Author: Flip van der Enden

17 was Will Toledo toen hij aan zijn Car Seat Headrest avontuur begon. De jonge muzikant zocht een plek om zich te kunnen terugtrekken en muziek te maken. Hij vond zijn heil in pa’s auto. Vandaar de naam. Dat was in 2010. Inmiddels is Wil elf (11) albums verder en klaar om de wijde wereld in te trekken. Hij is naar een grote stad verhuisd, Seattle en heeft zich verbonden aan een platenmaatschappij, Matador (QOTSA/Pavement/Interpop e.a.). Will’s label heeft hem voorgesteld om een aantal van zijn oude songs opnieuw op te nemen en dat wilde Wil wel. Zo wordt zijn eerste officiële release meteen een soort Best Of, maar dan van nummers die op een enkele early adapter na bijna niemand heeft gehoord. Vincent is representatief voor de stijl en sound van Car Seat Headrest. Het is een lange track vol scheurende maar subtiele gitaren gitaren, helder maar een beetje slackerig gezongen door de auteur die teksten schrijft waarin zijn liefde voor literatuur doorsijpelt evenals zijn belangstelling voor filosofische en religieuze zaken. En blazers. Referenties? Pavement, Mac DeMarco, Courtney Barnett, Lou etc. Car Seat Headrest, inmiddels uitgegroeid tot een meerkoppige band zal op 28 februari te zien zijn in Paradiso, Amsterdam

Er zijn maar weinig mensen voor wie Noel Gallagher respect toont. Richard Ashcroft is daar één van. De Oasis gitarist heeft zelfs een song opgedragen aan de voormalige voorman van The Verve, Cast No Shadow. Het was Gallagher die het nieuws wereldkundig maakte dat Ashcroft de draad weer oppikt. In mei verschijnt er een nieuw, vijfde solo-album These People. een eerste track daarvan, This Is How It feels is vrijgegeven en stemt de burger hoopvol. Terwijl niemand twijfelt aan Ashcrofts vocale en compositorische kwaliteiten is zijn solo-oeuvre op zijn best onevenwichtig te noemen. Eigenlijk komt alleen zijn eerste album in de buurt van wat hij met The Verve heeft gepresteerd. Aan de andere kant, als je van Ashcroft’s stem houd, en wie doet dat niet is er altijd wel iets te beleven. Op zijn eerste album in zes jaar werkt Ashcroft wederom met zijn favoriete producer Chris Potter. Ook heeft hij het contact hernieuwd met Wil Malone, de violenman van A Northern Soul en Urban Hymns van The Verve en Ashcroft’s eersteling. Kortom alleen maar goed nieuws. Het zou zelf zo maar kunnen dat Ashcroft ook weer gaat optreden. Hij heeft eind vorig jaar een paar try-outs gedaan, die alle partijen voor herhaling vatbaar achtten. Welcome back mister Ashcroft.

Purple Rain, Purple Haze, Deep Purple, paars is popi in de pop. Een van de nieuwste bands die zich op het purperen pad begeven is een trio uit Texas, dat met de drummende diva Hanna Brewer een troef in handen heeft waar Prince en Jimi en de rockers van Deep Purple van droomden.

Net als de eerder door ons gesignaleerde single, Mini Van is Bliss een opwindend, lekker los uit de pols gerockt punknummer dat extra punten krijgt door de heerlijk ongeschoolde stem waarmee Hanna haar teksten uitkraamt. De band maakt rock zoals als al sinds de oerknal in de Lone Star State wordt gemaakt door levende en onsterfelijke legendes als Roky Erickson, The Reverend Horton Heat en The Buthole Surfers. Niet dus voor tere zieltjes en melodieverslaafden. Voor zweetrockers, tattoo-lovers en eeuwig jeugdigen echter een must.JTNDaWZyYW1lJTIwd2lkdGglM0QlMjIxMDAlMjUlMjIlMjBoZWlnaHQlM0QlMjI0NTAlMjIlMjBzY3JvbGxpbmclM0QlMjJubyUyMiUyMGZyYW1lYm9yZGVyJTNEJTIybm8lMjIlMjBzcmMlM0QlMjJodHRwcyUzQSUyRiUyRncuc291bmRjbG91ZC5jb20lMkZwbGF5ZXIlMkYlM0Z1cmwlM0RodHRwcyUyNTNBJTJGJTJGYXBpLnNvdW5kY2xvdWQuY29tJTJGdHJhY2tzJTJGMjQ2MjA4NjYzJTI2YW1wJTNCYXV0b19wbGF5JTNEZmFsc2UlMjZhbXAlM0JoaWRlX3JlbGF0ZWQlM0RmYWxzZSUyNmFtcCUzQnNob3dfY29tbWVudHMlM0R0cnVlJTI2YW1wJTNCc2hvd191c2VyJTNEdHJ1ZSUyNmFtcCUzQnNob3dfcmVwb3N0cyUzRGZhbHNlJTI2YW1wJTNCdmlzdWFsJTNEdHJ1ZSUyMiUzRSUzQyUyRmlmcmFtZSUzRQ==

DMA’s waren al best beroemd in Australië voordat wij van de band hoorden. We hadden dus wel wat om in te halen. Recente Hollandse hits als Delete en Lay Down bijv. zijn ‘down under’ al oldies. Met de toevoeging van Too Soon aan onze playlist zijn we weer helemaal bij. Too Soon is misschien wel de meest onbeschaamde en geslaagde Britpop nabootsing van het trio tot nu toe. Je moet maar lef hebben om te proberen de gebroeders Gallagher naar de kroon te steken. En dat hebben ze dus die DMA’s. Lef en bluf zijn de twee meeste essentiële bestanddelen van Britpop. Beide heeft DMA’s ruim op voorraad, daarom komt het trio er ook zo makkelijk mee weg. En omdat ze uitstekende songs schrijven. En omdat hun optreden vrij geweldig zijn. En zolang Liam en Noel elkaar in de haren zitten, moet iemand de Bitse traditie in ere houden toch. En wie beter dan een stel Australiërs?

Met een houding van ‘iemand moet het doen’ pluggen The Sore Losers hun gitaren in, zetten de versterkers op 11 en produceren ze wederom een hard rockend popliedje, dat het nuttige met het aangename verenigt. In een tijd waarin muziek voor de radio getoetst wordt op irritatiegrens, waarin een minuut genoeg moet zijn om je te bewijzen en je als band geacht wordt om een cover in te studeren, want ‘mensen houden niet van onbekend’ is het goed dat er bands bestaan als The Sore Losers. Rock ‘n’ roll van de ‘hey ho let’s go’ variant wordt van generatie op generatie doorgegeven, als ware het de Olympische vlam. The Sore Losers zijn recente recipiënten van de explosieve mix van melodie, volume en attitude, die begon met Elvis, Chuck en Bo en via Stones, Stooges, Ramones etc in de 21ste eeuw is beland. Cherry Cherry is een uiterst besmettelijke single die zijn uitwerking zeker niet zal missen.

Sinds we twee jaar geleden Catfish and the Bottlemen aan het Nederlandse volk mochten voorstellen op de eerste editie van ons feest in Paradiso hebben we een zwak voor de mannen uit Llandudno in Wales. Zwak is misschien wat zwak uitgedrukt, want er is nog geen single geweest die we niet met plezier hebben gedraaid. Ook Soundcheck gaat er bij ons weer in als jenever in een ouderling. Muzikaal worden er geen grote stappen gezet, maar van vervlakking of vercommercialisering is ook geen sprake. Soundcheck is een ruim 4 minuten durend rockepos dat bestaat uit diverse delen. Producer is Dave Sardy, een producerende omnivoor uit het Rick Rubin kamp. De verwachtingen voor album nummer twee van Catfish & The Bottleman, dat deze zomer moet verschijnen zijn weer opgeschroefd.

Dik twee jaar hebben we moeten wachten op een nieuw teken van leven van Jake Bugg en dan komt hij met misschien wel zijn meest rudimentaire track tot dusver, Jake + gitaar en dat is het. Heerlijk! Op zijn ‘comeback’ single klinkt Jake als een jonge Dylan (meer als Donovan eigenlijk), I’m Just A Poor Boy From Nottingham’ en na 2 minuten is hij klaar. On My One gaat geen hit worden, er komen geen remixen en zal hem geen Mercury Prize opleveren laat staat een Grammy. Wat hij wel krijgt is het respect van zijn fans en collega’s. Net als voor hem Radiohead weigert Jake het spel mee te spelen. De bijna 22 jarige Brit had een dure producer kunnen inhuren, op writers camp kunnen gaan met de heetste Zweedse hitmakers van dit moment, duetten opnemen met kortgerokte en goedgemutste r&b zangeresjes, maar wat doet Jake? Die schrijft alle nieuwe nummers in zijn eentje en produceert die ook nog eens zelf. Liever 100.000 trouwe luisteraars dan een 1000.000 passanten. Jake Bugg, de grootste held uit Nottingham sinds Robin Hood.

Nieuw, Nederlands en zeer veelbelovend is Tosk, een vers kwartet dat opereert vanuit de Domstad. Wat opvalt aan de muziek van Tosk, naast vernuft, spelplezier en flair is het hoge instapniveau. Blue City is het titelnummer van een debuut EP, maar klinkt als het werk van een band die net terug is van hun vierde tour door de VS. Wie weet hebben de 3 j’s en een W, Joeri, Jehannes, Jorn en Watze al de nodige bands versleten of zijn het veertigers, die na zich 20 jaar schuil te hebben gehouden in een oefenruimte alsnog de stoute schoenen aan hebben getrokken en naar buiten zijn getreden. Waarschijnlijker is dat we te maken hebben met een stel natuurtalenten, dat met hulp van producer Koen Willem Toering (Woost/Sunday Sun) een eerste klap heeft uitgedeeld ter waarde van diverse daalders. Tosk klinkt onnederlands in die zin dat er vrijwel geen Nederlandse bands zijn met wie zij hun open, toegankelijke, maar tegendraadse indie-folk-pop-rock-ding delen.  We hebben jullie in het vizier Tosk.

We voegen elke week wel een plaatje toe aan onze playlist waarvan we weten dat er maar een beperkt publiek voor is. Maar die happy few doen we doorgaans wel een groot plezier met het signaleren van acts als… LUH. Lost Under Heaven, daar staat de afkorting voor.

Het is de naam van een project van Ellery James Roberts van WU LYFF en Ebony Hoorn. ‘Making LUH since 2012’ is de summiere info op Facebook. Ebony is Hollands en Amsterdam blijkt de standplaats van de band. I&I, Jamaicaans voor wij is een hypnotiserend vraag en antwoord duet voor dame en heer. Die heer klinkt als een verstokte shagroker, de vrouw als een femme fatale. I&I is de eerste track van deze formatie, die op Spotify staat, eerder werk is gratis maar legaal te bekomen via BitTorrent.