Author: Flip van der Enden

El Fatso – Touch Base

El Fatso is een Rotterdamse rockband die nu zo’n jaar of drie-vier aan de weg timmert. De Fatso’s prediken het evangelie van de elektrische gitaar. Inmiddels heeft de band er maar liefst drie in de opstelling.

Op de singles die El Fatso in 2019 uitbracht ligt de invloed van Josh Homme nog aan de oppervlakte. De nummers die dit jaar verschenen hebben al  meer een eigen draai. Wat El Fatso tot meer maakt dan de zoveelste zweet & bierband is de tactiek van verkeerde been. Vrijwel elke song heeft een break of een wending die je niet ziet aankomen.

Nieuwe single Touch Base heeft een southern rock flavor, denk pre-disco ZZ Top. Of om er een eigentijdse band bij te slepen, een corpulente Rolling Coastal Blackout Fever. De gitaristen gaan lekker los in een ongenadig swingende song vol ritmische surprises. Wat ons betreft mag El Fatso dit spoor nog wel even blijven volgen.

Matty – Do You Love Me?

Matty is de roepnaam van Mathew Tavares, een ingezeten van Mississauga in het Canadese Ontario. Echt belletjes rinkelen doet zijn naam misschien niet, maar dat komt vooral omdat hij zich meestal op de achtergrond ophoudt. En in kringen die vaak buiten de Pinguin-boot vallen.

Zo is hij initiatiefnemer van het door kenners en collega’s zeer gewaardeerde BADBADNOTGOOD, een band die lijnen trekt tussen jazz en hip hop. Alt auteur-producer is Matty de man die je moet hebben als je jonge latina’s aan een internationaal carrière wilt helpen. Hij heeft een niet onaanzienlijke rol gespeeld in het cross-over succes van o.a. de Cubaanse zangeres Camilla Cabello, neo-flamenco ster Rosalía en de Colombiaanse popdiva Kali Uchis. Plus een hele stoet succesvolle rappers.

Als Matty het helemaal alleen voor het zeggen heeft, maakt hij zacht swingende wegdroompop. Beach Boys meets Radiohead-achtige (f)luistersongs, sfeervol en subtiel, klein en ingetogen.

Do You Love Me? is de zeer veelbelovende wegbereider van Matty‘s derde solo-album.  Meer songs van dit kaliber en hij kan fluiten naar zijn cult-status.

Cleopatrick – GOOD GRIEF

Cleopatrick is een fel rockend duo dat zich geen reet aantrekt van genregrenzen. Ze gooien (skate) punk, pop en old school hard-rock in de blender, zetten die op standje drie doen er voor de goede orde nog wat hip hopkruiden bij en serveren de boel met een riff waarmee je hardhouten planken kunt doorzagen.

GOOD GRIEF is een mooi voorbeeld van de hi-energy rock stijl van het Canadese duo.

Ian Frazer en Luke Grunz zijn al sinds hun vierde boezemvrienden. Muziek maken doen ze sinds 2015. Ze komen wat dat betreft dus nog maar net kijken. Een album is er dan ook nog niet. Wel een klein dozijn smeulende rocktracks die de boys al heel veel fans heeft opgeleverd plus vergelijkingen met eigentijdse collega’s als Highly Suspect, Palaye Royale en Des Rocks.

File under veelbelovend.

La Femme – Disconnexion

We eindigen een raar jaar met een passende IJsbreker, de nieuwe single van La Femme. Disconnexion is een retro-futuristisch disconummer met een filosofische monoloog van een zeer rapide van tongriem gesneden monsieur, een banjo break en engelachtige achtergrondzang. Die hemelse vocalen doen sterk denken aan oude Amerikaanse kerstfilms waarin na anderhalf uur ellende er toch nog een happy end volgde. Enfin, een raar plaatje, maar très jolie.

We hebben eerder musique gedraaid van de band uit het Zuid-Franse Biarritz, het new waverige Nous Etions Deux en het punky Tatiana. Très divers dus dat La Femme en très populair ook ici en En France. We kijken dan ook reikhalzend uit naar album numero trois van La Femme, waarvan Disconnexion een voorbode lijkt te zijn.

Indigo Pastel – Faith

Indigo Pastel kwam bovendrijven in de talentenpoel die Penguin Artists heet. Faith is de debuutsingle van de Zeeuwse band en een uitstekende binnenkomer.

Leven in Zeeland heeft onherroepelijk invloed op de inwoners zeker op die met een artistieke aanleg zoals Tim Roos, zanger en componist van Indigo Pastel. De bandnaam is de kleur van de lucht boven zee net voor zonsondergang. De naam verraad een visuele insteek. Gevraagd naar zijn invloeden noemt Roos op de eerste plaats ook een aantal beeldende kunstenaars.

De video van Faith illustreert zijn romantische inborst. De VVV van Zeeuws Vlaanderen zal zeker blij zijn met het idyllische beeld dat de clip schets van de provincie. Helemaal wolkenloos is Indigo Pastel niet. Onder het spiegelende oppervlak van de fraaie melodie en satijnen productie schuilt een tekst over tunnels en licht. Wat zong George Michael ook alweer?

We hebben er het volste vertrouwen in dat we nog veel meer van Indigo Pastel gaan horen.

Sylvie Kreusch – Wild Love

In Nederland leerden we Sylvie Kreusch kennen als vrouwelijke helft van Warhaus. Haar talent is echter te groot om te lang tweede viool te spelen. Dus trok ze een paar jaar geleden de stoute schoenen aan en begaf ze zich op het solopad.

Een verstandig besluit mogen we wel stellen. Niet voor niets wordt er in Vlaanderen al gefluisterd over de nieuwe ‘grande dame’ van de Belpop. Wie na twee EP’s en drie singles nog twijfelt aan Sylvie’s niet onaanzienlijke aanleg en intercontinentale aantrekkingskracht hoeft alleen maar naar Wild Love te luisteren. Sylvie verleidt en betovert in een smeulende ballade die niet had misstaan op de soundtrack van Twin Peaks.

Teddy’s Hit – The Talk

Teddy’s Hit is een van de paradepaardjes van Tim Knol’s I Love My Label label. De band lijkt in weinig op de Euro-Americana waarmee Tim zelf naam maakte. De parapluterm voor het soort muziek dat Teddy’s Hit uitstoot is garage, maar het Amsterdamse trio flirt ook met lo-fi, shoegaze, dreampop en andere soorten rock waarin de gitaar het hoogste woord heeft.

Opvallend is dat de Teddy’s zelden in herhaling vallen. Je herkent de band aan de zang(er) en energie, maar smaken verschillen per track. Nieuwe single The Talk is een post-punkerige net niet ballad. In de eerste helft horen we een band die de kunst van het weglaten verstaat. In deel twee gaan de trossen los. In part III nemen de gitaren het roer over. In de studioversie blijft The Talk net binnen zijn oevers, maar alles wijst er op dat live de sluisdeuren wagenwijd open gaan. Hopelijk kunnen we nog voor het festivalseizoen een prik gaan halen.

Dora Jar – Multiply

De eerste keer dat Dora Jar de geur van een popconcert opsnoof was toen ze als vierjarige de rolstoel van haar zus backstage duwde bij een van de Bridge School benefietconcerten die Neil en zijn toenmalige vrouw Peggy Young jaarlijks organiseren voor kinderen met ernstige spraak en/of fysieke handicaps. Vanaf dat moment was het Dora duidelijk wat ze met haar leven wilde doen.

Ambitie alleen is echter niet voldoende. Zonder talent kom je niet ver. Afgaande op haar twee tot nu toe verschenen singles gaat Dora Jar heel ver komen. Het vorige week verschenen Multiply is ondanks het gitaargeweld aan het slot een klein liedje. Het nunmer duurt krap twee minuten. Kort dus, maar krachtig en lang genoeg voor Dora om te laten weten dat ze er is. En voorlopig niet van plan is om weg te gaan.

S.G. Goodman – The Way I Talk

The Way I Talk is een Americana variant van meisje met scheurgitaar. Het begin is rustig, maar als na anderhalve minuut de eerste gitaren beginnen rond te zingen weet je zeker dat het gaat gaat spoken. Het crescendo weerspiegelt het thema van de song, de dreiging van de agrarische multinationals voor het traditionele, kleinschalige boerenbedrijf. Als farmer’s daughter weet S.G. waar ze over zingt.

The Way I Talk is mogelijk het beste, maar gelukkig niet het enige goede nummer van het debuutalbum van Shania ‘S.G.’Goodman uit Blue Grass State, Kentucky.

De andere songs zijn wat rustiger en rootsier, meer in lijn van de albumtitel, Old Time Feeling. De man die mede verantwoordelijk is voor het welslagen van het eerste album van miss Goodman is Jim James, een naam die we herkennen als die van de frontman van My Morning Jacket. S.G. komt met de warme aanbeveling voor fans van Jason Isbell, Daniel Romana en My Morning Jacket dus.

Greta Van Fleet – Age Of Machine

Net op tijd voor kerst komen de Greta’s met een mooie ballad op de proppen. Age Of Machine is weer zo retro als bruin-oranje behang. We menen de bron te kunnen herleiden tot de Britse bluesrockband Free met een mespuntje Cheap Trick voor het glam-gehalte.

Een kleine zeven minuten duurt het feest. Genoeg tijd dus voor Jake Kiszka om twee keer breed uit te pakken op zijn gitaar. 16 april is de releasedatum voor het tweede album van Greta Van Fleet. Achter de knoppen zat ditmaal Greg Kurstin die o.a. Beck, Foo Fighters, Sir Paul en een heel leger hitacts als klant heeft.

De mysterieuze en misschien wel filosofische titel van het tweede Greta Van Fleet album is Battle At Garden’s Gate. Afgaand op de video van Age Of Machine zou die garden wel eens het hof van eden kunnen zijn. De clips zit zo barstensvol symboliek en experimentele beelden dat er vast een heel verhaal achter zit.  Daarover vast later meer.