Author: Flip van der Enden

The Slow Show – Weightless

Toegegeven we zijn wat slow met het eren van The Slow Show met een IJsbreker. Dat had inderdaad wel wat eerder gekund en gemogen. De band uit Manchester staat namelijk al sinds 2015 garant voor smaakvolle, ambachtelijke en ook eerlijke muziek. Drie prachtalbums hebben ze uit met een vierde in aantocht. En live is de band minstens zo overtuigend.

The Slow Show wordt vaak vergeleken met Elbow en The National, maar is eerder aanvullend dan overlappend. De overeenkomst is dat ze alle drie herfstige muziek maken, langzame luisterliedjes die uitermate geschikt zijn voor dit jaargetijde. Maar The Slow Show creëert zijn eigen decor en vergeleken bij de gebarsten stem van Ron Goodwin klinken Guy Garvey en Matt Berninger als koorknaapjes.

De reden dat we The Slow Show nu op het schild hijsen heeft alles te maken met de omstandigheden. Het gedwongen binnenblijven, het moeten missen van vrienden en het aanhoudend k-weer vormen de ideale omstandigheden voor een avondje thuis met The Slow Show.

Een dezer dagen komt er een nieuw album , Still Life geheten. De drie tot nu toe vooruitgezonden songs komen als geroepen. Blinking, Anybody Else Inside en vooral Weightless zijn majestueuze, troostrijke songs, zo intiem opgenomen dat het lijkt alsof de band naast je staat te spelen.

Weightless duurt ruim zes minuten, maar had nog veel langer door mogen gaan. Goodwin zingt niet echt. Het is meer een soort verzuchten wat hij doet. De tekst gaat (uiteraard) over een liefde die zo mooi had kunnen zijn, maar…Wanneer woorden te kort schieten neemt een omfloerste trompet het over. Slik.

Corona volente geeft The Slow Show in februari optredens in Nijmegen, Groningen en Rotterdam.

Radiogids vrijdagavond 24 december: kerstspecial

Release nieuws uit het hol van de leeuw!  De connaisseurs van het Amsterdamse platenpaleis,  Concerto, Anton Speijers en Ruben Eg presenteren elke vrijdag van 19:00 tot 20:00 uur de verste (re)releases uit binnen- en buitenland.

Om 22.00 komen de Snobs aan hun trekken met een uurtje muziek die je waarschijnlijk nooit eerder hebt gehoord, maar zeker de moeite waard is.

Om 00.00 uur grijpt Metal ‘AARDSCHOK‘ Mike de macht. Tot 02.00 neemt hij je mee op een reis door de wondere wereld van de heavy metal. oordoppen optioneel.

Playlist van Concerto Radio:

Met de beste plaatjes, instore en reissue van 2021, volgens Concerto Radio. Dat zijn:

The War On Drugs, Change: I Don’t Live Here Anymore
Low, Days Like These: Hey What
Strand of Oaks, Galacticana: In Heaven
Little Simz, Two Worlds Apart: Sometimes I Might Be Introvert
Amyl And The Sniffers, Security: Comfort To Me
Big Red Machine, The Ghost of Cincinnati: How Long Do You Think It’s Gonna Last?
Dry Cleaning, Her Hippo: New Long Leg
Teddy’s Hit, Quote Yourself: Instore @ Concerto
Night Beats, Stuck In The Morning: Outlaw R&B
Tony Joe White, Listen To Your Song: Smoke From The Chimney
Kyuss, Thong Song: Blues For The Red Sun
Curtis Harding, Hopeful: If Words Were Flowers
Israel Nash, Indiana: Topaz

Playlist Snobuur, kerstspecial:

Winona Avenue December Night
Cristina Things Fall Apart
The Band Christmas Must Be Tonight
Rotary Connection Last Call For Peace
Tröckener Kecks Redding
Sharon Jones Ain’t No Chimney’s In The Projects
Chris Squire & Alan White Run With The Fox
The Lathums Krampus
Florin Street Band My Favourite Time Of Year
Okkervil River Listening To Otis Redding At Home During Christmas
Squeeze Christmas Day
The Flirtations Xmas Time Is Here Again
Spinal Tap Christmas With The Devil
Tegan & Sara Make You Mine This Season
El Vez Feliz Navi-Nada

The Mysterines – The Bad Thing

Ja ja, we weten dat we niet zo lang geleden een ander nummer (Hung Up) van The Mysterines op het Breekijzer-schild hebben gehesen. Maar de spoeling is aan het einde van het jaar altijd dun en omdat volgens ons water  The Mysterines in het nieuwe jaar waarschijnlijk een speler van belang op het harde rockveld gaat worden, leek het ons een goede zaak om de band nogmaals in het zonnetje te zetten.

De vraag is eigenlijk niet zozeer of, maar wanneer The Mysterines doorbreken.  Zoals de meeste  bands die graag lawaai maken, komt ook The Mysterines het best uit de verf als er mensen op hun lip staan, als de geur van zweet die van bier verdringt en als er spontaan moshpits ontstaan. Als de boel op slot blijft zal de doorbraak dus wat langer op zich laten wachten. 

Voor wie nieuw is hier of de vorige ronde heeft gemist. The Mysterines komt uit Liverpool en wordt aangevoerd door zangeres-gitariste Lia Metcalfe. Zij ziet er heel anders uit dan ze klinkt. Ze oogt als het leukste meisje van de klas, maar klinkt als …..haar broer? Alle gekheid op een stokje. Ze heeft een opvallend lage stem. Maar zingen kan ze als de beste!

The Bad Thing is een live favoriet van zowel het publiek als de band; een dreigende rocksong vol alibi’s voor de gitaristen om zich eens lekker te buiten te gaan aan solo’s. Als halverwege de drummer dan ook nog even op de versnelling trapt begint het dak zijn eerste scheuren te vertonen. 

The Mysterines is relatief nieuw. Na twee EP en drie singles verschijnt volgend jaar maart hun debuutalbum, Reeling geheten. Daarvan is The Bad Thing ( net als Hung Up) een zeer geslaagde voorbode. 

Etran de L’Aïr – Toubouk Ine Chihoussay

Zo droog zonder beelden is Toubouk Ine Chihoussay van Etran de L’Aïr al een topplaat, een nieuw hoogtepunt in het toch als niet misse sahara-rock genre. Met video erbij gaat er vrij letterlijk een wereld voor je open.

Je ziet een schandalig lekker rockende band zijn beste beentje voorzetten tijdens iets wat lijkt op een buurtfeest, maar dan in een oase.  Zo’n veertig man, vrouw en kinderen -allemaal op hun ‘suikerfeest-best’ gekleed- zijn toegestroomd en gaan langzaam op in de muziek.

Etran de L’Aïr bestaat uit een gitarist, een bassist en een drummer. Die gitarist daar draait het om. Hij speelt feitelijk é´´én lange solo. In het begin wordt er nog wat gezongen, maar als hij eenmaal op temperatuur is, gaat hij los. Als het donker was geweest had je zijn gitaar langzaam zien gaan gloeien.

Etran de L’Aïr komt net als Tinariwen, Bombino en Mdou Moctar uit de door burgeroorlogen geteisterde grensstreek van Algerije, Libië en Niger en kan zich makkelijk met hen meten. En in geval van Toubouk Ine Chihoussay zelfs overtreffen.

Savak – My Book Of Siblings

Als Holy Fuck, Rolling Teeth In A Horse’s Mouth en The Cops beroemde bands zouden zijn, was Savak een supergroep geweest. Helaas pindakaas. Dat we hier te maken hebben met een stel veteranen is wel duidelijk. De mannen zien er ook uit als brave burgervaders, maar dit  terzijde.

In My Book Of Siblings – dat best wel twee keer zo lang had mogen duren- is niets aan het toeval overgelaten. Er wordt kundig en met smaak gemusiceerd. De zang is prima, de overkoepelende gitaar geweldig. Ook heeft My Book Of Siblings genoeg energie om een dozijn Tesla’s op te laden.

Het zou terecht zijn als My Book Of Siblings Savak omhoog zou stoten in de vaart der post-punkbands, maar na vier goed ontvangen edoch matig presterende albums zou dat een wonder zijn. Aan ons ligt het niet.

The Bug Club – If My Mother Thinks I’m Happy

The Bug Club stal onze harten met het prettig naïef rockende My Baby Loves Rock & Roll Music. Daarin ontwaarden we de geest van Jonathan Richman. Die is zo goed als vervlogen op If My Mother Thinks I’m Happy, een song die wat Britser (Kevin Ayers iemand?) klinkt dan de voorganger.

Dit keer ook krijgt hoofdman Sam Willmett vocale bijstand van de bas spelende Tilly Harris. Zij mag tegen het einde even uitpakken op haar instrument onderwijl houden Sam en drummer Dan het tempo er goed in. Verder is My Mother in tegenstelling tot My Baby geheel solo-loos.

If My Mother Thinks I’m Happy lijkt te gaan over het groeiende gat dat gaapt tussen wat de moeder van ik figuur denkt en wat hij voelt. De song staat op het recent verschenen 9 nummers tellende mini-debuutalbum van het trio uit Zuid Wales, ‘Pure Particles’.

The KVB – Unbound

Op basis van de kwaliteit van hun songs zou The KVB veel bekender moeten zijn dan nu het geval is. Het duo uit London gaat alweer hun twaalfde jaar van bestaan in. The KVB wordt aan de m/v gebracht als een audio-visuele act, maar door noodgedwongen gebrek aan liveshows is het accent verschoven van beeld naar geluid.

Hadden ze misschien eerder moeten doen, denk je als je de nieuwe nummers hoort. Hun post-corona songs glinsteren nog feller dan de oude. Debet daaraan is de grotere rol die Kat Day zich heeft toebedeeld. Behalve het betasten der toetsen zingt ze nu ook, op Unbound unisono met de tot voor kort dominante Nicholas Wood.

Unbound, de titeltrack van het nieuwe album van The KVB maakt indruk met zijn dromerige zang, enerverende electronica en goed geplaatste gitaaruitbarstingen. De tweede helft is zelfs helemaal voor de gitaar. Zoals dat gaat bij echt goede nummers vliegen de drie en halve minuut die Unbound duurt voorbij.

The Anix – Below

In de onvolprezen Beatles documentaire, Get Back zit een scene waarin Paul McCatney verzucht tegen Ringo, ‘and now there are only two’. Of woorden van die strekking. George Harrison heeft tijdelijk de band verlaten en Lennon is niet komen opdagen. De tranen schieten Paul in de ogen.

Zoiets is ook Brandon Smith overkomen. The Anix begon als trio breidde uit en kromp weer in, en nu is alleen Smith nog over. Te horen is dat niet. Wie heeft een band nodig als je een goed geoutilleerde studio tot je beschikking hebt? En welke muzikant heeft er tegenwoordig geen goede studio thuis?

Sinds The Anix in 2004 zijn eerste kik gaf, zijn er negen albums verschenen, de nieuwste kwam deze week uit. Below is het openings- tevens titelnummer van het album. The Anix bewandelt een middenweg tussen electro en metal. Binnen die grenzen varieert Smith er lustig op los. Wat de songs bindt is een gevoel van verlatenheid. Ook het schurende Below heeft een droeve afdronk. Wie wil weten in welke hoek je The Anix moet plaatsen? Denk richting Nine Inch Nails en Rammstein, maar dan wat minder neurotisch dan de eerste en wat minder bombastisch dan de tweede. 

The Brkn Record – Break The Chains.

Een instrumentale protestsong kan dat? En heeft dat zin? Ja en nee, zou ik zeggen. Ja want het bestaat, heet Break The Chains en is van The Brkn Record. En nee, want niemand die het nummer hoort en de context niet kent, weet wat de bedoeling is.

Break The Chains is het enige instrumentale nummer op het Architecture of Opression, het debuutalbum van The Brkn Record. Andere titels zijn o.a. Witness The Whiteness, A Police Service Not A Police Force en Reperations. Wie de (Amerikaanse) politiek volgt herkent hier in een aantal agendapunten van de Black Lives Matter beweging. 

The Brkn Record is een nieuw project van Jake Ferguson, de bassist van het Britse ‘deep’ jazz ensemble Heliocentrics. Alle songs op het album zijn gezongen of gerapt, op een na dus.   

Het album van The Brkn Record grijpt stilistisch terug naar het tijdsgewricht 1965/1975, de tijd van Black Awareness toen artiesten als James Brown, Marvin Gaye en Miles de emancipatieboodschap van o.a. Martin Luther King en The Black Panthers verder uitdroegen in hun muziek. Uit die tijd ook stammen de zogenaamde blaxploitation films, met Zwarte acteurs, Zwarte regisseurs en componisten. Daaraan refereert Break The Chains, dat niet had misstaan op een (soundtrack)album van Isaac Hayes, Curtis Mayfield of Bobby Womack. 

Daisy The Great – Glitter 

Glitter is onze eerste kennismaking met Daisy The Great, een band die tussen de twee en zes leden telt. Wie altijd van de partij zijn, zijn Kelley Dugan en Mina Walker. Alles draait namelijk om hun samenzang. Die is niets minder dan indrukwekkend. Al komt de een uit New York en de ander uit New Orleans, ze klinken als zusjes. ‘Men’ zegt wel dat de mooiste harmonieën uit de keeltjes komen van familieleden. Daisy The Great vormt de uitzondering op deze regel.

Het duo leerde elkaar kennen op de acteursafdeling van de Tisch School Of Art in NYC. Dat was in 2016. Een jaar later volgde de debuutsingle, The Record Player Song, inmiddels goed voor ruim 16 miljoen plays.  Inmiddels hebben de Daisies een EP, een album en een handvol singles op hun naam staan. Om een indicatie te geven in welke hoek je het moet zoeken. Inspiratie putten de meiden uit de muziek van o.a. The Dirty Projectors en Fleet Foxes, maar vooral van The Roches, drie zingende zusjes uit New York, die in een rechtvaardiger wereld wereldberoemd zouden zijn geweest. Wie harmonie zingt kan natuurlijk ook niet om Simon & Garfunkel heen. Van hen hebben ze Scarborough Fair gecoverd.

Veel is er nog niet te vinden over Daisy The Great. We weten daarom niet of Glitter de voorbode is van een album. We kunnen het alleen maar hopen. Maar het moet wel raar lopen wil deze deze eerste kennismaking niet uitmonden in een lange relatie.