Author: Flip van der Enden

Silver Synthetic – Out Of The Darkness

Silver Synthetic is een psychedelische garageband uit New Orleans. De band is ontdekt en opgepikt door Jack White, die over een maand hun debuutalbum zal uitbrengen op zijn Third Man Records. We kunnen bijna niet wachten tot het zover is, want op dat debuut staat de lange versie van Out Of The Darkness, dat nu helaas alleen nog maar beluisterbaar is in een radio edit en heel erg naar meer smaakt.

De eerste single van het eerste album van Silver Synthetic is in de stijl van Australische paddo-rockbands als Rolling Coastal Blackout Fever en Psychedelic Porn Crumpets, maar dan op zijn Amerikaans. Dat betekent dat er een licht country-sausje is gegoten over zowel zang als de ritmegitaren. De dubbele gitaarsolo’s doen denken aan Quicksilver Messenger Service, een band uit de tijd dat garages nog naar olie roken en niet naar weed.

Shame – Alphabet

Als je -net als wij- niet vies bent van af en toe een flinke dosis branie-punk met basale zang en een gitaarsolo als een vuurpeloton, dan ben je bij Shame aan het goede adres.

Mocht Alphabet meer dan twee akkoorden hebben dan zijn die goed verstopt. De opnametijd lijkt niet veel langer te zijn geweest dan de duur van het nummer. De zanger klinkt alsof hij vergeten is zijn mondkapje af te doen. In plaats van een probleem is dat alleen maar pret verhogend.

En waarover zingen zij? Niet over het alfabet. Waarschijnlijk weet zanger Charlie Steen het zelf ook niet. In de bijsluiter staat dat de tekst tot hem kwam tijdens een periode van veel ongemakkelijke en ook surrealistische dromen.

De meeste bands, ook uit de punk klinken op hun tweede album wat verzorgder en wat gestroomlijnder dan op hun debuut. Niet Shame. Met Alphabet lijkt de band uit Zuid Londen een stap terug te doen. Of opzij. Maar nog altijd in goede richting.

Eelke – Leech

Eelke (Ankersmit) is fan van Radiohead. Daar maakt hij geen geheim van op zijn nieuwe single Leech. Hem van plagiaat of ideeënarmoede beschuldigen is echter een brug of twee te ver. Het is wel duidelijk de Ermelose singer-songwriter wordt opgezweept door een eigen muze. De urgentie van zijn zang en de drive van de gitaarsolo aan het slot laten horen dat het hem menens is. Daarnaast is Eelke technisch gezien een betere zanger dan Thom Yorke. Hij heeft volume en een breed bereik, ook emotioneel. Extra punten ook voor het arrangement en de productie. De grommende synth is een mooie vondst en de bijna Bolero-achtige opbouw geeft Leech kracht en vleugels.

Django Django – Spirals

Django Django is één van de vele bands die het maar niet wil lukken om het succes van hun eerste album te overtreffen. Van de tien meest beluisterde songs van de band op Spotify komt de helft van het 8 jaar oude debuut.

Verschil met de meeste collega’s is dat Django Django geen wanhopige pogingen doet om het eerder behaalde succes te evenaren of overtreffen. De drie albums die sinds het debuut zijn uitgekomen zijn allemaal anders. Ontwikkeling en muzikaal avontuur, daar kiest het kwartet uit Londen voor.

Dat je toch vrijwel meteen hoort met Django Django van doen te hebben komt door de zang. David McLean heeft een herkenbaar stemgeluid en samenzang is en blijft een karakteristiek van de band. Nieuwe single Spirals heeft een intro dat doet denken aan dat van Baba O’Riley, de classic rocksong van The Who. De lange versie dan. Op de single edit van Spirals is het begin er afgeknipt. Elektronica speelde altijd een belangrijke rol in de sound van Django Django. Dat is dit keer, ondanks de opening met een synthesizer-loop minder het geval. De basgitaar zit voor in de mix en de solo is toebedeeld aan de gitarist die daar ruim de tijd voor krijgt. Geheel in samenhang met de tekst, higher and higher in spirals wordt het tempo langzaam opgevoerd tot de climax is bereikt. Het outro is een herhaling van het intro en derhalve een mooie afsluiting.

Gorillaz – Strange Timez ft. Robert Smith

Als er iemand een herkenbaar stemgeluid heeft dan is het wel Robert Smith. Los van een, laten we zeggen typisch timbre heeft de inmiddels 61-jarige aanvoerder van The Cure ook nog eens een unieke zangstijl. Dat maakt Smith tot een ‘love him or hate’ him zanger. Of de lovers in de meerderheid zijn is niet bekend en ook niet relevant om de simpele reden dat er heel veel Cure fans rondlopen.

Een van die fans is Damon Albarn die Smith wist te strikken voor hoofdstuk zes van zijn nieuwe Gorillaz sage, Song Machine Episode. De rol van Smith op Strange Timez is een dienende. De leadzang neemt Albarn zelf voor zijn rekening. Smith mag het refrein zingen.

Muzikaal is Strange Timez weer zo’n heerlijk zooitje als we van Gorillaz gewend zijn; een smeltkroes van rock, pop, dub en hip hop. Het meest in het oor springende instrument is dit keer een Afrikaanse duimpiano. Een en ander komt nogal onrustig om niet te zeggen chaotisch over, een omgeving waarin de immer licht hysterisch zingende Smith goed gedijt.

Creature Comfort – Single Soul

Creature Comfort is een nummer van Arcade Fire. Als je hun muziek hoort lijkt het toeval dat de band Creature Comfort zich voor hun naam heeft laten inspireren door hun Canadese collega’s. Maar gezien het feit dat een van hun eerdere singles Arcade Fire heet lijkt dat dus wel degelijk het geval.

Creature Comfort ziet zichzelf als een uit de country klei getrokken tegenhanger van Fleet Foxes. Ze omschrijven zich ook wel als een bootgaze band uit Nashville. Maar dat zal een grap zijn. Shoegaze – Bootgaze, snap je hem?  Creature Comfort klinkt echter niet echt als de voormalige band van Father John Misty en doen ook in niks aan The Jesus and Mary Chain denken, laat staan aan My Bloody Valentine.

Hoe klinkt Creature Comfort dan wel?  Dat verschil een beetje per single. Maar dichts komt de band nog in de buurt van de goede oude Grateful Dead. Ze maken dus hippiemuziek met een countrytwang en veel ruimte voor improvisatie. Creature Comfort maakt de indruk een uitstekende live-band te zijn.

Met nieuwe single Single Soul is ook niks mis. De -als we goed hebben geteld- twaalfde single van de Nashvillains is up in mood en in tempo. De band scoort extra punten voor het sterke gitaarwerk en dan met name voor de knappe solo tegen het end. 

 

Michigander – Let Down

Op een week na is het precies een jaar geleden dat we voor het eerst kennismaakten met Michigander, een act uit -inderdaad- de Amerikaanse staat Michigan. De naam suggereert een band en die is er ook, maar Michigander zou Michigander niet zijn zonder Jason Singer.

Toen we Mitchigander introduceerden merkten we op dat Jason Singer het niet moet hebben van zijn uiterlijk. Met zijn bolle buik en dikke bril lijkt nog het meest op zijn staatsgenoot, filmmaker Michael Moore. Maar dan met raar haar in plaats van een pet.

Gelukkig hoeft een zanger er tegenwoordig niet meer uit te zien als een jonge god. Daar moeten we waarschijnlijk Ed Sheeran voor bedanken, maar dit terzijde.

Zoals veel generatie Z’ers scoort ook Jason Singer zijn mosterd in het verleden. Zo heeft Let Down wel iets U2-erigs. Op het eerste gehoor klinkt de nieuwe single van Michigander als een vrolijke -niks aan de hand- meezinger. Maar schijn bedriegt ook hier. Singer blijkt voor de zoveelste keer een blauwtje te hebben gelopen. De titel Let Down betekent teleurstelling. ‘I’ve Got High Hopes’ zingt Singer vol goede moed, ‘But They Usualy Let Me Down’. Laten we hopen dat hij de moed niet opgeeft, want zijn ludduvedu levert mooie muziek op.

Aaron Taos – Loneliness Pt. II feat spill lab

Loneliness Pt II is niet zozeer een vervolg op Loneliness Pt I, maar een remake met gastzang van spill tab. Even voorstellen. Aaron Taos is een aanstormende Amerikaanse online rocker in de lijn van Gus Dapperton. Behalve muzikaal talent heeft Aaron ook gevoel voor humor. 

In zijn bio staat dat hij een zoon is van Audrey Hepburn en Robert DeNiro. Een snelle technisch-biologische berekening leert dat Aaron dan minstens minsten 50 zijn. Een grap dus. Aaron heeft twee albums en een hele sliert singles uit. Loneliness verscheen in 2018 en kan je het beste omschrijven als een blue eyed soul ballad. Het Otis intro, prettig wiegende rime en de gitaarsolo aan het slot geven het nummer voor repeat vatbaar.

Het origineel is goed, de nieuwe versie is beter. De upgrade komt voor rekening van spill tab, een Frans-Koreaanse zangeres met drie dromerige singles op haar naam. De alliance van mister Taos en mademoiselle tab is vrucht- en voor herhaling vatbaar.

Plants and Animals – Le Queens

De new zweef, nummers die klinken alsof het gaatje van de plaat niet in het midden zit lijkt alweer over zijn hoogtepunt heen. Zelfs de aanzwengelaar van het genre, Mac deMarco laat zijn gitaren tegenwoordig weer gewoon recht klinken.

Le Queens, de nieuwe single van Plants and Animals is waarschijnlijk dan ook een nawee. Mogelijk stond er een apparaat verkeerd afgesteld en dacht men hee dat klink goed, niks meer aan doen. En gelijk hadden ze. De jengelende gitaren en keyboards zijn niet het enige opvallende aan Le Queen. Het lidwoord le geeft het al weg. Er wordt in het Frans gezongen of beter half gehijgd. De ademloze zangstijl van invité, Adéle Trottier-Rivard refereert namelijk aan de roemruchte Yé Yé zuchtmeisjes-stijl, die populair was in het Frankrijk van de jaren zestig.

Le Queens gaat noch over vorstinnen noch over mannen in drag, maar over een amoureuze avond in een club in de wijk Queens in New York. Het nummer is afkomstig van The Jungle 23/10), het vijfde album van Plants and Animals uit Montreal.

NewDad – Blue

In de New York Times stond pas een groot artikel met de titel “Guitars Are Back Baby!” Tegen de verwachting en veel berichtgeving in is de gitaar volgens de krant bezig aan een serieuze comeback. Bedrijven als Gibson en Fender draaien topjaren. En het zijn geen ouwe mannen met AC/DC die gitaren kopen, maar twintigers en dertigers.

Opvallend ook is dat 45 % van de nieuwe gitaarkopers vrouw is. Julie Dawson is zo’n jonge gitaarfan. Zij zingt in NewDad, een vier singles oude dreampopband uit Ierland. De bandnaam NewDad suggereert een rol van vaders in de smaakvorming van de band. Vandaar misschien de liefde voor gitaar. Blue is bleu is soort van droevig vaker wel dan niet als het gevolg van een onbeantwoorde liefde. Julie’s zang in Blue is zacht en weemoedig, down maar niet out. Dat achter de wolken de zon schijnt maakt de ritmesectie duidelijk met een beat die je voet op de maat laat meebewegen.