Author: Flip van der Enden

Mdou Moctar – Nakanegh Dich

Het Afrique Victime album van Mdou Moctar heeft zo goed gelopen dat er een super de luxe heruitgave is uitgekomen met maar liefst negen bonustracks. Bedoeling is nieuwe zieltjes winnen en reeds beleerde fans te bewegen tot het aanschaffen van het fysieke album.

Wie nog niet bekend is met de woestijnklanken van meestergitarist Mdou Moctar weet na het horen van Nakanegh Dich genoeg. Als dit nummer je niet over de streep trekt zal dat waarschijnlijk wel nooit gebeuren. Het nummer heeft alles wat onze man uit Niger zo bijzonder maakt, en gewild in het westen; een geweldige drive, exotische zang en spetterend gitaarspel in de beste Hendrix traditie (inclusief wah wah pedaal), maar dan dus op zijn Afrikaans, of eigenlijk Toearegs.  

Ocean Grove – SEX DOPE GOLD

Met nieuwe single SEX DOPE GOLD wil het Australische Ocean Grove ons graag wijzen op de gevaren van het materialisme, de consumptiemaatschappij en waarschuwen dat een mens echt niet gelukkig wordt van seks, drugs en/of geldelijk gewin.

Zo nu de boodschap uit de weg is kunnen we ons concentreren op de muziek. En die is weer geweldig. Het trio trekt alle registers open en mengt diverse volumineuze stijlen als rawk, grunge, funk, old & nu metal tot een dampend geheel. Om genoemde boodschap goed verteerbaar te maken wordt SEX DOPE GOLD geserveerd in een lichte popcoating.  

Met SEX DOPE GOLD kondigt Ocean Grove de komst aan van alweer hun vierde langspeler. Up In The Air Forever is uit op 22 april.

Fontaines D.C. – I Love You

Fontaines DC verrast met hun eerste echte ballad, een onvervalst liefdelied met de niet mis te verstane titel I Love You. Tenminste zo lijkt het. Het object van verlangen van zanger Grian Chatten is echter niet van vleesch en bloed. Hij verklaart zijn liefde aan zijn vaderland of moederland of thuisland, of wat de politiek correcte benaming ook is.

I Love You is een liefdesverklaring aan Ierland vanuit het perspectief van een expat. Fontaines DC is van Dublin naar Londen verkast om dichter bij het muziekindustriële vuur te zitten. Heimwee speelt dus een rol, maar ook schuldgevoel. Chatten woont nu in het land dat verantwoordelijk is voor veel van wat er is misgegaan in de geschiedenis van Ierland, en nu met de Brexit voor nieuwe ellende en verdeeldheid zorgt. Gemengde gevoelens dus.

I Love You is net als Jackie Down The Line afkomstig van het Skinta Fia album dat op 22 april moet gaan uitkomen.

Pink Mountaintops – Lights of the City 

Wie had ooit gedacht dat de beste plaat van de 9e week van het 22ste jaar van de 21ste eeuw van een band zou zijn die 8 jaar heeft plat gelegen en daarvoor muziek maakte die je op zijn best interessant zou kunnen noemen. Maar Pink Mountaintops heeft het hem geflikt!

Opwindend is het woord voor Lights Of The City dat zo boordevol gitaren zit dat er geen een meer bij kan. Een ander woord dat opborrelt bij het luisteren van de comebacksingle van Pink Mountainstops is ouderwets, lekker ouderwets, riff, sound en uitvoering grijpen terug op de pre punk seventies.

Pink Mountaintops is de bijband van Stephen McBean, een muzikant uit de regio Vancouver. Zijn dagelijkse band, zeg maar, heet Black Mountain. Daarmee produceert hij duistere, bij tijd en wijle tegen de metal aanleunende rock. Pink Mountaintops klinkt doorgaans wat lichter, folkier misschien. Maar dus niet op Light Of The City dat rockt als een boemeltrein op een bergspoor.

Light Of The City is vooruitgestuurd om aandacht te vragen voor de release van het nieuwe, vijfde album van Pink Mountaintops, Peacock Pools. Daarop zijn naast McBean en leden van Black Mountain ook invalkrachten te horen uit de directe omgeving van Destroyer, The Melvins en Ty Segall. Een releasedatum volgt nog.

The Afghan Whigs – I’ll Make You See God

The Afghan Whigs verbreken een stilte, die zo’n jaar of vijf heeft geduurd met misschien wel hun vuigste, hardste en ruigste nummer. Het lijkt wel of Greg Dulli (die in 2020 nog wel met een goed soloalbum kwam) wil laten horen dat 56 ook maar een nummer is. Ze zijn er dus weer, 32 jaar nu hun albumdebuut laat The Afghan Whigs horen dat er nog volop leven in de band zit! Bijzonder ook wel dat the Whigs juist net deze week met een nieuwe single komen in de week dat Gregs goede muzikale vriend Mark Lanegan is overleden.

Vooralsnog is I’ll Make You See God een losstaand liedje, bedoeld om een nieuwe tournee aan te kondigen en dus geen nieuw album. Aangezien de mannen de baan op gaan zal dat nog wel even op zich laten wachten.

I’ll Make You See God is het eerste nummer van de Whigs zonder gitarist Dave Rosser, die in 1997 is overleden. Wie zijn vervanger is weten we niet, maar zo te horen zijn het er minstens twee. Aan I’ll Make You See God gaat de band overigens een leuk zakcentje overhouden. Het nummer zit namelijk in de game Gran Turismo 7.

Death Cab for Cutie – Waiting For The Sunrise

Laten we maar meteen verklappen dat die prachtige nieuwe single van Death Cab For Cutie geen eigen nummer is, maar een liedje van -hou je vast-  Yoko Ono!

Het originee; staat op een album dat Mrs Lennon in 1973 uitbracht. In die tijd werd Yoko nog gezien als de talentloze splijtzwam die The Beatles ten val bracht. Gelukkig is dat beeld in de loop der tijd bijgesteld. Haar stem blijft wat de Engelsen noemen ‘an acquired taste’, je moet er dus van houden, maar dat ze wel degelijk iets in haar mars heeft daar twijfel nu bijna niemand meer aan.

Voor de hardnekkig sceptici hebben een aantal notabele fans een album opgenomen met nummers van Yoko. De plaat heet Ocean Child (= de betekenis van de naam Yoko in het Japans) waaronder David Byrne, Sharon van Etten en Japanese Breakfast. En Death Cab For Cutie dus. Yoko werd berucht door songs waar ze hard op schreeuwde, maar ze heeft ook ‘gewone’ popsongs gemaakt. Waiting For The Sunrise is daar een mooi voorbeeld van. De versie van Death Cab for Cutie zit ergens tussen een mantra en een kinderliedje in. Daardoor komt de positieve boodschap, na regen komt zonneschijn uitstekend uit de verf. Ocean Child is nu uit.

STONE – Stupid

Goed beschouwd is STONE een coverband met eigen nummers. Er is niks origineels en weinig authentieks aan nieuwe single Stupid. STONE klinkt als een kloon van alle bands die actief waren in het Manchester van de eerste helft van de jaren 90.

Helemaal niks nieuws onder de zon dus. Maar in geval van STONE treedt er een derde popwet in werking (na die van de originaliteit en authenticiteit), die van ‘beter goed gejat dan slecht zelf gedaan’. Stupid zit zo slim in elkaar dat niemand de band van plagiaat kan beschuldigen. Daarnaast doet het nummer wat het moet doen, opwinding veroorzaken.

De Madchester sound is een een wiel dat het verdiend om om de zoveel tijd opnieuw te worden uitgevonden. Je kunt STONE schaamteloos noemen, maar dat is nou juist wat veel Britpop zo leuk maakt, de branie. En dat heeft STONE in overvloed.

TAPE TOY – The One Who Got Away

Up tempo liedjes met down tempo onderwerpen, Tape Toy heeft zich er zo’n beetje in gespecialiseerd. Ook nieuwe single The One Who Got Away klinkt lekker vrolijk. Op het eerste gehoor dan, onder de oppervlakte broeit het.

De goede verstaander hoort ook aan de stem van de zangeres, en de toon van de gitaar dat ‘all is not well’ in Tape Toy land. Er is liefde in het spel, maar die lijkt van een kant te komen.

En zo staan er nog 11 andere onbeantwoorde liefdesliedjes op het debuutalbum van Tape Toy dat de toepasselijke titel ‘Honey,WTF!’ heeft meegekregen.

Afterpartees – Family Names

Afterpartees is gespecialiseerd in gitaarliedjes die op het eerste gehoor losjes en luchtig lijken, maar die na herhaaldelijk blootstelling wel degelijk body (en soul) blijken te hebben.

Family Names is weer een sterk staaltje van de kunst en de kracht van de Limburgers. Het nummer gaat eerst het ene oor in, maar na een paar keer komt hij het andere oor niet meer uit, want genesteld in je geheugen. Op dat moment ga je ook naar de tekst luisteren en die blijkt dan ook ergens over te gaan. Die van Family Names roept diverse vragen op. Hoe zit het bijvoorbeeld tussen de zanger en zijn vader? En waarom zeggen familienamen hem zo weinig, en waarom is Family Names het titelnummer van de nieuwe EP? En waarom schreeuwt hij het uit aan het slot? 

Foals – 2 A.M.

Je bent (eindelijk weer) aan het stappen, maar zit er doorheen. Het is 2 A.M. Eigenlijk wil je naar huis, maar je bent je vrienden kwijt. Foals trekt dit niet onbekende probleem breder en maakt er een filosofische betoog van over alleen zijn en zoekende. Wie wil kan hier eens goed over nadenken.

Wie daar geen zin in heeft kan lekker dansen op de onweerstaanbare beat of meezingen met het fijne refrein. Single twee van het nieuwe Foals album bevestigt het idee dat de plaat in ieder geval op het eerste niveau vlot en feestelijk gaat worden. De eerste single, Wake Me Up had ook al zo’n opgewekte beat. Maar Foals zou Foals niet zijn als er onder het glanzende oppervlakte geen sombere gedachten op de loer zouden liggen.

Het zevende album van Foals heet Life Is Yours, een releasedatum is nog niet bekend.