Author: Flip van der Enden

The Amazons verzint ze waar je bij staat. Black Magic is alweer de 8ste single van de band, die een jaar geleden nog volledig onbekend was. De jonge Britten maken deel uit van de zelfde nieuwe rockgolf als Sundera Karma en VANT. Je zou hun stijl radiorock kunnen noemen, pittig maar vriendelijk. In ons land vist o.a. Lucas Hamming in de zelfde vijver. In Black Magic is de band niet zuinig met gitaren, de riffs vliegen je om de oren en als klap op de vuurpijl eindigt de track met een riante gitaar solo van het soort dat we sinds de punk een einde maakte aan krachtpatserij niet vaak meer hebben gehoord. Buiten de metal dan. Na in 2016 een bodem te hebben gelegd in Engeland, zullen The Amazons deze zomer vaak in Europe verblijven en te zien zijn op festivals,. In ons land staan het kwartet bijv. half juni op Best Kept Secret.

Met Young Hearts van NoMbe gaan we een beetje het experiment aan. Normaal draaien we niet zoveel soulsingles, ook niet de futuristische variant zoals dit werkstukje van NoMbe. Dat we toch voor het nummer zijn gezwicht, komt omdat het zo lekker gek is en dan bedoelen we nog geen eens die stemmen die halverwege plotseling opduiken, maar vooral dat ondefinieerbare instrument, iets tussen een keyboard en gitaar in, dat de coupletten aan elkaar voegt. Het resultaat is een karaktervolle song,  die misschien ook wel gewaardeerd wordt door liefhebbers van trip hop acts als Portishead en Massive Attack of om het wat dichter bij deze tijd te houden bands als Beyond The Wizzard’s Sleeve en The Haelos. Young Hearts is ongeveer de 8ste single van de verder nog albumloze Noam McBeth uit L.A. van wie we verder vrij weinig weten, behalve dan dat Chaka Khan zijn peetmoeder is.

De naam Midas suist al een tijdje rond. Spaarzame optredens afgelopen jaar zorgden voor ouderwetse mond tot mond reclame, die hype achtige vormen begon aan te nemen. Hij liet zich echter niet gek maken en werkte rustig door in de studio tot hij een album had waarmee hij voor de dag kon komen. Nu de plaat klaar is treedt hij ook weer naar buiten. Zo was Midas vorige week te zien in DWDD en staat er een landelijke tournee op stapel, die op 2 april begint met een albumreleaseshow in Paradiso. Debuutsingle Where Are We Now is vlot, vernuftig en een mooi voorbeeld van de kunst en kunde van Midas als zanger en songwriter. Het nummer doet sixties aan, niet zozeer vanwege een behoefte om retro te zijn, maar omdat de maker een discipel is van bands als The Beatles, The Byrds en The Beach Boys, die midden jaren zestig de popsong perfectioneerden tot een kunstvorm, die nog steeds geen slijtage vertoont zoals Midas bewijst Midas met zijn machtig mooie Where Are You Know.

 

Vorig jaar bracht Angus Stone, hij van Julia een album uit als Dope Lemon. Het als hobby bedoelde project sloeg boven verwachting aan waardoor de Australiër besloot om er een tourtje aan vast te plannen. Toen sloeg het noodlot toe. Stone kwam zo ongelukkig te vallen, dat hij een paar maanden moest revalideren. Omdat hij verder toch weinig te doen had begon hij met het schrijven van meer songs voor Dope Lemon met de bedoeling om een nieuwe EP uit te brengen. Home Soon is een van die nieuwe nummers. Nou ja nieuw. Home Soon is meer een herbewerking van een bestaand nummer, dan een nieuwe compositie. Het origineel is van de Belgische band Los Chakachas, dat in 1972 een mondiale hit had met Jungle Fever, een sexy funk track met latin invloeden. Ook Home Soon (originele titel  Stories) stamt uit de vroege jaren zeventig. Het verhaal gaat dat Angus de single opnam met de oorspronkelijke band, maar dat zal niet helemaal kloppen tenzij hij met een stel hoogbejaarde Belgen de studio in ingedoken. Los Chakachas maakte namelijk eind jaren vijftig al platen. Mochten de bandleden het allemaal hebben overleefd, zijn ze nu dik in de zeventig. Misschien iets voor onze Belgische luisteraars om uit te zoeken. Dit alles neemt echter niet weg dat het solo-uitstapje van Julia’s grote broer lief, leuk en lekker is en een stukje Australische zomer brengt in deze donkere wintermaanden.

Het wordt zo langzamerhand dringen in de Nederlandse garage-scene. Steeds meer bands belijden het garage geloof en dragen dat enthousiast uit middels optredens en plaatreleases. Lookapony was er vrij vroeg bij. In 2013 bracht de band een eerste EP uit, gevolgd door een paar singles, waarvan You Will Die dankzij een deal met het befaamde Burger Records ook in de V.S. zijn weg naar de fans wist te vinden. Begin dit jaar speelde Lookapony vrij letterlijk het dak er af tijdens een show op Noorderslag. Dat was een mooi begin van een nieuw offensief dat nu met de release van het debuutalbum, Ha-Satan en single Forty Four een nieuwe fase ingaat. Forty Four is een riant rockend werkstuk in de stijl van de Stones -de oervaders van de garagerock- ten tijde van Exile On Main Street, maar dan minder nuchter. Hou de agenda in de gaten voor een optreden van Lookapony bij jou in de buurt, want een bezoekje meer dan waard. Blijf in eerste instantie wel uit de buurt van het podium in verband met mosh pit gevaar.

Met Hot Thoughts speelde Spoon zich na een radiostilte van drie jaar in één klap weer in de kijker. Die aandacht houdt de band zonder moeite vast met nieuwe single Can I Sit Next To You. Dat roept de vraag op waarom het Spoon wel lukt om acht albums lang te blijven boeien, terwijl menig andere band na een plaat of twee in herhaling valt of erger. Spoon draait om de wisselwerking tussen singer-songwriter Britt Daniel en drummer Jim Eno. Dit duo heeft een vrij ideale samenwerking waarin Daniel verantwoordelijk is voor de inhoud en Eno, die ook bijklust als producer grotendeels voor de vorm. Een andere reden waarom Spoon na tien jaar en acht albums nog steeds meetelt, is de constante ontwikkeling van de band , muzikaal maar ook tekstueel. Toen Spoon begon begin jaren 90 was Britt Daniel begin 20 en zoekende. Nu is hij 45 ouder, wijzer en beter in staat om zijn stormachtige gedachten in woord en melodie te vangen. Ook muzikaal weet Can I Sit Next To You te bekoren met zijn funk light ritme en orkestraal intermezzo, dat beïnvloed lijkt door Bollywood. Het Hot Thoughts album komt op 17 maart uit. De eerst volgende kans om Spoon te bezoeken is eind juni op Down The Rabbit Hole.

Waarschijnlijk zal het nog wel een album duren, maar de kans dat Hippo Campus mooie dingen te wachten staat, achtten wij vrij groot. We baseren onze prognose op een factoren als flair, hang naar avontuur en variatie en bovenal een grote muzikaliteit zoals te horen op eerdere singles waaronder Boyish, Monsoon en de nieuwe single van het kwartet uit Minneapolis, Way It Goes. Daarnaast komt Hippo Campus nog maar net kijken, de band bestaat koud drie jaar, de leden zijn niet veel ouder dan twintig en dan toch al op dit niveau instappen, maakt indruk. Het powerpoppy Way It Goes is helemaal nieuw. De door BJ Burton (Bon Iver) geproduceerde track is de voorbode van het albumdebuut van Hippo Campus, Landmark, dat hopelijk nog voor de zomer zal verschijnen.

Met Mind Dear begint Sue The Night aan hoofdstuk twee van wat we met alle recht een successtory mogen noemen. Een kleine twee jaar geleden was Sue nog een goed bewaard geheim. Nu is een ze nog maar anderhalve hit verwijderd van eeuwige roem. Dat Sue charmant en muzikaal is, heeft ze bewezen als huisband van DWDD. Dat ze ook een uitzonderlijk goede songwriter is, maakt ze nog eens duidelijk met Mind Dear, de warming-up single voor het tweede album dat er aan zit te komen. We hebben het steeds over Sue enkelvoud, maar Sue The Night is feitelijk een band met in de gelederen diverse muzikanten die ook op eigen houtje heel goed bezig zijn, zoals bassiste Nana Effah-Bekoe. Suus ‘Sue’ De Groot zal de eerste zijn die het belang van haar begeleiders zal onderstrepen, maar zonder band zou er wel een Sue zijn en zonder Sue geen band. De opvolger van Mosaic heet Wanderland en komt op 14 april uit. Deze blijde gebeurtenis is aanleiding voor een flinke tournee, die op 12/4 begint in Paradiso Noord en op 24 april eindigt in Metropool, Hengelo.

My Baby is is een bijzondere band en dat is het. Wie wel eens concert van het trio heeft bijgewoond, kan niet anders dan in de ban geraakt zijn van hun magische mix van blues, boogie, voodoo en elektro. Zelden wist een band in zo’n korte tijd zo’n brede aanhang voor zich te winnen, van bluesboys tot discomeisjes. Het Amsterdamse trio heeft hun huidige status te danken aan ongelofelijk hard werken. De band is constant op tournee en als je even niets van ze hoort houden ze huis in Nieuw Zeeland, Zuid Afrika of een andere exotische plek, die ze zonder uitzondering in vervoering brengen. Het mag dan ook een wonder heten dat Cato, Joost en Daniel überhaupt tijd hebben weten vrij te maken om een nieuw album (Prehistoric Rhtythm) op te nemen. Love Dance duidt op een aanhoudende ontwikkeling. De blues en de beat zijn gebleven, maar wie dacht de band net als tijdens de concerten meer met machines zou gaan doen, heeft het bij het verkeerde eind. Niet dat de track gespeend is van elektronica, maar de solo’s worden gespeeld op een fiddle wat het nummer een cajunsfeer geeft. We blijven dus in in Louisiana als bron van inspiratie. My Baby is in maart vier keer in eigen land te zien, daarna beginnen ze in de U.K. aan hun Europese tour.