Author: Flip van der Enden

Emile Mosseri – Oklahoma Baby

Geen voor de hand liggende hit, wel steengoed onze eerste kennismaking met Emile Mosseri.

Eerste kennismaking suggereert misschien dat meneer Mosseri of een beginner is of iemand die nog niet boven is komen drijven.  Iemand met een Oscarnominatie op zak en die o.a. Angel Olsen, Hand Habits en acteur Jonah Hill tot zijn fans mag rekenen is noch een beginner noch miskend.

In de filmwereld is Mosseri is dus al een redelijk grote naam, in de onze waarschijnlijk binnenkort ook. Hij is druk doende met de opnamen van zijn debuut als soloartiest. Voorproefje Oklahoma Baby overtuigt op alle fronten. Het is een zich constant ontwikkelend nummer dat door Mosseri‘s bijna getergd klinkende ad-libs tot een emotioneel hoogtepunt wordt gestuwd.

 

Iguana Death Cult – Oh No

Als je wilt weten hoe een kruising tussen De Staat en King Gizzard zou klinken, -en wie wil dat niet luister- dan eens naar Oh No, de nieuwe single van Iguana Death Cult.

Het is echter niet zo dat de Iguana’s een snelweg naar succes denken te hebben gevonden door de kunst van anderen af te kijken. De band heeft altijd al uitgeblonken in het versnellen en vertragen van hun vaak averechtse songs. Alleen zijn ze daar onderhand zo virtuoos in geworden dat ze zich nu kunnen meten met de allergrootsten.

Oh No is geïnspireerd door Jan Cremer, de vaderlandse auteur en beeldend kunstenaar die zelfpromotie tot kunst verhief met zijn boek Ik Jan Cremer (1964). De tekst van de hand van Cult-leider Jeroen Reek is natuurlijk ironisch. Zoals ieder (wel)denkend mens is hij een geboren twijfelaar. Oh No komt van Echo Palace, het derde album van de Rotterdammers.

Pale Puma – Cigarette Still Burns

Django Duijns is de primus inter pares van het Amsterdamse Pale Puma. Hij schrijft en zingt de sterke songs. Maar wat Cigarette Still Burns deed opvallen in release-waterval die wekelijks over ons wordt uitgestort was het fraaie gitaarspel van Rosie Derksen.

Haar klaterende gitaar verlicht ook de andere nummers van Pale Puma en is dus een stijlkenmerk van de band. Pale Puma is overigens nog maar drie nummers jong. Er wordt hard gewerkt aan een eerste album. Dat gebeurt onder waakzaam oor van Marien Dorleijn van Moss. Het zal dan ook niet verbazen dat het  debuutalbum van Pale Puma uit gaat komen op Excelsior Recordings.

bar italia – Punkt

De meeste bands kennen maar een leadzanger(es). bar italia heeft er drie. In ieder geval op nieuwe single Punkt.

Het is niet het enige ongebruikelijke aan het Britse trio. Wie een beetje met hen bekend is weet dat ze stilistisch zo breed bezig zijn dat geen enkel etiket van toepassing is. Hun meeste nummers hebben echter wel iets (z)waverigs, Punkt is daarop geen uitzondering. Maar bar italia in een adem noemen met een andere band is onbegonnen werk.

Punkt is een midtempo song met prominente gitaarbegeleiding en dus drie zangers. Wat Punkt niet heeft is een refrein. De kracht zit hem in de roes opwekkende monotonie van zowel zang als instrumentatie. Het verdient dan ook aanbeveling om even de hand bij de repeatknop te houden. In ieder geval tot het album er is. Dat album dat wordt gepresenteerd als hun debuut, maar is feitelijk al hun derde. Alleen zijn de liedjes op de twee voorgangers zo kort dat de term album in de betekenis van langspeelplaat misschien misplaatst is; de zoveelste indicatie dat bar italia niet volgens de regels speelt. Het nieuwe album heet Tracey Denim. Over ongeveer een maand komt hij uit.

Happy Camper – When My Mind Was Far Away From Home

Zelden passen titel en muziek zo goed bij elkaar als in geval van When My Mind Was Far Away From Home, de nieuwe single van het immer verassende Happy Camper.

Niet dat Happy Camper afwezig klinkt, wel heerlijk dromerig. De productie van Campingbaas Job Roggeveen is vrij bescheiden. De band speelt op kousenvoeten en de zang, lead en achtergrond is bijna fluisterend. Hoofdinstrument is een zweefpiano a la Ludovico Einaudi. Dit alles komt ondergedompeld in een galmbad van een zeer aangename temperatuur.

Met de komst van When My Mind Was Far Away From Home zijn we drie singles dichter bij een nieuw album van Happy Camper.

Op 25 juni geeft Job een soloconcert in TivoliVredenburg.

Clark – Dismissive

Dat niet alle eigentijdse synthipopacts schatplichtig zijn aan de Britse pioniers uit de jaren tachtig laat Clark horen met Dismissive.

De synths die je hoort op de door Thom Yorke geproduceerde nieuwe single van Christopher Stephen Clark zijn zo vintage als maar kan, maar de zang, sfeer en songopbouw zijn eigentijds. Schilderden de oorspronkelijke new wavers voornamelijk nog in grijstinten. Clark doet zijn ding in full color. Zijn opdracht aan Thom Yorke was het nummer te laten klinken als ‘The Beach Boys on MDMA’.’ Mission Accomplished’ dachten wij.

Chris Clark is een klassiek geschoolde elektronische muzikant met een omvangrijk oeuvre dat terug gaat tot begin deze eeuw en naast eigen producties ook remixen en muziek voor film, tv en games omvat. Dismissive komt van een nieuw album waarop Clark voor het eerst ook als zanger te horen is. De plaat heet Sus Dog. De releasedatum is 26 mei.

Blondshell – Salad

Blondshell is geen onbekende in Pinguinlandia. Haar debuutsingle Olympus riepen we uit tot IJsbreker. Ook de drie daarop volgende singles, Kiss City, Veronica Mars en Joiner vielen hier in goede aarde.

We waren de eersten en een tijd lang de enigen die Blondshell a.k.a. Sabrina Teitelbaum hoog hadden zitten. Dat veranderde in één klap toen ze haar debuutalbum uitbracht. ‘An alt-rock star is born’ stond er boven de vier sterren recensie van kwaliteitskrant The Guardian. ‘Blondshell is doorvoeld Z-feminisme met flinke klodders Courtney Love en vroege PJ Harvey’ oordeelde de Volkskrant terwijl het NRC sprak van ‘achteloze grimmigheid en nonchalante melodieën’.

Het toont de weelderige positie waarin Blondshell verkeert dat ze zich kan permitteren haar beste nummer als laatste single uit te brengen. Salad, tevens titelnummer van haar langspeel debuut heeft alles waar de recensenten zo enthousiast over zijn; de grungy gitaren, een tekst waarin wordt afgerekend met een fout vriendje en in het verlengde daarvan de ‘take it or leave it’ attitude van Polly Jean Harvey. En dit alles gebracht met een memorabele melodie en verpakt in een radiovriendelijk productie.

Blondshell staat op de voorjaarseditie van London Calling.

Dani Mack- Nothing Better

Vijf nummers nog maar heeft Dani Mack afgeleverd, niet veel dus maar genoeg om vast te kunnen stellen dat deze Texaanse ingezetene van L.A. wel wat in haar mars heeft.

Dani heet eigenlijk Baylee Barret, een prima artiestennaam. Toch meende ze zich een alias te moeten aanmeten. Misschien om verwarring met Courtney Barnett te voorkomen. Dani lijkt niet niet op Courtney net zo als ze niet niet aan Julia Jacklin doet denken of aan Faye Webster. Op Nothing Better staat ze echter vooral haar eigen persoontje.

Haar vijfde single gaat over je obsessief zorgen maken. Afwisselend zingt en declameert Dani haar tekst. Een broeierige gitaar en een af en toe opborrelende synth geven het nummer een moerassige sfeer die goed past bij de angst weg te zinken in een poel van negatieve gedachten. Een boeiend om niet te zeggen verslavend nummer.

Foo Fighters – Rescued

Rescued is het eerste nummer van Foo Fighters sinds de dood van drummer Taylor Hawkins. Misschien verklaart dat het vuur of misschien wel de boosheid waarmee hier wordt gemusiceerd. Het gevaar van gezapigheid dat na 10 albums altijd wel op de loer ligt houdt de band op afstand. Op één enkele break na is het gaan met die banaan.

Rescued is classic Foo en een teken dat het met album elf wel snor zit. But Here We Are (2/6) telt 10 tracks die wederom geproduceerd zijn door de vermaarde Greg Kurstin. De Fighters presenteren hun nieuwe album als het eerste hoofdstuk van het tweede leven van de band. Grohl nam trouwens zelf plaats achter de drumkit. Hij moet wel opschieten met het vinden van een vervanger, want op 24 mei begint het eerste van 25 shows in de VS en Europa. Een Nederlandse datum is er nog niet.  Het dichtstbijzijnde optreden van FF is op Rock Am Ring op 2 juni.

HotWax – A Thousand Times

‘HotWax could be Britain’s next great guitar band‘ kopte de New Musical Express onlangs met hun gebruikelijke mix van branie en chauvinisme.

Maar ongelijk hebben ze niet. HotWax is een (post)punktrio met een classic rock tic. De pikorde van de band is; zangeres/gitarist Talulah Sim-Savage op de voet gevolgd door bassist Lola Sam met hijgend in haar nek drummer Alfie Sayers. Dit drietal trekt nu zo’n jaar of drie gezamenlijk op met als hoorbaar resultaat een achttal tracks die worden gekenmerkt door poppy refreinen en  prominente gitaren. Zijnde een gitaarband krijgt elk nummer een extra kick middels een solo die menigeen naar zijn/haar luchtgitaar zal doen grijpen.

A Thousand Times, het titelnummer van een in mei te verschijnen debuut EP onderscheidt zich van zijn voorgangers met mooie koortje, een verassende tempowisseling en weer zo’n enthousiasmerende gitaarsolo. En die uitspraak van NME is mede gebaseerd op de live-optredens van HowWax. Dus hier gaan we nog we meer van horen.