Author: Flip van der Enden

Dead Air – Violently Blue

Fuck shit up. Die. Dat is niet het motto van de nieuwe regering van Trump, maar die van Dead Air.

Dead Air komt uit Londen en rockt hard, maar minder nihilistisch dan je misschien op basis van hun lijfspreuk zou verwachten. Er zit zelfs een zekere elegantie in Violently Blue. De eerste tonen zijn onheilspellend, maar de soep wordt niet zo heet gegeten als hij wordt opgediend. Frontman Reuben Moonasar bezingt een relatie die heel mooi had kunnen zijn in ‘a different place/a different time. Stilistisch flirt Dead Air met zowel hardrock als postpunk, dat klink als van twee walletjes, maar is het beslist niet. Het nog albumloze trio is zeker een belofte.

FEMME FUGAZI – Hide Your Secrets, Pt. 1

De Nijmeegse duit in het postpunkzakje heeft onlangs haar debuut EP ten doop gehouden. Of mini-album eigenlijk, want de nieuwe release van FEMME FUGAZI telt 9 nummers.

Een belangrijk deel van de songs is stevig en strijdbaar, maar de band heeft ook een gevoelige kant. Die komt tot uiting op liedje 2 van Look At You, Hide Your Secrets deel 1. Gevoelig betekent niet dat FEMME FUGAZI op de romantische toer gaat. Voor wegzwijmelmuziek ben je bij hen beslist aan het verkeerde adres. Op Hide Your Secrets klinken de gitaren als een luchtalarm en de ritmesectie als een stel sloopwerkers. In deze georganiseerde chaos roept roept frontvrouw Chris de Meza op tot actie. Mochten ze binnenkort de boel bij jou in de buurt komen afbreken ben je gewaarschuwd.

Popwarmer: Oracle Sisters – Alouette

Alouette is Frans voor een leeuwerik. Misschien ken je het bekende gelijknamige volksliedje, de waarschijnlijke inspiratie voor de nieuwe single van Oracle Sisters.

Voor ons is Oracle Sisters een nieuwe naam, daarom een korte introductie. De band is opgericht door de uit Brussel afkomstige, maar in in Parijs wonende kunstenaar-muzikant Lewis Lazar. De andere sisters zijn jeugdvriend, Christopher Wilatt en Julia Johansen. Zij komt uit Finland. Oracle Sisters startte in 2017 en hebben een album uit en een paar singles en EP’s. Succes hebben ze vooral in Australië en Europa. Meestal maken de sisters muziek die ons net even te vrolijk of te luchtig is. Tegelijkertijd hebben hun songs vaak ook iets geks, waardoor ze positief opvallen. Tot nu toe won de twijfel, maar mager popjaar 2024 speelt in het voordeel van de band. Daarom gaan we het eens proberen met het vlotte Alouette, dat een paar fraaie gitaarsolo’s herbergt. Reacties zijn welkom.

Concerten: 11 april 2025 Doornroosje, Nijmegen, 12 april Paradiso, Amsterdam.

 

Moreish Idols – Slouch

Moreish Idols is de jongste signing van Speedy Wunderground. Dat betekent bijna automatisch dat Dan Carey de producer is van Slouch. Carey niet te verwarren met de gelijknamige drummer van Tool en ook geen familie van Mariah is de uitbater van het label en de stille kracht achter het succes van Wet Leg, FONTAINES DC, Squid en teveel anderen om op te noemen.

Er zijn vijf Idols. Vorig jaar verkasten ze van het pittoreske Cornwall naar metropool Londen voor ‘shit jobs and sweet dreams’. Het zal nog wel even duren voordat ze die baantjes kunnen opzeggen, maar nieuwe single Slouch maakt duidelijk dat er zeker perspectief is voor de boys.

Moreish Idols maakt toegankelijke muziek, maar gaat het experiment niet uit de weg. Hun sound is een combi van elektrisch en analoog. Meer dreampop dan postpunk. Bestaat post-electropop al? Nu dus wel.

West Side Cowboy – Ive never met anyone I thought I could really love (until I met you)

De debuutsingle van West Side Cowboy begint met het scanderen van de bandnaam. De makers van Ive never met anyone I thought I could really love (until I met you) komen uit Manchester.

Er is een link met English Teacher. Ze spelen niet alleen vaak samen, maar ET gitarist Lewis Whiting produceerde het korte nummer (2:48) met de lange titel. De hechte relatie betekent niet dat de bands in elkaars muzikale vaarwater zitten. West Side Cowboy is meer luidruchtige pop (young, loud and snotty) dan een nieuwe loot aan de postpunkboom. Er wordt op volle kracht gemusiceerd en uit volle borst gezongen, een mannelijke lead met een vrouwelijke support. Mede om die reden doet West Side Cowboy hier wel denken aan Divorce, een andere Britse band die gewoon lekker zijn eigen gang gaat. File under veelbelovend.

GARDENS – Shift

ESNS komt er weer aan, het internationale ontdekkingsfestival dat in januari voor de 39ste keer wordt gehouden. Nu al zijn er al 151 acts geboekt. Kortom je mist meer dan je meemaakt.

Daarom proberen wij van te voren alvast wat krenten uit de pap te lichten zodat, je, mocht je naar Groningen afreizen weet waar je moet zijn. Of juist niet. Als je bijvoorbeeld niet van krachtige, donkergetinte post-punky vrouwenpop houdt, moet je niet naar het Oostenrijkse GARDENS gaan.

GARDEN heeft pas haar debuut EP ten doop gehouden, Shift is het titelnummer. Veel meer dan dit kunnen we je nog niet vertellen over de dames en heren. De band is nog te onbekend om veel resultaat op te leveren bij een Google-search en de tekst op Spotify, ‘I’ve cut my tongue more that once, just like you’, is intrigerend, maar niet erg informatief. Hopelijk doet GARDENS goede zaken op ESNS en gaan we meer horen van Laura, Luca, Patrick en Peter.

Arcy Drive – Under The Rug

Nieuwe Arcy Drive single, Under The Rug klinkt zo naturel en organisch dat het lijkt alsof hij live is opgenomen. Wat helemaal zou passen bij een band die debuteerde met een live album.

Arcy Drive is een onbespoten rockkwartet (attic rock) uit NYC dat je zou kunnen kennen van ex IJsbreker, Superbloomer. In de VS doet Arcy Drive het opvallend goed voor een band die zulke ongepolijste muziek maakt. De ruwe randjes passen echter prima bij de rauwe stem van Nick Mateyunas, die duidelijk meent wat hij zingt. Zoals altijd bij Arcy Drive maakt een gitaarsolo het nummer af en houdt ook de ritmesectie zich bepaald niet gedeisd.

Calicos – Daydreaming

Een Europese Americana band moet wel van goede huize komen om niet te worden weggeblazen door ‘the real thing’. Het Belgische Calicos hoeft echter niet bang te zijn om met besmeurd met pek en veren het dorp te worden uitgedragen.

Nieuwe single Daydreaming loopt als een trein die een bergafwaarts gaat. De band heeft de voor het genre noodzakelijke harmonieën en voldoende lef en talent om er een eigen invulling te geven. Zo heeft de keyboard heeft Daydreaming zelfs iets new waverigs. Dat zou best wel eens de invloed kunnen zijn van Haunted Youth met wie Calicos op tournee is geweest. Daydreaming is titelnummer van een nieuwe EP van Calicos, en die is zoals ze in Amerika zeggen, out now!

Cleopatrick – HAMMER

Dat Cleopatrick regelmatig op Pinguin On The Rocks te horen is geeft wel aan dat het hier een band betreft uit het hardere rocksegment.

Maar de band, duo feitelijk uit Canada is zeker geen gewone rockband. Ze kijken graag over genregrenzen heen en aarzelen ook niet om waar nodig wat gas terug te nemen. Zoals bijvoorbeeld op nieuwe single HAMMER waar het duo een mooi contrast neerzet tussen schurende gitaren en ietwat bedrukte zang. De bas speelt een mooie rol in HAMMER en waar je misschien een gitaarsolo verwacht hoor je iets wat nog het meest klinkt als een loszittend contact. HAMMER is de eerste single van het tweede album van Luke Grunz en Ian Fraser. Daarover later meer.

The Horrors – Trial By Fire

Ook liedje twee van het soort van comeback-album van The Horrors mag niet op onze playlist ontbreken.

Net als The Silence That Remains is Trial By Fire een midtempo rocktrack in gothic style. Maar waar de eerste single van Night Life nog wel iets melancholiek’s heeft, is Trail By Fire eerder dreigend, duister, spookachtig alsof Faris Badwan is overgelopen naar The Dark Side. Hij klinkt androgyn op Trail wat vergelijkingen oproept met Bowie ten tijde van Ziggy. Het is dan ook geen toeval dat Trail By Fire op Halloween is uitgekomen. Het nieuwe album wordt in maart volgend jaar verwacht.