Author: Flip van der Enden

PIT – Dromers Onder Ons

Voor veel muziekliefhebbers in Nederland is de Engelse taal onlosmakelijk verbonden met het idioom popmuziek. Zodra een artiest in onze taal zingt haken hele bevolkingsgroepen af. Kijk maar eens naar de commentaren als we een nummer van bijvoorbeeld Eefje de Visser draaien. De taalhaat is natuurlijk geen reden om niet af en toe een nummer op te pikken dat in onze moerstaal wordt gezongen. Zeker niet als het zo’n sterk liedje is als Dromers Onder Ons van PIT.

Achter PIT zit Pieter van Vleuten, een gediplomeerd componist en producer die met Dromers Onder Ons zijn eerste publiekelijke werkstuk aflevert. De songtitel geeft al aan in welke richting we het moeten zoeken. De debuutsingle is inderdaad een dromerig nummer met een aangenaam tempo, zacht vloeiend gitaarwerk en sfeervolle fluisterzang. In het Nederlands dus. Maar dat hoor je alleen als je het weet, zo diep in de mix zit de zang. Waarschijnlijk zullen er nu mensen zijn die daar over gaan klachten, ‘haters gonna hate’. Maar van ons geen klachten. ‘File under very promising’

Wolf Alice – Smile

Wat doet Wolf Alice op POTR? Dat is toch een popband? Ja en nee. De band van Ellie Rowsell maakte weliswaar naam met speelse indie-popsongs, maar heeft ook een serieuze, donkerdere kant.

Met nieuwe single Smile laat de band nog eens horen -wellicht ten overvloede-  dat Wolf Ellie meer is dan een lief grietje dat familievriendelijke liedjes schrijft. Dat is ook het onderwerp van Smile, ‘mensen die zich een beeld van je vormen zonder dat ze je kennen’.

Met Smile begeeft Wolf Alice zich op een voor hen nieuw muzikaal terrein. Dat van de rap-rock, inclusief heavy gitaarriff en zware basbreak. Als we hadden gezegd dat Smile een cover is van een oud Faith No More nummer had je het geloofd.

Smile is single twee van album drie van Wolf Alice. Hopelijk bevat Blue Weekend (11/6) meer van dit soort muzikale verrassingen.

 

 

 

 

 

Wallice & Marinelli – Hey Michael

Op onze eerste kennismaking met Wallice leren we haar kennen als iemand die je beter niet tegen de haren in kunt strijken. Hey Michael speelt zich af op een feestje. Een gesjeesde en overspelerige drummer zit achter een vriendin aan en daar gaat hij spijt van krijgen. Het nummer is feitelijk een litanie van bedreigingen en beschuldiging aan het adres van Michael. “I’m Think I’m Gonna Start A Fight. Which One Is Your Girlfriend?” is een van de mildere bedreigingen aan het adres van Michael.

Michael mag ook iets zeggen, maar een sterk verweer heeft hij niet (I’ve Got Self diagnosed ADHD). De rol van Michael wordt vertolkt door producer Marinelli *.  Ondanks haar boosheid bewaart Wallice haar cool. Het tempo van Hey Michael is eerder lui dan opgefokt en nergens verheft ze haar stem. Het is het principe dat iemand die fluistert beter wordt gehoord dan iemand die schreeuwt. De furie zit verstopt in de vervormde beat en in de gitaren die steeds meer op de voorgrond treden.

Hey Michael is nog maar de derde single van Wallice Watanabe uit L.A. De etiketten veelbelovend en aanstormend zijn dan ook helemaal van toepassing.

*Onder eigen naam scoorde Marinelli vorig jaar een aardig hitje met Turtleneck Sweater.

Briston Maroney – Bottle Rocket

Sinds 2018 slingert Briston Maroney om de paar maanden een liedje de ether in. En niet zonder gevolgen. Ruim 2 miljoen maandelijkse luisteraars trekt hij inmiddels. Zijn doorbraakhit verscheen vorig jaar en heet Freaking Out On The Interstate.

Opvallend is dat dat nummer niet op zijn net verschenen debuutalbum staat. Briston heeft duidelijk geen gebrek aan songs, wat een van de tekenen is waaraan je een ‘echte’ artiest kunt herkennen. Een andere is een constante output. Ook dat vakje is aangekruist bij mister Maroney. Een laatste teken van talent is veelzijdigheid en ook dat zit wel snor bij hem. Wat overigens niet wil zeggen dat hij geen eigenstijl heeft. Alleen al door zijn nasale stemgeluid onderscheid Briston zich van zijn collegae.

Onze man uit Knoxville, Tennessee rockt indie op zijn Amerikaans van Tom Petty-aanse heartland rock tot The Districs-achtige garage rock. Zijn songs getuigen van een puur pop-instict wat zijn populariteit verklaart. Voor wie Briston nog niet kent is Bottle Rocket een prima opstappunt. Je hoort 90’s gitaren, een 80’s drumsound en 60’s geluidseffecten op de zang. Classic rock op zijn millennials dus. Wordt vervolgd.

Andy Stott – Hard To Tell feat. Alison Skidmore

Zoals meer dance-producers in deze clubloze tijden heeft Andy Stott zijn dansschoenen voorlopig even in het vet gezet en maakt hij nu muziek voor de thuissituatie. Dat hij van meerdere markten thuis is bleek al uit zijn inmiddels 7 titels omspannende albumcollectie. Daarop hopt Scott ook van hot naar her, maar er was altijd wel een dansvloer vriendelijke (techno-dub) beat te ontwarren.

Zijn nieuwe langspeler, Never The Right Time is zeker niet geheel gespeend van dansbare ritmes, maar de tracks zijn meer naar binnen gericht, op kamermaat gemaakt voor thuisdansers. Het mooiste nummer heeft de Britse producer voor het laatst bewaard. Hard To Tell klinkt alsof het is opgenomen in een grot.  Zangeres Alison Skidmore maakt hier haar platendebuut. Ze is Andy’s pianolerares. Ze blijkt de juiste vrouw op de juiste plek. Als een weemoedige fee zweeft ze door het stereobeeld.

We hopen dat we de lockdown snel achter ons kunnen laten en Scott en zijn laptop weer hun nachtelijke escapades kunnen gaan plannen. Maar we hopen ook de thuisblijvers niet vergeet.

Flyte – Under the Skin

Namen die opduiken in de bio van Flyte zijn o.a. The Lemon Twigs en Lord Huron. Met hen heeft de band uit Londen getoerd. Ook Angel Olson, Father John Misty en Big Thief worden genoemd. Met hun producers (Justin Raisen, Dave Cerminara en Andrew Sarlo) heeft Flyte hun nieuwe album opgenomen. Verder vallen de namen van de Britse schrijver Evelyn Waugh en The Sunday Times. Van de eerste hebben ze de bandnaam (Sebastian Flyte is een personage uit Waugh’s Brideshead Revisited) de tweede noemde hun debuutalbum, The Best British Debut of The Year’. Dat was in 2017.

Uit al dat ‘name dropping’ kunnen we een paar dingen opmaken. De bandleden zijn belezen (de schrijver), ze hebben connecties (de krant), ze hebben een kapitaal krachtig label achter zich (de big time producers) en ze hebben smaak (alle genoemden).

Flyte beoefent een genre dat powerpop heet, Beatlesque rock gespeeld in de basisopstelling van bas, drums en twee gitaren. Met hier en daar een toeter en een bel. De eerder uitgebrachte singles van het nieuwe album zijn goed maar niet erg bijzonder. Under The Skin is dat wel.

De meest recente voortrekker van het lang verwachte tweede album van Flyte – This Is Really Going To Hurt – is neurotisch op een aangename manier. Het begin is spannend, maar neutraal, maar. naarmate het nummer vordert duiken er steeds meer dissonante tonen op van keyboards en gitaar. De zanger zingt onverstoorbaar door, maar om hem heen breekt de chaos uit. Dit alles ter illustratie van het onderwerp van Under The Skin, een relatie die ten einde loopt zonder dat iemand er iets aan kan of wil doen. De tekst is auto-bio. Zanger Will Taylor hoopt nooit meer zoiets te willen meemaken, zei hij in een interview. Terwijl we hem het allerbeste toewensen hopen wij toch dat………

Bull – Shiny Bowl

Het debuutalbum van Bull is het beste bewaarde geheim van 2021 tot nu toe. Het Engelse kwartet koppelt het beste van grunge -de gitaarsound- aan het mooiste van  Britpop -de melodieën- en voegt daar een eigengereidheid aan toe. Daarnaast wordt er op hoog niveau gemusiceerd en heeft de zanger een ontzettend fijne stem. Om met onze voormalige EU partners te spreken, ‘what’s not to like’?

Om Bull de aandacht te geven die ze verdienen hebben we een derde track aan onze playlist toegevoegd, Na Eugene en Bonzo Please hebben we nu onze keus laten vallen op Shiny Bowl, een nummer dat Bull op zijn best laat horen; rijk aan gitaar, zomers van karakter en een refrein waar The Kinks een beloning voor hadden uitgeloofd. Dat plus een gitaarsolo om je vingers bij af te likken.

En dan te bedenken dat er op het Discover Effortless Living album van Bull nog 12 van dit soort juweeltjes staan.

Angel Olsen – It’s Every Season (Whole New Mess)

Als je nou denkt bij het horen van It’s Every Season (Whole New Mess), de nieuwe single van Angel Olsen ‘dat is wel heel veel tekst en wat weinig melodie’, wacht dan nog even met je oordeel tot je ook het eind hebt gehoord. Dat is namelijk van epische proporties en alleen daarom al het entreegeld waard.

En als Angel dan toch je aandacht heeft, loont het ook de moeite om eens naar de tekst te luisteren. Cru gezegd is het thema van Miss Olsen’s nieuwe single ‘uithuilen en opnieuw beginnen’. We schrijven nieuwe single, maar dat is niet helemaal waar.

It’s Every Season is een orkestrale herbewerking van Whole New Mess van het vorig jaar verschenen gelijknamige album. Dat was een vervolg op het inmiddels klassiek verklaarde All Mirrors uit 2019. Het album dat nu op stapel staat -en waarvan It’s Every Season de voorloper is- heet Song Of The Lark And Other Memories en is weer een vervolg op Whole New Mess.

Het drieluik komt binnenkort uit als boxset met nog een extra album met daarop remixes, outtakes en een cover van Roxy Music’s More Than This. Plus een 40 pagina’s tellend boek. Een leuk hebbedingetje voor de fans dus. Ben jij daar een van? Reserveer dan nu alvast een exemplaar bij je platenhandelaar, want de oplage is beperkt tot 3000 stuks.

DARKSIDE – The Limit

DARKSIDE heeft alles behalve haast. Vier maanden zit er tussen Liberty Bell en The Limit. In deze  Tik Tok tijd is dat een eeuwigheid. Over de opvolger van het uit 2013 stammende debuutalbum heeft het duo zo lang gedaan dat de fans de hoop op een tweede album al hadden opgegeven.

Maar dat schijnt er dus echt aan te komen. In juni volgens de laatste berichten. Een mogelijke verklaring voor het trage werktempo is dat Nicolas Jaar en zijn compagnon Dave Harrington DARKSIDE er even bij doen. Ze hebben allebei ook nog andere verantwoordelijkheden. Gelukkig wordt het wachten elke keer weer beloond met een sterk stuk muziek. De opvolger van oud IJsbreker, Liberty Bell heet dus The Limit en is een trip hop achtige sfeertrack die eerst een beetje leeg lijkt, maar bij nadere beschouwing vol sonische verassingen blijkt te zitten: borrelde bassen, struikelende drums, dubby zang etc.

Het nieuwe album van DARKSIDE heet Spirals en laat dus nog even op zich wachten. Maar zoals eerst Liberty Bell en nu The Limit duidelijk maken dan heb je ook wat.

Quicksand – Inversion

Het New Yorkse Quicksand volgde in 1990 in het spoor van hardcore collega’s als Fugazi en Helmet. De verwachtingen waren zo hoog gespannen dat de band de platenmaatschappijen voor het uitzoeken had.

Helaas deden de twee albums die de band in 93 en 95 uitbracht nauwelijks iets. Dat leidde tot stress en het einde van de band. Een reünie in 1999 liep ook op niks uit. En toen werd het stil.

Tot in 2012 een eenmalig optreden werd aangekondigd. Dat beviel alle betrokken blijkbaar zo goed dat Quicksand sindsdien weer regelmatig de kop op steekt. In 2017 kwam er zelfs weer een album, 22 jaar na het vorige! In 2018 volgde nog een EP en toen bleef het weer rustig op het platenfront. Wel liet de band af en toe zijn neus nog zien op de podia. En nu -wie schets de verbazing van de fans?- is er plots weer een nieuwe single! En een goede ook! Inversion is kort -krap 2 en halve minuut- maar zoals ze zeggen krachtig. Over een eventueel nieuw album nog geen woord. Helaas.