Author: Flip van der Enden

MJ Lenderman – Tastes Just Like It Costs

Het is niet bekend of Neil Young het al weet, maar hij heeft dus een opvolger. Een waardig opvolger mogen we wel zeggen in de persoon van MJ Lenderman. Net als de oude Young laat MJ de gitaren schuren en horen dat je niet goed hoeft te kunnen zingen om toch een prima zanger te zijn.

Het stroperig swingende Tastes Just Like It Cost is een van de prijsnummers van Boat Songs het derde solo-uitstapje van de southern rocker uit North Carolina die in het dagelijks leven in de band Wednesday speelt. Het grootse verschil tussen MJ alleen en met Wednesday is dat hij in die laatste het zingen aan een vrouw overlaat. Verder kraakt en piept en steunt en kreunt de band net zo prettig als MJ solo.

Death Cab for Cutie – Roman Candles

Begin dit jaar kregen we voor het eerst sinds 2018 weer bericht uit het Death Cab For Cutie kamp. Bandbaas Ben Gibbard was de curator van een Tribute To Yoko Ono album dat verscheen op haar 89ste verjaardag. We hebben de bijdrage van Death Cab, Waiting For The Sunrise nog gedraaid.

Nu is er een gloednieuwe single van de band en het goede nieuws dat er een nieuw album in het vat zit. De eerste single van het Asphalt Meadows album is klein en fijn, maar bepaald niet fijnzinnig. Het net iets meer dan twee minuten durende Roman Candles begint met sterk vervormde drums en eindigt met een batterij overstuurde synthesizers. Tussen start en finish horen we een band die rockt alsof ze net zijn begonnen i.p.v. eind vorige eeuw. De spanning past bij Gibbard’s tekst over zijn door o.a. corona gevoede angst dat het einde der tijden nabij is. Het tiende album van Death Cab For Cutie komt op 16 september uit.

Pink Mountaintops – Nikki Go Sudden

Pink Mountaintops volgt GM hit Lights Of The City op met een ode aan Nikki Sudden, een half vergeten Britse rocker met lijntjes naar R.E.M. Waterboys en Wilco. Een kleurrijk figuur die Sudden die in 2006 op 49 jarige leeftijd plotseling overleed aan een hartaanval.

Nikki Go Sudden heeft wel iets van de Bowie/T Rex glamrocksound die Sudden zo bewonderde. Dat plus een vioolsolo, of beter fiddle-solo. De track staat net als Lights of The City op het opvallend afwisselende nieuwe album van de band uit Vancouver, Peacock Pools.

Personal Trainer – Rug Busters

Personal Trainer heeft net een succesvolle toer door Groot Brittannië afgesloten. Toch altijd spannend, een Hollandse band op ronde in het land waar het zo’n beetje begon. Een van de hoogtepunten van de set zal Rug Busters geweest zijn.

De nieuwe single is een logisch vervolg op Key Of Ego. Net als op dat nummer heeft frontman Willem Smit zich een zangstijl aangemeten die tussen zingen en rappen inzit, maar toch anders is dan de praat-zangstijl die momenteel zo populair onder zijn Britse post-punk collega’s.     

Rug Buster is lekker springerig om niet te zeggen funky. Fraai ook zijn de zware gitaren in de break en grappig de astmatische mondharmonica solo, allemaal net zo aanstekelijk als een lachbui.

Rolling Blackouts Coastal Fever – Deep Dive

Een puntje van kritiek aangaande Rolling Blackouts Coastal Fever is dat ze voor een band met drie gitaristen in de gelederen wel een beetje zuinig zijn met gitaarsolo’s. Nieuwe single, Deep Dive dat tegelijk verscheen met het vierde album van de Australiërs, Empty Rooms maakt gelukkig veel goed.

Een sterke riff vormt de aftrap van een midtempo rocker waarin de gitaren welig tieren. Er mompelt weliswaar iemand doorheen maar de laatste anderhalve minuut is alleen maar gitaar, zo’n bevlogen solo die je naar je luchtgitaar doet grijpen. 

KEG – Kids

Humor en popmuziek gaan moeilijk samen, maar het Britse KEG zou wel eens de uitzondering op de regel kunnen zijn. We gaan er dus van uit dat de kale koppen van de bandleden in de video van Kids grappig bedoeld zijn.

De zevenkoppige kunstpunkband KEG mag dan wel uit het Britse Brighton komen, de band haalt zijn mosterd  in het Amerika van c.a. 1980. Denk Devo, B52’s en vroege Talking Heads. Maar dan met trombone en koebel. Kids –dat lijkt te gaan over een au pair die niet van kinderen houdt- is de nieuwste van nu in totaal zes songs van KEG.

Het probleem van humor in popmuziek is dat grappige acts vaak one hit wonders blijken te zijn. Hun trucje is maar één keer leuk.  Maar de indruk bestaat dat KEG gewoon gek is. En een beetje gekte is natuurlijk helemaal niet zo gek voor een rockband.  Vraag maar aan Devo, B52’s en David Byrne.

late night drive home – Awkward Conversations

late night drive home komt uit El Paso, Texas, een stad diep in het hart van Trump Country. Onderwerpen als politiek en religie kunnen we daarom waarschijnlijk maar beter vermijden, maar een boom opzetten over muziek moet geen probleem zijn. Daar lijkt de band wel iets zinnigs over te kunnen vertellen.

Ook al heeft late night drive home nog niet veel meer dan een handvol singles op zak, er is nu als sprake van een eigen sound. Daar spelen zanger Andre Portillo en gitarist Juan Vargas een belangrijke rol in. De eerste heeft een karakteristiek, nasaal stemgeluid, de tweede verstaat de kunst  zijn instrument lekker te laten gieren zonder te overdrijven. Vargas heeft ook een duidelijke voorkeur voor lange lijnen en hoge noten. Het energieke Awkward Conversations is een goed voorbeeld van de kunst en het kunnen van de dus veelbelovende Texaanse nieuwkomers. 

Giant Walker – All We Have Is Gone

Giant Walker lijkt de naam van een figuur uit Game Of Thrones, maar is de naam van een band uit Newcastle. Een progressieve rockband om volledig te zijn.

De club van vier wordt aangevoerd door Stefanie Fish die zich afvroeg waarom er geen bands zijn die de introspectie van Radiohead mengen met de lyriek van Soundgarden en het beheerste geweld van Deftones. Dat was makkelijker gedacht dan gedaan, maar tijdens corona heeft het 4-tal gewikt en gewogen en geschuurd en geschaafd aan een collectie tracks die samen het debuutalbum, All In Good Time vormen. Negen nummers goed voor 40 minuten beheerst lawaai.

Het is moeilijk een favoriet te kiezen. De keus is uiteindelijk gevallen op All We Have Is Gone, want dat heeft alles wat Giant Walker boven het maaiveld doet uitsteken, een betonnen riff, een onalledaags ritme, een paar fraaie gitaarsolo’s en een zangeres die langzaam opstijgt. Het wachten is op een Euro-tour.

The Chats – 6L GTR

Een verklaring voor de heropleving van (post) punk-achtigen is de historische link tussen het genre en maatschappelijke onrust. Blijkbaar hebben The Chats die memo niet ontvangen, want de Australische fun punkers zingen niet over oorlog, inflatie of sluimerend facisme, maar over de kick van het rijden in een Nissan 6- GTR.

Aangezien zo’n bak toch al snel zo’n 180 k kost mogen we wel concluderen dat de SMOKO boys goed boeren. Tenzij ze worden gesponsord natuurlijk. De band zelf ontkent alles. ‘Om eerlijk te zijn. Ik weet nog geen eens hoe zo’n auto eruitziet, Ik kan niet autorijden’ beweert zanger Eamon Sandwith. Ja ja.

Een bezwaar is dat dus niet, Beach Boy Brain Wilson kon ook niet surfen toen hij al die surfhits schreef.  Op de b-kant van die surfsingles stonden overigens vaak nummers over crossen in een auto, voor de fans die ver van zee woonden. The Chats sluiten dus aan bij een traditie. Maar goed.

‘Get Fucked’, zo heet hun nieuwe album. Hun vierde alweer. Op 19 augustus komt-ie uit. Ruim voor die tijd, op 3 juli staan The Chats in de Max/Melkweg.

Sir Chloe – Company

Soms is het verschil tussen een solo-act en een band wel heel erg klein. Neem Sir Chloe. Officieel is het een band, maar wel een waarin de verhoudingen duidelijk zijn. De dienst wordt uitgemaakt een mysterieus ogende brunette uit Brooklyn die luistert naar de naam Dana Foote. Zij zingt, speelt gitaar en piano en schrijft en produceert de songs. Haar adjudant is gitarist/co-producer Teddy O’Mara. Lid nummer drie is Dana’s broertje. Hij drumt.

Als muzikale referentie noemt Dana  Pixies en Igor Strawinksy. Dat ze een Russisch-Amerikaanse modernistische componist opvoert is minder vreemd dan lijkt als je weet dat ze compositie en muziektheorie heeft gestudeerd. Daar kent ze Teddy ook van. Te horen is Stravinsky’s invloed misschien voor medestudenten, maar niet voor ons lekenrockers. Dana liefde voor de Pixies daarentegen is onmiskenbaar, net als die voor Lou Reed’s Velvet Underground en St Vincent en PJ Harvey om nog maar met wat namen te strooien.

Sir Chloe is het imitatiestadium echter al lang voorbij. Dana zingt met autoriteit, voelt zich vrij binnen het gitaaridioom en heeft om het in haar taal te zeggen ‘a way with words’. Dit alles is niet onopgemerkt gebleven. De oogst van drie jaar muziekmaken is een dozijn singles plus een verzamel EP bij elkaar goed voor ruim tweeënhalf miljoen luisteraars per maand. Company, dat dus over eenzaamheid gaat is de allernieuwste single van Sir Chloe, en hopelijk een voorloper van een album.