Author: Flip van der Enden

MF Tomlinson – Winter Time Blues

Michael ‘MF’ Tomlinson is een Australische ex-pat die momenteel in Londen bivakkeert. MF debuteerde vorig jaar met een album waarop hij naar voren komt als een verhalenverteller. Hij presenteert zijn ervaringen, observaties en fantasieën in meanderende songs met barokke instrumentatie; violen, blazers, dwarsfluit, dat werk. Zelf speelt MF gitaar en goed ook!

Voor fans van het Strange Time album zal nieuwe single Winter Time Blues een verassing zijn, met name deel twee van het ruim zes minuten durende epos. Met zijn statige tempo en stemmige blazers en ligt het eerste deel nog in de lijn der verwachtingen, maar als MF na een pregnante break zijn gitaar het woord geeft klinkt Winter Time Blues als een verloren gewaand gitaarduel tussen Eric Clapton en Jimi Hendrix: klassieke slow blues dus zoals die midden jaren zestig is geïntroduceerd en sindsdien nooit meer uit het muziekbeeld is verdwenen. Je hoeft er nog geen eens van te houden om voor de bijl te gaan.

MF Tomlinson album 2 heet We Are Still Wild Horses en verschijnt februari volgend jaar. 

10 Years – The Optimist

10 Years maakte naam met een milde vorm van metal die door kenners alternative wordt genoemd. Dat alternatieve slaat meer op de teksten dan op het volume of de structuur van de songs. 10 Years heeft de laatste 20 jaar namelijk bewezen te kunnen rocken als de beste.

Nieuwe single The Optimist illustreert de plek van de band binnen de scene. Terwijl de collega’s grunten of gillen over zombies en ander apocalyptisch kwaad zingt de band uit Knoxville over hoe je je staande kunt houden in deze wereld vol tegenslag en teleurstelling.

10 Years heeft zijn optimistische boodschap verpakt in een song vol haken en ogen, solo’s en andere zaken waar een rocker’s hart sneller van gaat kloppen. Een nieuw album lijkt nog even op zich te laten wachten, maar de mannen komen wel spelen binnenkort. Al vrij snel ook, op 12 oktober maakt 10 Years zijn opwacht samen met Three Days Grace in de 013 in Tilburg.

Thus Love – Family Man

Het jaar is nog net even te jong om nu al te spreken van de ontdekking van 2022. Maar als we over een maand of drie de balans gaan opmaken van dit popjaar zal THUS LOVE waarschijnlijk wel in de prijzen vallen. Hun debuutalbum, Memorial verschijnt begin volgende maand. Op tijd voor de jaarlijstjes dus.

We uiten ons vertrouwen in het trio uit Vermont op basis van drie nummers. Daarvan is nieuwe single Family Man misschien wel de sterkste, in ieder geval de energiekste. Met name tegen het eind gaan alle remmen los. Voor een Amerikaanse band klinkt THUS LOVE opvallend Engels, opvallend eighties ook.De jengelende gitaren doen denken aan bands als The Smiths of Lloyd Cole & The Commotions.

THUS LOVE bestaat uit drie non binaire muzikanten, en heeft het dus niet makkelijk in de V.S, waar homofobie welig tiert. Het verklaart de drive van het trio voor wie THUS LOVE behalve een band ook een manier is om te ontsnappen aan de dwangbuis waarin de Amerikaanse maatschappij hen graag zou willen dwingen.

Kerala Dust – Pulse VI

Wie denkt dat de Krautrock opleving alweer voorbij is moet even naar Pulse VI luisteren, de nieuwe single van het Londense Kerala Dust (of naar de remix door The National van het nummer I’m Glück van NEU!).

Op het eerste gehoor lijkt er niet zo veel te gebeuren op de eerste single van het trio sinds Corona. Alle aandacht gaat naar de pulserende motorik-beat en hypnotische zang, maar duik je wat dieper in de materie en het nummer blijkt propvol vernuftige verassingen te zitten; sexy stemmetjes, mysterieuze koortjes en  subtiele keyboardjes.

Edmund Kenny, Harvey Grant en Lawrence Howarth beoefenen sinds 2016 een genre dat je kamer-techno zou kunnen noemen. Je kunt er thuis in je eentje helemaal in op gaan of tijdens een festival uit je bol. Een betere soundtrack voor een lange autorit dan de twee albums van Kerala Dust zal je ook niet snel vinden. Hopelijk betekent de release van Pulse VI dat er een derde op komst is.

Thus Love – Family Man

Het jaar is nog net even te jong om nu al te spreken van de ontdekking van 2022. Maar als we over een maand of drie de balans gaan opmaken van dit popjaar zal Thus Love waarschijnlijk wel in de prijzen vallen. Hun debuutalbum, Memorial verschijnt begin volgende maand. Op tijd voor de jaarlijstjes dus.

We uiten ons vertrouwen in het trio uit Vermont op basis van drie nummers. Daarvan is nieuwe single Family Man misschien wel de sterkste, in ieder geval de energiekste. Met name tegen het eind gaan alle remmen los. Voor een Amerikaanse band klinkt Thus Love opvallend Engels, opvallend eighties ook.De jengelende gitaren doen denken aan bands als The Smiths of Lloyd Cole & The Commotions.

Thus Love bestaat uit drie non binaire muzikanten, en heeft het dus niet makkelijk in de V.S, waar homofobie welig tiert. Het verklaart de drive van het trio voor wie Thus Love behalve een band ook een manier is om te ontsnappen aan de dwangbuis waarin de Amerikaanse maatschappij hen graag zou willen dwingen.

The Waeve – Can I Call You

The Waeve is een nieuw project van Graham Coxon ook wel bekend als ‘the other guy from Blur’ en Rose Eleanor Dougall, een van de oorspronkelijke leden van de post-moderne girl group, The Pipettes.

Bij gebrek aan een betere omschrijving houden we het er voorlopig maar even op dat The Waeve progressieve indie maakt. Meer Radiohead dan Blur dus, qua doelgroep dan, feitelijk laat The Waeve zich met geen enkele bestaande band vergelijken, al is het maar omdat de saxofoon in indie-kringen zo goed als niet voorkomt.

Het is de sax, of het zijn de saxen die Can I Call You een unieke kleur geven. Gitaren zijn er ook, gedubbeld en gesynchroniseerd en voor in de mix. Tussen de breaks en solo’s door wordt er ook nog gezongen; zwoel door Rose, fanatiek door Graham.

Can I Call You is een productie van James Ford die als schaduwlid van The Last Shadow Puppets en producer van o.a. Arctic Monkeys, Florence+Machine en Gorillaz zijn affiniteit met averechtse muziek wel heeft bewezen. Debuutalbum verschijnt begin volgend jaar.

J4 – Medicine

Met zijn van Stone Roses geleasde beat is Medicine een sterke opener van de debuut EP van J4 uit Melbourne. Er zijn 3 J’s. Aiden, Bronte en Lewis. Zingen doen ze gezamenlijk.

J4 is geboren uit verveling. De drie huisgenoten zaten op elkaars lip tijdens de corona-quarantaine en zijn toen maar muziek gaan maken.

De songs op de EP laten horen dat we hier met beginnende muzikanten te maken hebben, maar dat ongepolijste is juist de charme van J4. Grote kans dat het ruwe eraf gaat als ze langere tijd bij elkaar blijven. Wat waarschijnlijk niet zal slijten is hun neus voor pakkende liedjes.

Sports Team – Dig!

Tot nu toe is het Sports Team nog niet gelukt om met de nieuwe nummers verder te komen dan met de songs van hun debuutalbum. Zou de band last hebben van het beruchte tweede album syndroom? De toekomst zal het leren.

Dit geconstateerd hebbende, met de vijfde voorloper van het Gulp! album is weinig mis. Dig! heeft humor, spanning en is vooral anders dan de variaties op het thema postpunk die Sports Team to nu toe heeft laten horen. Je herkent de band pas halverwege Dig!, wanneer voorman Alex Rice een stukje in zijn eigen stem zingt. Daarvoor horen we lage mannenzang, daarna ook plus een kinderkoor. Gulp! verschijnt de 23 ste van deze maand.

FUZZY TEETH – Horsefighter

We kunnen de vorige bands van Anthony ‘FUZZY TEETH‘ Koenn wel bij naam noemen, maar tenzij je tot je ellebogen in de Haagse scene zit, is de kans dat je ze kent niet erg groot. Anders gezegd, tot nu toe is Anthony ondanks zijn noeste arbeid (hij rockt al sinds 2012 aan de weg) nog niet boven komen drijven. Maar (je voelt hem al aankomen) met zijn nieuwe project FUZZY TEETH zou dat alsnog kunnen gaan gebeuren.

Nu willen we op basis van één nummer geen al te grote uitspraken doen, maar Horsefighter heeft het hoor en als Anthony nog een paar nummers van dit kaliber heeft dan moet het wel heel raar lopen wil hij t.z.t. niet worden opgenomen in de Vaderlandse indie eregalerij.

Hoe klinkt Horsefighter dan? Vlot en vernuftig, speels en spannend, kort en krachtig. Nu weet je nog niet veel, ga daarom vooral zelf kijken bij de Popronde waar FUZZY TEETH de naam van Den Haag als popstad nummer 1 hoog zal houden.

Pierce The Veil – Pass The Nirvana

Pierce The Veil komt terug na zes jaar afwezigheid met een knal van heb ik jou daar. Pass The Nirvana is zes jaar opgekropte woede en onverwerkte frustratie gepropt in een iets meer dan 3 minuten.

De comebacksingle van de metaalmannen uit San Diego gaat over de verschrikkelijke trauma’s die de Amerikaanse ‘kids of today’ oplopen. Twee jaar lang in Covid-isolatie, dodelijke schietpartijen op school, een ruk naar extreemrechts in de politiek en zo kan zanger Vic Fuentes nog wel even doorgaan. En dat doet hij ook.

Het Nirvana uit de titel is de staat van gelukzalige leegte die Boeddhisten hopen te bereiken. Maar je kunt als band natuurlijk geen nummer maken met Nirvana in de tekst zonder te refereren aan Kurt & co. Met zijn hard en zacht passages had Pass The Nirvana dan ook een nummer van de oorspronkelijke grunge goden kunnen zijn, maar dan qua volume, agressie en expressie vermenigvuldigd met  de factor 10.

Of er op korte termijn een album volgt, vermeldt het verhaal niet, maar hou er maar ernstig rekening mee.