Author: Flip van der Enden

Robber Robber – Talkback

Het duurt maar twee minuten, maar er gebeurt van alles in Talkback, de nieuwe single annex IJsbreker van Robber Robber.

Genre-technisch zal Robber Robber vast onder de postpunk vallen, maar de band heeft een eigen, enigszins excentrieke opvatting van het genre, die ver verwijderd is van de nieuwe noiserock en die varianten waarin gepraat wordt ipv gezongen. Het tempo van Talkback ligt hoog, toch wordt er niet gejaagd. De zangeres laat zich door niets of niemand van haar à propos brengen. Ook niet door de plotselinge break die niet had misstaan in een nummer van een math-rockband. Ondertussen speelt de gitarist een solo dwars door het hele nummer heen. Zoals gezegd, een raar maar vooral bijzonder plaatje en zo hebben we ze graag.

Puma Blue – Croak Dream

N.a.v. vorige single Desire schreven we al dat Puma Blue zijn mojo terug heeft. Dat bleek een juiste constatering want opvolger Croak Dream is minstens zo geslaagd.

Puma Blue alias Jacob Allen verstaat de kunst van de suggestie. Als je Croak Dream analyseert hoor je niet veel meer dan een stem, percussie, gitaar en keyboards, maar het geheel klinkt veel grootser, onheilspellender ook dan de losse delen. Het het stereospectrum zit vol galmpjes en geluidjes. Toch wordt het nergens onrustig of overvol. Spannend dat is het wel en ook vrij ongrijpbaar wat genre betreft. Art-rock maar dan anders. Croak Dream is het titelnummer van het nieuwe album van Jacob Allen alias Puma Blue. Dat wordt uitgebracht op 6 februari.

Concert: 21 mei Melkweg.

Hélène Barbier – Kindness In A Cup

Barbier spreek je uit op zijn Frans, Hélène Barbier komt uit Frankrijk, maar woont tegenwoordig in Montreal waar Frans nog steeds de voertaal is.

Zingen doet ze in het Frans én Engels. Eerlijk gezegd is zingen niet haar sterkste punt. Ze heeft niet veel volume en ook weinig bereik. De klank van haar stem is wel prettig. Wat haar songs bijzonder maakt is haar gitaarspel, daar is ze helaas wat karig mee, maar al haar songs bevatten of een sterke solo of een scherpe lick en soms beiden. Daarnaast schrijft ze ook hele mooie, speelse en/of puntige liedjes. Kindness In A Cup, het openingsnummer van haar pas verschenen derde album, Panorama is een representatief staaltje van haar kunnen. Zoals opgemerkt had ze wel wat meer mogen uitpakken op haar gitaar, maar de hook van de song is geweldig, een ingewikkelde maar niet uitsloverige gitaarriff met zowel een jazzy als een Afrikaans kleurtje. Voor fans van Courtney Barnett en Loupe o.a.

IST IST – Warning Signs

IST IST is en blijft een coverband met eigen nummers, maar ze worden wel steeds beter in wat ze doen.

Zonder te willen beweren dat Warning Sign een vrolijk nummer is, heeft het niet die ‘early 80’s Manchester doom sound’ waar de band in is gespecialiseerd. Tenminste niet alleen. Het tempo is opzwepend en het refrein gewoon ijzersterk. Natuurlijk is IST IST nog steeds zo retro als de neto, maar Warning Signs is een nummer dat op eigen benen kan staan en dat is winst. Er zit ook een nieuw album aan te komen. Op 6 februari verschijnt Dagger. Daarvan is Warning Sign het derde nummer 3 en idem single.

Concert: 14 maart Paradiso.

Pulp – The Man Comes Around

Een nieuwe van Pulp! En veel eerder dan verwacht. Op album More hebben de fans een kwart eeuw moeten wachten, The Man Comes Around volgt nog geen halfjaar na het comebackalbum van Jarvis Cocker en band.

Wat scheelt is dat The Man Comes Around geen eigen nummer is, maar een cover van een song van Johnny Cash. Een vrijwel onherkenbare cover mogen we wel zeggen, want op de tekst naar is alles anders. Het origineel van het titelnummer van deel IV van Johnny’s American Recordings serie is akoestisch. Cocker heeft er een vrij grote productie van gemaakt, een symfonische postpunkproductie zelfs die neigt naar, maar net aan de goede kant van kitsch blijft.  Een postmoderne kersplaat.

Death Bells – Shiver

Death Bells komt oorspronkelijk uit Australië, maar vond L.A. een betere uitvalsbasis om de wereld te veroveren.

Het wapen dat de boys – ze zijn met zijn tweeën- in de strijd gooien is een op Noor- Britse leest geschoeide variant van de goede ouwe postpunk. Dus niet de noiserock versie die de laatste tijd in opgang is, maar de duistere, industriële interpretatie die ook gebezigd wordt door een band als IST IST. Rimas Veselis en William J Canning debuteerden in 2017. Als alles volgens plan verloopt komt Shiver op het vierde album van Death Bells. Maar dan hebben we het waarschijnlijk over eind ’26.

The Smackbar, Eruption Artistique – Donnie Giovanni

Of het echt goed is weten we nog niet, maar gek is het wel en gek is altijd goed in de popmuziek.

Het is niet helemaal duidelijk is waar The Smackbar begint en Eruption Artisque ophoudt. Maar in totaal hebben we het over een mannetje/vrouwtje of zes, zeven met naast muzikanten ook een filmmaker en een paar acteurs. De bende komt uit Rotterdam. Songtitel, Donnie Giovanni is natuurlijk een verwijzing naar de befaamde opera van Mozart over een hopeloze macho die uiteindelijk wordt gestraft voor zijn vrouwvijandige gedrag. Aha een rockopera denk je dan. De muziek van The Smackbar is zeker niet gespeend van enige ambitie, maar met zijn energieke gitaren, ronkende orgeltje en pakkende refrein is Donnie meer rock dan opera. Garagerock zelfs. Boeiend is het wel en ook beslist anders dan wat er doorgaans op de Nederlandse poppodia wordt gepresenteerd. En dat is natuurlijk alleen maar goed.

 

 

 

 

Hen Ogledd – Scales will fall

De band, kunstenaarscollectief eigenlijk heet Hen Ogledd. Dat is de oude Bretonse (Keltische) naam voor de grensstreek tussen Noord Engeland en Schotland. Begin volgend jaar verschijnt het derde album van de band die de term Britpop (Britton pop?) een geheel nieuwe inhoud geeft.

Dat dat een bijzondere plaat gaat worden kan bijna niet anders. De eerste single van het album had niet misstaan op de soundtrack van Vikings of een andere tv serie die zich afspeelt in de vroege middeleeuwen. Met zijn rituele ritme, primitieve begeleiding en sjamanistische samenzang heeft Scales will fall iets mystieks, iets mythisch zelfs. Alsof het nummer al honderden jaren oud is. De half rappende zangeres (bard rap noemen ze het zelf) en de avantgardistische trompetsolo die halverwege het 8 minuten durende nummer opduikt zullen niet iedereen kunnen bekoren, maar dat is dan hun probleem. Een bijzonderder en ook misschien wel beter en in ieder geval intrigerender nummer dan Scales will fall ga je dit jaar niet meer horen. En misschien volgend jaar ook niet. Behalve dan op Discombobulated (20/2) dat derde album van Hen Ogledd.

Cliffords – Marsh

Als de songs van Cliffords net zo goed waren als hun zangeres zou de band binnen de kortste keren wereldberoemd zijn.

Helaas is dat nog niet het geval. Maar gelukkig zijn hun liedjes ook weer niet zo matig dat we er niks mee kunnen. En wat Marsh ontbeert aan logische opbouw en aanstekelijk refrein wordt dus voldoende gecompenseerd door miss Lona Lynch en haar ijzeren longen. Wat natuurlijk ook kan is dat ze bewust kiezen voor een bandgeluid waarin de gitarist en niet de zangeres domineert. Het zal dan wat langer duren voordat de club uit Cork doorbreekt, maar uitstel is geen afstel. 

Cardinals – Barbed Wire

Wat opvalt aan de vier vooruitgeschoven tracks van het debuutalbum van Cardinals is hoe divers ze zijn. Barbed Wire is de meest Amerikaans aandoende van het kwartet en zeker niet de minste.

De afwisseling van harde en zachte delen heeft wel iets Pixies achtig. Dat we hier toch met Cardinals te maken hebben, een band met een duidelijke Ierse signatuur hoor je aan de immer aanwezige trekzak ofwel accordeon. Nog een kleine drie maanden en Masquerade is overal beluister en verkrijgbaar. De band was afgelopen week in het land voor twee concerten, maar komt volgend jaar vast nog wel een paar keer langs.