Author: Flip van der Enden

Big Red Machine & Anaïs Mitchell – Latter Days

Big Red Machine is een speeltje van Justin Vernon van Bon Iver en Aaron Dressner van The National. Anaïs Mitchel maakte naam met haar adembenemende indie-opera, Hadestown waarop Vernon een van de prominente gastzangers is.

De eerste single van het nieuwe, tweede Big Red Machine album is zo’n song waarvan je weet dat hij nieuw is, maar klinkt alsof je hem al jaren met je meedraagt. Latter Days is een statige ballade met een piano als meest prominente instrument. De focus ligt op het duet van Anaïs en Justin. Zij zijn zijn dit jaar allebei 40 geworden. Dat verklaart misschien de nostalgische tekst over jeugd en andere dingen die voorbij gaan.

Het nieuwe Big Red Machine album heet ‘How Long Do You Think It’s Gonna Last’ en staat voor eind augustus. Voor het zover is zullen er nog meer songs vooruit worden gestuurd, hopelijk allemaal van een zelfde eeuwige schoonheid als Latter Days.

Geese – Disco

Geese is een nieuwe band uit Brooklyn waarvan de verwachtingen hoog gespannen zijn. Er wordt door toonaangevende sites als Pitchfork en Stereogum zo hoog van de toren geblazen dat het gevaar van een hype op de loer ligt.

Of Geese echt zo goed is als wordt beweerd weten we pas over een single of twee, drie. Maar de aftrap is raak. Disco is een grillig, rusteloos, intellectueel en ondanks de titel on-dansbaar gitaarnummer van ruim zes minuten. De stijl hangt ergens tussen post-punk en art-rock. Aan ambitie geen gebrek.

De verwachtingen zijn mede zo hoog gespannen, omdat de bandleden nog maar net van Highschool zijn en de band is gecontracteerd door Partisan Records, dat zich met IDLES, Fontaines DC en Chubby & The Gang toonaangever mag noemen op het gebied der der (post) punk-achtigen.

You Me At Six – Read My Mind

Zanger Josh luistert al jaren niet meer naar gitaarmuziek. Gitarist Dan is geobsedeerd door dance en r&b. Wees gerust You Me At Six fans, te horen zijn deze branchevreemde invloeden niet. Nou ja, nauwelijks.

De gestroomlijnde nieuwe single Read My Mind is heel erg 2021, maar rockt tegelijk zoals de Britse metal-mannen nu al zeven albums doen; wild en opwindend.

Read My Mind is een van de extra’s op de vers verschenen Deluxe heruitgave van het begin dit jaar verschenen SUCKAPUNCH album. Het nummer was bedoeld voor die plaat, maar haalde net niet de eindselectie. Dom dom dom denken de mannen nu, want Read My Mind is een juweeltje. En het bewijs dat You Me At Six net zo van stilstaan houdt als hun fans van stilzitten. Niet dus.

Max Jury – Leaving Song

Max Jury is wonderlijk genoeg zijn echte naam. Maxwell Jury is een 29 jarige muzikant uit Des Moines in Iowa. Zijn derde album is aanstaande. Leaving Song is een voorproefje, dat het water in de mond doet lopen.

Max heeft een zachte, feminiene stem die uitermate geschikt is voor weemoedige liefdesliedjes. Dat weet Max zelf ook want hij grossiert er in. Zijn debuutalbum uit 2016 was zeer succesvol, de opvolger een stuk minder. Mogelijk had hij een acute aanval van  het ‘moeilijke tweede album syndroom’. Getuige het elegante Leaving Song lijkt hij nu geen van last meer te hebben van faalangst of prestatiedwang. De single klinkt zo relaxed als een luiaard op valium. Muziek voor hittegolven.

AA Sessions, paperflag – Everyone Loves A Woman (feat. CLT DRP, PROJECTOR, Ergo Smith)

Ergens op het Engelse platteland staat een studio, die wordt gerund door een wisselende groep muzikanten. Ze noemen zich -vrij naar Anonymous Alcoholics- AA Sessions. Erg anoniem zijn de muziekmakers overigens niet. Hun namen worden per track vermeldt. Alleen hebben tot nu toe nog maar weinig mensen van gehoord van paperflag, CLT DRP, PROJECTOR en/of Ergo Smith.

Aanvankelijk hanteerde de club de regel dat ze nooit langer aan een nummer mochten werken dan één dag. Dat hielden ze goed vol. Ook omdat er weinig afleiding was. De studio ligt zo geïsoleerd dat er geen internet is, zelfs geen telefoonbereik. Wel staat het bier koud en kan wie wil een duik nemen in een koffer met chemische versnaperingen. Een selectie van de eendag-opnamen verscheen in 2019 in het kader van Record Store Day op LP.

En toen kwam Corona en werd alles anders. Er doken minder muzikanten op en de eendag- regel werd verlaten. Tenminste zo lijkt het. Het is schier onmogelijk dat het door An.Knee van PROJECTOR gezongen Everyone Loves A Woman in één etmaal is opgenomen en gemixt. De nieuwe single van de vriendenclub is een geïnspireerde, gedetailleerde, ietwat industrieel getinte ballad, waar zo te horen heel wat uurtjes werk in is gaan zitten. Welbestede uurtjes. We hopen dan ook dat AA Sessions een nieuwe regel invoert. Dat deze club voorlopig even bij elkaar blijft.

Karpov not Kasparov – Memory

Karpov not Kasparov maakt dansmuziek voor denkers. Dat kan ook moeilijk anders met zo’n naam. Wie niet zo bekend is met het nobele schaakspel zowel Karpov als Kasparov zijn grootmeesters in de sport. Beiden zijn van Russische afkomst. Waarom de voorkeur van Karpov not Kasparov naar de eerste uitgaat en niet naar de laatste, die heeft hem tenslotte van de troon gestoten laten we even in het midden.

Karpov not Kasparov komt uit Roemenië. Het duo is een jaar of zeven actief en gaat er niet zonder reden prat op dat ze in 38 van de 51 Europese landen heeft opgetreden. En in Rusland en Israel. In ons land stond Karpov not Kasparov in 2019 op ESNS en ADE.

Het lijkt er op dat Memory de voorbode is van een derde album van de schaakliefhebbers. De single is een geslaagd staaltje retro electro met zang, die herinneringen oproept aan het Duitse Kraftwerk, het Japanse Yellow Magic Orchestra en het Belgische Telex.  Ondanks hun reislustigheid is het duo nog niet erg bekend. Hopelijk brengt Memory daar verandering in.

 

Indigo de Souza – Kill Me

Indigo de Souza is een geval apart. In nieuwe single Kill Me zingt ze bijvoorbeeld dat je je moeder moet bellen en zeggen dat je van haar houdt. ‘En bel dan gelijk ook maar even de mijne met dezelfde boodschap’. Moeders zal in haar sas zijn. Maar een paar maten later zingt ze, ‘Fuck Me Till My Brains Start Dripping’. En weg is die glimlach.

Waarschijnlijk moeten we de tekst van Kill Me niet als autobiografisch zien, maar beschrijft Indigo een ongezonde verhouding met potentieel rampzalige afloop. De ietwat morbide fantasie van de zangeres-songwriter uit North Carolina vindt zijn weerslag op de hoes van de Kill Me single. Daarop zien we twee blote zeg maar zombies in iets wat lijkt op een gangpad in een tuincentrum. 

De vorm waarin miss de Souza haar ongebruikelijke fantasieën giet is die van een rocksong met extra veel gitaar. Ze zingt met een aan hysterie grenzende stem. Kill Me eindigt met een uitbundig koor, waarschijnlijk omdat in de titel geuite de wens van de protagonist niet is uitgevoerd. Of wel.  

Op papier lijkt Kill Me van Indigo de Souza een draak van een song, in werkelijkheid betreft het een intrigerend nummer van een onalledaags talent.

 

St. Solaire – Again (you=me)

you = me, spreek uit ‘you equals me’ is de titel van het debuutalbum van St. Solaire. Het is ook de subtitel van de single waarmee de Rotterdammers de laatste twijfelaars wil overhalen om naar hun album te luisteren. Again (you=me) is een prima paard om de kar te trekken, want bevat alle elementen die St. Solaire bijzonder maken en waarmee de band zich onderscheidt van de concullega’s.

Het kwartet uit de havenstad is actief sinds 2015. In die tijd heeft de band zich bekwaamd en geschaafd aan een sound die vrij uniek is in Nederland indie-land. St. Solaire zoekt zowel de verdieping alsmede een zekere stijl, niet stijl als in genre, maar stijl zoals bijvoorbeeld die Bryan Ferry heeft. Hun songs zijn verzorgd, goed gedoseerd en uitgedacht.

Ondanks de aandacht voor vorm draait het bij St. Solaire om emotie, die is direct en oprecht. Wie van mosh-pits en stagediven houdt is bij Geert van Emden c.s. aan het verkeerde adres, maar voor een schemeravond met een cocktail in de ene hand en die van je geliefde in de andere is er nauwelijks een betere band denkbaar dan St Solaire.

Magnetic Spacemen – PRA

Magnetic Spacemen laat op PRA hun innerlijke Ramones de vrije loop. Ondanks de beperkte tijdsduur van nog een twee minuten heeft PRA alles wat het hebben moet, een intro als een startschot, een primitief maar doeltreffend refrein en een gitaarsolo waar rook van af komt. Dit alles gespeeld met een snelheid waar Verstappen jaloers op zal zijn. De Zwolse rammelaars hebben het hem weer geflikt.

Queen’s Pleasure – Empty Occasion

Track nummer 7 van het Amsterdamse Queen’s Pleasure is misschien wel de meest melodieuze van het stel. Het zal de zomer zijn.

Empty Occasion begint met een gitaarlick die op zich al de moeite waard is, maar wat volgt is ook niet mis; een fijn met kopstem gezongen refrein, zomerse koortjes en genoeg tempowisseling om zowel de dansers als de luisteraars bij de les te houden. Kortom alweer een prima plaatje van de puikste powerpopband van polderland.