Author: Flip van der Enden

bar Italia – my little tony

my little tony is de zoveelste sterke single op rij van bar italia. Het zou een prima IJsbreker zijn geweest, maar de Britse band heeft er al twee op haar naam staan en is inmiddels arrivé genoeg om het zonder onze hulp te kunnen.

Mochten er toch nog mensen zijn die bar italia niet kennen. De band heeft een frisse nieuwe draai gegeven aan de aloude new wave. Met name The Cure klinkt door in hun vaak wat grofkorrelige songs hoewel my little tony nog het meest aan de Pixies doet denken. Kenmerkend voor het geluid van bar italia is de verdeling van de zangtaken tussen Nina Cristante en Jezmi Tarek Fehmi.

My little toni komt van het derde (volgens sommige tellingen vierde) album van bar italia, The Twits dat op 3 november uitkomt, maar een half jaar na Tracey Denim. Later die maand zal bar italia ons land met een bezoek vereren. De band strijkt op de 23ste neer in Rotown, Rotterdam en een dag later in de Bitterzoet in 020. .

Trout – Sad Sad Sad Sad Sad  

Trout staat onderleiding van de in Denemarken getogen Brits-Iraanse singer-songwriter Cesca Challis.

De band is nog maar zes singles oud, allemaal dit jaar verschenen en nu verzameld op de Colourpicker EP. Trout is van de gitaarmuziek, sobere om niet te zeggen sombere songs die goed tegen herhaalde blootstelling bestand zijn. Als referentie geeft de band o.a. Big Thief, Warpaint en Sorry op. Helemaal losgezongen van hun voorbeelden is Trout nog niet, maar Sad x5 laat horen dat dat slechts een kwestie van tijd is.

Blood Red Shoes – LONG LOST GHOST

LONG LOST GHOST is het enige nieuwe – of niet eerder verschenen- nummer op THE STONE TAPES, een album met veelal elektronische herbewerkingen van nummers van het vorige jaar uitgegeven Ghosts On Tape album van Blood Red Shoes.

Daarop hoorden we Laura en Steve al met computers in de weer. Die ontwikkeling zetten ze dus voort met het remix-album. Het leeuwendeel van het remixwerk hebben ze overigens uitbesteed aan bevriende acts als Demob Happy, Liars en Softcult.

LONG LOST GHOST is een rustpuntje op het verder vrij overdonderende STONE TAPES.  Wie gitaren prefereert boven computers zal misschien afhaken. Wie vind dat er eigenlijk maar twee soorten muziek zijn, goede en slechte zal zeker in zijn/haar sas zijn met alweer een sterke track van Blood Red Shoes.

Tapir! – Gymnopédie

Gymnopédie is de titel van een beroemd pianostuk van Erik Satie (1866-1925), die je kunt zien als de grondlegger van de zeer populaire ‘mood’ piano stijl zoals beoefend door o.a. Ludovico Einaudi en Joep Beving.

Goede songtitel moet Ike Gray hebben gedacht, de initiator van het Engelse  Tapir!* Zijn Gymnopédie, dat behalve de titel in niets lijkt op de compositie van  Satie is een rijk gevulde indie-ballad in walstempo met synths, gitaren, cornet en Gray’s sonore stem. Heel anders dus dan die van Satie.

De tekst van Gymnopédie laat zich niet zo makkelijk samenvatten, maar het refrein – Because I’ve Been Told in Heaven, The Rooms Are Filled With Mice, There’s Breadcrumbs In The Bedsheets, And Jesus Has Head Lice‘ geeft aan in welke vreemde hoek je het moet zoeken. De vreemde tekst steekt scherp af bij de uiterst serieuze muziek die wel aan die van Radiohead doet denken. Dat de tong toch zit stevig in de wang zit, maakt de maffe clip duidelijk.   

Gymnopédie staat op de EP Act 2 (Their God) het tweede deel van een drieluik. Eerder verscheen al Act I (The Pilgrim). Deel 3 volgt nog.  Tapir! is een bijzondere ervaring zoals te zien in de recent online verschenen State 51 Factory Session. Behalve de band zie je balletdansers, mime-acteurs en een surrealistisch decor.  Dus zorg dat je er bij bent en vooraan staat als Tapir! op 19 oktober hun dingen komen doen tijdens het Left Of The Dial Festival in Rotterdam. De band staat gepland om 23.20 in Arminius.

*niet te verwarren met de Duitse stoner band Tapir, dat je zonder ! schrijft.

GUPPY – Texting & Driving  

Humor en muziek is meestal een moeilijke combinatie. Een grap moet je nou eenmaal niet te vaak horen. GUPPY komt er echter goed mee weg met nieuwe single Texting & Driving.

Verpakt in een B52’s-achtig liedje zingt het kwartet (m/v) uit L.A. over een andere combinatie die lastig ligt. Ondanks drie albums in de buidel is het Ian, J, Kabir en Marc nog niet gelukt om veel tam tam te veroorzaken. Maar wat niet is zou best wel een kunnen komen met Texting & Driving dat werd geproduceerd door Sarah Tudzin van Illuminati Hotties.

Coach Party – Be That Girl 

Onze op een na favoriete band van het eiland Wight heeft onlangs haar debuutalbum losgelaten met daarop alles singles en EP’s die de band dit jaar heeft doen verschijnen plus vijf nieuwe nummers.

Daarvan is Be That Girl het meest in het gehoor springend. Dat vinden Jess, Joe, Stephanie en Guy blijkbaar ook want ze hebben het nummer voorzien van een clip. Be That Girl is klassieke girl-pop, niet de sixties variant, maar die van de jaren 80 en 90 in de lijn van bands als the Pretenders en The Bangles. Be That Girl laat goed horen hoe snel Coach Party zich heeft ontwikkeld van de bevlogen amateurs van Really Ok On My Own tot begeesterde professionals. En ook wat een fijne zangeres Jess Eastwood wel niet is.

Steven Wilson – Rock Bottom 

Steven Wilson van Porcupine Tree heeft de release van zijn nieuwe soloalbum vooraf laten gaan door een tweetal singles die zo ingewikkeld waren dat alleen zijn grootste fans er op aansloegen.

Wij eenvoudig indie-volk raakten ervan van slag. Dus wie schetst enzovoort toen we albumtrekker nummer drie onder oren kregen. Het eerste dat opvalt is dat Steve de vocale honneurs dit keer deelt met de Israëlische zangeres Ninet Tayeb. Samen zingen ze een classic rocksong die Ninet de ruimte geeft haar volle register in te zetten. Ze blijkt over een zeldzaam volume te beschikken. Vaak gaat luid zingen ten koste van subtiliteit en bezieling, maar Ninet weet zich en haar stem te beheersen. Met de gitaarsolo aan het slot begeeft Wilson zich op Pink Floyd terrein en zou je willen dat Rock Bottom veel langer zou duren dan een luttele vier minuten.

The Harmony Codex verschijnt op 29 september.

Marika Hackman – No Caffeine  

De tekst van No Caffeine, het eerste nieuwe nummer in vier jaar van Marika Hackman is een opsomming van praktische tips hoe je een paniekaanval kunt vermijden. Geen cafeïne is er een van.

De muziek van No Caffeine is lichter dan de tekst. Een huppel-hitje zal Marika niet snel schrijven. Dat zit niet in de aard van het beestje, maar de niets vermoedende (of niet Engelssprekende) luisteraar hoort een up beat nummer met drums voorin de mix, fantasievolle violen een zelfverzekerde zang.

De Brits-Finse singer-songwriter viert dit jaar haar tweede lustrum in de muziek. Ondanks een viertal albums waarvan drie met eigen werk is het haar nog niet gelukt het succes van haar doorbraakhit, een versie van Lykke Li’s I Follow Rivers te overtreffen. Een lot overigens dat ze deelt met Triggerfinger. Dat zegt echter weinig over de kwaliteit van haar eigen songs, maar veel over de smaak van het grote publiek.

Someone – Audrey

Er moet nog even wat tijd over heen gaan om het zeker te weten, maar Audrey zou wel eens het mooiste nummer van Someone tot nu toe kunnen blijken.

De nieuwe single van Tessa en haar partner in alles Darius Timmer is een pure dansen-met-je-ogen-dicht-popsong, zo fraai geproduceerd en rijk geïllustreerd dat Jeff Lynne er zijn petje voor zou afnemen. Of de heren van Air. De sfeer is sprookjesachtig of om een courant woord te gebruiken hallucinant.

De naam van Jeff Lynne doemt ook op vanwege de Beatle-eske cello’s. Die van Air door de synths die als vallende sterren door het muziekbeeld schieten. Vermeldenswaardig is ook de bijtende, half verborgen gitaarsolo aan het slot, die als addertje onder het gras nog even duidelijk maakt dat protagoniste Audrey nog wel wat levenslessen te wachten staat.

Extraa – Blue Jeans

Blue Jeans van Extraa is een heerlijk huppelpopliedje van Franse makelij.

Alix Lachiver zingt over een meisje dat op haar 15e ontdekt dat haar strakke spijkerbroek effect heeft op de garçons in haar omgeving. Veel moeite om haar accent te verhullen doet ze niet en gelukkig maar, want haar Franglais zorgt voor extra charme. Feitelijk is Blue Jeans een duet tussen Alix en gitarist Thomas Schweitzer die op de plekken waar je een refrein verwacht een solo te beste geeft. Extraa is niet nieuw, maar kwam niet eerder op de proppen met zo’n hitpotente chansonneke als Blue Jeans.