Author: Flip van der Enden

Radiogids vrijdagavond 21 april

Release nieuws uit het hol van de leeuw!  De connaisseurs van het Amsterdamse platenpaleis Concerto presenteren elke vrijdag van 19:00 tot 20:00 uur de verste (re)releases uit binnen- en buitenland. Uw presentator is Ruben Eg.

Om 22.00 komen de Snobs aan hun trekken met een uurtje muziek die je waarschijnlijk nooit eerder hebt gehoord, maar zeker de moeite waard is.

Om 00.00 uur grijpt Metal ‘AARDSCHOK‘ Mike de macht. Tot 02.00 neemt hij je mee op een reis door de wondere wereld van de heavy metal. oordoppen optioneel.

Playlist van Concerto Radio

Laurel Canyon, Madame Hit The Wire: Laurel Canyon
Temples, Gamma Rays: Exotico
Nick Waterhouse, Unreal, Immaterial: The Fooler
Mudhoney, Move Under: Plastic Eternity
The Ducks, I’m Ready (Live): High Flyin’
Tape Toy, November: TTYS EP
Ryan Adams, Morning Glory: Morning Glory
Dorpsstraat 3, Instore @ Eurosonic
Sunny War, Baby Bitch: Anarchist Gospel
CVC, Docking The Pay (Rockfield Acoustic Version): Docking The Pay (Single)
Generation X, One Hundred Punks: Generation X
Gotcha!, Red Hot Mamma: Gotcha! Gotcha! Gotcha!
Metallica, Too Far Gone?: 72 Seasons

Playlist Snobuur

MC5 Kick Out The Jams
Yous & Yay Achtergrondmuziek Voor Gearriveerden
Opeth Burden
Goat Under No Nation
Zen Guerrilla Slow Motion Rewind
Feargal Sharkey Listen To Your Father
White Soxx Versailles
Willie Dunn I Pity The Country
Wille & The Bandits Angel
Golden Earring Kill Me (Ce Soir)
Buckshot LeFonque Another Day
Tin Star Disconnected Child

King Krule – Seaforth

Het is opvallend hoeveel volk King Krule trekt met muziek die op het eerste, tweede en ook derde gehoor best wel moeilijk is.

King Krule is een roodharige Brit die 28 jaar geleden ter wereld kwam als Archy Marshall. Je kunt hem zien als singer-songwriter, maar niet als traditionele vertegenwoordiger van het gilde. Hij is geen geweldige zanger en je kunt je afvragen wat er van zijn songs overblijft als ze door anderen worden uitgevoerd. Je zou hem kunnen vergelijken met Mac DeMarco, maar dan zonder het laconieke dat de muziek van de Canadees kenmerkt.

King Krule is duidelijk een denker. Zo gaan de songs op zijn nieuw album, Space Heavy waarvan Seaforth de eerste single is over de gevoelens vervreemding en ontheemding die zich van hem meester maken sinds hij forenst tussen Londen en Liverpool. Muzikaal is KK de oude gebleven op Seaworth. D.w.z dat hij nog steeds met een heerlijk Brits accent zingt over een ietwat onnavolgbare en in dit geval trage beat zichzelf spaarzaam begeleidend op de elektrische gitaar.

DRAIN – Good Good Things

Normaal is DRAIN snoeihard en zet de zanger het op een schreeuwen. Nieuwe single Good Good Things is nog steeds behoorlijk stevig, hard genoeg om de fans niet te vervreemden, maar de frontman zingt soort van gewoon en is zelfs goed verstaanbaar!

Good Good Things is een liefdeslied met een positieve tekst. Ook dat is wel een anders bij de band uit Santa Cruz, Californië. Titels als Sick One, California Cursed en Evil Finds Light spreken wat dat betreft boekdelen.

Of Good Good Things een nieuwe richting betekent voor DRAIN? Waarschijnlijk niet. Het is geen eigen compositie, maar een cover van een nummer van The Descendants uit 1985. De andere songs die DRAIN dit jaar heeft uitgebracht komen als vanouds met een waarschuwing voor instortingsgevaar en gehoorbeschadiging. Good Good Things staat met 9 andere muzikale explosies op Living Proof, het tweede album van DRAIN dat op 5 mei gaat uitkomen op het legendarische Epitah label.

Pinkshift – to me

Pinkshift is een typisch Amerikaanse band in die zin dat de drie leden elk een andere culturele achtergrond hebben. Zangeres Ashrita Kumar is een kind van Aziatisch-Amerikaanse ouders, de wortels van gitarist Paul Vallejo liggen in Latijns-Amerika en drummer Myron Houngbedji is Afro-Amerikaans. De band heeft (nog) geen vaste bassist.

Pinkshift beweegt zich in de driehoek van punk, pop en hardrock. Ze hebben de DIY mentaliteit van de eerste, de toegankelijkheid van de tweede en de zware gitaren van de laatste.

Pinkshift werd vier jaar geleden geboren op de John Hopkins Universiteit in Baltimore. De belofte die ze opbouwden met een paar prille singles en veel optredens losten ze vorig jaar oktober in met een eerste album. Twee tracks van Love Me Forever, nothing (in my head) en BURN THE WITCH schopten het tot Breekijzer en doken niet veel later op in de Graadmeter. to me is helemaal nieuw en wederom niet te versmaden. De nieuwe Pinkshift single is op een Nirvaniaanse manier tegelijk loodzwaar en luchtig en zal de band heel wat nieuwe fans opleveren.

Destroy Boys – Beg For The Torture

Ten tijde van crises viert punk hoogtij. Zo was het en zo is het nog steeds. Alleen is punk anno nu wel wat meer dan een ongeleide woedeuitbarsting van een stel ongeschoolde schoffies met gitaren. Punk is er nu in alle soorten en maten, van poëtisch aangelegde postpunkbands via punkgroepen met jazzinvloeden tot en met de nieuwste trend, een subgenre dat we voorlopig moshpop of popcore hebben gedoopt; hardcore bands die (ook) muziek uitbrengen die je met enige fantasie radiovriendelijk zou kunnen noemen. In ieder geval Pinguin Radio vriendelijk. In die laatste categorie vallen bands als Scowl dat onlangs IJsbreker scoorde met Psychic Dance Routine en ook Destroy Boys dat leven in de brouwerij brengt met Beg For The Torture.

Destroy Boys heeft zich altijd al aan de poppy kant van de hardcore punkscene opgehouden. Met drie albums op hun conto en ruim een miljoen Spotify luisteraars per maand zou je het trio zelfs als pioniers van het moshpop genre kunnen zien. Destroy Boys is een trio, bestaande uit two California girls en een boy. Hun grootse succes to noch toe heeft de veelzeggende titel, ‘I Threw Glass at My Friend’s Eyes and Now I’m On Probation’.

Een deel van ons luisterpubliek zal opgelucht adem halen bij de wetenschap dat Beg For The Torture maar anderhalve minuut duurt. Tussen start en finish wordt echter meer energie opgewekt dan op het complete oeuvre van The National en Bon Iver tezamen.

bdrmm – Be Careful

Be Careful is anders maar toch herkenbaar als het werk van een band die we regelmatig tegen komen in de allerhoogste regionen van de Graadmeter.

Bdrmm dus uit het Engelse Hull. De nieuwe single trapt af met een rustig edoch funky drummetje dat als snel gezelschap krijgt van lenig basje. Als dan de ruimtelijk gitaar invalt zijn we weer op bekend terrein. Was vorige single It’s Just A Little Bit Of Blood een shoegazenummer, Be Careful gaat meer richting dreampop. Zet beide songs op één album, wat dus de bedoeling is en je kunt bdrmm een dreamgazeband noemen.

Het nieuwe, tweede album van bdrmm heet I Don’t Know en is digitaal vanaf 3 mei en fysiek vanaf eind juni verkrijgbaar.

second thoughts – forget her

Buiten de wondere wereld van het Eurovisie songfestival zijn m/v duetten vrij zeldzaam. Een nummer als forget her van second thoughts valt dan ook meteen op. Hij heet Ben Campbell, zijn zangpartner Clara Freeman-Taylor.

Second thoughts is een fris klinkend Brits gitaarkwartet dat net voor corona een eerste single uitbracht en onlangs een tweede EP, fluke geheten. Daarvan is Forget her liedje drie. Het is dus nog allemaal vrij pril. De potentie van second thoughts is echter al wel duidelijk. Dat blijkt ook uit de keuze van de producer van de EP. Dat is Iain Berryman, wiens naam je ook tegenkomt achterop hoezen van o.a. Arcade Fire, Kings Of Leon en Florence + Machine. Dat zijn allemaal grote namen die niet vies zijn van een beetje bombast. Second thoughts is dat wel. Berryman’s productie van forget her is lekker basic. Sound/stijl doet wel denken aan 80’s bands als The Smiths en Aztec Camera. Je hoort niet veel meer dan bas, drums en twee gitaren. Plus dus de prettige stemmen van Clara en Ben.

The National – Eucalyptus

In een uitgebreid interview in de nieuwe Oor kun je lezen dat Matt Berninger, de stem van The National onlangs uit een diep dal is gekropen.

Eigenlijk wisten we dat al of hadden we het kunnen weten, want de singles die vooraf gingen aan de release van First two Pages of Frankenstein (28/4), het negende album van The National zijn nog stemmiger dan de toch al niet erg extraverte songs waarmee de band uit Cincinnati bekend is geworden.

Eucalyptus is anders, nog steeds horen we een band/zanger in mineurstemming, maar de song is eerder een litanie dan een melancholieke ballade. Matt somt allerlei zaken op die bij een scheiding verdeeld moeten worden, dingen waar vaak pijnlijke herinneringen aan kleven. Als mens hoop je dat hij nu eindelijk eens gelukkig wordt of op zijn minst wat beter in zijn vel komt te zitten. Als fan echter…

Elephant – Enemy

Laten we er maar eens een cliché tegenaan gooien. Elephant klinkt Onhollands goed op nieuwe single Enemy.  Onhollands klonken de Rotterdammers altijd al. En goed ook, hun debuutalbum is niet voor niets een doorslaand succes.

Elephant beoefent een stijl die gerijpt is in de zon van Californië. Om precies te zijn in de heuvels van Laurel Canyon, een wijk van L.A. die rond 1970 fungeerde als pleisterplaats voor ontluikende singer-songwriters en beginnende countryrockers, twee gildes die nauw verweven zijn.

Wat dat betreft horen we niks nieuws, maar het elan en zelfvertrouwen waarmee wordt gemusiceerd zijn wel nieuw. De band klinkt zo in zijn element op Enemy dat als platenmaatschappij Excelsior in een begeleidend schrijven had beweerd dat dit een nummer is van de band America dat speciaal voor hen is geschreven door Bee Gee Barry je het ook had geloofd.  Onhollands +goed = dus Onhollands goed.

Wodan Boys – Thunder Glove

Heerlijke herrie uit het Haagse. Wodan Boys is hard op weg om Holland’s hofleverancier te worden van dorst en reuring en veroorzakende regenbestendige festivalrock in een stijl tussen punk en hard rock in.

Thunder Glove laat horen dat de band ook steeds beter wordt in het produceren van rocksongs die op een prettige manier over je heen walsen. Je krijgt de neiging om op de barricades te klimmen met in de ene hand een vaandel en in de andere een pilsje. Meer van dit graag, het liefst in albumvorm.