Author: Flip van der Enden

Parquet Courts – Black Widow Spider

We hebben even getwijfeld of we Black Widow Spider wel moesten gaan draaien. De titel is veel belovend, maar de track zelf steekt wat gewoontjes af tegen de dansexperimenten van Plant Life en Downtown Pace.

Maar na herhaalde blootstelling zijn we toch tot de conclusie gekomen dat er met Black Widow Spider toch genoeg te versmaden valt om ook deze nieuwe single mee te nemen. De New Yorkers leken op de danstoer, maar dus niet helemaal. De derde single van het zesde album van Parquet Courts is een prettig deur-denderend nummer, met weinig vet aan het bot, op een psychedelisch gitaartje na dan dat halverwege opduikt. 

Het album Sympathy For Live is er over een kleine twee weken. 

Doug Tuttle – For Tomorrow

In de fuzzy gitaarsolo in For Tomorrow klinkt nog nog iets door van Doug Tuttle‘s verleden als psychedelicus, maar verder is zijn nieuwe single redelijk recht toe recht aan. Tuttle voerde ooit een band aan, Mmoss die er al na een goed ontvangen, maar slecht lopend album de brui aan gaf. Hopelijk heeft hij een goede baan naast zijn muzikantenschap, want van zijn solo-activiteiten zal hij ook niet makkelijk rond kunnen komen.

De vier albums die Doug Tuttle onder eigen naam uitbracht hebben hem ook niet veel meer opgeleverd dan goede recensies en bescheiden airplay. Gebrek aan kwaliteit kan niet de rede zijn voor Doug’s flops. Hij heeft een prettige stem en een stijl ergens tussen Tom Petty en Kurt Vile in.

Bij de ene artiest laat een doorbraak gewoon wat langer op zich wachten dan bij de ander. De pophistorie leert ook dat hardlopers doodlopers zijn en de artiesten met een lange adem vaak de beste. Er is dus nog hoop voor mister Tuttle (misschien moet hij zich wel een alias aanmeten), zeker als hij zulke sterke songs blijft produceren als For Tomorrow.

Courtney Barnett – Write A List Of Things To Look Forward To

Altijd een optimistje die Courtney Barnett. Single drie alweer van album vier is een korte en muzikaal bondige filosofische verhandeling over de vergankelijkheid des levens.

Het tempo ligt vrij hoog voor Courtney’s doen. Ook opvallend zijn de ruime porties gitaar waarmee Write A List Of Things To Look Forward To is doorspekt. Courtney’s antwoord op de stekeligheid van het bestaan is vriendschap. Write A List Of Things To Look Forward To is miss Barnett ten voeten uit, maar in tempo en sfeer toch anders dan Rae Street en Before You Gotta Go, de andere vooruitgestuurde songs van haar ThingsTake Time, Take Time album. Courtney#4 komt uit op 12/11. 

White Lies – As I Try Not To Fall Apart

Het is altijd even wennen, zo’n nieuwe White Lies single. Ze lijken namelijk vaak nogal veel op de vorige. Op het eerste gehoor dan. Na een paar keer draaien beginnen de verschillen op te vallen.

Min of meer vaste prik zijn een synthesizer intro gevolgd door een drumbreak, de cue voor zanger Harry McVeigh om in te vallen met zijn gebronsde stemgeluid. De tekst is uiteraard altijd anders, net als de melodieën, maar zo goed als standaard is in White Lies songs is de energie, positieve energie mogen we wel zeggen. As I Try Not To Fall Apart heeft weer zo’n drive waarvan je op het puntje van je stoel gaat zitten, een sterke spanningsboog die toe het einde toe wordt volgehouden.

De nieuwe single gaat daarin vrij ver. Er zitten nauwelijks adempauzes in As I Try Not To Fall Apart en ook geen solo’s af andere tierelantijnen. De band houdt het zakelijk tot het einde in zicht komt, dan geeft McVeigh de instrumentalisten een beetje ruimte, maar niet veel. Het effect is bijna hypnotisch en het resultaat alweer een goede nieuwe single van White Lies.

Nieuw album 18 februari.

Concerten 17 april Paradiso, A’dam. 18 Oosterpoort, Groningen. 20 april Maassilo, Rotterdam.

Palace – Lover (Don’t Let Me Down)

Palace is een eigentijdse versie van The Moody Blues; leveranciers van gedragen romantische ballades. Maar waar The Moodys nog wel eens de grens van kunst naar kitsch overschreden blijft Palace net aan de goede kant.

Voeg een paar violen toe aan de mix van Lover (Don’t Let Me Down) en we zouden het nummer nog met geen tang willen aanraken, maar zoals het nu is het precies goed; een semi-symfonisch, zacht golvend liefdelied dat wordt gedragen door piano en gitaar en net genoeg galm voor zanger Leon Wyndham om in rond te dwalen zonder te verdrinken. Die Wyndham daar draait het om. Hij is gezegend met een natuurlijke falsetstem, die hij op Lover (Don’t Let Me Down) met smaak en gevoel inzet.

Lover (Don’t Let Me Down) is net als vorige single Gravity een voorbode van het nieuwe Palace album, Shoals (21/1/22). Op 6 maart sluit Palace het Europese deel van hun wereldtournee af met een optreden in Paradiso.

Elbow – The Seldom Seen Kid

Elbow schept verwarring door hun nieuwe single de zelfde titel te geven als hun inmiddels alweer 13 jaar oude doorbraakalbum. The Seldom Seen Kid was het album waarop de Britse band definitief zijn draai vond.

Is het een marketing truc, een poging om een persmomentje te creëren voor een band die toch wel iets van zijn oude luister heeft verloren? Misschien wel. De eenvoudige verklaring van de band zelf is dat de nieuwe single als ook het oude album is geïnspireerd door een en de zelfde persoon, de enigmatisch muzikant uit Manchester, Bryan Glancy.

Iets van een poging om (g)oude tijden te laten herleven is het dus wel, ook omdat het stemmige The Seldom Seen Kid niet had misstaan tussen songs als Grounds For Divorce, One Day Like This en vooral Mirrorball. Aan de andere kant is de nieuwe single een van de beste nummers van Elbow sinds het album uit 2008; weinig opsmuk, veel emotie en met ouderwetse overtuiging gezongen door Guy Harvey.

Het nieuwe Elbow album gaat Flying Dream 1 heten en komt uit op 19 november.

Zig Zag – I Care About

Het sneeuwt de laatste tijd punk c.q. garagebands met een meid aan het roer. Het is onderdeel van de langverwachte en welkome inhaalslag van de dames aan het veel te lang door mannen gedomineerde popfront.

Toch weet Zig Zag op te vallen – vanwege de geaardheid der leden, vijf queers- maar ook door de positieve energie die hun nieuwe, pas derde single uitstraalt. Om precies te weten hoeveel het Australische Zig Zag wel niet van ons houdt, moet je even op Youtube gaan kijken. Een goede bui is verzekerd.

The Mysterines – Hung up

The Mysterines, onthou die naam, dan kan je over een paar maanden zeggen dat je de band uit Liverpool al lang kent, want gehoord op Pinguin On The Rocks. Dat het kwartet onder de strenge leiding van Lia Metcalfe hoge ogen gaat gooien  staat na twee EP’tjes en een paar losse liedjes wel vast.

Het vers van de pers gerolde Hurry Up is Mysterines in optima forma; een schurende rocksong met een punky randje en poppy afdronk. Het zijn de krachtige songs, de poeha waarmee er wordt gerockt, maar vooral de bij vlagen angstaanjagend duistere stem van miss Metcalfe die de band boven de massa uittillen. Lia ziet er superlief uit met haar melancholieke blik, maar als je haar hoort zingen blijkt ze het type waarvoor je de gordijnen dicht en de deur op het nachtslot doet.

Twee jaar na het eerste levensteken is het eerste album is in zicht. Het debuut van The Mysterines heet ‘Titled, wat zo iets betekent als van adel’ en komt  maart volgend jaar uit.

BC Camplight – I’m Alright In The World

Een ‘musician’s musician’ is een muzikant die vooral door zijn/haar collega’s wordt gewaardeerd, maar door het publiek nog moet worden ontdekt. Vaak gebeurt dat pas na zijn/haar verscheiden. Denk aan John Prine. Ook BC Camplight is zo’n musician’s musician. ‘Waar haalt hij het vandaan?’ is een korte samenvatting van de bewonderende commentaren van collega’s op Youtube naar aanleiding van zijn nieuwe single I’m Alright In The World.

BC, Brian Christinzo is een Amerikaanse zanger-songschrijver met bijna vijf albums op zijn naam. Ondanks deze flinke output geniet hij in popkringen vooral bekendheid omdat een deel van zijn oude backingband is opgegaan in The War On Drugs en vanwege zijn bijdragen aan het Epic album van zijn Sharon van Etten. Van alle songs die hij sinds 2005 heeft uitgebracht heeft er maar ´´´´´e´en meer dan een miljoen plays, het ook door ons gedraaide I’m Desperate. Die titel typeert de man, zelden zit het BC mee. Gelukkig is hij wel een doorzetter en zit hij dankzij of ondanks die rampspoed nooit om materiaal voor songs verlegen.

Blijkens de titel van zijn nieuwe single, I’m Alright In The World heeft hij zich of in zijn lot geschikt of zit het hem de laatste tijd een beetje mee. Er van uit gaande dat de tekst auto bio is natuurlijk, maar dat lijkt wel het geval. De hoofdpersoon, die tot de conclusie komt dat hij Alright In The World is heet net als de auteur Brian.

Die voorzichtig optimistisch toon hoor je terug in de muziek van het ruim opgezette I’m Alright In The World met zijn prettige shuffle beat, Beach Boys achtige vocalen en proggy-rocky gitaarpassages. En die sample; is dat een een baby of een kat? Daarover zijn we nog niet helemaal uit. Wel over het feit dat BC Camplight veel meer aandacht verdient. Liefs bij leven.

Johnny! – Make It Right

Johnny! is zo goed als onvindbaar. Het helpt als je een ! achter de naam zet, maar niet veel. De schaarse info die er is hebben we van Spotify. Daar staat te lezen dat Johnny! een band is met Ghanese roots gevormd door muzikanten die met Ebo Taylor en de Franse band Rob hebben gespeeld.

De eerste is een gigant inde Afrobeat sfeer, de tweede een Frans combo a la Air. Geen van de musici heet overigens Johnny. Make It Right probeert het beste van twee werelden te combineren en komt daar vrij ver in. Aan de stem en percussie hoor je de Afrikaanse afstamming, de songstructuur en de alom aanwezige gitaren zijn weer westers. De boodschap, ‘Make It Beter, Do It Right’ is universeel.