Blossoms

Net op tijd voor het eerste optreden in Nederland (Eurosonic) van Blossoms verschijnt er een nieuwe single. Dat brengt de totale stand op zes, een half album zeg maar. Wij volgen de band uit (de buurt van) Manchester sinds single 3, Cut Me And I’ll Bleed, die in februari vorig jaar op onze radar verscheen. Single # 5 schopte het tot IJsbreker, Charlemagne was dat. Kortom ons is fan van de oer Britse retro-nuevo sound van het vijftal. Blossoms staat ook hoog op ons verlanglijstje voor Pinguins in Paradiso (30 april!). Dat Blossoms ook live bloeit kan je op Youtube checken. Blossoms stond op de 6e plaats van de BBC talent of 2016 list. Of ze hadden moeten winnen (wij gaan voor Wolf Alice) hangt van je smaak af, maar dat de band meer in zijn mars heeft dan Jack Garret, de zoveelste ideale schoonzoon die een gooi doet naar roem en rijkdom staat voor ons als een paal boven water.

IJsbreker: Eefje de Visser

De tweede IJsbreker van het nieuwe jaar komt op het conto van Eefje de Visser, een dame die langzaam maar heel erg zeker is doorgedrongen tot de absolute top van Nederland muziekland, afdeling indie. Het woord indie komt van independent en slaat oorspronkelijk op bands, die klaar zijn met platenmaatschappijen en hun liever muziek zelf uitbrengen, onafhankelijk dus van de gevestigde muziekindustrie. Meer indie dan Eefje kan niet. Zij brengt haar platen uit op haar eigen label, Eefjes platenmaatschappijtje. Zo ook haar nieuwe langspeler, Nachtlicht. Eerlijk gezegd zijn er best wel veel bands, die gedwongen zijn om indie te gaan, geen enkel label wil ze hebben. Maar dat is absoluut niet het geval met Eefje. Zij staat niet alleen artistiek hoog op de ladder, ook commercieel stelt zij wel wat voor. Haar albums verkopen als de spreekwoordelijke warme broodjes en haar shows lopen als de bekende trein. Eefje doet alles lekker liever zelf, omdat ze de regie in eigen hand wil houden. Baas in eigen bedrijf. Genoeg over zaken. Hoe klinkt Eefje anno 2016? In één woord geweldig! Eefje heeft haar instrumentarium uitgebreid met een set sensuele synthesizers. Niet dat ze nu plotseling dansmuziek maakt, doel was haar palet aan klankkleuren uit te breiden. Een geslaagd experiment! Was Scheef een prima introductie tot het Nachtlicht album, Mee is een mijlpaal. En niet alleen in Eefje’s oeuvre. (er is nog geen videoclip)

IJsbreker: Radiohead

Een dag nadat The Beatles bij wijze van kerstcadeau hun complete oeuvre online zetten, komt Radiohead ook met een kerstgeschenk. De band blijkt te zijn benaderd door de producers van James Bond met het verzoek een tune te schrijven voor de nieuwe Spectre film. Dat hebben ze gedaan, alleen de producers hebben de song afgekeurd. Ze vonden de inzending van Sam Smith beter. Wij dus niet.

Het is Thom Yorke en de zijnen gelukt een nummer te maken dat typisch Radiohead is maar ook niet mis te verstaan als Bond-song. Qua zang zitten Thom en Sam nog geen eens zover uit elkaar. Beiden zingen met een falset stem, maar waar Smith vooral gebakken lucht uitblaast, heeft Yorke echte emotie in zijn stem. Vinden wij dan. Liever dan hun Bond-melding op de plank te laten liggen, geeft Radiohead de song gratis weg. Je kunt hem nog steeds downloaden op Soundcloud. Daaruit mag je afleiden dat Thom Yorke zijn afkeer van streaming-sites nog niet heeft overwonnen, want daar schittert Spectre door afwezigheid. Hoe dan ook, voor het eerst in vier jaar is er weer nieuw werk van Radiohead. Dat belooft wat voor 2016.

Fraser A. Gorman

Fraser A. Gorman is een, niet de vriend van Courtney Barnett. Zijn platen verschijnen op het zelfde label als die van Courtney. Doorgaans maken ze flink andere muziek. Courtney is van de slacker-rock, Fraser zoekt het meer in de singer-songwriter richting. Op Skyscraper Skyline Blues komen ze dichter bij elkaar. Aanvankelijk dachten we ook dat ze lijzige damesstem van Courtney was, nadere bestudering van de liner note wees echter uit dat Fraser’s female partner in dezes Ella Thompson is van de band Dorsal Fins. Skyscraper Skyline Blues, dat sterk aan Jonathan Richman doet denken staat niet op het album van Fraser A, maar zal in februari verschijnen op een verzamelalbum van Milk Records met daarop ook nieuw werk van Courtney.

Bachar Mar-Khalifé

Kyrie Eleison van Bachar Mar-Khalifé misschien wel de vreemdste plaat die we ooit hebben gedraaid. Om te beginnen de titel, Kyrie Eleison is oud Grieks en betekent ‘Heer ontferm U over ons’ ( Lord have mercy). Op zich is dat niet zo bijzonder, ware het niet dat Bachar Mar-Khalifé uit Libanon komt en waarschijnlijk dus niet erg katholiek is. Als Woodkid en Philip Glass samen een mis zouden componeren zou die ongeveer klinken als Kyrie Eleison. En toch heeft het nummer een pop-feel. Je kan horen dat Bachar Mar-Khalifé in het westen (Parijs) muziek heeft gestudeerd en dat hij bekend is met genres als house, hip hop en jazz. Kyrie Eleison is het openingsnummer van Bachar Mar-Khalifé’s 3e album, Ya Balad dat van een genre overschrijdende schoonheid is. Het is een experiment om zo’n afwijkend nummer te draaien als Kyrie Eleison, maar als wij het niet doen wie dan wel?

Pretty Vicious

Als een kind van Royal Blood en Arctic Monkeys zo omschreef een Britse journalist de nieuwe single van Pretty Vicious. En zo is het. Terwijl de mainstream lief en ongevaarlijk is en steeds meer acts door de mainstream worden meegesleurd, houden bands als Slaves, Royal Blood en Pretty Vicious het rockvaandel hoog net als het tempo en het volume. Dat levert ze niet veel airplay op bij de non indie stations, maar wel veel fans en optredens.

David Bowie

David Bowie is zonder twijfel een van de belangrijkste artiesten uit de popgeschiedenis. Hij en zijn werk worden door elke generatie weer ontdekt en gewaardeerd. Los van zijn talloze topplaten is ook Bowie’s invloed als conceptueel kunstenaar niet te overschatten. Als fan heeft hij Lou Reed en Iggy Pop van een duister lot gered en hun muziek geïntroduceerd bij de massa. Ook Jacques Brel en Kurt Weil zijn dankzij Bowie bekend bij een poppubliek. En zo kunnen we nog wel even doorgaan, maar laten we volstaan te zeggen dat er maar één Bowie is. Zelfs het feit dat het al vrij lang geleden is dat hij een echt goede plaat uitbracht, heeft niet geresulteerd in een smet op zijn reputatie. Dat is vrij bijzonder,vraag maar aan de Stones. Vooral het laatste jaar staat Bowie weer volop in de belangstelling o.a. door een nieuwe musical en een tentoonstelling (momenteel in het Groningse Museum). En wat gebeurd er zo op de valreep van 2105? David Bowie komt met zijn sterkste songs in jaren. Lazarus is vele malen beter en toegankelijker dan het eveneens recente Black Star, het titelnummer van Bowie’s 25ste studioalbum. Releasedatum van De Nieuwe Bowie is 8 januari, de dag dat hij 69 wordt.

Hidden Charms

Als je iemand wil laten horen hoe een garageband anno 2016 nou eigenlijk klinkt dan kan je met geen beter voorbeeld komen dan Dreaming of Another Girl van Hidden Charms, het geluid van 1966 maar dan op z’n nu’s. Hidden Charms is Brits net als Temples, maar minder psychedelisch. Hidden Charms is, net als The Libertines en The Beatles een band met twee frontmannen, zanger/gitarist Vincent Davies en zanger/toetsenist Ranald McDonald. Begin dit jaar werd hun single, Sunny Side op de Britse radio gedraaid. Een van de luisteraars, die zijn oren spitste was Shel Talmy de inmiddels 77 jarige zo goed als blinde producer van The Kinks (You Really Got Me) en The Who. (My Generation). Legendarischer dan mister Talmy hebben we ze niet. Talmy gaf de band advies en een push en nu gaan ze als een speer en zijn behalve Shel Talmy ook collega’s als Black keys en Dead Weather tot de fanclub toegetreden. En dat terwijl er nog geen album is. Kortom Hidden Charms is een band om nauwlettend in de gaten te houden.

Billie Marten

Billie Marten gaat beroemd worden. Zo simpel is het. Ze ziet er uit als een engel en heeft een bijpassende stem. Gelukkig voor ons laat ze zich niet leiden door haar uiterlijk, maar door haar innerlijk. En dat is minsten zo boeiend als de buitenkant. Billie maakt muziek in de folktraditie, niet volgens het boekje maar volgens eigen inzicht, net als Laura Marling. Verschil is wel dat de beugel dragende Billie nog maar 16 lentes jong is. Dat kan je zien maar niet horen, Billie schrijft en zingt wereldwijze songs, troostend eerder dan droevig, traag van tempo rijk in emotie en melodie. Muziek maken doet ze sinds ze zich kan heugen. Op aandringen van haar moeder postte ze wat filmpjes op Youtube, ‘ dan kunnen opa en oma het ook zien’. Opa en oma waren echter niet de enige die keken. Billie werd ontdekt. Begon ze met covers, als snel bleek dat ze ook zelf kon componeren en teksten schrijven. Haar eerste ‘levende lijve’ publiek zag ze op het Reading Festival waar de BBC een plaatsje voor haar had ingeruimd op hun ‘introducing stage’. En nu is er een eerste EP met vier wonderschone liedjes. Bird haalde de Britse radio en As Long As gaat vanaf heden onze playlist sieren. Met haar looks en leeftijd zou de makkelijkste weg zijn voor Billie om in de voetsporen te treden van Carla Rae Jepsen, Katie Perry en al die ander mooi ogende meiden, die de hitparade halen met behulp van een heel team componisten en producers. Billie kiest er voor om het allemaal lekker zelf te doen. Dat is niet de makkelijkste weg, maar wel de beste.

Poliça

Mooie stem, goed liedje, maar het zijn die opborrelende synth-riedeltjes, die van Lime Habbit iets heel bijzonders maken. Lime Habbit is de teaser track van United Crushers, het 3e album van Poliça, dat we vanaf 4 maart kunnen kopen/downloaden/streamen. Poliça (Pools voor politie) is een indie band uit Minneapolis, die zich onderscheid van alle anderen door de zwoele stem van Channy Leaneagh en een fantasierijk synthesizer beleid. Bouwjaar van de band is 2011, reeds behaalde successen zijn de singles Dark Star, de samenwerking met Justin Vermont, Tiff en de albums, Give You The Ghost en Shulamith. De sound van Poliça kan zowel bijtend als bezwerend zijn, maar is altijd boeiend, zoals Lime Habbit maar weer eens bewijst.