Flip van der Enden, auteur op Pinguin Radio

BLUAI – In Over My Head

Kort door de bocht gezegd is BLUAI het Belgische antwoord op boygenius, drie jonge vrouwen dus die folky rocksongs zingen met (semi)autobiografische teksten over leven en liefde. Nieuwe single In Over My Head is een uitstekend visitekaartje voor het aanstormende trio.

In de door haar gezongen coupletten klinkt Catherine Smet kwetsbaar, maar zodra haar partners zich in de refreinen bij haar voegen toont het trio zich weerbaar en strijdbaar. De som der delen, samen sterk, dat werk.

Het is nog maar twee jaar geleden dat Catherine, Caitlin en Mo voor het eerst samen zongen op een slaapkamer in Antwerpen. een jaar later jaar wonnen ze de prestigieuze Humo’s Rockrally en dit jaar schitterden ze op Pukkelpop. Dat wordt nog wat met BLUAI.

Tapir! – Gymnopédie

Tapir! is een zeskoppig multimediamonster uit Londen. De band heeft zojuist een nieuwe EP uitgebracht. Daarvan is Gymnopédie losgekoppeld om als single te dienen.

Gymnopédie (de titel komt van een beroemd pianostuk van Erik Satie (1866-1925)) is een rijk gevulde indie-ballad in walstempo met synths, gitaren, cornet en de sonore stem van Ike Gray.

De tekst laat zich niet zo makkelijk samenvatten, maar het refrein – Because I’ve Been Told in Heaven, The Rooms Are Filled With Mice, There’s Breadcrumbs In The Bedsheets, And Jesus Has Head Lice‘ geeft een aardige indicatie in welke vreemde hoek je het moet zoeken. De maffe tekst steekt scherp af bij de uiterst serieuze muziek die wel aan die van Radiohead doet denken. Dat de tong toch zit stevig in de wang zit, maakt de maffe clip duidelijk.

Gymnopédie staat op de EP Act 2 (Their God) het tweede deel van een drieluik. Eerder verscheen al Act I (The Pilgrim). Deel 3 volgt nog. Live schijnt Tapir! een heel spektakel te zijn met kostuums, decorstukken, visuals, poppentheater. En muziek natuurlijk.

Hoe dat allemaal uitpakt kun je gaan zien op het Left Of The Dial Festival in Rotterdam. Tapir! treedt aan op 19 oktober om 23.20 in Arminius.

Ghost Woman – Allright Allright

Donker en dreigend is de nieuwe single van de Canadese garage annex surfrock commandos Ghost Woman. En lekker lang ook zodat bandchef Evan Uschenko alle tijd heeft om zijn gitaar even goed te laten vibreren en resoneren.

Allright Allright is de eerste aanjager van het 3e Ghost Woman album in anderhalf jaar. Uschenko beschouwt Hindsight is 50/50 als het eerste echte album van zijn band. De eerste twee waren meer vingeroefeningen, of dagboekaantekeningen zoals hij zelf zegt. De band klinkt op Allright Allright inderdaad alsof ze hun groove hebben gevonden. Dat zal alles te maken hebben met de komst van Ille van Dessel. Zij drumt en helpt Evan bij het schrijven van de songs. Hindsight is 50/50 komt op 24 november uit.

Demob Happy – Sweet & Sour America

Hun laatste album is nog niet afgekoeld of Demob Happy dropt al weer een nieuwe single. Sweet & Sour America is gloednieuw en heet van de naald.

Aanleiding van de release is de start van een tour door Europa die de band op 20 september a.s. in de Melkweg zal doen belanden. Het Britse trio rockt stevig op zijn grondvesten met hun ode aan de V.S., een land dat zacht gezegd gemengde gevoelens oproept. Echt kritisch wordt Demob Happy niet, anders zouden ze mogelijk bij een volgend bezoek aan de grens worden geweigerd, maar de goede verstaander weet genoeg.

Hotline TNT – Protocol

Jack White wordt nog eens een echte platenbaas. Zijn Third Man Records is allang geen collector’s label meer met unieke vinyl uitgaven van kopstukken als Willie Nelson en Miles Davis, Pearl Jam en Syd Barret. Tegenwoordig heeft Third vestigingen in Nashville, Detroit en Londen en een snel uitdijende stal eigentijdse acts. Snooper bijvoorbeeld en Island of love en Mdou Moctar.

Een van Jacks’ recentste signings is Hotline TNT, een shoegazerige band uit New York onder aanvoering van de Canadese expat Will Anderson. Protocol, hun debuutsingle voor Third Man zit propvol gitaren, akoestische, maar vooral van het soort dat je moet inpluggen. Net boven het gitaargeweld uit hoor je Will verslag doen van zijn avonturen op amoureus gebied. Het slepende tempo en het vervormde slot maken duidelijk dat Anderson-zeg maar- geen Don Juan is.

Anderson is al even bezig en ook zeker niet zonder succes, maar met de backing van Jack moet het lukken het grotere publiek te bereiken dat hij al lang verdient.

slowdive – alife

Het Britse Slowdive zat dertig jaar geleden in de kopgroep van de toen net ontluikende shoegazescene. Terwijl de band bij het publiek een beste beurt maakte, was de (Britse) pers minder enthousiast. Dat plus personele onrust en een ongeïnteresseerd label resulteerden in een voortijdig einde.

De ex-bandleden probeerden van alles, maar niets kwam echt van de grond. Lang verhaal kort. In 2014 kwam er een doorstart van Slowdive, eerst live en in 2017 ook in de studio. Na 22 jaar kwam er alsnog een 4e album. Het werd een succes.

De band had de wind ook mee, want shoegaze en zusje dreampop waren bezig aan een comeback. En zijn sindsdien niet meer uitbeeld verdwenen. Er is zelfs een neefje bijgekomen de zogeheten shoegrunge.

Waarom het nieuwe album zes jaar op zich heeft laten wachten vermeldt het verhaal niet. Maar het is er en publiek, pers en Pinguins zijn laaiend enthousiast over ‘everything is alife’. Eerste single kisses haalde de bovenste tree van de Graadmeter en het moet wel heel raar lopen als ook alife niet ver gaat komen.

The Paper Kites – June’s Stolen Car

The Paper Kites uit Melbourne is een band met meerdere gezichten. Is Graadmeter hit Black & Thunder een fijn kabbelend gitaarstuk dat heel in de verte wel aan Dire Straits doet denken, nieuwe single June’s Stolen Car is een verhalende song in een stijl die niet mijlenver verwijderd is van de stijl van landgenoot Nick Cave.

Het verhaal van de de gestolen auto van June kent twee vertellers, de reguliere zanger van de band, Sam Bentley en gitarist Dave Powys die wel wat vaker zou mogen zingen. Ook wordt er weer volop vaardig en smaakvol gitaar gespeeld.

June’s Stolen Car komt van het vers verschenen live in de studio opgenomen nieuwe (6e) album van The Paper Kites, At The Roadhouse. Leuk detail is dat in de clip wel publiek te horen is en op de plaatversie niet.

Bombay Bicycle Club – I Want To Be Your Only Pet

Bombay Bicycle Club zou niet de eerste band die in de loop van zes albums iets van het heilige beginvuur is kwijtgeraakt.

Afgaand op recente single My Big Day en opvolger I Want To Be Your Only Pet is daar echter totaal geen sprake van. De Bombays zijn nog net zo geïnspireerd en lekker gek als in den beginne toen ze vrienden maakten met nummers als Always Like This, Luna en Lights Out. I Want To Be Your Only Pet is spannend, psychedelisch ook en een tikkeltje neurotisch. Het zesde BBC album, My Big Day staat voor 20 oktober.

De band, die dit jaar ook op Lowlands stond gaat weer uitgebreid op tournee. Op 27 en 28 november kun je ze gaan zien in de Melkweg.

Etta Marcus – Theatre

Het beste wat Etta Marcus waarschijnlijk is overkomen is dat ze van de jazzacademie is afgekickt. De baas van het Trinity Conservatorium in Londen vond haar daar niet op haar plaats.

Hij had gelijk, eindeloos toonladders instuderen was niets voor Etta en er is ook nog zoveel meer tussen hemel en aarde dan jazz. Over Etta’s muzikaliteit bestaat geen twijfel. Het dikke dozijn songs dat ze heeft uitgebracht is divers en van hoge kwaliteit. Misschien herinner je je het prettig springerige Crown nog, een nummer dat we een jaar geleden regelmatig voorbij lieten komen. Nu is er Theatre, een powerballad met een sterke opbouw die aan kracht wint door een sobere productie die Etta alle ruimte laat om vocaal te schitteren.