Author: Flip van der Enden

Japanese Breakfast is bekend van Everybody Wants To Love You. Deze oud-IJsbreker is zonnig en speels, maar niet echt representatief voor waar de band voor staat. Nieuwe single Road Head is dat veel meer. Japanese Breakfast is het soloproject van Michelle Zauner uit Portland, Oregon, die als ze zo doorgaat het succes van haar ‘echte’ band gaat overtreffen. Niet dat daar heel veel voor nodig is, want Little Big League is niet wat je noemt een grote naam.

Solo maakt Michelle zwoele dromerige indiepop, die in geval van Road Head  wel doet denken aan ons eigen Dakota. Andere songs laten bewegen zich tussen 80’s collegerock van bands als Belly, Throwing Muses en Bettie Serveert en sixties sunshine pop, maar kent ook eigentijdse invloeden zoals daar is de autotune. Road Head staat op het tweede album van Japanese Breakfast, Soft Sounds From Another Planet. Concert: London Calling 27 & 28 okt.

INHEAVEN is een no nonsense rock band uit Zuid-Londen, die een ieders aandacht verdient vanwege hun sterke songs, ongebreidelde energie en afwisselende leadzang. Zowel gitarist James Taylor (geen familie) als bassiste Chloe Little veroorzaken een flinke spanningsboog met hun opwindende vocalen. Tot nu toe heeft INHEAVEN alleen nog maar singles uitgebracht, World On Fire, de opvolger van het eveneens door ons gekoesterde is hun 8ste en misschien wel beste. Een debuutalbum staat gepland voor 1 september.

INHEAVEN maakt deel uit van de nieuwe golf Britse jonge honden rock waarvan ook bands als Sundera Karma, The Amazons en VANT deel uitmaken. Wat deze bands delen, naast een jeugdig elan en een voorkeur voor zweet en gitaren is liefde voor het live-spelen. Dat is de kern van hun kunst en dat is de reden waarom we nog veel van ze gaan horen.Concert: 25 november Cinetol, Amsterdam.

Na op het zijspoor van de progressive metal te zijn beland leek het slechts een kwestie van tijd voordat de gothic scene ten grave kon worden gedragen. Van de oorspronkelijke stijl zoals tot leven gewekt door Siouxie en haar Banshees en de vroege Cure leek weinig meer over. Naar nu blijkt is het genre ondergronds gegaan, wachtend op het juiste moment voor een wederopstanding. Die lijkt te worden opgewekt door Zola Jesus (né Nicole Humming) uit Phoenix Arizona. Actief sinds 2009 brak de in 1989 geboren zangeres in 2014 door met het album Taiga en een geluid dat door de Britse pers raak werd omschreven als een kruising tussen Kate Bush en Joy Division.

In september verschijnt de lang verwachtte opvolger, die Zola Okavi heeft gedoopt, wat Slavisch is voor ketenen en waarvan de single Soak afkomstig is. In de muziek van Zola Jesus spookt het weer, vliegen de vleermuizen om je oren en zijn zombies nooit ver weg. Concert 28 november in Bitterzoet, Amsterdam.

Laten we beginnen met het voorkomen van een misverstand. De zangeres van Sheer Mag heet geen Mag. Dat ze waarschijnlijk altijd aan die naam zal vast zitten zoals (zanger) Vincent Furnier voor eeuwig met (bandnaam) Alice Cooper wordt verward, lijkt onvermijdelijk. In deze vroege fase is Sheer Mag nog een hechte band, een vijfkoppige democratie. Dat zangeres en band onvermijdelijk met elkaar verwisseld zullen worden komt omdat Tina Halliday, zoals ze werkelijk heet wat je noemt een nogal opvallend uiterlijk heeft en idem stem.

Vergeleken met Tina is Beth Ditto een slanke den en de Rosie van  AC/DC niet meer dan een beetje mollig. Dat klinkt misschien seksistisch en weinig respectvol naar obese mensen toe, maar Tina lijkt niet met haar overgewicht te zitten. Integendeel. Om haar opzwepende pre-metal hardrock aan de man te brengen gooit ze haar hele lijf in de strijd. Na een stageperiode waarin de band vooral veel speelde en in eigen beheer een paar EP’s uit bracht, gaan ze nu voor de hoofdprijs, werelddominantie. Met zijn dubbele gitaren klinkt nieuwe single Suffer Me als een onbekende track van Lynyrd Skynyrd tot Tina haar mond opendoet en zich een discipel toont van Iggy Pop. Hoe opwindend ook op plaat, het is op de bühne dat Sheer Mag echt uit de verf komt. Goed nieuws dus dat de band binnenkort te zien zal zijn op een van onze podia en wel in de Ekko op 3 augustus a.s.

Joywave is een zeven jaar oud indie-kwintet uit Rochester in de staat New York. De band maakte naam met soft rockende elektropopsongs. Waren de eerste releases van Joywave relatief happy en ongecompliceerd, het nieuwe album laat horen dat de band ook een darkside heeft. Joywave brengt altijd eerst een serie EP’s en singles uit, die ze vervolgens verzamelen op een album. Going Places is het vierde nummer van het tweede album, Content, dat einde deze maand uitkomt. Net als de songs op het debuut en de opvolger hebben de nieuwe nummers een dansbare beat en een elektronische coating, maar de vrijblijvendheid is verdwenen. Doorbraakhits als Tongues en Somebody New plaatsten de band ergens rechts van Glass Animals, met nieuwe nummers als It’s A Trip en Going To A Place halen de Amerikanen de Britten links in.

De songs beginnen relatief simpel, het venijn blijkt echter in de staart te zitten. Het verschil tussen begin en eind van Going To A Place is zo groot dat het nummer uiteen valt in een part 1 en part 2. Deel 1 is radiovriendelijk, deel 2 is meer geschikt voor gebruik thuis.  Live spelen doet de band vooralsnog in de VS maar met nummers als Going To A Place kunnen ze ook Europa veroveren.

Misschien is het nog te vroeg om van een trend te spreken, maar we zien dat het steeds vaker voorkomt dat een artiest betrokken is bij verschillende projecten. Anders gezegd, steeds meer notabelen hebben een bijband. Damon Albarn met Gorillaz bijvoorbeeld, Lykke Li met LIV, of om een ander recent voorbeeld te noemen, Butch Vig, die in dezelfde week een nieuwe single uitbrengt met Garbage als met zijn nieuwe speeltje, 5 Billion In Diamonds. Blaze Of A Feather is het toevluchtsoord van Ben Howard.

Feitelijk is Blaze Of Feather de liveband van Howard met dit verschil dat hij niet de baas is maar gewoon gitarist. Geen leider maar begeleider. Die verandering van perspectief kan zeer leerzaam zijn voor Howard, die soms wel moeite heeft met de rol van entertainer en liever speelt wat hij zelf wil horen dan waarvoor  zijn publiek komt. Muzikaal zijn de overeenkomsten tussen Howard solo en A Blaze Of Feather niet zo heel groot. Ook Blaze maakt stemmige softrock. Het grootste verschil zit hem in de stem. Waar Ben nog weleens

klinkt alsof de cavalerie hem op de hielen zit, klinkt Blaze-zanger Micky Smith ontspannen en intiem.

5 Billion In Diamonds is de tot de verbeelding sprekende naam van een nieuwe supergroep, soort van supergroep want de leden zijn niet zozeer bekend van naam, maar wel van hun daden. Ze hebben gespeeld met acts als Massive Attack, Spiritualized, Suede en Goldfrapp. De aanvoerder van het stel kennen we wel, zijn naam is Butch Vig. Als Vig na zijn productie van Nevermind en Siamese Dreams op zijn lauweren was gaan rusten dan nog was zijn kostje gekocht, maar Vig begon zijn eigen band samen met Shirley Manson, Garbage en nu heeft hij dus weer een nieuw doel in zijn leven, 5 Billion In Diamonds. De eerste releases van de zwaargewichten, de singles Gravity Rules en I’m Becoming doen zelfs in de verste verte niet denken aan Nirvana of Garbage. Stel je Pink Floyd voor ten tijde van Wish You Were Here met gastvocalen van CSN&Y en je hebt het begin van een indruk. De tempo’s zijn traag, de sfeer ontspannen en de productie natuurlijk tot in de puntjes verzorgd. Wij hebben een lichte voorkeur voor I’m Becoming You, maar als je van de een houdt,

hou je ook van de ander. Een album volgt in augustus, plannen voor een tournee verkeren nog een een zeer vroeg stadium.

Alles wijst er op dat het nieuwe album van Wolf Alice er een wordt vol heavy moodswings. Yuck Foo en Don’t Delete The Kisses zijn als dag en nacht. De eerste single van het tweede Wolf Alice album is ‘met zijn allen naar de schuilkelders’, de nieuwe is ‘samen naar bed’. Daarnaast lijken beide singles maar weinig op ouder werk. Kortom Wolf Alice is een band in beweging met onvoorspelbaarheid hoog in het vaandel. Eindelijk is er dus weer eens een band die het hart volgt en niet het advies van de platenmaatschappij, die doorgaans geen fan is van vernieuwingen. Even een korte inhoud van het voorafgaande. Wolf Alice kwam tot ons twee jaar geleden met een serie powerpopsongs waaronder Bros en Moaning Lisa Smile, waarmee de band relatief moeiteloos doorstootte naar de frontlinie van de indiescene. De formule van poppy songs in een heavy jasje met de bijna meisjesachtige zang van Ellie Roswell leek nog lang niet uitgewerkt, maar de band heeft dus niet voor de makkelijkste gekozen, maar voor het avontuur. In een recent interview vertelt Annie dat haar band op het nieuwe album, Visions Of A Life niet heeft gezocht naar eenheid van songs, maar juist naar contrasten. Het album is het resultaat van twee jaar toeren wat van iedereen een betere muzikant heeft gemaakt, maar ook door de politieke situatie in Engeland en elders. Bereid je dus voor op een aangename verrassing van deze linkse rockers. Visions Of Life verschijnt op 29 september. Concert 3 november in de Melkweg.