Lovejoy – Call Me What You Like

Lovejoy opereert op de grens van indie en ‘rawk’. Een galmpje en een echo-tje meer en we hadden Call Me What You Like graag overgelaten aan de collega’s van Kink.

Maar in huidige vorm denken we dat we heel wat Pinguins een plezier doen met de nieuwe single van de band uit het Britse Brighton. Voor een band die net 3 jaar bezig is, heeft Lovejoy al opvallend veel succes. Een EP, wat singles en een eerste album trekken maandelijks ruim 2 miljoen luisteraars op Spotify. Individuele songs zijn al tientallen miljoenen keren aangeklikt. Die imposante cijfers kunnen deels worden verklaard door het feit dan bandbaas Wilbur Gold voor hij met de band begon al een internet persoonlijkheid was.

Onder de naam William Scott runde hij een succesvol Youtube kanaal, is hij actief in de onlinegame-wereld en heeft hij wat cabareteske singletje gemaakt. Hoewel er zeker ruimte is voor luim en lolligheden is Lovejoy, dat zichzelf omschrijft als de enige indieband met een dubbele kickdrum- een serieus project.

Call Me What You Like komt van een tweede album dat Lovejoy zal ondersteunen met een uitgebreide Europese tournee. Die brengt de band op 11 april naar Paradiso dependance, de Amsterdamse Tolhuis Tuin zal doen belanden. Bij een volgende tour zullen ze waarschijnlijk te zien zijn in het hoofdgebouw. ook zal Lovejoy te zien zijn op Rock Werchter.

Black Belt Eagle Scout – Spaces

Voor het eerst is de inheems Amerikaanse afkomst van Black Belt Eagle Scout ook te horen.

De (pow wow) achtergrondzang van het sfeervolle Spaces wordt verzorgd door de vader van Katherine Paul alias Black Belt Eagle Scout. Paul senior is ook te zien in de clip van Spaces. Hij is een houtsnijder die al meer dan 50 jaar  kunstvoorwerpen vervaardigd in de traditionele ‘Coast Salish’ stijl van het Swinomish volk uit de staat Washington.

Spaces is wat folkier dan Nobody. Tegen het eind laat Katherine horen ook uit de voeten te kunnen op de slide-gitaar. Haar nieuwe album heet The Land, The Water and The Sky en is nu uit.

Las Robertas – Love Is The Answer

Love Is The Answer is het titelnummer van het nieuwe album van de Costa Ricaanse psychrock band Las Robertas. Een week of wat geleden was de vorige single Our Imperium al IJsbreker en we kregen de band in het vizier met Awakening.

Ons enthousiasme voor dat nummer was zo groot dat we hem maar meteen tot Ijsbreker bombardeerden. Ook over Love Is The Answer zijn we zeer te spreken. Het is weer zo’n sterk uitgewerkt gitaarnummer met precies de juiste verhoudingen zang en solo’s, melodie en drive. Ook fijn is dat frontvrouw Mercedes Acosta alle tijd neemt om haar compositie tot zijn recht te laten komen. 6 minuten neemt Love Is The Answer in beslag, de ideale lengt van een paddopopsong.

Love is The Answer is de derde (en tot dusver beste) album van Las Robertas.

Squid – Swing (In A Dream)

Squid heeft de naam wat moeilijke muziek te produceren in de vergaarbakstijl die postpunk heet.

Die naam doet de band op Swing (In A Dream) alle eer aan, maar misschien wordt het tijd om het genre te veranderen in jazzrock/fusion, niet in de laatste plaats omdat er toeters opduiken in de mix. Ook het drumwerk, de dissonante klanken en en de experimentele opbouw van het nummer doen denken aan het jaren zeventig werk van Miles Davis en zijn discipelen. Wat dan wel weer des rock is is de zang en de power waarmee wordt gemusiceerd. Afijn, een paar keer luisteren, liefst met volle aandacht is vereist om grip te krijgen op de materie. Maar dan heb je ook wat.

Met Swing (In A Dream) kondigt Squid de release aan van de opvolger van hun debuutalbum, Bright Green Field. De band heeft gekozen voor O Monolith als albumtitel. Op de producerszetel nam wederom de van zijn werk met o.a. Wet Leg en Fontaines DC bekende Dan Carey plaats.

Squid komt naar Rock Werchter en zal op 8 september te zien zijn in TivoliVredenburg.

Sleaford Mods – Force 10 From Navarone

Sleaford Mods heeft het praatzingen natuurlijk ook niet uitgevonden. Toch wordt het Noord Engelse duo algemeen beschouwd als de grondleggers van de moderne postpunkpraatstijl waarmee bands als Fontaines DC, Yard Act en Dry Cleaning de laatste paar jaar goede sier maakten.

Het was dan ook een kwestie van tijd voordat de meesters hun succesvolle leerlingen -of vice versa- zouden uitnodigen voor een samenwerking. Het initiatief kwam van Andrew Fearn en Jason Williams, de Mods dus. Op hun nieuwe single, Force 10 From Navarone horen we Florence Shaw haar zegje doen. De combi van de flegmatische woordvoerder van Dry Cleaning, die er een paar hartgrondige fucks uitgooit en Jason Williamson, het immer opgewonden standje van Seaford Mods, werkt in de praktijk net zo goed als op papier.

In Force 10 From Navarone (de songtitel komt van een oude oorlogsfilm, de sequel van Guns Of Navarone) gaat Williamson een dialoog aan met zichzelf en zijn partner over duisternis, depressie en geluk. Tegen het eind horen we Flo nog even de melodie meeneuriën.

Het nieuwe album van Seafrom Mods heet UKGRIM (10/3) en bevat ook bijdragen van Perry Ferell en Dave Navarro van Jane’s Addiction.

Scowl – Opening Night

Wie Opening Night een heftig nummer vindt, moet eens naar ouder werk van Scowl luisteren.

Daarbij vergeleken is de nieuwe single een lief liedje. Frontvrouw. Kat Moss gaat weliswaar vlak voor het einde nog even tekeer als een in het nauw gedreven leeuwin, maar vroeger zong ze vrijwel alles zo. Nu klinkt ze meer als een nazaat van Debbie Harry. En zo oogt ze ook een beetje met haar korte rokjes en geblondeerde haar.

Het zou niet verbazen als Kat op dokter’s advies wat rustiger is gaan zingen. Stembanden zijn niet gemaakt voor dit soort vocaal geweld. Hard core Scowl fans en fans van hard core punk zullen de aanpassing misschien betreuren, maar gevolg is wel dat Scowl nu op plekken komt waar ze eerst werden geweerd, op de radio bijvoorbeeld!

Depeche Mode – Ghosts Again

Verwacht geen vernieuwing van het door het lot uitgedunde en inmiddels 43 jaar oude Depeche Mode. Wat je wel krijgt is een solide single in hun slijtvaste melancholieke synhtipopstijl.

Ghost Again had op zo’n beetje alle eerdere DP albums kunnen staan. En dat is maar goed ook. Het is een misvatting dat bands altijd met hun tijd mee moeten gaan. De factor nostalgie speelt een belangrijke rol bij de beleving van acts die al zo lang meedraaien. Het laatste waar fans op zitten te wachten tijdens een concert van hun helden is vage nieuwe muziek. Dat wil niet zeggen dat Depeche Mode live ad infinitum alleen maar hun oude hits moet afdraaien, zeker niet als ze zulke geslaagde nieuwe variaties op hun thema’s produceren als Ghosts Again.

Concert: 18 mei in de Ziggo.

Spotlights – Algorithmic

Spotlights is een trio uit de Amerikaanse industriestad Pittsburg die door kenners wordt ondergebracht in de categorie post-metal.

Metal dus, maar niet de gebruikelijk duivelsaanbiddende en gehoorbeschadiging veroorzakende variant. Zoals Algorithmic laat horen is Spotlights wel degelijk heavy, maar meer in sfeer dan volume. De nieuwe single is een traag stomende stromende track met een new waverige hook, plagerige zang en tegen het einde een lekker lange vrije uitloop voor de gitarist die zijn instrument laat kraken, kreunen en zuchten. Doel van de band was om hun derde album essentieel anders te laten klinken dan zijn voorgangers. Mission accomplished!

Alchemy For The Dead verschijnt op 28 april.

bdrmm – It’s Just A Bit Of Blood

It’s Just A Bit Of Blood is er ook in een kortere single versie. Een beetje overbodig dunkt ons, want de radiostations die het nummer gaan draaien -zoals wij- zullen zeker opteren voor de volle versie al is maar om de door de grommende gitaren opgewekte roes zo lang mogelijk te rekken. Dat nieuwe album gaat I Don’t Know heten en in juni uitkomen op het Rock Action label van Mogwai.

Daughter – Party

Was vorige single Be On Your Way Daughter zoals we haar kennen, op Party wijkt het Britse folk-noir trio ietwat af van hun beproefde formule van het introverte, luxueus georchestreerde luisterlied.

Dat wil niet zeggen dat Party is wat de titel suggereert, een feestnummer. Verre van, maar de song heeft een ander soort spanning dan we van Daughter gewend zijn, een broeierige, suggestieve lading die wordt gevoed door herhaling. Anders ook is dat Party wordt gedragen door een elektrische gitaar i.p.v. de gebruikelijke keyboards. Ook de drummer heeft het deze keer drukker dan voorheen. Party heeft geen duidelijk refrein, geen verlossende solo en geen happy end. Na vierenhalve minuut blijft de luisteraar een beetje bungelend achter. En dat is precies de bedoeling van Tonna, Igor en Remi.

Even voor de boekhouding. Party is de tweede single van het derde album van Daughter. Het eerste Daughter album in zeven jaar heet Stereo Mind Games en moet 7 april gaan uitkomen.