Author: Flip van der Enden

Arctic Monkeys – Tranquility Base Hotel & Casino

Je kunt er op wachten dat we klachten krijgen over Tranquility Base Hotel & Casino. De hard core Arctic Monkeys fans vinden het nieuwe album van de band namelijk niks.

Ze hebben niet helemaal ongelijk, maar als je even vergeet dat Tranquility Base Hotel & Casino een song is van Arctic Monkeys en doet alsof het een single is van een nieuw band. Dan is er weinig mis mee.

Zo als de songtitel al aangeeft is Tranquility Base Hotel & Casino een luxueuze affaire, cocktail indie, het liefst te consumeren bij zonsondergang in de buurt van water en met sterkere drank dan bier. Alex Turner croont eerder dan dat hij zingt en dat doet hij met verve. Misschien had Turner het Tranquility Base Hotel & Casino album onder eigen naam moeten uitbrengen en niet als het werk van Arctic Monkeys. Wellicht waren de diehard fans dan wel bereid geweest om even aandachtig te luisteren. Ze zouden dan een uitstekend album hebben ontdekt, waarop het weliswaar moeilijk stagediven is, maar die uitstekend voldoet als soundtrack van een heerlijk avondje onderuit kunt hangen nippend aan een daiquiri, een rob roy of een white russian. 

Van Common – Moonlight Blue

Moonlight Blue is de tweede single van Van Common, de schuilnaam van Sebastiaan van Ravenhorst, die tot voor kort het veelbelovende Blue Paint aanvoerde. Helaas is die band gesneuveld. Het gemis wordt echter meer dan goed gemaakt door Van Common, dat veel is maar niet common.

De opvolger van This Afternoon is een schemerende, licht weemoedige popsong met een klaterend gitaargeluid dat doet denken aan dat van The Byrds. Ook Van’s vocals hebben een sixties West-Coast sound. Moonlight Blue is een mooie, moody, Hollandse variant van het miskende sunshine pop genre, dat in de jaren zestig ontstond in sunny California en beoefend werd door legendarische bands als als The Association, Harper’s Bizarre en The Beach Boys. Van Common gaat op Popronde in het najaar en is een bezoekje zeker waard.

Electric Company – Mathilda

Electric Company is de vanuit Utrecht opererende band rond  Neder-Brit Zac Chapman. De informatie is schaars, maar we menen te begrijpen dat de band al een tijdje bezig is, Popronde heeft gedaan, opgetreden in DWDD en support heeft verzorgd voor DMA’s .

Op Facebook beschrijft Electric Company hun muziek als psychedelic indie pop. Dat zal best zo zijn, maar die vlieger gaat niet op voor Mathilde. De nieuwe versie van het nummer dat al geruime tijd op het repertoire van Electric Company staat is volgens onze popprofessor een sterk staaltje southern rock. In deze mix klinkt Mathilde als een nichtje van de Rambling man van the Allman Brothers Band. Zanger Zac mag dan een Britse tongval hebben, aan de gitaren kleeft klei van de Mississippi. Nu maar hopen dat de live-versie zeven minuten duurt.

Death Cab For Cutie – I Dreamt We Spoke Again

I Dreamt We Spoke Again, single # 2 van Death Cab For Cutie album #9 is weer een schot in de roos. De opvolger van Gold Rush laat een band horen op de top van hun kunnen. 90 % van de popsongs gaan over de liefde, I Dreamt We Spoke Again is daarop geen uitzondering, maar het is chef Cutie Ben Gibbard gelukt om een slimme en persoonlijke draai aan het thema te geven.

De dame in kwestie moet wel van hout zijn, wil ze niet smelten voor de verleidelijke en mooi vorm gegeven ballad van de band uit Bellingham uit de staat Washington. Met twee treffers lijken we ons geen zorgen te maken over de mutaties die hebben plaatsgevonden in het Death Cab  kamp.

Thank You For Today is het eerste Death Cab For Cutie album zonder lid van het eerste uur Chris Walla, die de band verlaten om zich volledig te kunnen richten op zijn loopbaan als producer. Vervanging is gezocht en gevonden in de twee muzikanten, die de band altijd al op de bühne versterkten. Het nieuwe album komt als snel, al op 17 augustus.

LIVEDATUM 05/02/2019 TivoliVredenburg, Utrecht

Scram C Baby – Elephant

Waarom Scram C Baby na 8 jaar stilte plotseling weer de geest heeft? Geen idee. Maar wat maakt het uit zolang de hoofdstedelijke rockers met sterk nieuw werk komen als de single Elephant. Het is gelukkig niet zo dat de band doet alsof de tijd stil is blijven staan. In het laatste decennium van de vorige en het eerste van deze eeuw maakte Scram C Baby naam met begeesterde rammelrock van het soort dat we nu garage noemen. Soort van tijd vooruit dus, als je bedenkt dat garage nu een populair genre is bij de jongste generatie Neder-rockbands.

Vergeleken met uitslaande bermbrandjes als Kisses Suziki (1996)  en Earstruck (2010) is nieuwe single Elephant het toonbeeld van beheersing, een in een Berlijnse Bowie saus gedipte bolero, een slowburner met een gradueel opgevoerde spanning en de dreiging van een naderend onweer.

Het zou kunnen zijn dat de verandering van stijl is ingegeven door het besef dat de veteranen als het gaat om onstuimige energie het zullen moeten afleggen tegen de jeugdige overmoed van jonge hondenbands als Korfbal en Canshaker Pi (waarin de zoon van de zanger SCB speelt). Scram C Baby is  ouder en wijzer en anders en terug. En dat is goed nieuws.

Parcels – Bemyself

Zoals de eigentijdse r&b wordt gedomineerd door de auto-tune zo is de falset stem al weer enige tijd de toonaangevende factor in indie-land. Wie er mee begonnen is, is niet makkelijk meer te achterhalen Misschien Thom Yorke wel, maar feit is dat de kopstem momenteel het bepalende geluid is in de indie-scene.

Het Australische Parcels doet aan de mode mee, maar komt zo goed uit de hoek dat je de band moeilijk kunt beschuldigen van opportunisme. Bemyself is Parcels ten voeten uit. De zongedroogde nieuwe single van de band is een klasse productie, die doet denken aan de gouden periode van the Beach Boys, soft en harmonieus, gestroomlijnd maar niet glad, poppy maar niet plat.

Parcels is gespecialiseerd in dit soort sophisticated indiepop, zij het dat hun songs meestal een iets prominentere beat hebben dan het rustig voort dobberende Bemyself. Behalve Beach Boys is Parcels ook onder invloed van Hall & Oates, Alessi en andere seventies/eighties yachtrock acts. Invloeden die je ook terughoort in de muziek van collega’s als Phoenix, The xx en Daft Punk. Die laatsten produceerden Overnight (2017) de grootste Parcels hit tot nu toe.

De Australiërs zijn nu vier jaar bezig en hebben to nu toe alleen nog maar losse liedjes uitgebracht, die als je ze zelf in een playlist sleept een perfecte soundtrack vormen voor de zomer. Tot slot, dat Parcels hun tot drie cijfers achter de komma verzorgde sound ook live kan waarmaken, zie je op bijgevoegde clip waarin de band in navolging van The Beatles hun ding doen op een dak.

Rayland Baxter – Strange American Dream

We willen je graag voorstellen aan Rayland Baxter, een singer-songwriter uit Nashville. Wie een beetje muzikaal onderlegd is denkt bij Nashville gelijk aan country. Klopt. Baxter beweegt zich in country kringen, maar dan wel van het alternatieve soort. Je zult hem niet snel horen zingen over sixpacks, four wheel drives en pretty girls in tight fitting jeans. Er zit weliswaar een twang in zijn muziek, maar ook gitaarsolo’s, die rechtsreeks uit het arsenaal van Neil Young komen. Baxter is net zo country als Wilco, Band Of Horses en The Manchester Orchestra.

Rayland Baxter groeide op in een muzikaal nest. Zijn vader William ‘Bucky’ Baxter is een veelgevraagd steelgitarist die o.a. te horen is op platen van Bob Dylan, R.E.M en Ryan Adams.

Baxter junior was 9 toen hij zijn eerste gitaar kreeg. In 2010 vond hij zichzelf goed genoeg om in de voetsporen van senior te treden en professioneel muzikant te worden. Twee jaar later bracht hij zijn eerste album uit, een kritisch en commercieel succes. Het zelfde geldt voor zijn tweede langspeler. Inmiddels bereikt Baxter meer dan een miljoen luisteraars per maand. Zijn nieuwe album, Wide Awake is o.i. de beste van de drie, steviger en veelzijdiger dan de voorgangers.

Zoals een echte singer-songwriter betaamt is Rayland Baxter een gevoelig mens en maakt hij zich zorgen over de toestand van de wereld. Daar gaat zijn nieuwe single over. ‘Maybe I was Born Sick’ zingt hij in Strange American Dream. Het is de openingsregel van een zwaar overtuigende song over het verschil tussen hoe hij de wereld zag als kind, de harde werkelijkheid en de ongewisse toekomst. Naast de sterke tekst vallen vooral de gitaren op in Strange American Dream, die doen nog het meest denken aan het gitaarspel van George Harrison op Abbey Road. De productie van Butch Walker (Pink, Weezer en Frank Turner) is zowel bescheiden als meeslepend.

Rayland Baxter maakt dus niet het soort indie dat we normaal serveren, maar we menen in hem een ‘echte’ artiest te herkennen, een genre-overstijgend toptalent, waar we nog heel veel van gaan horen. Te beginnen hier bij Pinguin radio.

The Lemon Twigs – Small Victories

Sprokkelpop zo zou je de muziek van The Lemon Twigs kunnen noemen. Je ziet het zo voor je, de muzikale broertjes die grasduinen door de uitgebreide collectie platen die hun vader verzamelde vanaf de late jaren zestig tot ongeveer halverwege de seventies. D’addario senior vindt de belangstelling van zijn zoons niet alleen leuk, hij moedigt ze ook aan. Zelf droomde hij van van een loopbaan in de muziek, heeft zelfs platen gemaakt, maar helaas is zijn carrière nooit van de grond gekomen. Waarschijnlijk gaf hij midden jaren zeventig de moed op en stopte hij ook met verzamelen.

Hoe papa Twig klonk is onbekend, maar afgaande op zijn smaak die doorklinkt in de muziek van zijn kroost was het goed geproduceerde powerpop met als ijkpunten. Big Star, Badfinger en Todd Rundgren.

De derde single single van het tweede album van Brian en Michael is hun meest ambitieuze productie to nu toe, meer een medley of mini-opera dan een conventionele popsong. In zijn veelzijdigheid, oog voor detail en complexiteit doet Small Victories aan de vroege 10cc denken, dat in hun tijd weer met The Beach Boys werd vergeleken. Small Victories is een gedurfde productie, een weerspiegeling van de snelle ontwikkeling, die de band van de broers doormaakt.

Het aanstaande album van The Lemon Twigs gaat Go To School heten en is een 15 tracks tellend conceptalbum over een chimpansee die -inderdaad- naar school gaat. Afgaande op het zonnige en optimistische karakter van Small Victories -en de songtitel- heeft het verhaal een happy end.         Release 24 augustus.

Metric – Dark Saturday

Het Canadese Metric kondigt hun nieuwe album uit met Dark Saturdays. Een duister synthi-popliedje met een new waverandje. Het is de eerste nieuwe muziek van de band van Emily Haines in drie jaar.

De release van het zevende album van Metric markeert het twintigjarige bestaan van de band. Een handvol albums in twee decennia klinkt niet veel, maar als je weet dat miss Haines ook actief lid is van Broken Social Scene en vorig jaar een soort van soloplaat maakte met The Soft Skeleton valt het wel weer mee.

Producer van het nieuwe werkstuk van de band die wereldfaam verwierf met indie-evergreens als Help I’m Alive en Black Sheep is Justin Meldal Johnsen bekend van zijn bemoeienissen met o.a.s Nine Inch Nails, Beck en M83. Een titel heeft het nieuwe album van Metric nog niet wel een releasedatum, 21 september.

LIVEDATUM: 15/11 TivoliVredenburg, Utrecht.

Cullen Omori – A Real You

New Misery heet het eerste soloalbum van Cullen Omori, die enige vorm van faam verwierf als lid van Smith-Westerns. De albumtitel bleek profetisch, want Omiro heeft sindsdien heel wat verse ellende over zich uitgestort gekregen waaronder een ongeluk met de bandbus en een stukgelopen relatie. Maar zolang je erg geen al te grote trauma’s aan overhoudt is een beetje lijden een pre voor een artiest, een bron van inspiratie.

En geïnspireerd klinkt Omori zeker op de tweede single van zijn nieuwe album. De opvolger van Four Years is een mid tempo powerpopsong met kamvuurkwaliteit. Meezingbaar dus en qua compositie sterk genoeg om alleen met gitaar te worden uitgevoerd. Omori heeft echter gekozen voor een barokke productie met blazers, achtergrondkoor en lekker veel galm. Beatelesque zou je kunnen zeggen maar dan meer a la George Harrison dan Lennon of McCartney. Cullen Omori langspeler #2 volgt half augustus en heet The Diet. Nu maar hopen dat hij na release geen eetproblemen krijgt.