GOON – Closer to

Een goon is een schurk. In geval van de band GOON zal dat eerder een geuzennaam zijn dan een typering van het karakter of een verwijzing naar een eventueel strafbad van het kwartet uit L.A.

Bendeleider Kenny Becker, die toch al een hang had naar het schrijven van luduvuduliedjes had de mazzel van zijn leven toen zijn vrouw er van door ging vlak voor de opname van het nieuwe album van zijn band. In één keer werd hij ervaringsdeskundige en kregen zijn songs een diepere laag die  eerder misschien ontbrak. In ieder geval is nieuwe single Closer To een geloofwaardige, psychedelische, door een 90’s filter gehaald nummer over het bitterzoete gevoel van opluchting na een scheiding. Nieuwe GOON album heet Dream 3 en komt in juli uit.

Jesse Welles – Domestic Error

De protestzanger is een stille dood gestorven na een korte hausse begin jaren zestig, maar nu de tijden weer a-changing zijn, en niet ten goede wordt het aloude metier hier en daar weer opgepakt met voorop de welbespraakte Jesse Welles.

Niet alleen is hij goed van de tongriem gesneden. Welles is ook nog eens een massaproducent, maker van vier albums en tig singles in twee jaar. Hoogtijd dus om zijn stem ook eens te laten klinken op onze digitale radiogolven. Welles maakt er geen geheim van in de sporen te treden van Bob Dylan. Domestic Error is zelfs gebaseerd op Dylan’s 115th Dream en/of Subterreanean Homesick Blues: songs met veel tekst en weinig melodie. De eerste regel van Domestic Error luidt: I Didn’t Know The World Was Ending. Wat volgt is een rake observatie van hoe de wereld naar de gallemiezen wordt geholpen door Trump & trawanten. Het refrein mag er ook zijn:

Hotels, casinos and spaceships/Teslas and tunnels are fine/Folks get too close to the big White House/And they lose their goddamn minds.

Jesse Welles is een 30 jarige singer-songwriter uit Ozark, Arkansas die na een lange omweg zijn roeping heeft gevonden als protestzanger. Inmiddels woont Welles in conservatieve country Capitool Nashville waar hij de spreekwoordelijk luis in de pels is.

Concert: 9 mei Zonnehuis, Amsterdam. (uitverkocht)

TAPE TOY – Kid

Hij is weer mooi de nieuwe van TAPE TOY. We treffen de band aan in een wat weemoedige bui. Roos zingt over vriendschappen, sommigen zijn voor het leven anderen van voorbijgaande aard. Naast de gebruikelijk invulling van bas, drums en gitaren horen we ook iemand scratchen, je weet wel het ritmisch heen en weer bewegen van een naald op een vinylplaat. Dat geeft Kid een nostalgisch glansje. Tenminste voor wie de 90’s heeft meegemaakt. En daar valt TAPE TOY dus zelf niet onder.

TT Tour

  • 1 mei – Amersfoort, Fluor
  • 2 mei – Leiden, Nobel
  • 3 mei – Hengelo, Metropool
  • 8 mei – Breda, Mezz
  • 9 mei – Groningen, Simplon
  • 10 mei – Focus Wales
  • 16 mei – Arnhem, Luxor Live
  • 23 mei – Haarlem, Slachthuis

Fontaines D.C. – Before I Just Forget

Van veel afvallers, songs die bedoeld waren voor een album maar uiteindelijk de eindselectie niet haalden vraag je je af, waarom niet? Toch een prima liedje?

Maar van Before I Just Forget, een song die is toegevoegd aan de Deluxe heruitgave van het Romance album van Fontaines DC begrijp je het wel. Niet dat het een flutnummer is, absoluut niet. Maar de track is wel anders dan de rest van het album: beetje rap, beetje shoegaze, erg 90’s. Kortom een a-typisch nummer voor Fontaines DC. Pas tegen het eind als Grian Chatten zich er tegenaan bemoeid herkennen we de club uit Dublin City weer. Maar fijn dat ze Before I Just Forget alsnog hebben vrij gegeven, want veels te goed om op een plank te laten verstoffen.

illuminati hotties, PUP – Wreck My Life

Zowel illuminati hotties als PUP zijn eerder in onze habitat gesignaleerd.

De eerste is een gerenommeerd (pret) punkkwartet uit L.A. De tweede komt eveneens uit de punkhoek, maar dan die van Canada. De hotties worden aangevoerd door Sarah Tudzin. PUP heeft voorman Stefan Babcock afgevaardigd. Dit duo zingt het lekker luchtige Wreck My Life, een song over verliefd zijn, maar dan op de verkeerde, iemand die eigenlijk niet bij je past. Zeg een hondenliefhebber op een kattenmens. En dat kan natuurlijk de beste overkomen.

Sorry – Jetplane

Jetplane bevestigt nog weer eens wat we eigenlijk al wisten. Sorry is een van de beste Britse bands van dit decennium.

En Jetplane is misschien wel hun sterkste single tot nu dusver. Jetplane is speels, sexy en zit zo vol vondsten dat een paar x luisteren geboden is. Opzwepende muziek en sensuele tekst vullen elkaar ook perfect aan wanneer Asha Lorenz croont; ‘arrest me, I’ m a hot freak, bombastique. I’m making modern music, In Spain, I’m on a jetplane’. Nog even geen nieuw album, wel een tournee. Door Engeland.

LEAP – Over & Out

Daar hebben we ‘indie sad boys’ LEAP weer. Die typering hebben we niet zelf bedacht, maar onderschrijven we wel.

Want hoewel LEAP meestal stevig uit de touwen komt, hebben bijna al hun songs een droefgeestige ondertoon. Zo ook het heldhaftige Over & Out dat met zijn dikke galm en waaierende gitaren wel aan oude new wave helden als U2 en Simple Minds doet denken. Over & Out is de vijfde Breekijzer van het Britse LEAP (ja ons is fan) dat nog steeds albumloos door het leven gaat.

Greet Death – Country Girl

Greet Death is een Amerikaanse rockband uit de orde van de doomgazers en familie van de shoegaze-achtigen.

Het vijftal brengt binnenkort hun derde album uit, hun eerste in zes jaar. De langspeler heet Die In Love (27/6) en verschijnt op het Deathwish label. Country Girl is uitverkoren om het releasepad te effenen. Over de single zegt zangeres Harper Boythari: (it’s) a song that tackles “identity, alienation, and detachment. It’s like trying to solve a murder mystery and finding out you were the killer the whole time”.

Country Girl is een van de meer optimistische songs op het album dat verder titels telt als Emptiness Is Everywhere, Small Town Cemetery en Love Me When You Leave. Het leven van jongeren in ‘small town U.S.A’. (Davisburg-Michigan) gaat duidelijk niet over rozen. Al ver voordat Trump begon met de afbraak van de laatste restanten van het sociale vangnet was het al kommer en kwel op veel plaatsen: werkeloosheid, drugs, misdaad etc. De vijf leden van Greet Death -wat je zou kunnen vertalen als memento mori/gedenk te sterven- boffen dat ze een uitlaatklep hebben in de band en de droom misschien ooit nog eens te kunnen doorbreken. Die droom zou met het nieuwe album best wel eens een stuk dichterbij kunnen komen. Greet Death is dus een serieuze band, maar ook een serieus goede band. Met Country Girl als bewijs.

Racing Mount Pleasant – Call It Easy

Enige ambitie kan het Amerikaanse Racing Mount Pleasant niet worden ontzegd. De band volgt haar in 2022 verschenen debuutalbum op met een single van precies zeven minuten.

Voor de zekerheid hebben ze er ook een singleknip van vrijgegeven, maar wij gaan natuurlijk voor de hele enchilada. Er zijn zeven bandleden, boys & girls die zo te zien nog vrij jong zijn allemaal. Ze kennen elkander van de universiteit van Michigan. Je zou kunnen zeggen dat Call It Easy hun debuutsingle is, want dat eerste album kwam eerst uit onder de naam Kingfisher. Nu staat de plaat echter online onder de nieuwe naam. En dan de muziek; die is jazzy, want met blazers (saxsolo!), proggy, want best ingewikkeld, meerstemmig gezongen en behoorlijk meeslepend. De ambitieuze compositie en het hoge spelniveau doen vermoeden dat die uni best wel eens het conservatorium van Michigan zou kunnen zijn.

Hotline TNT – Julia’s War

Hotline TNT is een New Yorkse gitaarband die twee jaar geleden IJsbreker scoorde met het shoegazerige Protocol.

Julia’s War is meer fuzzy powerpop. Beide nummers verhalen van de avonturen op het amoureuze pad van bandleider Will Anderson. Spoiler: veel succes heeft hij niet. In beide songs draait het ook om de gitaren. Die kunnen uitdrukken waar Will vocaal niet bij kan. Op vorige releases was Hotline TNT alleen in naam een band. Het nieuwe album nam Will wel op met begeleiders en dat geeft toch een dikkere sound. Dat nieuwe album heet Raspberry Moon en komt 20 juni uit op Third Man Rcords, het label van Jack White.

Concerten: 5 november Vera, Groningen / 6 november Toekomstmuziek, Amsterdam