I’m A Moth is een rock miniatuurtje (baby punk zegt ze zelf) over een mot die graag een rockster wil zijn. De zangeres noemt zich LIA LIA. Volgens de legende zou ze haar jeugd deels in een Duits dorp en in een Chinese megastad hebben doorgebracht. Tegenwoordig verdeelt ze haar tijd tussen Tokyo en Berlijn. De clip voor I’m A Moth is geschoten in Moskou. Het klinkt allemaal te mondain om waar te zijn. Waar we niet aan twijfelen is aan LIA LIA‘s talent.
Author: Flip van der Enden
Beach House – Hurts To Love
Hoor je nieuwe Beach House single Hurts To Love dan duiken namen op als Alphaville, Aha en Eurythmics, kopstukken uit de Europese synthipop-scene van de jaren 80. Het trefwoord is retro.
Dat is relatief nieuwe terrein voor het dreampopduo uit Baltimore dat doorgaans zijn invloeden onder de pet houdt. De primitieve drumcomputerklanken en vintage synthsound passen goed bij de droevige toon van Hurts To Love, een song over de schaduwkanten van het liefhebben.
Hurt To Love is de leadtrack van de 4e EP van Beach House die tezamen het nieuwe album vormen, Once Twice Melody. Beach House heeft gekozen hun nieuwe plaat in delen uit te geven, als een soort feuilleton. Het complete album is nu uit, online en fysiek. 20 songs in totaal.
Brandon Boyd – A Better Universe
Dreigende pauken in het intro zetten de toon van A Better Universe, de nieuwe single van Brandon Boyd. Het is een song over egoïsme, narcisme, hebzucht en alle andere slechte eigenschappen die van homo sapiens een in essentie onbetrouwbaar en vaak ook ronduit slecht wezen maken. Boyd maakt voor zichzelf geen uitzondering. Als hij in de spiegel kijkt ziet hij ook een wolf in schaapskleren.
Brandon Boyd, waar ken je die naam ook al weer van? Van Incubus! Boyd is de frontman van die Amerikaanse rockgigant. Dat moet je weten, want is niet echt te horen. Veel zangers die al dan niet tijdelijk solo gaan blijven dicht bij de leest van hun band, Boyd tapt uit een heel ander vaatje. Niks geen stoere poses en opera-uithalen, maar ingetogen zang en een spannend muzikaal bed dat past bij de morele waarschuwing/oproep van de song.
A Better Universe is afkomstig van Boyd’s nieuwe, derde solo-album, Echoes and Cocoons (11/3).
PS: doe je zelf een plezier en bekijk de prachtige animatieclip van A Better Universe.
Kurt Vile – Like Exploding Stones
In deze hectische tijd van oorlogsdreiging, coronastress en grensoverschrijdende gedragingen is Kurt Vile een baken van rust. Tenminste zo lijkt het.
Zijn eerste nieuwe nummer in bijna vier jaar (hij heeft tussen door nog wat covers uitgebracht) is een ruim zeven minuten durende kabbeltrack met een gitaartje hier en een synthesizertje daar en Kurt kalm in het midden. Like Exploding Stones heeft de sfeer van een lome zomerdag en het rime van een schommelstoel.
Maar onder het rimpelloze oppervlak spookt het. ‘Pain ricocheting in my brain like exploding stones’ zingt Kurt in een nummer dat gaat over angst voor psychoses, angst voor pijn en angst in het algemeen. Vile temt zijn dwanggedachten met kalme en kalmerende muziek. Muzikale therapie voor hem, maar ook voor ons.
Like Exploding Stones is de eerste voortrekker van het nieuwe album van de slow-rocker uit Philadelphia. De plaat heet (watch my moves) en komt in april uit. 14 nieuwe nummers staan er op plus een cover van Wages Of Sin van Bruce Springsteen.
The Districts – No Blood
The Districts luiden de release van hun nieuwe ‘Great American Painting’ album in met het sterke No Blood.
Zanger Rob Grote leidt de band in een nummer dat constant in beweging is en het verschil tussen couplet en refrein niet altijd even duidelijk. Tussen de gezongen bedrijven door horen we verschillende gitaarsolo’s en ook een vintage orgelbreak. Ondertussen houdt de ritmesectie het tempo er goed in.
No Blood gaat over zinloos geweld. Grote schreef het nummer naar aanleiding van de bloederig aanslag in de Bataclan in Parijs in 2015. The Districts speelden die dag in een andere club in Parijs.
De man achter de knoppen tijdens de opnamen van het Great America Painting album was de notabele Joe Chiccaerelli, die we nog kennen van zijn werk met bands o.a. The Strokes en The Killers. Het album verschijnt op 11 maart.
Elephant – Medicine
Ze komen van de Maasvlakte, maar klinken alsof ze van de wide open spaces van – noem eens een zijstaat- Wyoming komen. De officiële term is countryrock, maar feitelijk is het dus polderrock wat Elephant ons voorschotelt.
Medicine is de opvolger van Calling, en minstens zo mooi. Het zijn niet alleen de ingetogen lead en fraaie samenzang die de rock van Elephant richting country trekt, maar ook de gitaren. Die klinken als of ze ergens onderweg tussen Nashville en Tulsa zijn opgenomen. De man die Elephant zo puur en authentiek Yankeenees laat klinken is Pablo van DeWolff.
a fungus – Mark’s Bag
Waarschijnlijk kregen de mannen van a fungus te horen dat er al een Nederlandse band is/was met de naam Fungus en hebben ze daarom besloten hun bandnaam met kleine letters te schrijven en er een a voor te zetten. Niet dat er enige verwarring kan zijn over wie wie is. De oude Fungus was van de geitenwollensokkenfolk, a fungus is zoals ze zelf zeggen, ‘a noisy teenrock band without a clear direction’. Uit Amsterdam.
Helemaal richtingloos is de band overigens niet en erg noisy ook niet. In ieder geval niet op Mark’s Bag. Maar we begrijpen wat ze bedoelen. Afgaand op de drie liedjes die a fungus nu uit heeft zouden we de band onder het kopje postpunk (no wave) willen scharen. Dat betekent in hun geval los rockende gitaarliedjes met onverwachte wendingen en ongepolijste zang. Helaas kunnen we -ook al wordt de titel toch snel zo’n twintig keer herhaald- niet precies verstaan wat er in Mark’s Bag zit, maar als het is wat we denken willen wij ook wel wat.
De Toegift – Zo Waren De Dagen
Wen er maar aan Pinguins, ook indie ontsnapt niet aan de trend van pop in je moerstaal. De Eefjes, Froukjes en natuurlijk alle vaderlandse rappers hebben onze taal in ere hersteld als voertaal van Nederlandse popmuziek. Voor veel rockliefhebbers is de Engelse taal onlosmakelijk verbonden met het idioom, maar dat hoeft dus niet zo te zijn. The Scene en Tröckener Kecks hebben vorige eeuw al bewezen dat je geloofwaardig kunt rocken in je eigen taal zonder te klinken als een volkszanger of cabaretier.
De Toegift laat nu met Zo Waren De Dagen horen dat onze taal zich ook prima leent voor droompop-achtige indie. De stem zit zo mooi in de muziek dat je de optie hebt om niet naar de tekst te luisteren, maar er is helemaal niks mis met de welgekozen woorden over een zomer(dag) in Zeeland. Bonus punten ook voor het fraaie koor en de ruimtelijke productie. De debuut EP van De Toegift verschijnt op 1 april, dat is geen grap, maar wel leuk.
Lucy Dacus – Kissing Lessons
In de oertijd van de rock ‘n roll, de jaren vijftig duurde een nummer zelden langer dan 2 minuten. In de sixties werden de songs vaak twee keer zo lang. Niet zozeer omdat men toen meer te vertellen had, maar omdat het kon. Het verlengen gebeurde vaak door het refrein en couplet gewoon nog een keer te herhalen. Dat had Lucy Dacus ook moeten doen.
Het krokante Kissing Lessons is een van haar beste nummers, zou misschien haar allerbeste song zijn geweest als ze er nog een minuutje aan had geplakt. 1:54 is echt te kort. Op repeat zetten helpt, maar het zou beter zijn geweest als een van de vier producers van Kissing Lessons had gezegd, weet je wat we moeten doen? Het refrein en couplet nog een keer herhalen.
Kissing Lessons komt niet op een album, maar wel op een 7” singletje met op de b-kant Thumbs van haar nog vrij verse Home Video album. Aanleiding voor het tussendoortje is Valentijnsdag.
Psychedelic Porn Crumpets – Bubblegum Infinity
Psychedelic Porn Crumpets klinkt op Bubblegum Infinity alsof er na 1967 nooit meer iets is gebeurd in de rockwereld. Geen hardrock of punk, laat staan Britpop of grunge.
Met zijn blitse geluidseffecten, wowze wendingen en te gekke tekst klinkt Bubblegum Infinity als Pink Floyd ten tijde van Syd Barrett. Oude hippies zullen het leuk vinden dat ‘hun’ muziek nog gemaakt wordt. Hun kleinkinderen kunnen met de Psychedelic Porn Crumpets op inhaalcursus. Tussenliggende generaties zullen de jonkies waarschijnlijk waarschuwen voor de gevaren van drugs!