Author: Flip van der Enden

Ariel Days – Through The Riverbeds

Het hebben van een bijband of een side-project is inmiddels zo gewoon geworden dat we er niet meer van opkijken. Ook Alfie Templeman blijkt een alter-ego te hebben. De doorgaans aan de poppy kant van de indie opererende Britse alleskunner heeft om zijn psychedelische eieren kwijt te kunnen Ariel Days in het even geroepen.

Ook onder invloed blijkt Alfie melodieuze en vrij toegankelijk muziek te maken. De inspiratie voor Ariel Days lijkt van mid periode Beach Boys en de latere Zombies te komen met een vleugje Beatles. Veel koortjes dus, hoge stemmetjes, een barokke songopbouw en mysterieuze geluidjes. Fans van Alfie hoeven niet al te veel moeite te doen om een song als Through The Riverbeds te kunnen volgen, maar ook liefhebbers van vriendelijke psychedelica zullen Alfie’s bijband weten te waarderen.

Florry – Drunk and High

In het universum van Florry is Neil Young god. De oude Young staat niet bepaald bekend als strakke bandleider of gedisciplineerd solist, maar vergeleken bij Florry opereert hij met een militaire precisie.

Ze beginnen een stoppen tegelijkertijd, maar daarmee is alles wel gezegd. Zoals de titel al aangeeft waren ze Drunk and High, niet alleen tijdens de opnamen, maar ook tijdens het schrijven en mixen van hun nieuwe single. Desondanks of misschien wel juist daarom rockte een countryrockband zelden eerder zo rammelend charmant.

Florry komt uit het diepste zuiden van de V.S. zou je denken, maar de band werd 5 jaar geleden in het leven geroepen in Philadelphia. Aanstichter is Francine Medosch. Zij schrijft de liedjes en zingt. Ze zijn nu met zijn vijven, bas, drums, gitaar, steel en fiddle. Francine zingt en schrijft de liedjes. Dat Drunk and High  representatief voor de kunst en het kunnen van Florry maken de liveclips op Youtube duidelijk of anders wel het eerder uitgebrachte live-album. Je moet er dus van houden, of Drunk and High.

Water From Your Eyes – Buy My Product

Misschien herinner je je nog het nummer Track Five van Water From Your Eyes? We waren er erg door gecharmeerd een jaar of twee geleden.

Onze eerste kennismaking met het duo uit Brooklyn was een roboteske rocktrack in een stijl die je indrustrial zou kunnen noemen. Het nummer was/is niet echt representatief voor wat Nate Amos en Rachel Brown doorgaans doen, maar eigenlijk is dat geen enkel nummer. Het is wel altijd grootstedelijk wat ze doen, maar binnen de city limits dus uiterst gevarieerd. Het in 2021 verschenen cover album van Water From Your Eyes, Somebody Elses Songs geeft een goed inkijkje in de belevingswereld van het duo. Daarop staan nummers van o.a. Tears For Fears, Nico, de Peppers, No Doubt, Joe Jackson en Carly Rae Jepsen. Niet voor één gat te vangen dus dat Water From Your Eyes, maar nooit saai en heel vaak gewoon erg goed.

Buy My Product is het laatste en meest rocky nummer van het nieuwe album van de New Yorkers, Every One’s Crushed. Het nummer schiet alle kant op, maar mist zijn doel niet. Ga ze zien op de Lowlands later dit jaar of haak in bij een van hun clubshows in november, maar bereid je voor op een zeer gevarieerde trip.

15/11 ‘t Paard/Den Haag

16/11 Bitterzoet/Amsterdam

Blonde Redhead – Melody Experiment

Op de tweede single van het nieuwe album van Blonde Redhead neemt Kazu Makino de vocale honneurs voor haar rekening.

Haar bijdrage aan Sit Down Diner, het eerste album van Blonde Redhead in acht jaar is een zacht golvend nummer met een lang instrumentaal coda dat qua sfeer en lage spanning wel aan Khruangbin doet denken. De gitaren klinken als synths en vice versa. De zomerse feel van Melody Experiment wordt versterkt door zachte omgevingsgeluiden waaronder een vlucht vogels. Kortom experiment geslaagd!

Het tiende album van het New Yorkse trio verschijnt op 29/9.

Art Feynman – All I Can Do

Het liefst had Luke Temple Breneman zijn brood belegd als beeldend kunstenaar, maar helaas is de markt voor indoor muurschilderingen in New York niet erg groot en ziet hij zich genoodzaakt er wat bij te klussen. Als muzikant.

Dat doet hij onder eigen naam en diverse aliassen. Breneman is een boven gemiddeld goede zanger met een sterke falsetstem. Hij wordt wel vergeleken met Paul Simon, Jeff Buckley en Nick Drake. Voorwaar geen kleintjes. Een probleempje is wel dat hij zijn albums vaak opneemt op een vier-sporen cassetterecorder, wat de geluidskwaliteit niet ten goede komt. Op zijn jongste release als Art Feynman gooit hij het over een heel andere boeg en is de high fidelity juist van groot belang.

Luke alias Art heeft zich laten inspireren door albums die in de jaren zeventig en tachtig werden geproduceerd in de Compass Point Studios op de Bahamas, muziek van o.a. Sly & Robbie, Grace Jones in en Talking Heads (Remain in Light). Vooral die laatsten klinken door in All I Can Do. Luke zingt hier zelfs een beetje als David Byrne.

Met zijn frisse gitaarsolo’s, tropische dameskoortjes en funky ritmesectie klinkt All I Can Do om door een ringetje te halen. Feynman heeft er gelukkig wel voor gewaakt een en ander niet te glad te laten klinken. In november verschijnt er een heel album met dit soort tropische verassingen.

late night drive home – Drug Asphyxiation

Het Texaanse late night drive home maakt vorig jaar een uitstekende indruk met debuutalbum, How We Are Feeling. Openingstrack Awkward Conversations schopte het zelfs tot Ijsbreker.

De eerste single van de opvolger valt ook helegaar niet tegen. Drug Asphyxiation begint meteen ouderwetse drummachine, maar verder is erg weinig oubolligs of mechanisch aan het energieke nummer. De sound is wat compacter dan op het debuut, de koortjes zijn wat hechter, de gitaren wat voller. Het geheel wat urgenter. Late night drive home heeft het in zich om hoog boven het maaiveld uit te tornen.

Frankie and the Witch Fingers – Mild Davis

Met een titel waarin zelfs muziek-anafalbeten de naam van een beroemde jazztrompettist zullen herkennen zou je verwachten dat er wel een scooby-doo momentje in het nummer zou zitten, maar dat dus valt mee. Of tegen, als je van jazz houdt.

Desondanks zegt de band wel degelijk geïnspireerd te zijn door mister Davis, en dan met name zijn funkrock excursies in de jaren zeventig. Wat je op je bordje krijgt is in ieder geval weer zo’n heerlijke brok psych-rock zoals Frankie and the Witch Fingers sinds 2017 met ijzeren regelmaat de ether in slingert.

Met Mild Davis kondigt de band uit L.A. waarin dus niemand zit die Frankie heet de aanstaande geboorte aan van een nieuwe langspeler, Data Boom die op 1 september het licht zien.

Normaal wacht een band met toeren tot na de release van een album, maar niet Frankie. Hen kan je gaan zien op 15 juli tijdens het Valkhof Festival in Nijmegen. Nog kratis ook!

Queen’s Pleasure – Playboy’s On

Queen’s Pleasure verrast met een prachtige ballad. De verrassing zit hem niet in het feit dat Playboy’s On zo’n schoon lied is, maar dat de boys ook een gevoelig kant blijken te hebben.

QP kennen we als een onstuimige orkest, dat naam maakte met enerverende op Britse leest gestoelde braniebeat. Het soort band dat zaaleigenaren doet vrezen voor dak en fundament van hun etablissement. Ook Playboy’s On is zo Brits als een wolkje melk in een kopje Earl Grey, maar heeft met zijn jazzy drums en akkoorden ook iets eigens dat nog eens wordt versterkt door de onorthodoxe gitaarsolo, die klopt, veegt en zuigt alsof hij op een Dyson V11 wordt gespeeld.

Na twee sterke nieuwe singles mogen we wel concluderen dat Queen’s Pleasure geen last lijkt te hebben van het gevreesde ‘second album syndrome’. ‘shy bairns get nought’ staat voor na de zomer. 

Meltheads – I Want It All

Naar het schijnt was Naïef een grap, het eerste en waarschijnlijk ook laatste Nederlandstalige nummer van Meltheads uit Antwerpen.

De grap is wel dusdanig uit de hand gelopen dat Naïef nu met afstand het meest gestroomde nummer is van het stevig rockende kwartet. Maar wie weet wordt opvolger I Want It All een nog groter succes. De nieuwe single van Meltheads is een onbehoorlijk vonkende toptrack die niet alleen vanwege het wulpse dameskoortje aan wijlen Herman Brood doet denken.

Alamo Race track – Sally H.

Alamo Race Track is terug! 20 jaar na hun debuutalbum heeft Ralph Mulder weer genoeg liedjes geschreven voor een nieuw album van zijn inmiddels toch wel legendarisch te noemen band.

We hebben zo’n acht jaar op nieuw werk van Alamo Race Track moeten wachten. Sally H. suggereert dat ons geduld ruimschoots wordt beloond. De soort van comeback single lijkt niet echt op, maar doet toch denken aan Arnold Layne van Pink Floyd. Best wel psychedelisch dus, maar ook lekker poppy.

Het nieuwe album is Ralph meer overkomen dan dat het was gepland. Door familieomstandigheden zag hij zich geroepen terug naar zijn ouderlijk huis in Winschoten te gaan. Dat riep veel herinneringen op die tijdens fietstochten de vorm van liedjes aannamen. Met hulp van stergitarist Robin Berlijn (o.a. Fatal Flowers en Johan) en producer Frans Hagemaars maakte hij die songs opname-klaar met als resultaat dus een vijfde album van Alamo Race Track.

Op 6 oktober komt hij uit, Greetings From Tear Valley and the Diamond Ae, uiteraard bij Excelsior.