Author: Flip van der Enden

Real Estate – Paper Cup (Feat. Sylvan Esso)

Toegegeven, de nieuwe single van Real Estate is nogal van kabbelstein, maar als er een band is die goed kan kabbelen dat is het wel de club uit Ridgewood New Jersey.

De vraag is of Paper Cup wel op Pinguin hoort. Het antwoord is aan jou. Er is niets op Paper Cup dat tegen de haren strijkt. Het nummer is gladder dan een net geslepen schaats op nieuw natuurijs. Maar ook net zo lekker. We noemen de pluspunten: zang van type zoetgevooisd, een ritme als van een cocktailshaker, een gitaarsolo waar JJ Cale trots op zou zijn, maar het mooist is misschien wel de ouderwetse synthesizer die zich als een zijden draad door het nummer heen weeft.  Met rock ‘n’ roll heeft het niks te maken en indie is het ook niet echt, maar na een hele avond bier is een Margarita ook wel eens lekker.

Paper Cup is Real Estate minus lid van het eerste uur, de naar Ducktails vertrokken Matt Mondanile. Hij wordt (tijdelijk?) vervangen door synthipop duo Sylvan Esso en derhalve niet echt gemist.

The Chats – The Clap

Wie muzikaal avontuur zoekt of verheffende teksten kan de The Chats beter links laten liggen. Wie houdt van opruiende songs over herkenbare onderwerpen kan gerust een abonnement nemen op de releases van de Australische punkbroeders.

The Clap is een seksueel overdraagbare ziekte. Een druiper zouden wij zeggen, gonorroe volgens het medisch handboek. The Clap is een vluggertje. De band is al na anderhalve minuut klaar.

Mogelijk is The Clap bedoeld als waarschuwing. Opdat fans van The Chats nooit in de situatie terecht zullen komen waarin een dokter zegt ‘mate you’re fucked, you’ve got the clap’.

Het aanstekelijke nummertje komt van het debuutalbum van The Chats dat op 26 maart uit gaat komen onder de toepasselijke titel High Risk Behaviour.

Concert: 7 oktober Max/Melkweg Amsterdam.

 

The Blue Van – Heavy Load

Het was een dry-january wat harde muziek betreft, maar met nieuwe releases van o.a. Billy Talent en Incubus belooft februari een lekker stevig maandje te worden.

De grote zware jongens hebben onze steun niet nodig. Het Deense The Blue Van kan wel een duwtje in de rug gebruiken. Niet dat de band onbekend is. In Scandinavië is The Blue Van een instituut. Daar buiten ‘not so much’. Nieuwe single Heavy Load zou daar wel eens verandering in kunnen brengen. Het zou niks minder dan terecht zijn. De eerste single van het nieuwe album van Steffen, Søren, Allan en Per is een tijdloze rocktrack met geweldig dubbel gitaarwerk van twee gitaristen die alle zeilen bij moeten zetten om niet omver te worden gerockt door de ritmesectie die er duidelijk zin in heeft. Dat plus een lekker snerpende leadzang maken dat stilzitten geen optie is. Is je interesse gewekt? Ga dan naar de dichtstbijzijnde streamingsdienst.

Mija – Desert Trash

Doorgaans maakt Amber ‘Mija‘ Giles elektronische dansmuziek of arty ambient. Ze komt uit het Skrillez kamp, dan weet je het wel. Op haar nieuwe single gooit ze het roer echter rigoureus om. Ze heeft de computers goeddeels vervangen door analoge instrumenten en laat horen ook prima bij stem te zijn.

Desert Trash is een kunstig gearrangeerde popsong met karakteristieke achtergrondzangpartijen die doen denken aan Laurie – O Superman- Anderson. Misschien dat je er op kunt dansen, maar dan heel close en heel slow.

Desert Trash is het titelnummer van Mija’s nieuwe album en dus niet representatief voor haar oude werk. Maar wellicht wel voor het nieuwe. Het gerucht gaat dat Mija op haar nieuwe tournee behalve haar laptop ook een band meeneemt. Laten we het hopen, want Desert Trash is een bijzonder nummer in een stijl die het verdient verder te worden geëxploreerd.

 

The Lazy Eyes – Cheesy Love Song

Het is toeval dat we twee weken achter elkaar een Australische IJsbreker hebben. En ook weer niet. ‘The land down under’ exporteert de laatste jaren opvallend veel goede muziek en ook nog eens in alle geuren en kleuren.

De meeste acts genieten in eigen land al enige bekendheid wanneer we ze oppikken. The Lazy Eyes is ook voor Australië een nieuwe naam. Tenzij je tot over je oren in de indie-scene van Sydney zit. Dan ben je waarschijnlijk al onder de indruk hoe goed de band live wel niet is.  

Zonder dat ze er nou zoveel op lijken mag je The Lazy Eyes over de zelfde kam scheren als King Gizzard en Tame Impala. Het trefwoord is geestverruimende middelen. Debuutsingle Cheesy Love Song is een langzaam liefdeslied dat net aan de kunst kant van kitsch blijft. De titel is ironisch, maar dus ook weer niet. Associaties zijn er met de late Beatles, Flaming Lips en The Lemon Twigs.

Cheesy Love Song begint met een eenzame piano die al snel gezelschap krijgt van een bas en Harvey Geraghty met zijn hoge stem. Als dan na een minuutje gitarist Itay Shagar laat horen dat hij ook binnen is, weet dat het goed komt. In de laatste minuut van het vijf en half minuut durende nummer doet Harvey er het zwijgen toe en neemt de rest van de band je nog even mee op reis naar andere sferen. 

Noteer in uw boekje onder de kop ‘in de gaten houden’, The Lazy Eyes.

Your Neighbors – 1000

Your Neighbors is weer zo’n lekkere naam om te googelen, maar niet heus. Gelukkig heeft de band een biotje ingeleverd bij Spotify. We verdenken de schrijver daarvan echter van een hevig gevoel voor humor. 

Er staat namelijk te lezen dat Your Neighbors wordt aan gevoerd door een aan lager wal geraakte alcoholist met hoge verwachtingen en een laag zelfbeeld. Facebook geeft een naam, Walker Robinson en een plaats van herkomst, Nashville, Tennessee. Maar verder niks. Wat wel weer klopt aan het verhaal op Spotify is dat Your Neighbors bijna elke maand een single uitbrengt in een ander genre, van ‘dad rock tot hip hop’.

Schizofreen of veelzijdig wie het weet mag het zeggen. Maar dat er talent in huis is, moge duidelijk zijn. Een verklaring voor de weidsheid van de songs is dat Your Neighbors vaak wekt in opdracht, reclame, tv film etc.

1000 is Your Neighbors op standje powerpop met hier en daar een hintje hip hop. Eric Paul is een prima zanger en bevlogen componist, maar wat ons de oren echt deed spitsen was de heerlijk rondzingende gitaar. Als meneer Paul toch op bestelling werk, meer van dit graag.

Brooke Bentham – Control

Brooke Bentham is een 23 jarige singer-songwriter uit South Shields, een kustplaats in Noord Engeland. Eind deze maand brengt ze haar debuutalbum uit en daar mag wel even bij worden stilgestaan.

Brooke schrijft namelijk bovengemiddeld sterke songs, zowel muzikaal als tekstueel. Dat doet ze al sinds haar 15e. Eerst alleen voor de spiegel, toen voor vrienden en sinds een jaar of vier professioneel. Ze zingt over de leven, haar leven, de ups en de downs. Haar eerste songs waren folky met piano en akoestische gitaar. Gaandeweg is ze haar muziek wat steviger geworden. Ze heeft ingeplugd, een band gerecruteerd en het volume opgevoerd. Brooke blijft binnen de introverte perken, maar rockt luid genoeg om op te vallen. 

Nieuwe single Control gaat over de onrust in het hoofd die mede het gevolg is van de constante stroom verontrustende berichten op internet. Enig doemdenken is onze Brooke niet vreemd. Dat hoor je ook terug in de muziek. Control echoot 90’s grunge. Een sterk refrein waakt ervoor dat het nummer niet onder zijn gewicht bezwijkt.

Met o.a. Sam Fender en Declan McKenna vertegenwoordigt Brooke Bentham een nieuwe generatie Britse rockers die meer wil dan alleen maar entertainen. En daar heel goed in slaagt.

Concert: 21 maart Paradiso (kleien zaal), Amsterdam.

HMLTD – Blank Slate

In Engeland werd HMLTD binnengehaald als ‘the next big thing’. De band uit Zuid Londen ging daar een tijd in mee. Tot het besef begon door te dringen dat de druk om te presteren wel heel erg groot werd. Men wist zich uit een major label deal te wurmen zodat ze nu weer baas zijn in eigen band.

De opluchting lijkt bijna hoorbaar. Klonk HMLTD vaak nog te gretig en daardoor opdringerig, recente releases met als goed voorbeeld nieuwe single Blank Slate zijn evenwichtig en enerverend. En laten horen dat de hype niet uit de lucht gegrepen was. Relaxed zal HMLTD nooit worden. Daarvoor is de gekozen stijl te extrovert en extravagant. HMLTD volgt het spoor dat lang geleden is uitgezet door Bowie als Ziggy en Roxy Music met Eno, zeg maar glamrock.

Eind deze week verschijnt dan eindelijk het vaak uitgestelde debuutalbum. Maar liefst vijftien tracks staan er op West Of Eden, waaronder het welbekende Loaded en uiteraard het nieuwe serieus hit-potente Blank Slate.

Concert: 27 februari Paradiso Amsterdam

Cage The Elephant – Broken Boy (Feat. Iggy Pop)

Heintje Davids was een Nederlandse entertainer die maar geen afscheid kon nemen van haar publiek. Ze heeft haar vertrek uit de showbusiness talloze keren aangekondigd, maar altijd kwam ze weer terug.

Iggy Pop heeft last van wat in de volksmond het Heintje Davids effect is gaan heten. Hij heeft al vaak laten weten het rustiger aan te willen gaan doen, maar hij is nog niet uitgesproken of zijn naam duikt alweer op.

Waarschijnlijk kan Iggy gewoon moeilijk nee zeggen. Tegen Cage The Elephant bijvoorbeeld dat hem vroeg een moppie mee te zingen op de remake van Broken Boy.  Het origineel is het openingsnummer van het vorig jaar verschenen Social Clues album. Voor Iggy was het een leuk klusje en een kans om even te dollen met een stel jonge honden. Vanuit zijn perspectief dan. Cage heeft ook al weer ruim tien jaar op de teller staan. Voor Cage The Elephant is de opgepimpte versie van Broken Boy een mooi uithangbord voor de nieuwe toernee.

Concerten; 1 maart Tivoli, Utrecht. 2 maart 013, Tilburg.

 

Ultraísta – Tin King

Tin King is het eerste levensteken in acht jaar van Ultraísta. Tussen het debuutalbum en de nieuwe single zit zo lang dat het waarschijnlijk nodig is om de band te herintroduceren. Ultraísta is een initiatief van Nigel Goodrich, hofproducent van Radiohead, drummer Joey Waronker (Beck/R.E.M) en zangeres Laura Bettinson (FEMME).

Behalve in Ultraísta zitten Nigel en Joey ook in een van de bijbands van Thom Yorke, Atoms For Peace. Daarvan is net een drietal oude b-kantjes opnieuw uitgebracht. Zo nu ben je weer helemaal bij. Het was niet de bedoeling dat er zo’n gat zou vallen tussen het debuut en het nieuwe album. Maar ja, er kwam iets tussen en voordat je het weet ben je acht jaar verder.

Tin King is precies wat je kunt verwachten van het drietal, een uptempo artrock track met een prominente bas, decoratieve elektronica en een scala aan zang en percussie-effecten. Een voortzetting dus van de weg die het trio insloeg op het debuutalbum.

Album twee van Ultraísta is Sister gedoopt en staat op de releaselijst voor 13 maart.