Author: Flip van der Enden

Working Men’s Club – Ploys

Op single drie van het nieuwe album van Working Men’s Club mag worden gedanst. Kan niet niet worden gedanst zelfs, zo dwingend is de beat.

Zeg je Working Men’s Club dan zeg je retro-electro. Dit keer zijn Sydney Minksi-Sargeant & co op zoek gegaan naar de roots van hun roots; de muziek dus die acts als New Order, Pet Shop Boys en Human League op ideeën bracht. D.w.z. proto-electro uit de tijd dat hip hop nog een locale New Yorkse affaire was en house nog in zijn kinderschoenen stond.  Dat wordt dus balboekje mee als je op vrijdag 2 september naar de Club gaat kijken in het Amsterdamse Bitterzoet.

Momma – Lucky

Je mist meer dan je meemaakt is een gevleugelde uitspraak van wijlen Martin Bril. Dat geldt zeker in de alsmaar uitdijende wereld van de popmuziek. In de vinyl en cd tijd was het al schier onmogelijk om alle releases bij te houden, nu iedere halve zool zijn of haar muziek online kan slingeren is er echt geen beginnen meer aan. Zo komt het regelmatig voor dat we op acts stuiten die we om de een of andere reden hebben gemist. Niemand die het door heeft maar toch.

Momma is zo’n geval. De band rond Etta Friedman en Allegra Weingarten maakt muziek die je ons past als een handschoen, neo grunge met dameszang. De dames doen niet geheimzinnig over hun inspiratiebronnen en geven speciale vermelding aan Veruca Salt, The Breeders, The Pumpkins, Pavement en Kurt C. De reden dat Momma voor ons – ondanks twee eerder verschenen albums- een nieuwe naam is is dat de band hun muziek tot nu toe in eigen beheer heeft uitgebracht zonder noemenswaardige promotie. Maar.

Momenteel legt Momma legt de laatste hand aan een nieuwe langspeler, hun eerste voor het Polyvinyl, een mid level label dat wel aan promotie doet Andere Polyvinyl acts zijn o.a. Alvvays, Julia Jacklin en ‘onze’ Jacco Gardner. De overstap is de reden dat Momma nu wel op onze radar is verschenen en via ons op de jouwe. Zo werkt dat.

 

Same – The Bell

The Bell van Same is gewoon een lekker plaatje dat op het moment dat de gitaar er in komt een bijzonder lekker plaatje blijkt te zijn. Halverwege nemen de gitaren de macht zelfs helemaal over en vernemen we niks meer van de zanger met zijn aanklacht tegen bellen en andere zaken die tot stress leiden.

Tekst en muziek zijn volledig op elkaar afgestemd. D.w.z. dat het slackerige The Bell het tempo heeft van een zacht wiegende hangmat en de sfeer van een landerige  zomeravond. Over Same valt niet meer te vertellen dat ze uit Pittsburg, PA komen en sinds ca 2015 actief zijn, maar niet heel erg.

Het loon van zeven jaar werken is twee singles, twee EP’s en een inmiddels ook alweer twee jaar oud album. The Bell is het eerste nieuwe nummer sinds dat album en laat horen dat de band toch niet heeft stilgezeten, want op alle fronten een sprong voorwaarts.

Bull – Stuck!

Stuck! is weer zo’n aanstekelijke single van het ongrijpbare Bull uit York. Het nummer schiet alle kanten uit, maar mist zijn doel niet; het in beweging brengen onzer ledematen.

Er gebeurt zoveel in Stuck! dat het meer een potpourri is dan een conventionele popsong. Telkens als je denkt gekker kan niet hoor je een bezopen gitaar, een ronddansende piano of een dubbele blokfluit solo. Er wordt gerockt, gerapt en gelachen, vaak tegelijk.

De man die zorgde dat kikkers in de kruiwagen bleven is de Nederlandse producer Remko Schouten. Met een staat van dienst waarop namen prijken als Pavement, Betty Serveert, Sonic Youth en Claw Boys Claw zal hij wel wat gewend zijn, maar zo’n bonte band als Bull zal hij niet vaak hebben meegemaakt. No shit!

Cave In – Floating Skulls

Cave In -bouwjaar 1995- heeft nooit echt de eer gehad die de band toekomt d.w.z. million selling albums en uitverkochte stadiontournees. Maar de fans die de band uit Massachussetts heeft vergaard in de loop der jaren zijn trouw en fanatiek.

Zij zullen weer zeer in hun nopjes zijn met het nieuwe album van hun helden, Heavy Pendulum. Het album is geen herhaling van zetten, maar een geslaagde flirt met harde, melodieuze en bij tijd en wijle emotionele grunge rock. De diepgang die het album kenmerkt is een direct gevolg van het overlijden van bassist Caleb Scofield. Het is ook het eerste ‘echte’ album van Cave In sinds 2009.

Floating Skuls is een van de hoogtepunten van het veertien titels tellende album. Het nummer heeft alles wat het hart van een rocker sneller laat kloppen, donderende drums, kloppende bassen, een zanger die meent wat hij zingt en als klap op de vuurpijl niet één maar twee felle gitaren. De kans dat Cave In na al die tijd alsnog doorbreekt is niet erg groot, maar aan de nieuwe muziek ligt het niet. Aan het eind slipt de band nog even terug in standje metalcore gewoon om te laten horen dat ze hun wilde haren nog niet zijn verloren.

late night drive home – Awkward Conversations

late night drive home komt uit El Paso, Texas, een stad diep in het hart van Trump Country. Over god en guns kunnen we het daarom beter maar niet hebben. Over hun muzieksmaak daarentegen hoeven we niet te twisten. Tenzij je niet houdt van potje eigenwijze indie met een extra portie gitaar.

Ook al heeft late night drive home nog niet veel meer dan een handvol singles op zak, er is nu als sprake van een eigen sound. Daar spelen zanger André Portillo en gitarist Juan Vargas een belangrijke rol in. De eerste heeft een karakteristiek, nasaal stemgeluid, de tweede verstaat de kunst zijn instrument lekker te laten gieren zonder te uit de bocht te vliegen. Het energieke Awkward Conversations is een goed voorbeeld van de kunst en het kunnen van de veelbelovende Tejanos.

 

Fime – White Collar Gold

Het vier koppig Fime uit L.A. maakt indruk met White Collar Gold, een nummer dat zich als een bermbrand uitbreid tot de hele omgeving in lichterlaaie staat.

Fime heeft een garageverleden en geflirt met shoegaze, maar wat opvalt is hoe goed de band musiceert. De drummer rock en rollt alsof het niks is, de gitaren zijn onnadrukkelijk virtuoos en de (samen)zang gewoon af. Goed nieuws dus dat een debuutalbum aanstaande is. Sweeter Memory wordt in juli verwacht.

Julia Jacklin – Lydia Wears A Cross

Het is inderdaad alweer bijna drie jaar geleden dat Julia Jacklin hoge ogen gooide in Pinguinland met Don’t Know How To Keep On Loving You, een track van haar tweede album Crushing. Tijd voor iets nieuws dus.

Met Lydia Wears A Cross komt Julia ijzersterk terug. Net als haar doorbraakhit eindigt Lydia Wears A Cross met een gitaarsolo, maar verder zijn de verschillen groter dan de overeenkomsten. Het tempo van de nieuwe single ligt hoger, de productie is eigentijdser en Julia lijkt ook met meer gemak te zingen.

Lydia Wears A Cross gaat over haar tijd op een katholieke basisschool. Als 7 jarige was ze helemaal weg van de popopera Jesus Chris Super Star. Nu zingt ze ‘I’d Be A Believer If It Was All Just Song and Dance’. Ouder, wijzer en beter.

Julia’s nieuwe album heet Pre Pleasure en verschijnt op 26 augustus.Op 17 november staat ze in de Paradiso.

Moss – Simplify It

Waarschijnlijk zou Marien Dorleijn het twintig jaar geleden ook niet hebben geloofd als je had gezegd dat in 2022 misschien wel het beste Moss album van allemaal zou verschijnen. Waar die corona wel niet goed voor is geweest.

Plotseling waren er zeeën van tijd om te schrijven, oefenen en op te nemen. En iedereen was ook beschikbaar. Zo is het gekomen dat er nu zes Moss mannen zijn die volgens het gelijke monniken gelijke kappen systeem aan het zevende Moss album hebben gewerkt. De daaruit volgende diversiteit is een belangrijke reden dat het HX album zo geslaagd is. Waar voorheen het welslagen van een Moss album primair op de schouders van Marien rustte, is het nieuwe album het resultaat van een groepsproces. 

Het is moeilijk ene favoriet te kiezen van een album met louter hoogtepunten. Dat hebben we dan maar aan de band zelf overgelaten (of hun label). De vierde single van HX is Simplify It geworden, een song met een Velvet Underground beat die mooi contrasteert met de melodieuze leadzang van Marien.

FIEP – Nightshop

Een nieuwe naam aan het Nederlandse indie-firmament. FIEP is de naam van de band of het alias van Veerle Driessen. Dat is nog niet helemaal duidelijk. Wat wel helder is dat ze op hoog niveau debuteert.

Nightshop dat inderdaad over een avondwinkel gaat, heeft Pixies/Nirvana kenmerken. Harde gitaarpassages worden afgewisseld met zachtere half gesproken delen. In het opverende refrein laat Veerle horen een aangename keel te kunnen opzetten.

FIEP komt niet zomaar uit de lucht vallen. Nightshop schreef ze met Wim Smit van Personal Trainer en in haar band zitten leden van o.a. Bongloard en Tape Toy. Een EP volgt later dit jaar. Ook is FIEP geselecteerd voor de Popronde.