Flip van der Enden, auteur op Pinguin Radio

shame – Snow Day

shame kwam vorige week met een nieuwe EP, Nigel Hitter op de proppen. Twee nummers waren al eerder verschenen Water In The Well en Snow Day. De laatste hebben we aan de playlist toegevoegd.

Want qua titel toepasselijk bij het jaargetij en qua anders dan we gewend zijn van de Londenaren. Een sentimentele ballad zit er niet in, maar op Snow Day treffen we de shame in een relatief rustige bui. De meters blijven in het wit, Charlie Steen doet zijn stembanden nauwelijks geweld aan en de band kan hem bij te houden. Van een klassieke songopbouw is echter geen sprake. Een refrein ontbreekt. In plaats daarvan krijgen we een paar vocale en instrumentale breaks. Je moet Snow Day een paar keer horen om de logica te begrijpen. Een lager tempo betekent overigens niet dat we ons kunnen ontspannen. De tekst van Snow Day is multi-interpretabel. Snow Day zou een liefdesverklaring kunnen zijn, maar ook een zelfmoordbrief van iemand die gezeten op de top van een heuvel zijn ogen sluit en valt. In slaap of in de afgrond is de vraag.

Pom Poko – Like A Lady

Pom Poko komt uit het land van A-ha, girl in red en Madrugada. Norge dus. De band is genoemd naar een klassieke (1994) Japanse anime film.

Dubbel P maakt punk, niet het boze of serieuze soort, maar speelse punk, een beetje cartoonesk ook wel. Dat laatste komt vooral door de stem van Ragnild Jamtveit, die klinkt alsof ze net een ballon heeft leeggezogen. Daarnaast kan er zomaar een Afrikaans gitaartje in de muziek opduiken, of een funkbasje. Geen gewone band dus dat Pom Poko.

Hun staat van dienst telt één album. Een tweede was zo goed als klaar toen corona kwam. In plaats van alle nieuwe nummers in één worp op de markt te gooien brengen de Poko’s de songs nu een voor een uit. Like A Lady is de meest recente.

Met zijn lieve coupletten en ruige refreinen is Like A Lady lekker grungy. De nerveuze gitaarsolo heeft wel iets Zappa-iaans. Dat plus -de laten we laten we zeggen- aparte stem van Rangnild maken dat de nieuwe single van Pom Poko opvalt. Of hij ook in de smaak valt lezen we binnenkort wel in de comments.

The Nude Party – Shine Your Light

The Nude Party is een retro rockende herenclub die als ware het een ouderwetse commune met zijn allen in een huis wonen in de Catskills, een gebergte in het zuidoosten van de staat New York.

De zes bandleden hebben zich gegroepeerd op de Appalachian State University in North Carolina, een conservatief bastion waar The Nude Party voor een tegengeluid zorgde. De muzikanten vonden elkaar in hun liefde voor het soort ruisende rock zoals het onvolprezen Creedence, mid-periode Stones en de oude Kinks die maakte. Tegenwoordig noemen we de ongepolijste rock van de sixties garage-rock. Shine Your Light komt van het derde album van The Nude Party, Midnight Manor. Het is een lekker slepende track die mede door de nasaal zingende Patton Magee wel aan ‘onze’ Fatal Flowers doet denken.

Chevelle – Self Destructor

Bijna vier jaar hebben Pete Loeffler en Dean Bernandini aan het nieuwe album van Chevelle gesleuteld. Het resultaat mag er dan ook zijn. Tenminste als Self Destructor de lading een beetje dekt.

De eerste kik van het heavy duo in de jaren 20 is kamp uitgewerkte hardrocksong waarin de band te hoop loopt tegen al die kneuters die hun neus op halen voor de wetenschap. Coronagekkies en klimaatontkenners dus.

De boys van Chevelle hebben een vooruitziende blik, want Self Destructor stond in 2019 al in de grondverf. Wetenschap en techniek lijkt sowieso het thema van het nieuwe, achtste album van Pete Loeffler en Dean Bernandini getiteld NIRATIAS (nothing is real and this is a simulation). Loeffler noemt o.a. Elon Musk en Carl Sagan als meneren die inspireren. Een releasedatum voor het nieuwe album konden we zo snel niet vinden, maar dat zal vast niet lang meer duren.

Vancouver Sleep Clinic – Middle Of Nowhere

Technisch biologisch kan het natuurlijk niet, maar stel dat Ben Howard en Bon Iver een kindje hadden gemaakt. Dan had hij waarschijnlijk net zo geklonken als Tim Bettinson van Vancouver Sleep Clinic. Bettinson komt (uiteraard) niet uit het Canadese Vancouver, maar uit een andere voormalige Britse kolonie, Australië. Uit Brisbane om precies te zijn.

Hij is oprichter en enig permanent lid van Vancouver Sleep Clinic. Bettinson is opvallend actief, sinds hij in 2013 met de Clinic begon is er geen jaar geweest waarin hij niks uitbracht. Zijn handelsmerk is zijn fraaie falset, zijn kracht het schrijven, produceren en uitvoeren van humane elektrosongs. Middle Of Nowhere is een mooi voorbeeld van het soort ontspannende (weg)droompop waarin Vancouver Sleep Clinic is gespecialiseerd. Muziek als valium, een probaat middel om deze hectische tijd door te komen. En vrij verkrijgbaar.

Budderside – Zen

Een van de laatste daden van Lemmy was het tekenen van de Amerikaanse band Budderside op zijn Motörhead label. Jammer genoeg is de legendarisch rocker niet meer onder ons dus moeten we ergens anders zijn met klachten over gehoorbeschadiging, het aantasten van goede zeden en het op de korrel nemen van de eeuwenoude Japanse beschaving.

Budderside is vier jaar uit de running geweest. Bandbaas Patrick Stone had wat personele problemen op te lossen. Die zijn nu de wereld uit zodat er niets meer in de weg staat van zijn plannen om de boel eens lekker op te fokken. Het strak rockende Zen is vooruit gestuurd als plaagstoot en wegbereider voor de release van het tien tracks tellende tweede album van de slopers uit L.A. De plaat heeft als titel Spiritual Violence meegekregen en zal naar verwachting vanaf 26 maart fysiek verkrijgbaar zijn bij de betere dealers en te streamen via de daartoe aangewezen kanalen.

Courting – Popshop!

Popshop! is single 4 van Courting uit Liverpool. De band komt uit de punkhoek. De eerste drie single zijn boos, rammelend en luidruchtig zoals hun voorgangers uit de late jaren zeventig plachten te klinken. Popshop! klinkt minder ruw en met zijn ‘spoken word ‘zang ook een stuk eigentijdser.

Parlando punk is onze koosnaam voor de muziek van literair aangelegde (post) punkers. Popshop! gaat over de muziekindustrie en het dilemma van indie-muzikanten; gaan we voor de kunst of voor het grote geld? Het is een vraag doe ook de oude punks bezig hield. De stroming ontstond mede als reactie op mainstream bands die in de succesval waren getrapt en sterk gehecht raakten aan hun villa’s en dikke auto’s.

Courting suggereert voor de kunst te kiezen, maar zolang de band niet is doorgebroken is de vraag retorisch. The Sex Pistols gooien er om ideologische redenen al na één album het bijltje er bij neer. Maar omdat de kinderen van Rotten & co ook wilden studeren ging de band in 1996 nog een keer op wereldtournee. Artistiek een aanfluiting, commercieel een verstandige zet. En het is natuurlijk best punk om niet te doen wat je fans verwachten.

Het is dus erg interessant om Courting te volgen en te kijken wat zij doen als Mammon, de god van het geld hen lokt. Dat er ooit een moment van verleiding komt is zeker niet uitgesloten. Zoals Popshop! laat horen is er zeker talent in de band.

Razz – 1969-Conrad

1969-Conrad is een lekker weinig aan de hand gitaarplaatje van een band waarvan wij nog niet eerder hebben gehoord, maar thuis in Duitsland al best beroemd is. Dat mag ook wel na twee albums en acht jaar.

Razz komt oorspronkelijk uit Emsland, een deelstaat die grenst aan Groningen en Drenthe. De band heeft echter een nieuw thuis gevonden in Berlijn, een dynamischere omgeving dan het platte land.

Waar de Razz mannen over zingen in 1969-Conrad is vrij vaag. De titel komt niet in de tekst voor, maar het nummer lijkt aanklacht tegen de media en de leugens en het nepnieuws die ze verspreiden. 1969-Conrad is de eerste release van Razz in drie jaar. Origineel is niet het woord om de nieuwe single te omschrijven, lekker wel.

Nick Hakim – QADIR (extended)

We hebben Nick Hakim‘s QADIR begin dit jaar al op de playlist gehad, maar dan in de korte versie. Op Nick’s nieuwste album, WILL THIS MAKE GOOD staat een uitvoering van 7 ½ minuut. Maar nu heeft hij een nog langere versie het licht doen zien. De extended version van QADIR is nog eens vier minuten langer. Dat zijn jaren zeventig lengtes.

Maar het nummer kan het hebben. Nick gaat voor de bezwering, hoe langer QADIR duurt hoe dieper de roes. Daarnaast komt er steeds een stemmetje of een instrument bij zodat de aandacht niet verslapt. Vol wordt het echter nergens. Mocht je een etiket op QADIR willen plakken zou Afrikaanse indie gospel een goede zijn. Als inspirator is Prince een serieuze kandidaat. QADIR is een ode aan een vriend van Nick, die twee jaar geleden op 25 jarige leeftijd kwam te overlijden.

Nick Hakim is een import New Yorker. Zijn moeder komt uit Chili, zijn vader uit Peru. Zijn oeuvre omvat een paar EP’s en twee albums. Vrijwel al zijn songs zijn stemmig en traag van tempo. Maar geen zo lang als QADIR.

Courting – Popshop!

Popshop! Is pas de vierde single van Courting uit Liverpool. De band komt uit de punkhoek. De eerste drie single zijn boos, rammelend en luidruchtig zoals hun voorgangers uit de late jaren zeventig plachten te klinken. Popshop! klinkt minder ruw en met zijn ‘spoken word ‘zang ook een stuk eigentijdser dan bijvoorbeeld vorige single ‘David Byrne’s Badside’.

Parlando punk is onze koosnaam voor de muziek van literair aangelegde (post) punkers. Popshop! gaat over de muziekindustrie en het dilemma van muzikanten; gaan we voor de kunst of voor het grote geld? Het is een vraag doe ook de oude punks bezig hield. De stroming ontstond mede als reactie op mainstream bands die in de succesval waren getrapt en sterk gehecht raakten aan hun villa’s en dikke auto’s.