Author: Flip van der Enden

Deeper – Tele

Eerder dit jaar stelden we je voor aan Deeper, een band uit Chicago die op eigen kracht zoveel tam tam veroorzaakte dat ze de aandacht trokken van het vermaarde Sub Pop label; The label that brought you Nirvana, Fleet Foxes & Beach Hous a.m.o.

Tele is de opvolger van Build A Bridge, maar nogal anders. Was de vorige single een licht geëxalteerd gezongen gitaarnummer dat deed denken aan de neuro-wave van Amerikaanse bands als Talking Heads en The Feelies, Tele is Britser van toon, elektronischer ook. Maar wel weer retro en duister, en boeiend.

Deeper album 2, het eerste dus voor mini major Sub Pop staat voor begin september.

Egyptian Blue – Skin

Wie dacht dat de neo-postpunkgolf zolangzamerhand wel zou zijn uitgeraasd, moet toch even naar Egyptian Blue luisteren.

De Britse band geeft toch weer een nieuwe draai aan het genre. Nieuwe single Skin is bijna jazz met zijn starts en stops en met zijn trippy gitaarsolo ook best een beetje psychedelisch. De bozige leadzang is dan weer typisch post punk.

De geboorteplaats van Egyptian Blue is Colchester, maar de band is naar Brighton verhuisd om dichter bij het vuur te zitten. Londen was beter geweest, maar inmiddels onbetaalbaar voor beginnende bands. Aan een eerste album wordt momenteel de laatste hand gelegd. A Living Commodity gaat de plaat heten. De releasedatum is 27 oktober. Is er rond die tijd geen nieuwe London Calling? Hint, hint.

Allah-Las – Right On Time

Laten we het nog maar een keer proberen. De vorige single van Allah-Las, een oud IJsbreker nog wel dreigt vroegtijdig te sneuvelen in de Graadmeter. Maar misschien valt Right On Time wel goed.

Hij is in ieder geval heel anders dan The Stuff. De tweede voortrekker van het Zuma 85 album van de band uit L.A. is een mid tempo track met lekker lijzige zang. Die zit wat achter in de mix. De gitaar daarentegen is prominent aanwezig. De guitar man begint al met soleren als het intro nog maar nauwelijks is begonnen en gaat door tot aan de fade-out drie en halve minuut later.

Vanishing Twin – Afternoon X

Een van de meer ongrijpbare en dus intrigerende tracks van de laatste tijd staat op naam van een band die we nog niet eerder hebben verwelkomt, Vanishing Twin uit Londen.

Standplaats Londen moeten we zeggen, want afgaande op de namen van twee van de drie bandleden stond hun wieg waarschijnlijk ergens anders. Ook is Vanishing Twin meer een project dan een conventionele band. Aanjager is zangeres en multi-instrumentalis Cathy Lucas, die deze ronde wordt bijgestaan door Valentina Magaletti (drums) en Susumi Mukai (bas). Produceren doen ze alle drie.

Afternoon X komt van het in oktober te verschijnen vijfde (!?) album van Vanishing Twin. Het is een beetje een raadsel waarom het trio nooit eerder op onze radar is verschenen, want ook op de oudere album staan mooie, sfeervolle, minimalistische, mysterieuze en dromerige luisterliedjes al la Afternoon X. Evenzeer is het een raadsel dat Vanishing Twin niet veel bekender is dan ze nu het geval. Maar wat niet is kan nog komen. Het zou verdiend zijn.

Yard Act – The Trench Coat Museum

Zanger en tekstdichter James Smith heeft een heel verhaal over de diepere betekenis van de nieuwe single van zijn band Yard Act.

The Trench Coat Museum zou gaan over verschuivende perceptie, de dwaasheid van je zelf als norm nemen en de negatieve invloed van eigendunk op het creative proces. Het zal wel. Als The Trench Coat Museum niet zo aanstekelijk funky zou zijn, niet zo boordevol heerlijke gitaren zou zitten en niet de complete acht minuten zou blijven boeien had geen hond naar zijn spraakwaterval geluisterd.

Hadden we al gezegd dat Trench Coat funky en opzwepend is? Dat komt deels door het ouderwetse gescratch waarmee het nummer doorspekt is. The Trench Coat Museum is en zogeheten stand alone track en komt dus niet op een album.

Cherry Glazerr – Soft Like A Flower

Anders dan de titel doet vermoeden trekt Cherry Glazerr weer behoorlijk van leer op nieuwe single Soft Like A Flower.

Ze begint rustig, maar al ras vallen de gitaren in en begint een avontuurlijk reis naar een plotseling slot. Toon en volume van de gitaren geven aan dat Cherry, of laten we haar maar bij haar echte naam noemen, Clementine Creevy heen en weer wordt geslingerd door emoties. Een manisch lachje -of is het een snik?- maakt haar turbulente gemoedstoestand nog eens extra duidelijk.

Soft Like A Flower komt van een nieuw album van de band/zangeres uit L.A. De opvolger van Stuffed & Ready (2019) heet I Don’t Want You Anymore en volgt in September.

Hello Yello – Alone in December

Hello Yello is een rocktrio uit Oakland, Californië. De band bestaat al zo’n jaar of tien, maar is zeer zuinig als het gaat om het uitbrengen van muziek.

Acht nummers staan er nog maar online. De reden voor hun karige output lijkt niet zozeer een gebrek aan repertoire, maar eerder een zeer strenge kwaliteitsbewaking. De openbare tracks geven al wel een goede indruk van wat  Hello Yello wil: muziek maken die makkelijk toegankelijk is, maar ook uitdagend voor de spelers. De boys kunnen behoorlijk blazen, maar ook lekker jazzy pielen.

Het zou niet verbazen als ze conservatorium hebben gedaan. Dat is gissen, want qua bekendheid en dus ook publiciteit hebben Dylan en Jade Wiggins en Martin Rodrigues nog een hele weg te gaan. Maar met geduld en een beetje geluk gaat Hello Yello er wel komen.

Nieuwe single Alone In December zal daar zeker bij helpen. Het nummer is vooral een vehikel voor de gitarist om zijn vaardigheden te tonen, maar kort en krachtig genoeg om voor indie door te kunnen gaan.

Dan Auerbach – Every Chance I Get (I Want You In The Flesh)

Every Chance I Get (I Want You In The Flesh) is de bijdrage van Dan ‘Black Keys’ Auerbach aan de verzamelaar, Tell Everybody!: 21ste Century Juke Joint Blues, die volgende maand uitkomt op zijn eigen label, Easy Eye Sound.

Het doel van het album is duidelijk; aantonen dat de blues nog steeds leeft, en dan met name de barblues. Een Juke Joint is zo’n oude Amerikaanse plattelandskroeg waar het er soms zo heftig aan toe gaat dat de band achter kippengaas speelt. Dit om te voorkomen dat ze worden geraakt door rondvliegend glas en/of meubilair. Behalve van Dan telt het album ook bijdragen van o.a. Robert Finley, Glenn Schwartz en R.L. Boyce.

Dan opent Every Chance I Get (I Want You In The Flesh) met een citaat uit Son Of A Preacher Man om vervolgens te boogieën als ware hij bezeten door de geest van John Lee Hooker. Wat hij natuurlijk ook wel een beetje is.

Telescreens – Games

Terwijl ex IJsbreker Lost langzaam op stoom begint te komen in de Graadmeter heeft Telescreens al weer een nieuw nummer los gelaten.

Games is misschien nog wel beter dan Lost. Het is wederom een gitaar gedreven powerpopsong met opwindende solo. Dit keer krijgt ook de man achter de toetsen wat meer speelruimte.

‘Future alternative’ noemen de New Yorkers hun stijl. Over dat alternative kunnen we twisten, maar met de future van Telescreens zit het wel snor.

 

 

Alamo Race Track – Got to get home

Single twee van het nieuwe album van Alamo Race Track is een op het eerste gehoor leuk en luchtig liedje, dat bij nader inzien helemaal niet zo vrolijk is.

Ralph Mulder schreef de tekst nadat hij zich door familieomstandigheden genoodzaakt zag om een tijd terug te gaan naar zijn ouderlijk huis in Groningen. Dat triggerde een hoop half weggestopte herinneringen, die hij zoals een singer-songwriter betaamt verwoorde en verwerkte in een serie songs.

Got te get home gaat over prille liefde en religieuze verwarring. Serieuze zaken, maar dat zou je dus niet zeggen als je de helder rinkelende gitaren hoort van meestergitarist Robin Berlijn en de ongedwongen melodie.

Album, Greetings From Tear Valley and the Diamond Ae volgt begin oktober. Ook gaat Alamo Race Track weer spelen, maar daarover later meer.