Single 2 van Indian Askin Mark II is een nummer dat baat heeft bij herhaling. Hoe vaker je The Deal hoort hoe meer grip de hypnotische beat op je krijgt en hoe minder gek die te gekke solo is.
De nieuwe single van de even bandloze Chino Ayala lijkt in weinig op de gitaar gedreven rock waarmee hij faam verwierf. The Deal is intiem en intens, een zeer geslaagd experiment. Indian Askin is niet voor één gat te vangen, een groter compliment kunnen we hem/hen niet maken.
Meer musica exotica van Nusantara Beat, een band die zich met recht een supergroep mag noemen, want bestaande uit leden die ook elders actief zijn, o.a. in EUT, Jungle By Night, POM, The Mysterons en Surf Aid Kit. Wat de muzikanten samenbracht was het toeval, ze zaten allemaal op de Conservatorium van Amsterdam, en hun Indonesische achtergrond.
Net als debuutsingle Djanger is Borondong Garing een (vrij rigoureuze) herbewerking van een evergreen uit de Indonesische archipel. Op de streamingsdiensten staan een lange versie en een single -knip. De laatste is zonder gitaarsolo en laat die nou net het nummer naar een hoger plan tillen en een goede impressie geven van het groovy psych-folk feest dat Nusantara Beat live is.
Als nieuwe single Foreign Land was aangekondigd als een comeback-single zou de pers er bol van staan. Nu is het gewoon de eerste single van het twaalfde album van een band die 32 jaar geleden zijn hoogtepunt beleefde en eigenlijk altijd in de schaduw is blijven opereren van tijd en landgenoten als Blur, Oasis en Radiohead.
Loopbaan-kundig gezien zou het dus verstandig geweest zijn om even de band de band te laten en na een gepaste pauze weer nieuw leven in te blazen. Maar zo zit Teenage Fanclub niet in elkaar. De Schotse band is vanaf hun oprichting in 1989 gewoon stug doorgegaan, zonder sabbaticals, solo-uitstapjes of ouderschapsverloven.
Het zou overdreven zijn om te beweren dat Foreign Land net zo goed is als Teenage Fanclub classics als the Concept en Sparky’s Dream, maar dat het een ijzersterke single is staat buiten kijf. Alleen al die gitaren! Hopelijk wordt het nieuwe album, Nothing Lasts Forever net zo goed en krijgt de band de aandacht die ze verdient. Of anders wel voor hun trouwe dienst.
Het duurt nog even maar op 30 oktober komt TF naar Utrecht en de 31ste staan ze in Groningen.
Nee, het ligt niet aan je oortjes of speakers. Lost klinkt bewust alsof het gemixt is in een blender i.p.v. een studio. De reden zal duidelijk zijn, de vervorming dient om het gevoel van verlatenheid te benadrukken.
Want daar gaat Lost tenslotte over. De Canadese rockers zich noemende cleopatrick hebben Lost niet zelf geschreven. Dat hadden ze waarschijnlijk wel gewild, maar beter dan Frank Ocean en zijn team wisten Luke en Ian hun gevoelens en frustraties niet te verwoorden. Dus zijn ze maar aan he coveren geslagen.
Je moet echter van goede huize komen wil je het origineel in hun herkennen. Los van de tekst hebben ze geen enkele steen op de andere laten. Frank’s versie is fris en funky. De toon desolate van de tekst hoor je nauwelijks terug in de productie. Lost in handen van cleopatrick is een schreeuw recht uit het hart. Hopelijk lucht het op.
Hem een gespleten persoonlijkheid noemen gaat misschien wat ver, maar de Durand Jones die leiding geeft aan The Indications klinkt opvallend anders dan de man die het uitschreeuwt op Lord Have Mercy.
Met zijn band maakt Jones mierzoete soft-soul, prachtig daar niet van, maar ver van ons indie bed. Solo staat Jones met één been in de kerk en de ander in de modder van de Mississippi. Denk Otis, Tina Turner, James Brown en al die andere soulcoryfeeën die werden verafgood en nagebootst door rockjochies als Mick Jagger, Rod Stewart en Joe Cocker.
Met het lekker vuige Lord Have Mercy ( te vinden op zijn debuut als soloartiest, ‘Wait Till I Get Over’) maakt Mister Jones duidelijk dat ook rock (‘n’ roll) een Afro-Amerikaanse muziekstijl is met wortels in het diepe zuiden van de V.S.
Wie dacht dat de rek er bij The Murlocs na zeven albums wel uit zou zijn, moet echt eens luisteren naar Calm Ya Farm en specifiek naar Pinky Queen, een popsong van het puurste soort. Niveautje Lennon & McCartney misschien wel.
Het lijkt wel of Ambrose Kenny-Smith en zijn partner in rhyme Carl Shortal steeds beter worden geworden. Of er zit iets in het kraanwater van Melbourne, dat mogen we ook niet uitsluiten. Ook Civic, Amyl & The Snifters en van vroeger Nick Cave & The Birthday Party komen uit de hoofdstad van Victoria.
Wat het evergreen karakter van Pinky Queen versterkt is de zang van Kenny-Smith die zijn ziel en zaligheid in het nummer gooit. En ze komen naar Nederland!
Op 9 september staan The Murlocs in de Tolhuistuin oftewel Paradiso Noord in Amsterdam.
Het intro lijkt een beetje op dat van House In The Country van Blur en het eerste couplet doet denken aan de Peppers, maar zodra het refrein wordt ingezet is er geen twijfel meer mogelijk; dit is een nieuw nummer van Queen’s Pleasure!
One Of These Days is de eerste single van het tweede album van Jelmer, Jurre, Sal & Teun. Altijd spannend zo’n nieuwe ronde. Zou Queen’s Pleasure last hebben van het beruchte ‘tweede album syndroom’? Het lijkt er niet op. Integendeel zelfs.
De Amsterdammers lijken te hebben gekozen voor ontwikkeling in plaats van consolidatie, voor minder branie en meer nuance. En dat bevalt prima. Het onderwerp van One Of These Days -tweespalt in de samenleving- vraagt om een serieuze omlijsting. En dat is wat je krijgt; een uitgewerkte compositie en geïnspireerd samenspel. Voor de gelegenheid is de bezetting zelfs uitgebreid met een hammondorgel.
De opvolger van ‘Words To Live By, Suits To Die In’ heet ‘Shy Bairns Get Nowt’ wat zoiets betekent als verlegen kids krijgen niks en moet in ergens in het najaar uitkomen. Opnameleider was de stafproducer van Excelsior Recordings Frans Hagenaars.
Punk is er in velerlei soorten en maten. Die van Shaemless is donker, corpulent en redelijk retro om niet te zeggen hardcore.
Ondanks de dierlijke energie die Please Me Like You Do uitstraalt is er aandacht voor compositie en productie. Met name de rockabilly-echo op de zang is een vondst. Shaemless is oud genoeg om de Popronde al een keer te hebben gelopen. De daar opgedane ervaring hoor je terug in de twee nieuwe tracks die net even wat meer flair en finesse hebben dan de songs op het debuutalbum. Dat heet progressie en maakt van Shaemless een band om in de gaten te houden als je luisteraar bent en om te boeken als je programmeur en verstandig bent.
Net als Squid maakt ook Do Nothing niet de makkelijkste muziek, maar zo bont als hun vakbroeders uit Brighton maakt de band uit Nottingham het niet.
Nog niet want Do Nothing – waarschijnlijk vernoemd naar het gelijknamige nummer van The Specials- is pas toe aan hun eerste album. De band opereert onder de postpunk paraplu. Hun vroegste singles hebben we aan ons voorbij laten gaan, maar de vorige, Happy Feet hebben we wel opgepikt. Niet iedereen was daar even blij mee. Amoeba zal waarschijnlijk op minder weerstand stuiten. Het is wederom geen makkelijke single, maar blijft wat betreft opbouw, volume en uitvoering betreft binnen het kader en heeft met de gitaarinjecties zelfs iets van een hook.
Album 1 van Do Noting heeft als titel Snake Sideways en als releasedatum 30 juni.
King Victor is het niet bepaald bescheiden alias dat Tom Stokx en Arno de Ros zich hebben aangemeten om hun muziek aan de mens te brengen.
Hun namen zullen je misschien nog niet zo veel zeggen, maar Tom’s gitaarwerk zal je bekend in de oren klinken, zeker als je The Haunted Youth wel eens (live) hebt gehoord. Tom speelt namelijk gitaar in het orkest van Joachim Liebens a.k.a. The Haunted Youth. Die bleek tot wederdienst bereid, want duidelijk aanwezig op Riptide, de debuutsingle van King Victor. Daarmee weet je eigenlijk al genoeg.
De muziek van King Victor is namelijk nauw verwant aan die van Tom’s werkgever d.w.z. handwarme shoegaze met riante porties gitaar. Het is de vraag wanneer Ton en Arno genoeg tijd zullen krijgen om een debuutalbum op te nemen, want THY gaat deze zomer op de internationale festivaltoer. Kan ook dat het album al lang af is. Dan zien we graag een snelle release tegemoet.
