Author: Flip van der Enden

Tommy Lefroy – Worst Case Kid

Tommy Lefroy is de naam van een duo, bestaande uit de Canadese Tessa Mouzourakis en de Amerikaanse Wynter Bethel.

De vanuit Londen opererende singer-songwriters hebben hun naam van de Ierse politicus Thomas Langlois Lefroy op wie naar verluid Mister D’Arcy uit Jane Austin’s Pride and Prejudice is gebaseerd. Er is iets vreemds aan de hand met Tommy Lefroy. Het beste nummer van hun nieuwe EP, Rivals duurt net één minuut. Ook van hun debuut EP was de sterkte track krap één minuut lang. De grote vraag is zouden die songs nog steeds zo goed zijn als ze ze hadden uitgebreid, of is het juist het korte wat ze zo krachtig maakt?Intrigerend.

Gelukkig zijn de meiden ook goed op de lange afstand. Zoals Worst Case Kid dat qua stijl aan boygenius en dus aan de vrouwelijke kant van Fleetwood Mac doet denken. Opvallend is dat Tessa en Wynter hun songs vrijwel allemaal unisono ofwel gezamenlijk zingen. Dat geeft ze een eigen en herkenbaar geluid dat hen geen windeieren zal leggen.

Youth Lagoon – Idaho Alien

Als Youth Lagoon maakte Trevor Powers drie albums in een eclectische, introverte DIY stijl. Vooral het eerste album trok veel volk. Na 2016 volgden nog twee langspelers onder eigen naam met een vergelijkbaar geluid, maar minder succes.

Waarom hij er voor koos om zijn toch succesvolle merknaam los te laten is niet helemaal duidelijk, maar nu is Powers weer terug als Youth Lagoon. En mensen weten hem weer te vinden. Het eerste wat opvalt aan Idaho Alien is de kwaliteit van de productie, die is volvet vergeleken met zijn oudere werk. Iets anders dat opvalt is zijn androgyne stem. Powers is herstellende van een medisch ongeval (een heftige allergische reactie op een vrij verkrijgbaar medicijn) waardoor hij zelfs een tijd zijn stem verloor. Die stem lijkt dus veranderd en zeker niet ten nadele.

Het breekbare Idaho Alien werd geproduceerd door Powers en Rodiadh McDonalds, die ook met o.a. Savages, The xx en Adele werkt(e). Het nieuwe album van Youth Lagoon heet Heaven Is A Junkyard en bevat songs over ten oorlog trekkende broers, dronken vaders die leren knuffelen, moeders die verliefd worden, post stelende buren, drugs gebruikende cowboys en andere dingen uit het dagelijkse leven in Idaho.

Pinguin Radio presenteert om 22:00 uur Heaven Radio #365

Pinguin Radio en Popmagazine Heaven delen twee belangrijke eigenschappen: een passie voor goede muziek en een volstrekt onafhankelijke opstelling. Dat moest natuurlijk tot een samenwerking leiden.

Heaven verzorgt iedere dinsdagavond van 22:00 tot 23:00 een uur lang de muziek op Pinguin Radio. Net als Pinguin heeft Heaven oor voor – bijna – alle popmuziek. In het uurtje radio hoor je muziek uit verschillende genres: (classic)rock, roots, folk, soul, world, jazz en blues.

Liefhebbers van Heaven Radio luisteren natuurlijk ook naar ons zachtere zusje Pinguin Pluche.

Playlist uitzending #365

1 Ryan Adams – Atlantic City (digi: Nebraska)
2 Joe Henry – Song That I Know (All The Eye Can See)
3 Eliza Carthy & The Restitution – The Snow It Melts The Soonest (cd: Queen Of 4 The Whirl)
4 Freedy Johnston – There Goes A Brooklyn Girl (cd: Back On The Road To You)
5 John Blek – ‘Til The Rivers Run Dry (cd: Until The River Runs Dry)
6 Sido Martens – Volk (cd: Multilied)
7 Sem Jansen – I’ve Done My Thinking (cd: Uncle Sem)
8 Micah P. Hinson – People (cd: I Lie To You)
9 Florist – Spring In Hours (cd: Florist)
10 Indigo Sparke – Why Do You Lie (cd: Hysteria)
11 Adeem The Artist – Baptized In Well Spirits (cd: White Trash Revelry)
12 Alex Williams – Conspiracy (cd: Wagng Peace)
13 Ryan Adams – If You See Her, Say Hello (digi: Blood On The Tracks)
14 Chris Canterbury – Back On The Pills (cd: Quaalude Lullabies)
15 John Martyn – The Apprentice (cd: The Apprentice)
16 Ryan Adams – I’m In Love With You (digi: Devolver)

 

 

The Saxophones – Desert Flower

Als je de naam The Saxophones ziet /hoort denk je eerder aan een maandelijkse jamsessie van een stel jazzveteranen in een bruine kroeg dan aan een eigentijds art-rockduo, echtpaar zelfs uit Oakland.

Alexi Erenkove (zang/gitaar) en Alison Alderdice (percussie/achtergrondzag) hebben zich gespecialiseerd in het vervaardigen van sfeerballades waarin zo’n beetje de hele popgeschiedenis doorklinkt van Bing Crosby to David Bowie (en Morphine en Tindersticks).

Met zijn sonore, lage stem drukt Alexi een zwaar stempel op de songs die het echtpaar aankleedt met gitaar en zachte blaasinstrumenten, waaronder inderdaad het instrument dat de Belgische instrumentenbouwer, Adolphe Sax in 1835 uitvond. Het filmische Desert Rose -dat in de verte wel iets country-achtigs en dichterbij wel iets van Twin Peaks heeft- is single 1 van To Be A Cloud, album 3 van The Saxophones.

Nation Of Language – Sole Obsession

Over obsession gesproken. Nation Of Language is geobsedeerd door de synhtipopscene zoals die in de eerste helft van de jaren 80 tot wasdom kwam in Engeland.

De riedel waarmee de nieuwe single van de New Yorkse trio opent is een variatie op die van Don’t Go van Yahoo. Yahoo was een afsplitsing van Depeche Mode, de band die het Grote Voorbeeld is van de Taalstaat. Wat Nation Of Language feitelijk doet is de oude sound upgraden. De synths van nu klinken vele malen beter die die van toen. Ook heeft de band beter haar dan die van toen.

The Pigeon Detectives – Lovers Come Lovers Go

The Pigeon Detectives mogen dan al bijna 20 jaar meedraaien, op nieuwe single Lovers Come Lovers Go vertoont de band uit Yorkshire geen enkel spoor van slijtage.

Zoals meer bands van hun lichting (Razorlight/Zutons/Fratellis) is het The Pigeon Detectives nooit gelukt om het succes van hun debuutalbum te evenaren. Dat wil echter niet zeggen dat ze na het Wait For Me albums niet meer met scherp hebben geschoten. Op elk van de vier latere albums stonden wel een paar pareltjes. Sinds 2017 is er niks meer van de Pigeons vernomen. Tenminste niet op het platenfront. Live draaide PD gewoon lekker door.

De blijvende belangstelling voor The Pigeon Detectives als bühneband inspireerde hen om toch maar weer eens de studio in te duiken met de onstuimig rockende ode aan polygamie als eerste resultaat. Of er meer in het vat zit zal de tijd leren. Voorlopig is de boodschap dat The Pigeon Detectives nog steeds weet op te winden.

Tame Impala – Wings Of Time

Wings Of Time is misschien niet de glorieuze comeback van Tame Impala die we hadden gehoopt na 3 jaar radiostilte, maar een ‘minder’ nummer van Kevin Parker is altijd nog beter dan het gros van wat er afgelopen week verder is uitgekomen op indie-gebied.

Parker maakte Wings Of Time op uitnodiging van de producenten van de verfilming van de Dungeons & Dragons: Honor Among Thieves game. Bewust of niet de nieuwe Tame Impala single heeft een hoog Paul McCartney gehalte, zou niet hebben misstaan op Band On The Run.

Wings Of Time is Parker’s derde soundtrack bijdrage in korte tijd. Voor Bob Luzman’s Elvis biopic maakte hij een remix van The King’s Edge Of Reality en voor de nieuwste Minions film nam hij een duet op met Diana Ross (!?).

In ander nieuws uit het Tame Impala kamp; tijdens het lopen van een halve marathon kwam Parker ten val en brak hij zijn heup. Desondanks gaat de geplande tournee door Zuid Amerika in september gewoon door. Mogelijk doet hij een Dave Grohl-letje en zal hij het publiek vanuit een zetel toezingen. Van plannen voor een nieuw album is nog niets bekend.

FIEP – Lucid Dream

Single vier van Veerle Driessen inmiddels beter bekend en bemind als FIEP is de minst commerciële van de vier, maar misschien ook wel de beste.

Lucid Dream is monotoon op een goede manier, misschien is hypnotisch een beter woord. FIEP mompelt meer dan ze zingt, worstelt een paar keer met een golf van geluid, maar komt telkens weer bovendrijven. Het nummer had voor het zelfde geld Lucid Nightmare kunnen heten.

Veerle maakte dit bijzondere werkje met Willem ‘Personal Trainer’ Smit. Op 30 maart presenteert FIEP haar debuut EP in de bovenzaal van de Paradiso.

Ayron Jones – Blood In The Water

Ze zijn zeldzaam tegenwoordig, maar wie goed zoekt kan zo af en toe nog wel eens een ouderwetse gitaarheld vinden. Piep is hij niet meer maar met zijn 36 lentes vertegenwoordigt Ayron Jones toch zeker een nieuwe generatie.

Verschil tussen Jones en de gitaargoden van weleer is dat de oude garde vrij eenkennig was, ze speelden blues en hard rock of sympho en metal. Jazzcats daargelaten natuurlijk. Jones is een omnivoor op muziekgebied. Hij is bekend met BB King, maar ook met Nirvana, met Run DMC, maar ook met The Stones met Jeff Beck, maar ook met Slipknot. Zoals gezegd de man is een alleseter. Zijn albums zijn dan ook vaak bonte verzamelingen met als verbindende factor zijn soulvolle zang en geïnspireerde gitaarspel. Ook mag Jones zijn versterker graag op 11 zetten.

Blood In The Water is een klassieke (hard)rockballad met een bluesy afdronk. Uiteraard pakt de meester weer lekker uit op gitaar. Album staat in de steigers, tour is in de planningsfase.

CVC – Sophie

Sophie van CVC draaien we al sinds begin december. Toen was het een lekker nummer waar nog bijna niemand naar luisterde. Nu is het nog steeds een lekker nummer dat hard op weg is een dikke hit te worden.

Niet vanwege een Tik Tok rage of steun van een kapitaalkrachtige platenmaatschappij, maar gewoon omdat het zo’n lekker niks aan de hand liedje is. Voordat Sophie echt ontploft willen we toch even ons vindersloon claimen, dus hebben we er maar IJsbreker van gemaakt. En omdat er verder niet veel soeps is uit gekomen de laatste tijd.

 CVC staat voor Church Village Collective. Denk echter niet dat we hier te maken hebben met een kerkkoor met popambities. De band is genoemd naar Church Village hun dorpje van herkomst in Zuid Oost Wales. Pentre’r Eglwys in het Welch. Zo hadden ze zich dus ook kunnen noemen, maar dat zou commercieel gezien niet erg verstandig zijn.  

Sophie is een pure op Amerikaanse leest geschoeide popsong met een klassieke gitaarsolo en lekker lang outro dat roept om uit volle borst te worden meegebruld. Sophie is een ode aan de vriendin van de toetsenist. Volgens hem kan ze heel goed zingen, maar weigert ze dat te doen waar anderen bij zijn. Haar bijdrage is een aanstekelijk gegiechel aan het begin van het nummer.

Het debuutalbum van CVC heet Get Real en is al uit. CVC staat ook de 19e of 20ste mei op London Calling.