bands die de ene single na de andere afvuren. Het is bijna niet meer bij te benen. Gelukkig heb je ons daarvoor. Zo weten wij te melden dat er alweer een nieuwnummer uit is van bar italia.

De opvolger van my little tony heet Jesey, de eerste keer overigens dat de band een hoofdletter gebruikt, maar dit terzijde. Jelsy is onmiskenbaar bar italia maar toch weer net even anders dan voorgaande pareltjes als nurse, changer en tony. De bodem van Jelsy –een sfeervol lied over amoureuze obsessie- is namelijk akoestisch en zo hoorden we de bar nog niet eerder. Verder continueert de band de boy/girl duet vorm en komt ook Jelsy met een fraaie sologitaar. Jelsy en tony staan op het nieuwe album van bar italia, The Twits dat op 3 november volgt.

concerten: 23 november rotown, rotterdam en 24 november bitterzoet, amsterdam.