Author: Flip van der Enden

Dry Cleaning – Strong Feelings

Dry Cleaning houdt nog even vast aan de zo succesvol gebleken formule van Scratchcard Lanyard. Op een bodem van drums, bas en gitaar doet Florence Shaw weer haar verhaal. Waar ze dit keer over rept is niet geheel duidelijk of zeg maar geheel onduidelijk. Dat komt omdat er paddo’s in het spel zijn, ter waarde van 17 pond vertelt ze.

Van een refrein is niet echt sprake in Strong Feelings, of het zou de herhaling van het woord ‘Europe’ moeten zijn. Thema’s lijken te zijn; geofysica, antieke porseleinen vazen en ontstekingen aan de hoofdhuid. En mogelijk ook liefde.

Miss Shaw toont weinig emotie, haar begeleiders daarentegen gaan steeds vuriger spelen. Vooral de bassist lijkt er steeds meer lol in te krijgen. Je kunt je afvragen of een heel album met dit soort ontkleedde praatpunk-pop niet iets te veel van het goede is, maar in kleine doses zorgt Dry Cleaning voor welkome afwisseling.

Cool Sounds – Bystander

Met vier albums op de meter kan je Cool Sounds nauwelijks een beginnende band noemen. En we hebben ook al eerder nummers van het gezelschap uit Melbourne -Australië dus- gedraaid. Maar het zestal lijkt nu pas echt goed op stoom te komen. Het kan de oefening zijn die kunst baart, de stand van de maan of de gevolgen van de ene lockdown na de andere, maar feit is dat Cool Sounds met Bystander hun met afstand beste album tot nu toe heeft afgeleverd.

Om de plaat bij het woord te voegen hebben we het titelnummer van het nieuwe album van Cool Sounds tot IJsbreker gebombardeerd. Al je denkt, hee die hebben goed naar Lou Reed geluisterd, dan heb je gelijk. Het precieze voorbeeld is Sweet Jane, een nummer van Loaded, het laatste Velvet Underground album met ome Lou. Is dat een probleem? Absoluut niet!

La Femme – Le jardin

Veel veelzijdiger dan La Femme wordt het niet. De nieuwe single van het gezelschap uit Biarritz is weer anders dan we van de band gewend zijn. We hebben al disco, punk en pop kunnen afvinken. Le jardin is weer ‘completemente differente’.Want La Femme zingt voor het eerst in het Spaans! De clip is gefilmd in zuid Spanje tussen Granada en Sevilla.

Le jardin laat zich het best omschrijven als typisch Frans. D.w.z. een zwoele, verzorgde productie met deze keer alleen maar vrouwenstemmen. We horen een dameskoortje, een mooie weemoedige leadvocal en een stukje gesproken tekst. Voor de gelegenheid is de band uitgebreide met deux femmes. Naast vast bandlid Arianne Gadeux horen we ook mademoiselle Ara Mendez Murillo en miss Lisa Hartman.

Met Le jardin volgt La Femme het spoor van de grootmeester van la musique pop Française en uitvinder van de befaamde ‘ye ye filles’ (zuchtmeisjes) stijl, Serge Gainsbourg. Op 2 april verschijnt dan eindelijk het nieuwe album van La Femme, Paradigme. Afgaand op de bonte serie singles die aan de release vooraf gingen lijkt het derde album van La Femme een muzikale toverbal te gaan worden. Delicieux!

Baby Boys – Duke and the Cash

Van de zeven songs die Baby Boys afgelopen jaar heeft uitgebracht is er één net iets langer dan vier minuten, de rest nauwelijks meer dan twee. Een specifiek genre valt nog niet te distilleren, wel een eigen productiestijl. De nummers van Baby Boys zijn het resultaat van geduldig sample en plakwerk, van uren lang mixen en overdubben en experimenteren met sounds en structuren. Dat klinkt allemaal ingewikkeld en het proces zal dat ook zeker zijn, maar de producten -als we een lelijk woord voor muziek mogen gebruiken- van het trio uit St Paul, Minnesota zijn dat zeker niet. 

Nieuwe single Duke and the Cash is een goede introductie tot de frisse studiomagie van Jake Luppen, Nathan Stocker en Caleb Hinz. De heren zijn  bevriend sinds de middelbare school. Daarna hebben ze in verschillende bands (o.a. Hippo Campus) gespeeld, maar altijd contact gehouden met het vage plan om ooit de koppen bij elkaar te steken. Corona jaar 2019 gaf het nodige duwtje.

In Duke and The Cash trekken in hoge snelheid een uitgebreid instrumentarium en een verzameling ongedefinieerde geluiden aan je voorbij. Net als je denk dat het niet gekker, of voller kan, duikt er nog een blazerssectie op. De strakke samenzang trekt het experiment weer terug in popsferen. De totale lengte is twee minuten en veertien seconden. King Gizzard op dubbele snelheid, dat komt ongeveer in de buurt van wat Baby Boys te bieden heeft. 

Sunglasses For Jaws – Walk Me Home

Dat je ook buiten Australië prima paddo-pop wordt gebrouwen laat Sunglasses For Jaws horen op hun uitstekende nieuwe single Walk Me Home. De band uit Londen maakt er geen geheim van een groot deel van hun mosterd uit Frankrijk te halen. In hun Spotify playlists zie je namen als Air, het enfant terrible van de Franse popscene Serge Gainsbourg, maar ook nieuwer spul als La Femme en Juniore schallen regelmatig uit de speakers van Sunglasses For Jaws.

Typisch voor Franse muziek is dat die altijd zo mooi en verzorgd klinkt en dat melancholie nooit ver weg is. Die vliegers gaan ook op voor het werk van Sunglasses For Jaws. Walk Me Home lijkt geënt op de sound van Air ten tijde van Moon Safari, maar dan dreigend in plaats van dromerig. De fraaie productie is van Charlotte Kemp-Mulh, de eega van Sean Lennon in wiens studio in Upstate New York het nieuwe (5e!) album van Sunglasses For Jaws is opgenomen.

Toledo – Dog Has Its Day

Toledo is er voor mensen die van verzorgde, maar niet al te gepolijste muziekjes houden. Zoals nieuwe single, Dog Has Its Day met zijn onnadrukkelijke, maar steady beat, zachte falset-zang en ruimtelijke productie. Net als je denkt dat nu is de kitschgrens wel bereikt, duikt er een riffje op van een elektrische gitaar of trekt de bassist wat harder aan zijn snaren.

Het zal niet verbazen dat de producer van neo-yachtrock-band Wild Nothing zich er tegenaan heeft bemoeit. Toledo is een duo uit Brooklyn. Daniel Avarez en Jordan Dunn-Pilz doen het al een jaar of vier vijf samen, maar op een tempo dat net zo relaxed is als hun songs. De oogst tot dusver is drie singles en twee EP’s. Maar het albumdebuut zit er eindelijk aan te komen. Op 12 februari verschijnt ‘Jockeys of Love’ met daarop uiteraard ook, Dog Has Its Day.

The Notwist – Al Sur

1989 is het bouwjaar van The Notwist en Weilheim -een plaats in Beieren- de plek waar de gebroeders Markus en Micha Archer en compagnon Andi Haberi hun muzikale experiment begonnen. In hun lange, bewogen bestaan heeft de band diverse wegen bewandeld. Meestal waren die moeilijk begaanbaar voor de gemiddelde indie-fan of radioluisteraar. Wiki noemt o.a. plinkerpop – wat dat ook moge zijn-, post-rock, avant-electronica en post-hardcore als door The Notwist beoefende genres. De ontwikkeling van de band valt te volgen op een tiental albums.

Nu zes jaar na de laatste is er weer een nieuwe langspeler van The Notwist verschenen, een plaat die breder, toegankelijker en beter is dan alles wat er aan voorafging. Is onze bescheiden mening.  The Vertigo Years, is poppy, speels, melodieus en gewoon goed draaibaar. Het op single verschenen Al Sur, een new waverig electropop-nummer met achtergrondgeluiden, meidenzang (Juana Molina) en een lekker vlot tempo geeft een goede indruk van het album.

Je kunt je voorstellen dat Notwist fans van het eerste uur even zullen slikken als ze i.p.v. atonale saxofoonsolo’s en experimentele percussiepartijen plotseling een vrij conventioneel gestructureerd liedje op hun bordje krijgen. Maar de band is zo vaak van stijl veranderd dat dit er ook wel bij kan. En de industriële percussie aan het eind zal hen er aan herinneren met wie ze ook alweer van doen hebben. De officiële hitparade zal The Notwist ook met Al Sur niet snel halen, maar voor onze Graadmeter is het een serieuze kandidaat.

Delgres – Assez Assez

Delgres is een Afro-Franse band die een geluid produceert dat ergens tussen dat van Black Keys en Tinaruwen inzit. Tenminste op het stemmig swingende Assez Assez (genoeg genoeg). In andere songs op de twee albums die het trio heeft uitgebracht worden ook genres als pop, rock, Afro en fusion aangetikt.

Bijzonder aan de opstelling van Delgres is dat je naast de gebruikelijke drums en gitaar geen bas hoort, maar een sousafoon. Dat is een soort tuba die nog dieper gromt dan een bas. De zanger, gitarist en componist van het trio is Pascal Danaë. Voor hij met Delgres begon was hij solo actief. Ook werkte samen Danaë met o.a. met Peter Gabriel, Neneh Cherry en Morcheeba. Zijn geëngageerde teksten zingt hij in het de Franse variant creools, de taal van Guadeloupe, het Caribische eiland waar zijn wortels liggen.  

King Gizzard & The Lizard Wizard – O.N.E.

Er gaat geen maand voorbij of er is wel een nieuwe single, of album van onze Australische vrienden van King Gizzard & The Lizard Wizard. Met nieuw bedoelen we echt nieuw, vers opgenomen en nog niet eerder uitgebracht. 

Nieuwe single O.N.E. is direct herkenbaar als een nummer van King Gizzard. De zang geeft het weg, maar is ook weer anders dan voorgaand werk. De beat is dit keer exotisch, Turks, Egyptisch in die richting. Een ondefinieerbaar instrument doet Indiaas aan. Het kan een soort fluit zijn, maar ook een vervormde gitaar. De alom aanwezige percussie is weer latin. Een mix van mondiale invloeden en geluiden dus. Gelukkig zijn de mannen niet vergeten een liedje te schrijven en ook niet dat ze van oudsher een gitaarband zijn.

Voor de muzikanten onder u, O.N.E. Is onderdeel van het experiment van King Gizzard met microtonaliteit. Meer van dit moois zal op het nieuwe KG album komen waarvan wel de titel L.W. al wel bekend is, maar nog niet de releasedatum.

Serj Tankian – Elasticity

Serj Tankian heeft inmiddels meer solo-albums (en soundtracks) gemaakt dan platen met System Of A Down. Zoals het er nu uitziet gaat de Armeense Amerikaan nog verder uitlopen.

Zijn band heeft weliswaar vorig jaar november nog een single uitgebracht, maar dat was een eenmalige actie bedoeld om aandacht te vestigen op en geld op te halen voor Armenië dat toen in oorlog was met Azerbeidzjan.

Binnen de band schijnt ook oorlog te bestaan. De drummer is pro Trump de rest, met Serj voorop heel erg anti. Dus gaat Serj voorlopig nog even alleen verder. Hij maakt gebruikt van het voordeel van de frontman. Een zanger kan live alle successen van zijn band waarheidsgetrouw uitvoeren. De andere bandleden niet, tenzij ze een sound-alike aantrekken. Maar dat pikken de fans meestal niet.

Elasticy had ook makkelijk een nummer van System Of A Down kunnen zijn. Je hebt de befaamde gestoorde zang van Serj, geserveerd op een bed van metallic gitaren, een pompende bas en een fanatieke drummer. Misschien is Elasticy met zijn grunt intermezzo’s en vol gas, gas terug passages nog wel harder en gekker dan zijn werk met de System.

Dus jammer dat System Of A Down op zijn reet ligt, maar gelukkig hebben we Serj Tankian nog.