Author: Flip van der Enden

Nation of Language – The Grey Commute

Het begint er op te lijken dat Nation Of Language eindelijk op doorbreken staat. Eindelijk is misschien wat overdreven; de band bestaat pas 5 jaar. The Grey Commute is de vierde track die we draaien van de New Yorkse neo-synthi-popband, hun tweede IJsbreker. Maar dit keer zijn we niet langer de enigen.

De nieuwe Nation single is weer zo’n absurd authentiek klinkend synthipop-liedje, dat zo van een oud album van The Human League of Gary Numan had kunnen afkomen, ware het niet dat de geluidskwaliteit onnoemelijk veel beter is. Verschil is ook dat genoemde namen een hernia riskeerden door dat gesleep met hun loodzware apparaten terwijl de toetsenist van Nation Of Language waarschijnlijk een paar plugins heeft geïnstalleerd op zijn laptop. Je kun bekvechten of Nation Of Language origineel is of niet. Wie zegt dat het trio een coverband is met eigen nummers heeft geen ongelijk, maar het zijn wel erg lekkere nummers. 

Beirut – Fisher Island Sound

Op nieuwe single Fisher Island Sound houdt Zach ‘Beirut’ Condon vast aan zijn insteek om zijn songs een geografische titel te geven. Fisher Island Sound is een zeestraat in de Amerikaanse staat Connecticut. De naam geeft al aan dat het daar goed vissen is.

Condon heeft de Corona quarantaine gebruikt om eens goed in zijn archief te duiken. Hij verwachtte een paar bruikbare nummers te vinden waar hij nog niks mee had gedaan. Hij vond genoeg materiaal voor een dubbelalbum. Fisher Island Sound is genoemd naar de plek waar de familie van één van Zach’s bandleden een huisje heeft. Daar heeft de band de backingtrack van Fisher Island Sound opgenomen. Zach speelt trekzak op het nummer. Om de een of andere reden is hij er nooit toe gekomen om een zangpartij te bedenken en op te nemen. Maar nu dus wel met als uitkomst weer zo’n heerlijk melancholiek en mondiaal klinkend Beirut nummer. Het ‘nieuwe’ album heet Artifacts en verschijnt top 28 januari.

NewDad – Ladybird

Hoe snel en hoe goed het gaat met NewDad kan je afleiden uit het feit dat de nieuwe single van de band uit het Ierse Galway gemixt is door John Congleton, wiens clientèle kopstukken telt als Lana Del Rey, Phoebe Bridgers en Sharon van Etten. Gevalletje van kosten noch moeite.

Of het resultaat beter is dan Blue, Slowly of I Don’t Recognize You moet je zelf maar bepalen, maar dat Ladybird de zoveelste sterke track op rij is van NewDad kunnen wij je wel vertellen. NewDad is erg sterk in het vinden van een balans tussen sfeer en compositie, daarnaast hebben ze in de persoon van de immer iets verkouden klinkende Julie Dawson een supersterke troef in handen.

NewDad is tot nu toe kort gehouden door de Corona perikelen. Nu er weer licht aan het einde van de tunnel schijnt kunnen ze eindelijk gaan optreden zoals afgelopen weekend op London Calling.

Midlake – Meanwhile…

Het is aan de vader van toetsenist Jesse Chandler te danken, of liever de geest van zijn pa dat Midlake weer bij elkaar is, na een hiaat van ruim 8 jaar. Chandler senior verscheen namelijk in een droom om te vertellen dat hij zijn muziekmaten weer eens moest gaan opzoeken. Tja.

Midlake was tot een voortijdig einde gekomen mede omdat oprichter Tim Smith de band de rug had toegekeerd. Onder leiding van Eric Pulido verscheen er nog een album, maar toen was de animo al vrijwel verdwenen.

Maar het bloed kruipt etc, dus verschijnt er in maart volgend jaar een compleet nieuw album, ‘For The Sake Of Bethel Woods’ van de Texanen. De comeback single van Midlake is een warmbloedig en meerstemmig hippie-liedje met een retro a go go synthesizersolo. Weinig spectaculair op het eerste gehoor, zeer bevredigend na langere blootstelling.

Findlay – Strange One

Long time, no hear van Findlay. De Britse zangeres was favoriet in de begindagen van Pinguin dankzij sprankelende rocksongs als Off & On, Your Sister en Greasy Love. Die nummers verschenen in 2017 op een album, waarna het al snel angstig stil werd rond Natalie Findlay.

Maar nu is ze dus terug. Onherkenbaar mogen we wel zeggen. Haar gitaar heeft ze afgegespt en haar rocky songs ingeruild voor symfonische sprookjes.  Zelfs haar stem is onherkenbaar. Zelden dekte een songtitel de lading zo goed als Strange One. Alles is vreemd zo niet raar aan Findlays‘ nieuwe single. Waar eens de gitaren gromden horen we nu strijkers, toetsen en retro electronica. Strange One klinkt al de soundtrack van een duister sprookje met Findlay afwisselend in de rol van prinses en heks. Findlay album twee zou wel eens heel bijzonder kunnen worden.

Frankie and the Witch Fingers – Cookin’

Frankie and the Witch Fingers heeft een vrij lange weg afgelegd om te komen waar ze nu zijn. Fysiek, de band komt oorspronkelijk uit Bloomington in Indiana en resideert nu in L.A. En muzikaal. Jeugdzondes en liveplaten meegerekend wordt  hun nieuwe album hun achtste.

Je zou gerechtigd zijn te denken met veteranen te maken te hebben, maar dat valt erg mee. De band moet nog tien worden. Die albums laten een ontwikkeling horen van rafelige garage tot gedisciplineerde riff-rock.

Dat blijkt de stijl die Frankie het best past. Even voor de goede orde; in de band zit niemand die Frankie heet. Nieuwe single Cookin’ is een bluesy alibi voor de muzikanten om hun beste beentje voor te zetten. Vooral de gitaristen krijgen alle kans om te shinen, en dat is wat ze doen. Als je uit bent op vernieuwing heeft Cookin’ je niets te bieden, maar als je net als wij vindt dat er weinig boven een goed geoliede gitaarband gaat heb je een goeie aan Frankie and the Witch Fingers.

Buggs – Flaws

Een orgel dat hoor je niet zo vaak op een indie track, zeker niet een orgel met kerkklank. Toch is dat het eerste wat opvalt als je Flaws van Buggs aanklikt. Dat atypische orgeltje is de eerste indicatie dat we hier niet met een doorsnee band te maken hebben.

Het dameskwartet onder leiding van Alice Western maakt verhalende songs over het wel, maar vooral over het wee van de menselijke psyche. Alice weet zich omringd door een drietal instrumentalisten die haar teksten van passende muziek voorzien. Het gevolg is dat Flaws, pas de tweede single van Buggs op alle gewenste niveaus werkt. Tekstueel, maar ook muzikaal.

Het orgel bemoeilijkt directe vergelijkingen met andere bands. Maar als je houdt van averechtse Britse (meiden)bands als Porridge Radio, Goat Girl en Wet Leg is de kans groot dat je het ook met Buggs goed zal kunnen vinden.

Good Morning – Burning

We wilden even wachten met een nieuwe nummer van Good Morning tot County zou zijn uitgewerkt en op zijn retour in de Graadmeter. Maar dat duurt nu te lang. Vandaar een nieuwe nummer van het niet meer zo nieuwe duo uit Melbourne.

Burning komt net als Country van het Barnyard album dat deze week is uitgekomen. Het is dat er dezelfde naam op het ‘label’ staat anders had je niet snel doorgehad dat het dezelfde band betreft. Waar Country een gespannen minimalistische rocksong is, is Burning een ‘grassprietje in je mond, lekker op je rug liggend naar blauwe hemel starend’ liedje.  De songtitels hadden misschien beter kunnen worden omgedraaid. Pas als de gitaren aan het woord komen in Burning herken je de makers van Country. Good Morning is dus niet alleen goed, maar ook veelzijdig en dat is altijd goed.  

Blood Red Shoes – Morbid Fascination

Een synthesizer zo vet als een Texaans olieveld Miss Laura Mary Carter als Cleopatra op haar verleiderlijkst. Dat zijn de werkzame bestanddelen van nieuwe Blood Red Shoes single Morbid Fascination.

De vierde single van het Britse duo dit jaar is weer net even anders dan de voorgangers. Blood Red Shoes is duidelijk niet van het stilstaan. De nevenfunctie van Morbid Fascination is opwinding veroorzaken van erotische aard. En dat kan je aan Laura overlaten. Zij krolt zich een weg door het elektronische woud dat partner in crime, Steven Ansell uit zijn keyboards tovert.  En ze komen spelen; op 4 feb in Vera, Gruun, op 5 feb in de Melkweg en de 6e in Pandorra, Utrecht.

The Klittens – Canned Air

De feminien en feministisch genaamde Klittens kwamen vorige week met Canned Air op de proppen, een nummer dat niet alleen ons in goede aarde valt, maar ook bij diverse buitenlandse blogs. 

The Klittens zitten in de slackerhoek, dwz dat ze gitaarmuziek maken uit de losse pols. Canned Air grossiert in gitaren, maar wat het nummer echt bijzonder maakt is de zang. Meerdere meiden doen een vocale duit in het zakje, als koortje maar ook aanvullend en overlappend. Het zou een zootje zijn als ze niet met zulke achteloze precisie zouden zingen.  File Under in de gaten houden.