We waren er niet bij onlangs in Paradiso en waarschijnlijk zal My Baby de oude kerk weer op zijn grondvesten doen schudden met hun cyberboogie.
Maar op nieuwe single Echo keert het trio terug naar zijn bluesy roots. En zo horen we ze graag. De slide snijdt door beton en de immer soepel zingende Cato klinkt overtuigend, alsof haar baby nog geen kwartier geleden de pleiterik heeft gemaakt. Een neusfluit(?) geeft Echo Afrikaanse wortels. Album is in voorbereiding. Kijk hier voor optredens.
Het Zweedse Goat heeft assistentie gevraagd en gekregen van het eveneens uit Ikea country afkomstige Graveyard.
Goat is, zoals je misschien wel weet een psychedelische band met een hang naar het sjamanisme. Graveyard zegt ook geen no tegen een paddo, maar is meer van de metal. Light As A Feather is een muzikale trip terug naar het hippietijdperk toen lekker jammen met zijn allen de rigueur was. Ja dat zijn cowbells die je hoort. Je kunt je er makkelijk een live versie van voorstellen die een hele plaatkant vult. De heren en dames hebben zich echter ingehouden en er na een kleine vier minuten keurig een eind aan gebreid.
Er wordt niet niet gedanst in de prog-rockscene waarin Kerala Dust hof houdt, maar zo uitbundig als waartoe I Remember You A Dancer uitnodigt komt toch zelden voor.
Je moet toch wel uit tropisch hardhout gesneden zijn, wil je niet in beweging komen bij blootstelling aan de nieuwe single van het Britse naar een Indiase deelstaat genoemde krautrocktrio. Toch is I Remember You A Dancer geschikter voor gebruik in kleine kring dan in kroegen of clubs. Daarvoor is de toon toch iets te introvert en gebeurt er op muzikaal vlak net iets teveel. Maar stilzitten is dit keer dus geen optie.
Album: An Echo Of Love 22 augustus. Concert: 10 september Melkweg
Midnight Rodeo is een Engelse psychedelische art popband met country trekjes. Vooral in de gitaarafdeling hoor je sounds die hun oorsprong vinden in Nashville en omgeving.
Er zijn vijf Rodeo’s, vijf mannen en zangeres Maddy Chamberlain. Het door de band als Nick Cave-achtige karakterstudie omschreven Dixon is afkomstig van het binnenkort te verschijnen debuutalbum van Midnight Rodeo. Chaos Era is een productie van Franklin Mockett van de vooralsnog voor ons onbekende band Samana. De mixer kennen we wel, die heet Claudius Mittendorfer en werkt ook voor/met o.a. Parquet Courts, Sorry & Temples.
Iggy is Iggy op It’s Where I’m From.
De nieuwe single van The Moonlandingz is een beschouwende ballad met in de begeleiding slechts een sax en een dameskoortje en verder weinig franje. De nadruk ligt op de door drank, drugs en tijd gekleurde stem van de meester Pop. Het is nieuw noch vernieuwend hij en The Moonlaningz hier doen, maar toch altijd fijn om bij tijd en wijle een levensteken te krijgen van de net 78 geworden rock ‘n’ roll legende. It’s Where I’m From is een track van No Rocket Required, het langverwachte, net verschenen tweede album van The Fat White Family offshoot.
The Beths maakten golven drie jaar geleden met Expert In A Dying Field en andere liedjes van het gelijknamige album.
De band o.l.v. Elizabeth ‘Beth’ Stokes maakt een indie subgenre dat wel jangle pop wordt genoemd, een verwijzing naar het jingle jangle (niet jengelende!) geluid van de gitaren. The Byrds hebben het octrooi op die sound. Met Metal gaan The Beths voort op het ingeslagen pad. Maar de nieuwe single klinkt net even wat helderder en ook zelfverzekerder dan ouder werk. Dat zal het gevolg zijn van het succes van het vorige album. Dat heeft de band een nieuw label ( Anti) opgeleverd en waarschijnlijk ook een hoger opnamebudget. Door het succes zal ook het vertrouwen van de band in hun eigen kunnen zijn toegenomen. En dat hoor je dus allemaal. De klaterende gitaren zijn overigens niet het enige sterke punt van Metal. De fijne stem van de naamgever van de band en haar compositorisch talent mogen ook niet ongenoemd blijven. Over een nieuw album wordt nog niet gerept, maar we verwachten komend najaar wel iets nieuws. Op 4 oktober staan The Beths namelijk in Paradiso,
Over RICEWINE is nog niet veel meer te vinden dan dat het een lo-fo indie slacker zou zijn.
Het handjevol sites dat melding maakt van de release van Uncut praat elkaar na. Wij zijn zo eigenwijs om Talae Rodden -zoals zijn echte naam luidt- anders te willen typeren. Uncut is namelijk geen lo-fi productie. De akoestische gitaar klinkt helder en de zang zou goed verstaanbaar zijn als Roden wat beter zou articuleren. Ook de ‘hook’ van het nummer; een geluid dat het midden houdt tussen een misthoorn en een buitenaard signaal is luid en duidelijk. Daarnaast klinkt RICEWINE eerder als een Lou Reed adept dan muzikale familie van Mac Demarco of landgenoot Courtney Barnett. Okay, een beetje als Courtney klinkt hij wel. Roden maakt al een kleine tien jaar muziek als RICEWINE. Vier albums staan er online plus nog wat los grut. Een paar jaar terug had hij een mega hit ‘down under’ met Summer Spent, een song die weinig lijkt op zijn nieuwe single, behalve dan het ook een relaxed liedje is. Wat dat betreft is dat slacker niet helemaal uit de lucht gegrepen.
Na super mega giga hit Feel It Still heeft Portugal. The Man meerdere pogingen gedaan om dat succes te evenaren. Niet geheel tevergeefs, maar de flirt met het kapitaal ging kostte de band wel veel oude fans en de nieuwe bleken niet erg trouw.
Met V.I.S. keert Portugal. The Man terug naar indie-land. De nieuwe single is een aardse, door gitaren gedragen rocksong waarin je maar met moeite de hitmachine van een paar jaar terug kan herkennen. Zo horen we de kopstem die de hits typeerde alleen in de koortjes. V.I.S. heeft ook maar drie componisten i.p.v. elf zoals in bij Feel It Still. We mogen niet uitsluiten dat we ons blij maken met een kruimel en dat de rest van het nieuwe album weer meer op The Bee Gees lijkt dat zoals hier op Pixies, maar deze nemen ze ons niet meer af.
Pink Elephants is het titelnummer van het nieuwe album van de band van het echtpaar Butler.
De titel verwijst naar wat sommige drinkers menen waar te nemen tijdens hun alcoholroes ook wel delirium tremens genoemd. Of we daar iets achter moeten zoeken laten we graag aan experts over. Pink Elephant is een kwetsbare ballad die wat zang betreft wel wat aan Neil Young doet denken. De begeleiding blijft zeker voor Arcade Fire vrij bescheiden. ‘Take Your Mind Off Me’ zingt Win en we weten allemaal waar hij het over heeft. Live zal Pink Elephants vast in een bombastische jasje worden gehesen, maar het is bijzonder om Arcade Fire eens ‘naakt’ te horen.
Er hangt een synthipop revival in de lucht en het zo zou maar kunnen dat Model/Actriz een van de aanjagers wordt.
De band uit Brooklyn via Boston representeert de industriële tak van de digitale rock stroming. Vaak zijn hun songs nogal opgefokt en uneasy listening, maar met Diva kunnen we wel wat. Frontpersoon Cole Haden zingt over zijn homo-erotische avonturen tijdens een tourtje door West-Europa. Uiteraard werd ook Amsterdam aangedaan. Voor een band die meestal de duistere kanten van de samenleving belicht is Diva bijna lichtvoetig, bijna. Maar dus niet helemaal. Album 2 van Model/Actriz heet Pirouette en is nu uit.
