Author: Flip van der Enden

Foxlane – excuse me/off grid

Foxlane? Is dat niet die band van Peaky Blinders? Jazeker. Het zou echter zonde zijn als dat de enige claim to fame van de Nijmegenaren zou zijn en blijven.

Zoals nieuwe single excuse/off grid laat horen hebben de mannen echt iets te melden, en de ambachtelijke vaardigheid om dat op een aansprekende en overtuigende manier te doen. Het is vrij moeilijk je vinger op excuse me/off grid te leggen. Er gebeurt namelijk nogal wat; een sfeervolle zangpartij wordt afgewisseld met mooie instrumentale passages, beheerst en met smaak gespeeld en gearrangeerd. Door de diverse tempowisselingen en schuivende accenten op verschillende instrumenten heeft excuse me/off grid wel iets symfonisch of prog-rockerigs.

Lang verhaal kort, ze kunnen wel iets die Foxlanes. Maar dat wisten we natuurlijk al. Je wordt niet zomaar gevraagd om een liedje in te leveren voor de Peaky Blinders soundtrack.

Tape Toy – Tired

Tape Toy heeft het concertloze tijdperk aangewend om een album op te nemen, hun debuut. Tired is het eerste voorproefje en doet precies wat hij moet doen; sterke trek opwekken naar meer.

Je herkent direct de band die clubs op hol en festivalweides in beweging bracht met songs als Crazy Bae en Dive Deeper. Maar. Waar die songs vooral leuk en lekker waren laat Tired een onbekende kant van Tape Toy horen. De nieuwe single is net zo strak en compact als eerder werk, maar heeft een afdronk die je melancholiek zou kunnen noemen of beschouwend. Daarmee laat Tape Toy horen dat ze meer zijn dan een leuk bandje. Hoeveel meer hopen we later dit jaar te ontdekken.

FEET – Busy Waiting

Nieuwe FEET single, Busy Waiting is zo’n lekker niks aan de hand rockertje met swagger gebracht door een band die eerder onze handjes op elkaar kreeg met English Weather.

Busy Waiting dat klinkt als een mix tussen The Clash en The Ramones gaat over het wachten op iemand die niet weet wat opschieten is. Irritant. De nieuwe single van het aanstormende Brit-rock kwintet komt van een EP, Walking Machine die begin augustus ten doop zal worden gehouden

Courtney Barnett – Rae Street

Dat je helemaal geen goede zanger(es) hoeft te zijn om toch goed te kunnen zingen bewijst Courtney Barnett maar weer eens met haar nieuwe single. Op Rae Street volgt ze haar beproefde recept van lui voorgedragen teksten met autobiografisch inslag. Het verschil tussen couplet en refrein is arbitrair en ook sfeer en tempo blijven tot het slot vrijwel onveranderd.

En toch weet ze weer te boeien. Courtney is een aanhanger van de Lou Reed School, de grondlegger van de mompelrock. Al is er niks mis met Rae Street, het is toch wel te hopen dan haar nieuwe album wat meer ontwikkeling laat horen, wat meer variatie ook.

Los van een covertje hier en daar en een unplugged EP is Rae Street het eerste nieuwe nummer van de queen van de Australische indie-scene in 3 jaar. Het is de voorloper van Courtney’s derde (solo)album dat de berustende/fatalistische titel ‘If It Takes Time, It Takes Time’ draagt. Ze produceerde de plaat samen met Warpaint drummer, Stella Mozgawa. Releasedatum 12 november.

Quicksand – Brushed

Voor het ontstaan van Quicksand moeten we helemaal terug naar het jaar des heren 1990. Oprichter Walter Schreifels was toen al even bezig met herrie maken. Quicksand was zijn derde band. Er zouden er nog zo’n velen, nou ja vier volgen. Plus een album onder eigen naam.  Met wie Walter ook in zee ging, hij struinde zelden ver van de New Yorkse hard core scene waarvan hij een van de ereleden is/was.

Quicksand was zijn hoofdband tot 1995. Toen twee albums niet het verlangde effect sorteerden gaf hij de brui aan de band. Koud twee jaar later probeerde hij het nog een keer. Zonder album en ook zonder succes. Dan spoelen we snel door naar 2012, het jaar waarin Quicksand weer de baan op gaat. Een nieuw album zou nog vijf jaar op zich laten wachten. ‘Interior’ verschijnt bijna een kwart eeuw na het debuut van de band.

Doorstotend naar het heden mogen we het heugelijke bericht melden dat er een nieuw, vierde Quicksand album in aantocht is. De plaat gaat Distant Populations heten. Daarvan is Brushed het derde (en beste) lokkertje. Wie in Brushed de zelfde band herkent van Fazer (1993) of Thorn In My Side (1997) is van harte welkom in ons popquiz-team.

Brushed opent met een elektronisch behandelde drum, de man die dan begint te zingen is ouder en wereldwijzer, melodieuzer ook dan de punk uit de jaren 90. Brushed heeft zelfs wel iets van oud collega Kurt C.

De tijd heeft niet stilgestaan en Quicksand duidelijk ook niet. Nu maar hopen dat Schreifels niet weer de stekker uit de band trekt.

Ducks Ltd. – 18 Cigarettes 

De makers van de 30ste IJsbreker van annus horribilles 2021 luisteren naar de naam Ducks Ltd. Er zijn twee Ducks. Ze hebben als standplaats Toronto. Canada dus. En dat is te horen. Hoe dan? Hoor ik je vragen. Bestaat er iets als een Canadese sound? Ja en nee. Canadezen klinken vaak Engels en Amerikaans tegelijk, een beetje ‘the best of both worlds’. Tenminste de Canadezen uit het oostelijke deel van het land. Die uit het westen klinken net zo Amerikaans als hun zuiderburen.

Zo Ducks Ltd heeft zowel iets weg van the Smiths als van The Strokes. Iets New Yorks en iets Manchesters. Zelf zeggen ze dat nieuwe single 18 Cigarettes ge-ent is op een song van Oasis. Toch is hun muziek niet derivaat en ook geen imitatie. Ducks Ltd heeft een eigen draai en in de personen van Tom McGreevy een zanger met een herkenbaar (nasaal) stemgeluid en in Evan David Lewis een gevorderd gitarist. Retro is het wel. De gitaren jengelen zoals ze eind vorige eeuw deden en de song sluit aan bij een lange indie-traditie.

Duck Ltd bracht begin dit jaar een EP uit, in oktober volgt het debuutalbum. Aan songs geen gebrek lijkt het, en dat is altijd een goed teken.

The War On Drugs – Living Proof

The War On Drugs verkent op hun nieuwe single de grens tussen fraai en saai. Living Proof is zo’n nummer dat voorbij is zonder dat je er erg in hebt. Maar. Als je aandachtig luistert dan hoor je toch wel mooie dingen hoor! Living Proof is een Americana ballad in de traditie van Dylan, Springsteen en Petty. Maar zo down en out als Adam Granduciel op Living Proof klonken zij zelden.

Tegen een naakt decor van piano, gitaar en melotron horen we Granduciel op zijn kwetsbaarst, zingend over de pijn van een liefde die niet heeft mogen zijn.

Na een introvert intro gaat het tempo een beetje omhoog, ook zwelt het volume enigszins, maar het blijft allemaal uiterst kalm, cool en beheerst. Wanneer Granduciel er verbaal niet meer uitkomt, laat hij zijn gitaar spreken. Ook zijn solo is zo laid back als JJ Cale op een lome zondagochtend. Het slot overvalt je bijna zo plots is het.

Met zijn speeltijd van nog geen vijf minuten is de nieuwe single voor TWOD begrippen aan de korte kant. Het zou daarom goed kunnen dat Living Proof onderdeel is van een langer epos. Eind oktober weten we meer. Dan verschijnt  de opvolger van het vier jaar oude A Deeper Understanding onder de titel I Don’t Live Here Anymore.

Als alles goed gaat is The War On Drugs volgend jaar april te zien in de Ziggo Dome.

The Reytons – Expectations Of A Fool

‘Echte Engelse arbeiders muziek’, verzucht een fan in de ‘comments ‘ op Youtube bij de leuke clip van Expectations Of A Fool. En zo is het. De nieuwe single van The Reytons is een springerige no nonsensenummer zoals Madness ze maakte in hun post ska periode. Of een volksbuurt versie van Arctic Monkeys.

De Noord-Engelse band is na een paar EP’s en een klein dozijn singles toe aan hun officiële albumdebuut. Daarvan is Expectations Of A Fool het zeer naar meer smakende voorproefje. De eerste langspeelplaat van The Reytons gaat Kids Of The Estate heten. Eind september komt hij uit.

TESSEL – Boulevard

Nieuwe Tessel single, Boulevard is weer zo’n heerlijk zonovergoten niks aan de knikker, handen in je zak slenternummer waar de Utrechtse band patent op heeft.

Tessel geeft zelf het ideale moment aan om Boulevard op je oortjes te hebben, flanerend op een blvd vlak voor zonsondergang. Het enig wolkje aan de lucht is de twijfel of de liefde wel wederzijds is. Met zo’n lekker liedje als Boulevard lijkt een happy end gegarandeerd.

Villagers – So Simpatico

The First Day, de eerste single van het nieuwe Villagers album is mooi, de tweede So Simpatico is mooi en bijzonder, een zeven minuten lange gospeltrack, inclusief koor die niet had misstaan op een van de vroege albums van Van ‘the man’ Morrison, zeg Astral Weeks.

Bijzonder is ook de sax-solo die makkelijk de helft van het nummer in beslag neemt. Op de albumversie dan, de single edit houdt op voordat de sax zijn intrede doet. Dat So Simpatico wel degelijk het werk is van de maker van Trick of The Light, en Nothing Arrived komt door de niet mis te verstane stem van dorpshoofd, Conor J O’Brien.

Fever Dreams, het nieuwe, zevende album van Villagers verschijnt op de dag dat Conor & co te zien zullen zijn (deo volente) op Down The Rabbit Hole, 20 augustus is dat. Een week later staat Villagers in het Burgerweeshuis te Deventer.