De nieuwe single van het Nijmeegse Oh Hazar is een turbulente rocksong, die niet zou misstaan op de soundtrack van een post-apocalyptische Hollywood film.
Aanjager Imke Loeffen speelt afwisselend de rol van vamp en vampier. De muziek houdt het midden tussen een bluesy rocksong en een brandweeroefening. Down is Oh Hazar op haar hardst. En misschien wel op zijn best.
Squid maakt deel uit de van de Britse stroming ‘moeilijke bands’ waartoe ook black midi en Black Country, New Road gerekend mogen worden. Deze bands worden vaak onder de postpunk-mat geveegd, maar je zou ze net zo goed neo (of post?) symfonisch kunnen noemen.
Neem nieuwe Squid single Crispy Skin. Alleen de lengt al, 6:19. Zo lang waren de nummers van Yes en Genesis, niet die van IDLES of Fontaines DC. Goed spelen is ook een ding bij Squid net als optimale geluidskwaliteit. Daarom heeft Crispy Skin maar liefst drie producers waaronder de gevierde Dan Carey die weliswaar gespecialiseerd is in postpunk, maar ook met Foals werkte, een band die eveneens sterke neo-symfonische trekjes vertoont.
Crispy Skin heeft barokke structuur en diverse tempo en stemmingswisselingen. Wat de nieuwe single van Squid dan weer niet heeft zijn solo’s. Dat is dan weer niet echt symfo. Songs van old skool symfobands duurden soms wel een hele albumkant. Wie weet komt dat nog. Het nieuwe Squid album heet Cowards en volgt in februari.
Concert: 15 April – Melkweg, Amsterdam.
Last, Lost en Lonely zijn sleutelwoorden in het repertoire van Doves, een band bij wie Elbow en The National afsteken als frivool. Ook na ruim 25 jaar en zes albums doolt de band uit Manchester nog steeds door de duisternis, getuige de titel van dat zesde album, Constellations For The Lonely (15/2/24) en bijbehorende single Renegade.
De nieuwe single zet de toon. Het ruim 5 minuten durende epos begint het het geluid van een implosie, dan volgt al snel de sonore stem van Jimi Goodwin en we weten weer precies hoe laat het is, te laat. Maar zelden klonk het einde der tijden zo majestueus en welluidend, uitnodigend zelfs als op de nieuwe single van Doves.
awfultune, echte naam Layla Eden is de belichaming van de bedkamerartiest. Haar belangrijkste wapens zijn een ukelele en een computer.
De uit de staat New York afkomstige singer-songwriter brak door in 2019 met ‘i met sarah in the bathroom’. Haar oeuvre omvat nu een zestal albums vol persoonlijke liedjes over liefde, twijfel en haar leven als transgender. Dat klinkt allemaal best heftig, maar er zit ook zeker lol en levenslust in de songs van awfultune. Uit haar nom de plume spreekt net zozeer zelfspot als onzekerheid.
Nieuwe single urmybigestfear is een goede introductie tot de muzikale wereld van awfultune, een klein en intiem liedje dat ze zingt met vervormde stem. De hook is ijzersterk net als de onverwachte uithalen die de onzekerheid illustreren die gepaard gaan met het aftasten van nieuwe liefde.
Alles klopt aan Before It Might Be Gone, de nieuwe single van The Vices; de sound, de solo’s en niet op de laatste plaats het refrein. Sluit je ogen en je ziet gelukzalig deinzende meutes, massaal oplichtende concerthallen en galerijen vol gouden platen.
Even alle gekheid op een stokje. Before It Might Be Gone is waarschijnlijk wel hun beste song/productie tot nu toe. De boys lijken zelf ook in hun sas met het nummer, want het is de titeltrack van hun nieuwe album. De releasedatum daarvan nadert met rasse schreden. 7 februari is de dag.
De clip elders is een live-registratie van de nieuwe single gemaakt in Stuttgart, Duitsland.
Nieuwe Tape Toy single Shotgun is een knap gemaakte powerpopsong met een imposante muur van gitaargeluid. Toch is Tape Toy niet meer dat gitaarbandje van weleer. Hun nieuwere songs komen met een elektronische bodem en zitten vol details die zich pas na een paar draaibeurten vrijgeven. En hoe uitbundig de band ook rockt, de zang van Roos van Tuil heeft altijd een licht weemoedige afdronk. Dat geeft hun songs een diepte en de band een lange adem. Over plannen voor de naaste toekomst is nog weinig bekend, maar ons advies is veel spelen en snel een tweede album. Please?
Fuck shit up. Die. Dat is niet het motto van de nieuwe regering van Trump, maar die van Dead Air.
Dead Air komt uit Londen en rockt hard, maar minder nihilistisch dan je misschien op basis van hun lijfspreuk zou verwachten. Er zit zelfs een zekere elegantie in Violently Blue. De eerste tonen zijn onheilspellend, maar de soep wordt niet zo heet gegeten als hij wordt opgediend. Frontman Reuben Moonasar bezingt een relatie die heel mooi had kunnen zijn in ‘a different place/a different time. Stilistisch flirt Dead Air met zowel hardrock als postpunk, dat klink als van twee walletjes, maar is het beslist niet. Het nog albumloze trio is zeker een belofte.
De Nijmeegse duit in het postpunkzakje heeft onlangs haar debuut EP ten doop gehouden. Of mini-album eigenlijk, want de nieuwe release van FEMME FUGAZI telt 9 nummers.
Een belangrijk deel van de songs is stevig en strijdbaar, maar de band heeft ook een gevoelige kant. Die komt tot uiting op liedje 2 van Look At You, Hide Your Secrets deel 1. Gevoelig betekent niet dat FEMME FUGAZI op de romantische toer gaat. Voor wegzwijmelmuziek ben je bij hen beslist aan het verkeerde adres. Op Hide Your Secrets klinken de gitaren als een luchtalarm en de ritmesectie als een stel sloopwerkers. In deze georganiseerde chaos roept roept frontvrouw Chris de Meza op tot actie. Mochten ze binnenkort de boel bij jou in de buurt komen afbreken ben je gewaarschuwd.
Alouette is Frans voor een leeuwerik. Misschien ken je het bekende gelijknamige volksliedje, de waarschijnlijke inspiratie voor de nieuwe single van Oracle Sisters.
Voor ons is Oracle Sisters een nieuwe naam, daarom een korte introductie. De band is opgericht door de uit Brussel afkomstige, maar in in Parijs wonende kunstenaar-muzikant Lewis Lazar. De andere sisters zijn jeugdvriend, Christopher Wilatt en Julia Johansen. Zij komt uit Finland. Oracle Sisters startte in 2017 en hebben een album uit en een paar singles en EP’s. Succes hebben ze vooral in Australië en Europa. Meestal maken de sisters muziek die ons net even te vrolijk of te luchtig is. Tegelijkertijd hebben hun songs vaak ook iets geks, waardoor ze positief opvallen. Tot nu toe won de twijfel, maar mager popjaar 2024 speelt in het voordeel van de band. Daarom gaan we het eens proberen met het vlotte Alouette, dat een paar fraaie gitaarsolo’s herbergt. Reacties zijn welkom.
Concerten: 11 april 2025 Doornroosje, Nijmegen, 12 april Paradiso, Amsterdam.
Moreish Idols is de jongste signing van Speedy Wunderground. Dat betekent bijna automatisch dat Dan Carey de producer is van Slouch. Carey niet te verwarren met de gelijknamige drummer van Tool en ook geen familie van Mariah is de uitbater van het label en de stille kracht achter het succes van Wet Leg, FONTAINES DC, Squid en teveel anderen om op te noemen.
Er zijn vijf Idols. Vorig jaar verkasten ze van het pittoreske Cornwall naar metropool Londen voor ‘shit jobs and sweet dreams’. Het zal nog wel even duren voordat ze die baantjes kunnen opzeggen, maar nieuwe single Slouch maakt duidelijk dat er zeker perspectief is voor de boys.
Moreish Idols maakt toegankelijke muziek, maar gaat het experiment niet uit de weg. Hun sound is een combi van elektrisch en analoog. Meer dreampop dan postpunk. Bestaat post-electropop al? Nu dus wel.
