Author: Flip van der Enden

Liily – TV Or Not TV

‘Een band die zo tekeer gaat valt vroeg of laat een keer op’ schreven we twee jaar geleden n.a.v. Wash, de debuutsingle van Liily. Dat moment van doorbraak is nu aangebroken. Blogs en bladen komen sterren te kort om hun waardering uit te drukken voor TV Or NOT TV, het debuutalbum van het kwartet uit L.A.

We schreven toen ook dat je Liily kon plaatsen ergens tussen Rage Against The Machine en Jane’s Addiction in, beetje punky, beetje rappy dus en behoorlijk rocky. Die invloeden hoor je nog steeds, maar de band heeft zijn stijlenpalet sindsdien flink uitgebreid. Je kunt het zo raar niet bedenken (Jazz? Electro!) of je hoort er wel iets van terug in een van de nummers op het TV Or Not TV album, maar dan gedrenkt in noise en gebracht met de energie van een drietrapsraket.

Chaos ligt op de loer, maar krijgt door de strakke leiding van zanger Dylan geen kans om de boel te ontregelen. Een album dat zo veel kanten opschiet kent geen representatief nummer, maar de titelsong is een uitstekend startpunt. Als Liily live ook maar half zo goed is als op plaat is er geen houden meer aan.

Rats On Rafts – Osaka

Rats On Rafts is de tweede Nederlandse band die Osaka bezingt. Het uit Zoeterwoude afkomstige The Shoes gingen de Rotterdammers voor. 51 jaar om precies te zijn. Met het delen van een songtitel houden de overeenkomsten tussen The Shoes en The Rats meteen op. De eerste maakte naam met mierzoete meezingnummers. De tweede geniet een internationale reputatie dankzij een kwartet albums in het -bij gebrek aan een betere omschrijving- post punk segment.

Nieuwe single Osaka is hoekig en elegant tegelijk. Een oosters klinkend gitaarloopje maakt duidelijk dat de belangstelling voor de Japanse (muziek)cultuur wel wat dieper gaat dan het noemen van een nummer naar de miljoenenmetropool. De inspiratie voor Osaka komt van de stad zelf. De band heeft er een keer mogen spelen tot wederzijds genoegen.

Osaka is geen voorbode van een nieuw album, maar een nummer dat de selectie van het eerder dit jaar verschenen Excerpts From Chapter 3 album niet haalde. Live bleek het echter een favoriet, dus deed de band het enige verstandige wat je kunt doen in zo’n situatie.  Ze brachten het alsnog uit. 

Berebot – Mensen

De nieuwe, derde single van het Antwerpse Berebot is een gordijnen dicht haardvuur aan nummer, dat in de verte wel aan Raymond van het Groenewoud doet denken.

Mensen is warm van klank en empathisch van aard. De teneur van de tekst is ‘mensen er is heel wat mis mee, maar toch hou ik van ze’. Er klinken nog net geen kerstbelletjes op de achtergrond, maar verder gebeurt er van alles; gierende gitaartjes, plots opborrelende synthesizers, een jazzy pianosolo en nog veel meer. Alles staat echter in dienst van de tekst. Die is ironisch en eerlijk tegelijk. Vandaar die associatie met Raymond.

Kids With Buns – Untitled

Het gaat goed met Kids With Buns. Misschien is dat wel de reden dat ze hun bandnaam tegenwoordig met hoofdletters schrijven. Met Untitled laten Amber en Marie een nieuwe kant van zich zien/horen.   

Single vier van het Vlaamse duo begint als een herfstige ballad met elegante zang van de instant herkenbare Marie van Uytvanck. Dan wordt het tempo iets opgeschroefd en kan er worden gedanst, maar a la Ultravox wel met vochtige ogen.

Over een album is nog niets bekend, wel over een tourtje. Dat speelt zich voornamelijk in België af, maar op 3 mei kun je Kids gaan zien in Paradiso Noord.  

Mitski – Working for the Knife

Let je even niet op is Mitski een -zeg maar gewoon- superster geworden!  Zo mag je iemand toch wel noemen wiens nieuwe clip binnen twee weken ruim twee miljoen views scoort op Youtube en maandelijks op Spotify net geen 8 miljoen luisterars trekt. Vergeleken bij Adele, Billie en Taylor is dat peanuts, maar in indie-land zijn dat gigantische scores.

Toen wij miss Mitski onder de aandacht brachten kregen zo’n zeven jaar geleden deden we dat met de waarschuwing er eigenlijk geen songs bestaan die representatief zijn voor de zangeres uit Brooklyn. Ze mag graag van de hak op de tak springen. En dat doet ze nog steeds. Er is geen genre dat ze niet heeft aan getikt, van stevige rock tot dromerige meisjes pop, ze heeft het allemaal gedaan en meer. Als er een rode lijn is dan is het de bevlogen bezetenheid waarmee ze muziek maakt. En haar stem die herken je meestal meteen.

Met Working for the Knife betreedt Mitski het ‘gothic’ territorium waarin we ook Angel Olsen en Sharon van Etten regelmatig tegenkomen. De nieuwe single van de Japans-Amerikaanse artiest is een spannende om niet te zeggen spooky semi-ballad met stemmige synths en een zangpartij waarin een onbenoemd verlangen doorklinkt. 

Over een nieuw album nog geen woord. Wel gaat Mitski weer optreden. Als support act heeft ze het prettig gestoorde Chai weten te strikken. Hopelijk komt deze combi ook onze kant op.

Imarhan – Achinkad

Musica exotica op Pinguin Radio! Imarhan is een van de bekendere Toeareg desert rock bands. De leden zijn afkomstig uit de Algerijnse woestijnstad Tamanrasset. De bandnaam betekent ‘de mensen waar ik om geef’.

Op nieuwe single Achinkad (Gazelle) klinkt Imarhan wat authentieker/traditioneler dan nauw verwante acts als Bombino en Tinariwen. Tenminste in de zacht en meerstemmig gezongen eerste helft van het nummer. In het up tempo tweede deel is de zang zo goed als vervangen door een  elektrische gitaar. Het slaken van de vreugdevolle kreetjes die je hoort heet in het Nederlands met een mooi woord ululeren. Het derde album van Imarhan komt eind januari uit.

Maart volgend jaar komt Imarhan naar Haarlem (Patronaat 19/3)  en Den Haag (Paard 21/3).

The Wombats – Ready for the High

Even lijkt het erop dat Matt Murphy als hardrocker uit de kast komt, maar dat blijkt mee te vallen. Na een voor hun doen opvallend stevig intro gaat The Wombats weer snel op standje indie-pop. Dat High uit de titel zou op Murphy’s stem kunnen slaan. Hij laat horen bijna net zo hoog te kunnen zingen als Barry Gibb. Ook noemenswaardig zijn de trompetten, die Ready for the High een feestelijk tintje geven.

Tegen het einde gaan de gitaren nog een keer te keer, maar dan zijn de kaarten al geschud. Er gebeurt veel in dit derde geslaagde voorschot op het nieuwe album van de band uit Liverpool. De release van ‘Fix Yourself, Not The World’ staat voor 7 januari.

The Linda Lindas – Oh!

The Linda Lindas werden in één klap wereldberoemd door een Youtube filmpje van een optreden in de Openbare Bieb van L.A. Wat je ziet is een gezellig rammelende punky multi-culti meidenband. De jongste is 11, de oudste 17.  Het liedje dat ze speelden heet ‘Racist, Sexist Boy’. De clip ging viral een kopstukken als Tom Morello, Flea, en Thurston Moore verklaarden zich fan.

Legendarisch punklabel Epitaph ontfermde zich over de meiden en nu zijn Bela, Eloise, Lucia en Mila bezig geschiedenis te schrijven. We hebben eerst even de kat uit de boom gekeken, gecheckt of de rappe faam van het viertal geen hype is. Maar dat lijkt niet het geval. Oh! is gewoon een erg leuk liedje dat in elk van de laatste vijf decennia uit had kunnen komen met als toegevoegde waarde de pret en toewijding van de Lindas.

Slash – The River Is Rising (Feat. Myles Kennedy and the Conspirators)

Slash en Myles partyen alsof het 1969 is op The River Is Rising. Met de nieuwe single kondigen de bloedbroeders de komst aan van de opvolger van Living The Dream uit 2018. Het nog titelloze album is zo goed als live in de studio opgenomen door Slash en Myles en de Conspirators. Precies zoals ze vroeger deden.

Volgens Slash is dit vierde album dat hij maakte met Myles en The Conspirators de beste tot nu toe. Hij zou natuurlijk gek zijn als hij anders beweerde, maar afgaand op de bruisende energie van The River Is Rising zou hij best wel een gelijk kunnen hebben.

Wie meer wil weten/horen of zien kan zijn/haar hart ophalen op Youtube. Daar zijn diverse clips te zien over het nieuwe project van Slash Hudson en co.

 

Priestgate – Bedtime Story

Priestgate is een drie singles oude band uit Noord Engeland, uit een klein dorpje in Oost Yorkshire om precies te zijn. De streek van herkomst is belangrijk, want Noord Britse bands hebben vaak een eigen klankkleur. Dat zal met hun dialect te maken hebben en wie weet ook met het klimaat. 

Veel bands uit de regio klinken donker, robuust en serieus. Zo ook Priestgate dat een eigentijdse vorm van gothic rock presenteert, anders gezegd meer dan een beetje op The Cure lijkt. Qua gitaarsound dan. Zanger Rob Schofield heeft zijn eigen bronzen timbre. Voor een beginnende band klinkt Priestgate opvallend dynamisch en zelfverzekerd. File under veelbelovend.