Author: Flip van der Enden

Mei Semones – I can do what I want

Niet dat je nooit eerder zoiets gehoord hebt als I can do what I want van Mei Semones, maar i.i.g. niet bij ons. Gezongen fusion is, zeg maar niet ons ding.

Toch zijn we gevallen voor de jongste single van de muzikale omnivoor uit Brooklyn, NY.  Omdat het anders is dan we gewend zijn. Omdat I can do what I want is een zeer intrigerend nummer is en uiteindelijk omdat het goed en bijzonder is wat Mei maakt. De Japans-Amerikaanse zangeres, componiste en (akoestische) gitarist brengt al vanaf 2020 muziek uit. In totaal zijn er 26 tracks beschikbaar. Het ene nummer is wat jazzier dan het andere, soms speelt ze bossa nova dan zingt ze weer in het Japans, maar alles draagt haar stempel en is ondanks de geëtaleerde virtuositeit van alle muzikanten toch meer indie dan jazz jazz. Waar dat precies aan ligt? Moeilijk uit te leggen, maar zowel Lowlands als North Sea Jazz hebben een hele goede aan Mei Semones.

Foxwarren, Andy Shauf – listen2me

Foxwarren komt uit het gelijknamige plaatsje in de provincie Manitoba in wat Trump graag als 51ste staat zou zien. Canada dus.

De band bestaat al best lang, maar is niet erg daadkrachtig. Hun eerste en enige album is uit 2018. Een mogelijke verklaring voor de geringe output kan zijn dat bandleider Andy Shauf ook een solo actief is. De verschillen tussen band en solist zijn overigens vrijwel te verwaarlozen. Nieuwe single listen2me staat op naam van Foxwarren & Andy Shauf. Waarschijnlijk omdat Andy als solist net even wat meer naamsbekendheid geniet dan de band. Listen2me is een door piano aangevoerde rocksong met een onverwacht ‘klassiek’ slotstuk. Album 2 van Foxwarren heet gewoon 2 en komt eind mei uit.

Neil Young – big change

De big change waar Neil  Young (79) over zingt gaat in ieder geval niet over zijn muziek. Op de nieuwe single van Neil Young & The Chrome Hearts rockt hij zoals hij al bijna 60 jaar doet; niet erg subtiel maar wel bevlogen.

Big change is een soort protestsong, maar voor wie of tegen wat laat Neil in het midden; ‘big change is coming could be bad could be good’. Bijzonder is dat Neil’s nieuwe album Talking To The Trees mede is geproduceerd door de 91 jarige Lou Adler (Mama’s and Papa’s/Carole King/Cheeck & Chong). Officieel mag het geen afscheidstournee heten, maar de kans dat Young nog een keer terugkomt is niet erg groot. Dus zou zijn optreden in het Stadspark van Groningen op 1 juli met Van Morrison (79) als voorprogramma wel eens zijn laatste bezoek aan ons land kunnen zijn. Ook staan Neil Young & The Chrome Hearts deze zomer op het Glastonbury Festival.

Tindersticks – Don’t Walk, Run

Tindersticks is bezig aan een tweede jeugd, al is deze uitdrukking misschien iets te frivool voor een van de meest serieuze bands van de laatste -pakweg- dertig jaar.

Aanleiding voor de hernieuwde aandacht en waardering is een serie optredens die weer voortvloeiden uit de release in oktober van Soft Tissue, het 14e studioalbum van de band uit Nottingham. Om de aandacht vast te houden heeft men Don’t Walk, Run als single uitgebracht. Het had net zo goed een andere albumtrack kunnen zijn, want allemaal de moeite waard en allemaal van een zelfde soberte en somberte. Inderdaad Don’t Walk, Run doet best wel aan Nick Cave denken, maar Tindersticks maakte deze muziek al toen Cave nog ‘the wild man of punk’ was. Ook Elbow en Doves zijn muzikaal verwant, maar Tindersticks was er eerst. Voor de ingewijden niks nieuws dus, maar voor fans van de andere genoemde acts zou Don’t Walk, Run een naar veel meer smakende kennismaking kunnen zijn.

CIVIC – Chrome Dipped

Met thuisland Australië in de pocket richt CIVIC zijn pijlen nu op ons. In die strijd is de eerste single, tevens titeltrack van hun tweede album een sterk wapen.

Chrome Dipped is punky, rocky en heavy maar zeker geen allemansvriend. Daarvoor is de spanning te hoog en de sfeer te donker. Chrome Dripped gaat over onze steeds groter wordende afhankelijkheid van machines. Het nieuwe album van de band uit Melbourne kun je vanaf 30 mei afhalen. Lijfelijk aanwezig is CIVIC op 12 juli op het Sjock Festival in Antwerpen en op 24 juli in Paradiso, Amsterdam.

Car Seat Headrest – Gethsemane

Een livealbum als zoethoudertje om het lange wachten wat te verzachten daargelaten is het toch al gauw weer zo’n jaar of vijf, zes geleden dat we voor het laatst iets van Car Seat Headrest hebben vernomen.

Dat gemis maakt de band van Will Toledo in 1x klap goed door met een single te komen van ruim 10 minuten! Gethsemane is opgebouwd uit negen verschillende delen. Daarom spreekt de bandleider ook van een mini-rockopera. Vanwege de vele Bijbelse verwijzingen, de release niet ver voor Pasen en niet op de laatste plaats de songtitel* zou je het nummer ook een ingedikte rockversie kunnen noemen van de Mattheus Passion.  Alleen gaat de song niet over de lijdensweg van Jesus maar van ene Rosa die in de clinch ligt met Behemoth (het mythische dier niet de band). Het nieuwe album van Car Seat Headrest heet The Scholars  en komt 2 mei uit.

*Gethsemane is de naam van een tuin aan de voet van de Olijfberg in Jerusalem waar Jezus zou hebben gepredikt op de vooravond van zijn kruisiging.

Lézard – Manifastique

Het Belgische Lézard debuteerde in 2023 met het veelbelovende Nothing At All.

Een proefballonnetje blijkt nu, want wat er volgde was stilte. Nu pas hebben de jongens en meisje een nieuw nummer losgelaten, het half in het Frans en half in het Engels gezongen Manifastique. Lézard vertegenwoordigt het dansdeel van de postpunk, specifieker gezegd de artistieke New Yorkse onderstroom van rond 1980 die als no wave de geschiedenis is ingegaan. Beoefenaars van dat hoekige genre waren o.a. The Contortions, Suicide en Talking Heads. De no wave is een beetje stille dood gestorven. Dat dat jammer is maakt Lézard duidelijk met Manifastique. We hopen dan ook dat de band nu wat meer songs op voorraad heeft.

Django Duyns – Leather Skin

Django Duyns, ex Moon Tapes en tot voor kort actief als Pale Puma heeft nu zijn laatste alias afgeschud en treedt voortaan op onder eigen naam.

Nieuwe single Leather Skin is een dromerige indie-song met een belangrijke rol voor de elektrische gitaar. Of beter gitaren, want we horen ze tokkelen, soleren en smaakvol begeleiden. De hoofdrol is echter weggelegd voor het aangenaam warme geluid van de auteur van Leather Skin dubbel D zelf dus. Leather Skin is een productie van mister ‘Moss’ Marien Dorleijn en als je heel goed luistert hoor je op de achtergrond ook Robin Kester zingen.

Album Lost In A Loop komt 4.4.25 uit op Excelsior Recordings

 

Ty Segall – Fantastic Tomb

Ty Segall lijkt zich te hebben laten inspireren voor Fantastic Tomb door de wat avontuurlijkere singer-gitaristen uit de jaren 70.

Vooral een pre-Eagles Joe Walsh lijkt een bron voor ideeën te zijn geweest voor de eerste single van Ty’s 17e! album. Niet alleen de sound en solo’s doen seventies achtig aan. Ook de lengte van dik vijf minuten is heerlijk ouderwets. De tekst van Fantastic Tomb is een hervertelling van een verhaal van Edgar Allen Poe, The Cask of The Armadillo. Het bijbehorende album verschijnt in mei en heet Possesion.

Jacob Alon – Don’t Fall Asleep

Jacob Alon is een Schotse regenboogzanger die zich kan meten met de grootste vocalisten der pophistorie.

Het bijzondere en ook goede aan Alon is dat hij daar niet mee te koop loopt. Ook Don’t Fall Asleep zingt hen uiterst beheerst. Heel af en toe is er een suggestie van een dieper liggende kracht en vocale lenigheid, maar nergens probeert hen te imponeren. Dat zou ook afleiden van de intieme sfeer van het breekbare -val niet in slaapliedje- dat dienst doet als het vierde voorproefje van Jacob’s door Dan Carey geproduceerde debuutalbum. (In Limerence 30/5).