Author: Flip van der Enden

Chelsea Wolfe – Diana

Dark Night’s Death Metal is een serie stripboeken uit de koker van DC Comics, de uitgeverij van o.a. Batman, Superman en Wonder Woman. Filmcomponist Tyler Bates, voormalig gitarist van Marilyn Manson, maar vooral bekend als soundtrack producer van de John Wyck cyclus en The Guardians of the Galaxy serie heeft het plan opgevat en uitgevoerd om een soundtrack te maken bij de graphic novels.

Daarvoor heeft hij een beroep gedaan op een aantal eigentijdse herrieschoppers waaronder Manchester Orchestra, HEALTH, Mastodon en Chelsea Wolfe. Manchester Orch. draaien we al, vanaf nu staat Miss Wolfe’s Diana ook op de playlist.

Uit elementen als folk, blues, metal en gothic brouwt miss Wolfe een genre dat je heksenrock zou kunnen noemen. In haar wereld winnen de boze stiefmoeders, komen verdwaalde kinderen nooit weerom en breken de glazen muiltjes. Qua sfeer, sound en onderwerpen is Chelsea  meer POTR en Aardschok dan PI, maar op zijn tijd een stukje onheilspellende herrie is best welkom toch?

En onheilspellend is Diana zeker. Het nummer klinkt alsof het is opgenomen in de kerkers van een spookkasteel en gemixt in een betonmolen. Tegen dat duistere decor speelt Chelsea de vermoorde onschuld.

Joywave – The Inversion

Zoals een bekend filosoof ooit opmerkte heeft alle nadeel zijn voordeel. Zo ook dat Corona gedoe. Het voordeel daarvan is dat muzikanten plotseling een hoop vrije tijd hadden, want geen optredens. De blessuretijd konden ze besteden aan het schrijven en opnemen van nieuwe liedjes. Zo komt Joywave nu al met een nieuwe EP terwijl de band normaal gesproken gaten van meerdere jaren laat vallen tussen twee releases. De Every Window Is A Mirror EP komt dus uit terwijl het vorige album nog warm is. Bij wijze van spreken.

En hoe klinken de All American boys ten tijde van Corona? Op de eerste drie songs van de EP als vanouds speels en poppy. Op het sluitstuk, The Inversion gaan alle sluizen open en ontvouwt zich een nummer van Olympische proporties. Zanger Dan Armbruster zingt op orkaankracht en de rest van de band doet niet veel voor hem onder. Stadion rock in optima forma. Laat die tour maar beginnen.

Slothrust – Once More For The Ocean

Once More For The Ocean is een cadeautje van de oceaan, de Atlantische aan Leah Wellbaum, de zangeres, gitariste en songschrijver van Slothrust. Leah zat niet zo lang geleden of haar favoriete plekje aan de kust van New Hampshire in Massachusetts naar de zee te staren toen het nummer haar vrij letterlijk kwam aan waaien, eerst de baspartij, daarna de melodie en zo goed als tegelijkertijd de tekst. De gitaarsolo’s heeft ze er later bij verzonnen. Hoezo inspiratie?

De uitvoering van Once More For The Ocean weerspiegelt het gemak waarmee het nummer is ontstaan. Er is helemaal niets gekunsteld aan de opwindende drieënhalve minuut durende powerpopsong die aanvangt en eindigt met een gesmeerde gitaarsolo. Er zullen vast wel mensen zijn die moeite hebben met het effect op Leah’s stem, maar dat is gewoon even wennen.

Slothrust schuurt al vijf albums tegen een definitieve doorbraak aan. Het zou mooi zijn en verdiend als Once More For The Ocean voor laatste duwtje zorgt. Album 6, Parallel Time komt op 26 juli uit.

Pip Blom – Keep It Together

Pip Blom begon ooit als solo-artiest. Voor optredens had ze een band nodig. De eerste die ze rekruteerde was haar broer, Tender op gitaar. In de persoon van Gini Cameron vond ze de ideale drummer. Het kwartet werd compleet met de komst van Darek Mercks op bas.

Zoals dat gaat als het goed is groeiden Pip en begeleidingsband aan elkaar vast en is de band nu een organisch geheel. Som der delen enzo.

Hoe echt en hecht The Pip Bloms wel niet zijn geworden laat nieuwe single Keep It Together horen. De band heeft op alle fronten winst geboekt; compositie, arrangement en niet op de laatste plaats ook de uitvoering. De lol die van Keep It Together afspat is niks minder dan aanstekelijk. Dat geldt overigens ook voor de bijbehorende clip.

Met deze nieuwe Pip hit komen we de zomer wel door, zeker met de wetenschap dat na de zomer ook nog eens het nieuwe album uitkomt.

King Gizzard & The Lizard Wizard – Shanghai

King Gizzard had misschien beter King Chameleon kunnen heten. Zo makkelijk een Kameleon van kleur kan verschiet zo verandert de band van stijl. Op Butterfly 3000, het 18e album van KGTLZ is slechts met moeite de band te herkennen van gitaar zwangere meesterwerken als Gamma Knife en O.N.E. De gitaren zijn niet allemaal aan de wilgen gehangen, maar die er zijn worden vaak omgeleid via allerlei randapparatuur zodat ze meer als synthesizers dan als gitaren klinken. De toetsenist heeft het sowieso erg druk.

Gelukkig klinkt de band nog steeds alsof de bandleden als kind in een ketel met toverdrank zijn gevallen. Het is niet makkelijk een favoriet te kiezen van het veelkleurige album, maar onze voorkeur gaat voorlopig even uit naar het exotische Shanghai dat inderdaad klinkt zoals de titel doet vermoeden, een beetje Chinees.

Matthew E. White – Genuine Hesitation

De Grote Vriendelijk Freak Matthew E. White laat weer eens iets van zich horen. Zijn eerste kik in zes jaar is een opgewonden en volgepropt epos dat wel iets weg heeft van Frank Zappa in diens disco periode.

Genuine Hesitation verscheen eerst in de albumversie van ruim zeven minuten. We hebben nog even getwijfeld of we die niet moesten draaien, maar hebben besloten dat dat toch iets te veel van het goede is. De single edit is precies hetzelfde minus het vage intro en het niet minder zweverige instrumentale outro. Wat er overblijft is al intens genoeg.

Veel nieuwe zieltjes zal White niet winnen met dit nummer, maar het feit dat hij terug is vinden we belangrijk genoeg om Genuine Hesitation toch even op de playlist te zetten. Het eerste nieuwe M.E.W. album in zes jaar – in de tussentijd is hij vooral druk geweest als producer voor o.a. Natalie Prass en Bedouine en als duetpartner van Flo Morrisey- gaat K-Bay heten en wordt in september verwacht.

SUUNS – Witness Protection

Het Canadese SUUNS houdt zich op aan de experimentele kant van het indie-spectrum. Nieuwe single Witness Protection is redelijk representatief voor het binnenkort vijf albums omvattende oeuvre van SUUNS.

Het nummer bestaat uit verschillende delen, maar een refrein ontbreekt. De sfeer is duister, de instrumentatie minimaal als in minimal, de zang is omgeleid en zo heeft de productie nog wel meer hitparade-vreemde elementen. Toch is is de som der delen goed behapbaar. Fans van SUUNS zullen Witness Protection zelfs toegankelijk noemen. Voor hun doen dan.

De nieuwe single is de wegbereider van het voornoemde vijfde album. Dat komt op 3 september uit en gaat onder de titel Witness.

Pip Blom – Keep It Together

Begon Pip Blom ooit als een solo ding inmiddels is Pip Blom een band waarin de naamgeefster nog wel de baas is, maar de anderen nu zo ongeveer onmisbaar zijn geworden.

Dat geldt voor de drummende Gini en de bassende Darek, dat geldt dubbel voor de gitaarspelende Tender Blom die in Keep It Together op de voorgrond treedt als tweede vocalist. De Blommetjes bewijzen weer eens dat de schoonste samenzang uit de kelen komt van broers en/of zussen.

Keep It Together klinkt compacter, corpulenter ook dan in het verleden behaalde successen. Veel spelen heeft duidelijk zijn vruchten afgeworpen. Ook lijkt de band los te zijn gekomen van voorbeelden en de behoefte aansluiting te vinden bij bestaande scenes of stromingen.

Keep It Together klinkt vooral als Pip Blom, de band. Dat belooft wat voor het tweede album. Dat gaat ‘Welcome Break’ heten en komt na de zomer uit. Enne check ook die geweldige clip van Keep It Together.

Zuzu – Timing

Mocht je afvragen in welk dialect Zuzu zingt, dat is dus het Liverpools, ook wel Scouse genoemd. Dat verkleint haar scoringskansen in Londen, Londen vs Liverpool is zoiets als Amsterdam vs Rotterdam, maar daar heeft ze dus lak aan. Dit vogeltje zingt zoals ze is gebekt.

Zuzu, die haar echte naam angstvallig geheim houdt zingt over een liefde die had kunnen zijn. De klik was er maar ‘the Timing wasn’t right’. Ook Zuzu is van de gitaren, haar mosterd haalt ze uit de jaren negentig en dan vooral het grungy deel daarvan. De bebrilde zangeres debuteerde drie jaar terug en heeft inclusief Timing nu 14 nummers online staan, ofwel een compleet debuutalbum.

Manchester Orchestra – Never Ending

Zo hoor je vier jaar niks van Manchester Orchestra en dan overlaadt de band ons bijna met nieuwe releases. Een paar maanden geleden verscheen eindelijk het nieuwe album van de band uit Atlanta. Een paar weken geleden verrasten ze vrienden en maakten ze vijanden door met Paris ‘de dochter van Michael’ Jackson in zee te gaan. Wat overigens best een mooi nummer opleverde. En nu is er alweer een nieuw nieuw nummer.

Never Ending is de bijdrage van de Manchesters aan de soundtrack van de nieuwe DC Comics film, Death Metal. In lijn met de filmtitel is Never Ending behoorlijk stevig en ook wel een rukje terug naar de tijd van Cope, toen de band nog graag met dynamiek speelde en niet keek op een decibelletje of twee. Wie het Million Masks album vanwege softheid toch een beetje vindt tegenvallen kan zijn/haar hart ophalen met Never Ending.