Oh Hazar pikt de draad weer op met wat misschien wel hun sterkste single tot nu toe is. En hun stevigste.
De Nijmeegse band maakt sprookjesrock, maar een garantie voor een lang en gelukkig leven is er niet. Imke Loeffen zingt met een fijne rockabilly galm op haar stem terwijl haar kompanen zoveel mogelijk herrie proberen te produceren zonder de frontvrouw in de weg te zitten. Justice klinkt als Kate Bush in een boze bui of iets in die richting.
Empathy begint stevig en blijft ook potiger en onrustiger dan we van Josephine Odhil zijn gewend. Vooral de drummer (en co-producer) mag zijn stempel drukken op de song. Dat heeft een reden.
Op haar debuutalbum creëerde Josephine O een feeëriek universum waar zij met haar gewichtsloze stem doorheen zweefde. Voor haar tweede album is ze afgedaald naar de onderwereld vorsend naar de keerzijde der dingen. Empathy is een eerste verslag van die zoektocht. Josephine zingt vanuit het perspectief van iemand die niet in staat is zich te verplaatsen in een ander, die geen medeleven kan voelen. Het nummer is dan dus beslist niet autobiografisch. Album is in de maak.
Heb je je ooit wel een voorgesteld hoe een kruising zou klinken tussen Black Sabbath en The Mamas & The Papas? Luister naar onze nieuwe nummer 1 in de Graadmeter, Firefighters van Being Dead en zeg dat het niet zo is.
Being Dead is heavy maar geen metal. Dat komt door de samenzang (m/v) die net zo beeldbepalend is als de zware gitaren. De compositie van Firefighters is bijna Zappiaans in zijn complexiteit, maar ook wat humor betreft. Being Dead is sinds kort een trio. Cody Dosier en Julianne Keller a.k.a. Gumball en Falcon Bitch drummen, zingen en spelen gitaar, nieuwkomer Nicole Roman Johnson speelt bas Firefighters staat op hun tweede album, EELS dat werd geproduceerd door topproducer John Congleton (The War On Drugs/ St Vincent/Alvvays). Die had zo te horen tijdens de opname net zoveelm lol als Gumball, Falcon Bitch en NRJ. Weirder dan Being Dead wordt het waarschijnlijk niet dit jaar, maar beter of leuker misschien ook niet.
Bands brengen vaak nog een nummer uit dat om wat voor reden dan ook was afgevallen bij de samenstelling van hun laatste album.
The Smile had genoeg songs over van de sessies voor hun begin dit jaar verschenen Wall Of Eyes album om een compleet tweede album mee te vullen. De vraag is dan natuurlijk zijn het afdankertjes, of welkome aanvullingen? Het antwoord hangt waarschijnlijk af van je liefde voor de muziek van Thom Yorke en de zijnen. Maar over Bodie Laughing kunnen we het eens zijn, dat is op en top een topsong. Thom in de ballad mode, het juiste nummer voor het juiste seizoen.
Zondagochtend van 10 tot 12 ga je in chillmodus met Tender. Rick Hovens presenteert indiefolk, singer/songwriters, anderstalige indie en meer rustgevende muziek voor bij je croissant, cappuccino of brunch. Luisteren dus naar Tender! Reacties en suggesties voor het programma kunnen ook gemaild worden naar tender@rickhovens.nl.
Playlist:
| Wallners | Easy |
| Mariam The Believer | Both Arms |
| Explosions In The Sky | Your Hand in Mine |
| Sufjan Stevens | Shit Talk |
| Laura Marling | Child of Mine |
| The Pogues | The Band Played Waltzing Matilda |
| SunYears | Last Night I Dreamt That I Met Phil & Don |
| Blur | Tender (Live in Hyde Park, London 2009) |
| Jana Mila | When Times Get Rough |
| uur 2 | |
| John Grant | Glacier (feat Sinéad O’Connor) |
| Björk | Black Lake |
| Godspeed You! Black Emperor | BABYS IN A THUNDERCLOUD |
| Moana and The Moahunters | Kua Makona |
| Animal Collective | Chocolate Girl |
| Lizzy McAlpine | Pushing It Down and Praying |
| The Decemberists | Joan in the Garden |
Toen we Peter McPoland een paar jaar geleden ‘signaleerden’ was hij een aanstormend talentje uit Texas.
Daar komt hij nog steeds vandaan, maar met een kleine anderhalf miljoen luisteraars elke maand is hij inmiddels wel soort van arrivé. Peter is al vrij ver met zijn derde album. My Baby, single nummer drie van de nog titelloze langspeler. My Baby is lief en simpel. Het nummer krijgt meerwaarde door een smaakvolle gitaarsound, een mooie solo en een grappige tekst. Peter zingt dat zijn baby niet meer met hem wil ‘rotzooien’, omdat ze god heeft gevonden.
Met Firefighters van Being Dead hoog in de Graadmeter zijn we op zoek gegaan naar een geschikte opvolger. Dat viel niet mee.
Niet omdat de Texanen een one-hit-wonder zouden zijn, maar omdat ze bij het bereiden van hun songs volledig lak hebben aan eventuele radiovriendelijkheid. Wat natuurlijk wel voor ze pleit. Uiteindelijk hebben we gewoon de keuze van het volk gevolgd en de meest gestreamde track gekozen. Dat is dus Van Goes, een nummer dat nog maffer is dan Firefighters.
Being Dead heeft zo zijn eigen opvattingen over intro’s en outro’s en aan refreinen doen ze niet of meestal niet. Meng Frank Zappa met Pixies en maak het af met een snufje Mama’s & Papa’s en je krijgt iets dat in de verte wel lijkt op Being Dead. Maar de band klinkt vooral als zichzelf, kronkelig en ongrijpbaar, net als het schepsel waarnaar ze hun tweede album hebben vernoemd, EEL, de paling.
Zou Robert Smith een deal met de duivel hebben gesloten, eeuwige jeugd in ruil voor zijn ziel? Aan zijn uiterlijk zie je dat de tijd wel degelijk vat heeft op de zanger van The Cure, maar zijn nieuwe songs klinken net zo fris en overtuigend als die van eind vorige eeuw.
En zingen doet Smith nog steeds als een jonge god. Na Alone is A Fragile Thing de tweede voorloper van Songs Of A Lost World, het album waar de fans al zo’n zestien jaar op zitten te wachten. Het zou kunnen dat Smith stiekem oude, onbekende songs heeft opgegraven en afgestoft voor het nieuwe album, maar dan nog. De nieuwe singles zijn old school, hard core en vintage Cure, tijdloze topsongs die weer eens duidelijk maken dat The Cure tot den Groten Der Aarde behoort.
Het lekkere ‘niets aan de hand’ plaatje van deze week is van het Spaanse shego.
La Fiesta van het damestrio uit Madrid is tweeënhalve minuut Musica Exotica. Cartooneske Spaanstalige meezing rap-rock-punk-pop. En Shego heeft nog veel meer van dit soort snoepjes in haar mandje, liedjes waar de lol van afspat. In Espagna lust men er wel pap van. Een festival als Eurosonic zou er flink van opvrolijken. En als ze dan toch hier zijn, knoop er dan maar meteen een tourtje aan vast. Wat Spaanse zomerzotheid in de donkere dagen rond kerst kan geen kwaad.
Dat er ook fraaie dingen gebeuren buiten het post-punk genre om laat Divorce horen. De band uit Nottingham heeft zich gespecialiseerd in verhalende songs, nummers die suggereren dat hun debuut best wel eens een conceptalbum zou kunnen zijn. Ook mogen we niet uitsluiten dat Divorce ooit nog eens met een musical op de proppen zal komen. Meatloaf, maar dan indie.
Nieuwe single, All My Freaks is zo’n song die per tourbeurt beter wordt. Bassiste Tiger Cohen-Towell zingt, niet zonder ironie over een beginnende band waarvan veel wordt verwacht en die zelf ook niet gespeend is van de nodige ambitie. Het woord autobiografisch lijkt op zijn plaats.
Het is overigens niet de eerste keer dat we Divorce belonen met een IJsbreker. Vorig jaar tipten we Sex & The Milennium Bridge en ook andere singles lieten we graag horen. De verwachtte doorbraak is tot nu toe uitgebleven, maar komt wel steeds dichterbij.
Divorce mag dan wel geen postpunk produceren, zonder voorbeelden werkt de band nou ook weer niet. Zonder er echt op te lijken doet Divorce wel denken aan de wat luxueuzere, melodieuzere, ambitieuzere bands uit de new wave periode, zoals Tears For Fears, Talk Talk en The Dream Academy. Het albumdebuut van Divorce wordt begin maart verwacht en heet ‘Drive To Goldenhammer’.
