Author: Flip van der Enden

Terraplane, Winter – hear a whisper

Hoe ze elkaar hebben gevonden, Winter en Terraplane weten we niet, maar samen zijn ze opvallend sterk.

Om met de hoofdartiest te beginnen: Terraplane is een shoegazeband uit….Brazilië. Ja ook daar houdt het virus huis. Winter is een soort van oude bekende, ze  -Samira Winter- had een jaar geleden een hitje alhier met the lonely girl. Samira is half Braziliaans, wat haar samenwerking met Terraplane natuurlijk een stuk minder mysterieus maakt. Terraplane is dus een shoegaze band, de zuchtmeisjes variant. De zang verdwijnt niet in de mix, maar is op zich al zo zacht dat zij maar net boven de fraai galmende gitaren uitkomt. Misschien jammer dat we niet kunnen horen dat de muzikanten uit Brazilië komen, maar dat doet niks af aan de kwaliteit van het gebodene. Een tweede album van Terraplane volgt in maart. Winter heeft net een freaky nieuwe EP uit met een duo dat Hooky heet.

MICH – Going Ghost

Nieuwe MICH is net als de oude MICH geen zware kost maar wel weer erg smakelijk.

De invloeden (krautpunk/shoewave/new punk etc) zijn onderhand versmolten tot een eigen sound. Daarin spelen de m/v koortjes een belangrijke rol net als de bubbelbas en de heldere herhalende gitaarloopjes. De leadzang is dit keer van Bastiaan Bosman, de compositie weer van de hele (studio)band. De releasedatum van album vier van de Amsterdammers nadert met rasse schreden.

Charley Crockett- Lonesome Drifter

Lonesome Drifter van Charley Crockett lijkt een vreemde eend in de indie-bijt tot je de gitaarsolo hoort. Dan besef je weer dat rock ‘n’ roll bestaat uit gelijke delen rhythm & blues en country.

Charley ken je misschien nog van Run Horse Run, een Graadmeter hit in 2020. Hij mag dan wel van de country zijn en nog hard core ook, maar de Texaan is ooit begonnen als rapper. Charley is ook hartpatiënt, die al een paar kantje-boord momenten heeft beleefd. Misschien is dat de verklaring voor zijn uitzonderlijk hoge productiviteit. 15 albums in 10 jaar met een 16e op komst. Voor de meeste Pinguin-luisteraars zal Lonesome Drifter niet veel meer zijn dan een novelty hit, een geinig tussendoortje. Maar hou je wel van een beetje country dan is Charley Crockett een van de grotere namen in het (alternatieve) veld. En voor de ouderen onder ons, ja hij is een verre nazaat van Davey Crockett.

she’s green – Graze

Met de release van Graze begint she’s green aan een nieuwe fase van hun nog prille loopbaan. De band uit Minneapolis heeft getekend bij een nieuw label dat serieus werk van ze wil maken.

Dat moet niet moeilijk zijn. She’s green heeft de juiste sound op het juiste moment. Inderdaad shoegaze. Graze begint eh– gracieus, maar je voelt de bui al hangen en inderdaad komt het moment waarop Zofia Smith haar stem moet verheffen om boven het lawaai uit te komen dat wordt geproduceerd door haar bandgenoten. Wat she’s green iets anders maakt dan veel eigentijdse shoegazers is dat de band twee hardwerkende gitaristen heeft en in de persona van miss Zofia een coole zangeres met een ijzig mooie stem.

Cryogeyser, Wednesday – Mountain

Cryogeyser is een losjes rockend trio uit L.A. dat net haar tweede album heeft losgelaten.

De track die de kar moet trekken heet Mountain. Daarop horen we naast de stem van Shawn Marom ook die van Karly Hartzman. Haar kennen we als ex van MJ Lenderman en frontvrouw van de band Wednesday. Mountain is een mooie mix van de gruizige rock van Cryogeyser en de morsige countryrock van Wednesday. Goed dat ze elkaar hebben gevonden. De single is ook representatief voor de rest van het kwaliteitsalbum can Cryogeyser dat zeker een bezoekje waard is voor fans van shoegrunge, dreamgaze en verwante gitaargenres.

Vienna Vienna – God Save The Queens

Vienna Vienna is een queer artiest uit Californië – echte naam James Barrie – die zich heeft ontworsteld aan zijn streng christelijke milieu en met God Save The Queens een LBTHQ strijdlied heeft afgeleverd dat kan wedijveren met Tom Robinson’s Glad To Be Gay.

De titel is natuurlijk een woordspeling op het Britse volkslied dat ooit met smaak is verkracht door The Sex Pistols. Vienna Vienna is ook van de punk, maar dan American style a la Iggy en Lou. Op Youtube ontdekten we een liveversie van God Save The Queens die net even wat feller is dan de studio-uitvoering. Die bleek ook officieel uit, dus die draaien we. Op Spotify is deze versie helaas (nog) niet te vinden.

Yan Lâle – Meftunum Sana

Kruis Altin Gün met Epica en je krijgt iets dat klinkt als Yan Lâle. De band heeft er een geslaagde popronde, een finaleplek in de Amsterdamse Popprijs en een debuut EP opzitten en is nu klaar voor de toekomst.

Misschien speelt Yan Yâle op safe door met een cover te komen. Meftunum Sana is oorspronkelijk van de Turkse zangeres Gaye Su Akyol. Maar het is zeker geen klakkeloze cover. De sterke punten van de band – een kosmopolitische sound, een geweldige zangeres en solisten die van wanten weten- komen goed uit de verf. Gevaar dat Yan Lâle verward wordt met Altin Gün is er niet. De band is heavy, psychedelisch en zelfs een beetje gothic.  Vandaar ook de vergelijking met Epica. En vanwege de met gemak toonladders beklimmende frontvrouw.

Mark Pritchard & Thom Yorke – Back In The Game

Alles met Thom Yorke is een moetje. De man staat op zo’n hoog voetstuk in Pinguinland, dat elke vloek en zucht moet worden gerapporteerd.

Thom’s meer experimentele werken willen nog wel eens schuren, maar zijn muzikaal samengaan met Mark Pritchard is opvallend toegankelijk. Wellicht behoeft de naam Mark Pritchard enige toelichting. Pritchard is een in Australië werkende Brit. Hij heeft muziek uitgebracht onder eigen naam en in collaboratie met tal van gelijkgestemden, waaronder ook al eerder onze Thom.

Het leeuwendeel van zijn releases spelen zich af op de dansvloer. De laatste jaren zoekt Pritchard het echter meer in de ambient hoek. Dat zal ook de leeftijd zijn hij is 53. Back In The Game, zijn samenwerking met Yorke is een 80’s klinkende electro-popsong. De Radiohead/Smile voorman zingt dus, maar zijn stem is zo vervormd dat hij niet echt herkenbaar is. Dat doet echter niets af aan de kwaliteit van de song die we waarschijnlijk ook wel hadden opgepikt als master Yorke er niet aan had meegewerkt.

Robin Kester – Departure feat. Rozi Plain

Robin goes international! Je kon er op wachten: een talent van het kaliber van Robin Kester is te groot voor ons kleine kikkerlandje.

Nieuwe single Departure is opgenomen door Engelsman Ali Chant*. De eveneens Britse Rozi Plain speelt synthesizer en zingt koortjes. Het nummer is uit op Memphis Industries, een ondanks de naam toch ook Engelse onderneming en thuisbasis van o.a. Fat Dog, Poliça en Yard Act. Nu is dat natuurlijk allemaal geen garantie voor kwaliteit, maar dat zijn Robin’s in het verleden behaalde successen wel. Departure wijkt niet heel veel af van songs als Cat 13 en The Dirt, maar heeft net even meer schwung en iets dat de Fransen ‘je ne sais quoi’ noemen.

*(PJ Harvey/King Hannah/Perfume Genius)

Disturbed – I Will Not Break

Een helm is niet verplicht maar misschien wel verstandig bij beluistering van I Will Not Break.

De nieuwe single van Disturbed is namelijk weer een partij lawaai van heb ik jou daar. Fraai lawaai dat wel. En zo duister als nieuwe maan in een Siberisch oerbos. Volgens kenners is I Will Not Break ‘the best single in ages’ van Disturbed, misschien wel sinds 2000, het jaar waarin The Sickness uitkwam. Dat album is nu dus 25 jaar oud, een mijlpaal die Disturbed viert met een uitgebreide tournee door de V.S. De hoop is echter niet ongegrond dat Dan, Mike Dave & John later dit jaar ook hier komen huishouden.