Author: Flip van der Enden

Getdown Services – Don’t Cheese Me Off

De gemiddelde tijdsduur van een hit in de jaren vijftig was 2 minuut 46. In de jaren 90 was dat opgelopen tot 4 minuut 14. Nu is de tendens terug naar anderhalve minuut, de ideale lengte voor Tik Tok.

Maar dat zal niet de reden zijn voor de geringe lengte van Don’t Cheese me Off van Getdown Services dat klokt op 1 minuut 47. De heren zijn gewoon kort van stof. Dit keer dan, hun grootste Graadmeter hit Dog Dribble is dik 4 minuten. Getdown Service, de vrolijkste en ook meest dansbare aller postpunkpraatacts gaat dit keer wat dieper in op het verschil tussen een lichte irritatie en oprechte woede. Met de gebruikelijk grote korrel zout. Don’t Cheese Me Off is de openingstrack van Crumbs 2, een compilatie van demo’s, b-kantjes en nog wat ander los liggend spul.

Ugly (UK) – Gallowine

Hoezo retro? Op Gallowine neemt Ugly (dat UK staat er achter omdat waarschijnlijk elders op deez’ aardkloot nog een band rondloopt die dacht dat Ugly een goede naam zou zijn) ons mee naar de tijd van Afghaanse jassen, op de grond zitten tijdens concerten en hoestbuien door slecht gedroogde weed.

Kortom naar de late 60’s vroege 70’s, een periode die de leden van Ugly (UK) natuurlijk alleen maar van horen zeggen kennen en van platen van hun (groot)ouders. Maar ze hebben goed geluisterd. Om het wat beter af te bakenen, de bron van de sound die men hier aanboort ligt in Canterbury (Kent) en is op de kaart gezet door bands als Caravan, The Soft Machine en Gong. Zij brouwden van jazz, rock en LSD een aparte, barokke stijl die door de punk werd weggevaagd. Maar nu dus weer met succes wordt opgerakeld door Ugly (UK) dat zich per release aan andere jas aanmeet en daardoor steeds weer verassend uit de hoek komt. Gallowine is de eerste single van het debuutalbum van de band uit Cambridge.

Westerman – Weak Hands

Westerman, daar hebben we lang niet meer iets van gedraaid, wegens net even te vrijblijvend.

Op het nieuwe album van Will Westerman staat echter een spooky ballad die wel aan onze criteria voldoet: boeiend van begin tot eind, eigenzinnig en anders, sfeervol en muzikaal; met één woord gewoon goed. Okay dat zijn er twee. Dat nieuwe album van de digitale Brit heet A Jackal’s Wedding en is zijn derde. Westerman was pas in het land voor optredens. Mocht je die hebben gemist. Op 14 feb komt hij terug voor een show in de Amsterdamse Tolhuistuin.

Anna von Hauswolff, Ethel Cain – Aging Young Woman

Volksstammen spleten bij het horen van het duet van Anna von Hauswolff en punk godfather Iggy Pop. The Whole Woman heeft dan ook niet heel lang in de Graadmeter gestaan.

Maar dat is natuurlijk geen reden om niet nog een nummer van de Zweedse sirene te proberen. Dit keer zingt ze een duet met Ethel Cain, net als zij een vrouw die het experiment niet uit de weg gaat. Beide vrouwen larderen hun muziek met een gothic randje.

Aging Young Woman is een ingehouden power-ballad. Een belter als Bonnie Tyler zou zo’n compositie regelrecht de hitparade inblazen. De onderkoelde versie van Anna en Ethel zal waarschijnlijk alleen bij ons horen te horen zijn. En op Anna’s nieuwe album natuurlijk. Dat heet ICONOCLAST en is nu uit.

Anna von Hauswolff staat op 23 januari in Paradiso. Ethel Cain komt volgend jaar naar Best Kept Secret.

Gorillaz, IDLES – The God Of Lying

Hij begint goed, de nieuwe single van Gorillaz met een verbasterde reggae-beat. Wat volgt zal niet iedereen kunnen bekoren, maar vast wel de fans van IDLES.

En dat zijn er in onze kringen heel wat. De rol van alfa-mannetje Damon Albarn lijkt hier beperkt tot die van co-componist. Waarschijnlijk is de melodie van The God Of Living van de Blur voorman. De tekst is van IDLES voortrekker Joe Talbot. Hij drukt een vet stempel op de track met zijn lijzige zangstijl, die overigens prima past in een reggae context. Ook The God Of Lying is geen knaller a la Clint Eastwood of Feelgood Inc, maar wel weer een lekker eigenwijs nummer van een clique die vooral leuke muziek wil maken.

Op 20 maart komt nieuwe Gorillaz album The Mountain uit.

The Scratch – Pull Like A Dog

De Breekijzer van deze week is wat aan de harde kant. The Scratch afficheert zich als een ‘high voltage folk metal’ band, die zich ophoudt in kringen waarin ook The Dropkick Murphyes verkeren.

Maar op nieuwe single Pull Like A Dog zijn de doedelzakken, tin whistles en fiddles ver te zoeken. Wat we wel krijgen opgediend is sterk geconcentreerde rocktrack met staccato zang, genadeloze gitaarerupties en een ritmesectie die haast heeft. Dat plus meerstemmige koortjes en meerdere stop/start momenten. Stel je een mix voor van Kansas met Helmet maar dan anders. Pull Like A Dog is de titeltrack van het nieuwe album van de Dubliners, hun 3e wordt dat. 13 maart komt hij uit. Het zou niet verbazen als dat een vrijdag is.

Pitou – Pirate

Fans smulden van de eerste single van het nieuwe album van chanteuse extraordinaire Pitou, maar voor gebruik op radio was Too Good To Go net even te intens. Ook nieuwe single Pirate is zeker geen easy listening, maar ligt qua sfeer en structuur wel makkelijker in het gehoor. Tekstueel is Pirate een sprookje met een open einde, muzikaal is het een onder spanning staande ballade.

We  moeten nog even wachten op de opvolger van debuutalbum Big Tear (2023). Niet omdat het Pitou ontbrak aan ideeën, maar omdat ze een tussenjaar heeft ingelast voor gastoptredens en samenwerkingen. Ze trad op met NAAZ & Luwten en is te horen op recente releases van o.a. Jungle By Night en harpist Remy van Kesteren. Maar nu is het dus weer Pitou time! De twee vooruitgestuurde singles van het aanstaande P2 (26/3/26) album laten horen dat we geen Big Tear pt 2 krijgen, maar dat de artiest aan het experimenteren is geslagen; met geluiden, emoties en stijlen. Opvallend genoeg maakt dat haar muziek nog persoonlijker en nog meer persoonsgebonden.

Pitou staat op ESNS en treedt ook weer regelmatig op klik hier voor meer info daarover.

Fit – Little Something 

‘Roll over Tramhaus and tell Marathon the news!’ Met nieuwe single Little Something dient het Utrechtse Fit zich aan als kandidaat voor de titel Beste Noise-rockband van de Lage Landen.

Voordat er een fitty ontstaat, de bands delen een producer (Daan Duurland) dus staan waarschijnlijk op goede voet met elkander. Grote kans ook dat ze elkaar nog wel gaan tegenkomen komend festivalseizoen. Maar dat is nog toekomstmuziek. Little Someting is de eerste release van Fit onder de vlag van een nieuw label. Dat had zich geen betere start kunnen wensen dan deze enthousiaste en enthousiasmerende knaller.

Little Something heeft de kruidige mix van stijlen (pop/rock/punk/hip hop & een wolkje shoegaze) die eerdere releases typeerden, maar de doseringen zijn beter uitgekiend zodat de smaakbeleving net even wat subtieler is. Ook de opnamekwaliteit is opgeschroefd. De individuele chops van de vijf muzikanten komen daardoor net even wat beter uit de verf. Helemaal niks te klagen dan? Natuurlijk wel! 2 en 1/2 minuut is wel een beetje kort, mannen.

Fit – Live

14 november – Podium Victorie, Alkmaar
15 november – Patronaat, Haarlem
16 november – Boedijn, Haarlem
20 november – Klup De dag, Zwolle
22 november – Café St. Louis, Hengelo
28 november – Kroepoekfabriek, Vlaardingen (support Sterling Press)
29 november – Melkweg, Amsterdam (Popronde eindshow)
19 maart – De Helling, Utrecht (FitFest)

Nick Cave – Train Dreams

Netflix heeft de filmrechten aangekocht van Train Dreams, een boek van de Amerikaanse auteur Denis Johnson over een spoorwegarbeider uit het begin van de vorige eeuw die door zijn werk steeds verder van zijn gezin, en van zichzelf verwijderd raakt.

De soundtrack is van Bruce Dressner, een van de Dressner broertjes van The National. Die heeft Nick Cave gecharterd voor de titelsong. Het resultaat is precies zoals je zou hopen, een ingetogen National ballad maar dan met de sonore stem van Nick C. ipv die van Matt B. Veel te goed dus om niet even mee te nemen. Soundtrack is uit, film komt op 21/11 online.

Willie J Healey – Heaven Now

Willie J Healey is na drie albums nog steeds niet beroemd zelfs niet een beetje. Maar hij heeft wel veel Friends in High Places aan over gehouden.

O.a. Alex Turner van Arctic Monkeys, Joe Talbot van IDLES en Florence Wesh lopen met hem weg. Het sterkt hem om nog even door te gaan. Met Heaven Now laat Willie weten dat er gewerkt wordt aan een opvolger van Bunny (2023). Wat en wanneer is nog niet bekend. Dat kan heel snel zijn (op 4 december staat hij in TivoliVredenburg) of nog heel lang duren. We weten het niet. Willie is geen geweldige maar wel een adequate zanger en een uitstekend componist in een stijl die hij zelf omschrijft als een mix van Neil Young en Elvis Costello met een wolkje Beatles. Unique selling point van Heaven Now is een hemelse slide-guitar die het hele nummer optilt.